Christopher Walken: o παράξενος ταξιδιώτης του Χόλιγουντ

Ως Max Zorin στο A View to a Kill (imdb.com).

Εκκεντρικός; Πολύμορφος; Mια κλασική cult περσόνα που δεν έπεσε στην παγίδα της τυποποίησης και επέτρεψε στον εαυτό του να έχει το δικαίωμα του πειραματισμού; Ο Christopher Walken, κατά απόφανση των ειδικών του κινηματογράφου, είναι σεπτό μέλος των σπουδαίων ηθοποιών της γενιάς του. Νέτα σκέτα.

Καίτοι δεν απέκτησε ποτέ την αίγλη του Ντε Νίρο ή το εκτόπισμα του Νίκολσον, δύσκολα θα βρεις ταινία στην οποία να μην άφησε εντύπωση το πέρασμά του. Το παρουσιαστικό είναι το μισό μέρος της σταθερής επιτυχίας του: όχι ευειδής, αλλά με έναν παράξενο τρόπο γοητευτικός. Προτεταμένα ζυγωματικά, μέτωπο πλατύ σαν πεδίο βολής, μάτια που μισοκρύβονται μέσα στο κουκούλι τους αφήνοντάς σε με την απορία αν σε κοιτούν ή σε τρυπούν με το βλέμμα τους, φωνή σιγανή, ήρεμη, θα την έλεγες λιγωτικά επίπεδη.

O νεαρός Christopher την περίοδο που γύριζε τον Ελαφοκυνηγό.

Ολα τούτα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια μετρημένη καριέρα καρατερίστα που θα βρίσκει πάντα το παντεσπάνι του στο Χόλιγουντ, δίχως να αποζητάει δόξες, τιμές και κλέη. Κι όμως, ο Walken έγινε το αντιπαράδειγμα του μέσου όρου. Όχι μόνο τον ξεπέρασε, αλλά άγγιξε τα όρια της πλήρους αποδοχής με κάμποσους ρόλους του (δίχως απαραίτητα να είναι πρωταγωνιστικοί).

Και τι δεν έχουμε να θυμηθούμε από τα πεπραγμένα του: Johnny Smith στο The Dead Zone, Max Shreck στο Batman Returns και Max Zorin στο A View to a Kill. Φυσικά, στην κορωνίδα των σημαντικών ερμηνειών του ήταν η οσκαρική παρουσία του στον Ελαφοκυνηγό. Ίσως αυτή η ταινία να έχει ξεχωριστή σημασία στην φιλμογραφία του, καθώς δεν κάνει ένα πέρασμα, δεν είναι ένα ακόμη μέλος του cast, αλλά αφήνει το ταλέντο του να ξεδιπλωθεί σε όλη την ταινία. Ένα χωριατόπαιδο που μεγαλώνει μέσα σε ερωτικούς νυγμούς και ανδρικές έξεις για να καταλήξει ολότελα χαμένος σε μια εσωτερική μαύρη τρύπα, τσακισμένος από τη βασανιστική εμπειρία του πολέμου στο Βιετνάμ.

Mε τον Roger Moore στα γυρίσματα του A view to a kill (MGM).

Κατά το περιοδικό Premiere, αυτός ο ρόλος ο 88ος καλύτερος στην ιστορία του κινηματογράφου. Και τι παράξενο, όχι μόνο δεν θέλησε να τον εξαργυρώσει, αλλά στην πραγματικότητα ο Walken έγινε ο μάστερ των cameos. Των εμφανίσεων-σφήνα σε μια ταινία. Αν θυμηθούμε την παρουσία του στο Pulp Fiction του Ταραντίνο θα κατανοήσουμε το ειδικό του βάρος. Εκεί ο ρόλος του είναι περιφερειακός. Πόσα λεπτά τον βλέπουμε; Τρία, τέσσερα; Ε, σ’ αυτά καταφέρνει να εντυπωθεί στο μυαλό μας.

Αν υπάρχει μια μετρήσιμη κλίμακα επιρροής ενός ηθοποιού είναι το πώς τον υποδέχθηκαν οι νεότεροι. Η σκόνη του χρόνου δεν τον κάλυψε. Τω όντι, τα στερνά τιμούν τα πρώτα στο πρόσωπό του. Ο Benicio del Toro παραδέχθηκε πως έχει μάθει από τον Walken πώς να στέκεται σε μια άβολη σκηνή όπου δεν ξέρει τι να κάνει. Ο Johnny Depp αποκάλυψε πως δέχθηκε να παίξει στο Nick of Time επειδή ήθελε να έχει την εμπειρία να έχει δίπλα του τον Walken. Tέλος δεν έχει η αποδοχή των νέων προς το πρόσωπό του: από τον Mickey Rourke και τον Sam Rockwell έως τον Colin Farrell, τον Bradley Cooper και Leonardo DiCaprio, όλοι τους έχουν εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για το πώς αποτέλεσε πρότυπο ερμηνείας.

Έτερο παράδοξο (κι όχι το μόνο όπως θα αποδειχθεί): ο Walken έχει παραδεχθεί πως σπάνια αρνείται έναν ρόλο. Κι αν το κάνει θα είναι λόγω φόρτου εργασίας. Αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει να παίξει σε κάμποσες μπαλαφάρες, οι οποίες στη συνέχεια θα τον ακολουθούσαν. Δεν είναι ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος. Το Χόλιγουντ, άλλωστε, έχει την ικανότητα να «σφάζει και να μαχαιρώνει» τα πάντα. Κι όμως, είτε με την επίρρωση της τύχης είτε διότι ουδείς τόλμησε ποτέ να τον ρίξει σε θολά νερά, δύσκολα θα βρει κανείς ταινία του που να είναι μετρίως μέτρια. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα.

Η γνωστή σκηνή με τη ρώσικη ρουλέτα στον Ελαφοκυνηγό (slate.com).

Ο Walken που δεν ήταν πάντα Christopher (!) φαίνεται πως γεννήθηκε με το άστρο της καλλιτεχνίας. Γιος μιας μετανάστριας από τη Γλασκόβη και ενός Γερμανού από το Γκεϊζερκίρχεν, βαφτίστηκε με το όνομα Ronald. Μαζί με τα δύο αδέλφια του έγιναν τρίο σε τηλεοπτικά σόου της δεκαετίας του ’50 (άρα, από νωρίς στα βάσανα). Ήταν η μητέρα τους που οδήγησε τα αγόρια της στην οδό των φώτων της ράμπας.

Στα 15 του ανακάλυψε τον Elvis Prisley και άλλαξε όλη του η ζωή. «Ηταν σαν Έλληνας θεός. Όταν τον είδα στην τηλεόραση τον λάτρεψα». Από τότε άλλαξε το χτένισμά του, θέλοντας να μιμηθεί το είδωλό του, και από τότε σπάνια αλλάξει το λουκ στα μαλλιά του.

Όπως κάθε νέος που σέβεται την ψυχοσύνθεσή του, αναζήτησε κι άλλες οδούς για το τι κάνει στο μέλλον. Δεν δίστασε να δουλέψει ακόμη και σε τσίρκο κάνοντας τον βοηθό θηριοδαμαστή σε λιοντάρια. Ομως, το ήξερε κι ο ίδιος πολύ καλά πως ο χώρος του θεάματος ήταν αυτός που του άξιζε. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ξεκίνησε να φοιτά στο πανεπιστήμιο Hofstra, έμεινε στα θρανία μόλις ένα χρόνο. Όταν δέχθηκε τον ρόλο του Clayton Dutch Miller στην off-Broadway αναβίωση του Best Foot Forward δίπλα στον Liza Minnelli δεν γινόταν να πει όχι. Να σημειωθεί, δε, πως ο Walken έχει διδαχθεί μαθήματα χορού στο Washington Dance Studio και όλοι έχουν να λένε για τις χορευτικές του δεξιότητες.

Στο Pulp Fiction (theverge.com).

Οδεύοντας πλέον στα 76 του, ο Walken έχει κατακτήσει μια θέση στη συνείδηση του μέσου σινεφίλ. Ο μικρός Ronnie (όπως τον φώναζαν στην οικογένεια) και ο κατοπινός Christopher (όνομα που του κόλλησε η πρώην  αφεντικίνα του Monique Van Vooren όταν δούλευε στο night club της), πέτυχαν να εκπληρώσουν ένα σκοπό. Να γίνουν αυτό που ονειρεύονταν. Με μια χροιά πικρίας, ο Walken λέει πως έκανε αυτή την καριέρα επειδή δεν κατάφερε να αποκτήσει παιδιά. Κι όμως, ακόμη και ως πάτερ φαμίλιας δύσκολα θα μπορούσε να ξεφύγει από το ριζικό του. Η ηθοποιία ήταν ο δικός του προορισμός επί της γης.

Διαβάστε ακόμα: «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», τώρα στους κινηματογράφους.

TAGS :
Deer Hunter Walken κινηματογράφος ταινίες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook