Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
Ο Αστερίου έγραψε ένα βιβλίο για εκείνους που τους αρέσει η Νέα Υόρκη των τελευταίων πενήντα χρόνων ή η τζαζ του Ντίζι Γκιλέσπι (Credits: Ζυράννα Στόικου).
Χρήστος Αστερίου Η θεραπεία των αναμνήσεων, εκδόσεις Πόλις
Χρειάζεται ο αναγνώστης να διαβάσει τα τρία πέμπτα σχεδόν της Θεραπείας των αναμνήσεων, του νέου μυθιστορήματος που έγραψε ο Χρήστος Αστερίου μετά το Ίσλα Μπόα, για να αντιληφθεί τη στέρεη δομή και τη βαθιά ενότητα του έργου που κρατάει στα χέρια του˙ γιατί ως εκείνη τη στιγμή μπορεί να νομίσει κανείς ότι ο συγγραφέας απλώς συνένωσε δύο διαφορετικά βιβλία – που έχουν βέβαια τον ίδιο πρωταγωνιστή, αλλά σε εντελώς άλλες ηλικίες και συνθήκες της ζωής του. Και οι δύο αυτές αφηγήσεις, ωστόσο, εκβάλλουν και συνδέονται στο τρίτο και μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος με τρόπο που γίνεται αμέσως φανερή και κατανοητή η στενή τους συνάφεια.
Στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, που επιγράφεται «Χρονικό μιας πτώσης», βρίσκουμε τον κεντρικό ήρωα και αφηγητή της ιστορίας, γέννημα θρέμμα και μόνιμο κάτοικο της Νέας Υόρκης, αλλά με ελληνικό επίθετο, Μάικ Μπουζιάνης, πρώην σταντ απ κωμικό και τώρα διάσημο συγγραφέα, σε πλήρη κατάρρευση: να γυρεύει, χωρίς αποτέλεσμα βέβαια, ανακούφιση στο ποτό και στις συνεδρίες με τον ψυχίατρό του, καθώς είναι αντιμέτωπος με ένα επώδυνο διαζύγιο, με τη φθορά του χρόνου που περνάει και με τον μεγαλύτερο φόβο κάθε δημιουργού, το μπλοκάρισμα της έμπνευσης.
Το κλείσιμο του ματιού προς τον κόσμο του Φίλιπ Ροθ (Πώς αντιδρά κανείς πρωτοδιαβάζοντας σήμερα το «Σύνδρομο Πορτνόι»;) και του Γούντι Άλεν (Ποιο χιούμορ αποκαλούμε «λυτρωτικό», ποιον ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στη συγκρότηση του εαυτού μας;), η περιπλάνηση στη Νέα Υόρκη, οι λογοτεχνικοί κριτικοί και οι παρουσιάσεις βιβλίων, η ψυχοθεραπεία και η μοντέρνα απέχθεια για την τεχνολογία, ο φόβος για την παραβίαση της προσωπικής ζωής και η νοσταλγία για την αναλογική εποχή, ο μικρόκοσμος του πανεπιστημίου και, τελικά, ο έρωτας αποτελούν τα κεντρικά θέματα και συνθέτουν την ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους του μυθιστορήματος.
Προχωρώντας όμως στο δεύτερο μέρος, «Σημειώσεις για τη ζωή μου», όλα αυτά αλλάζουν – εκτός από τη Νέα Υόρκη που παραμένει το μόνιμο πλαίσιο αλλά και ένας από τους πρωταγωνιστές της αφήγησης. Γιατί τώρα μεταφερόμαστε δεκαετίες πίσω, προκειμένου να γνωρίσουμε την παιδική ηλικία και την οικογενειακή ιστορία του Μάικ Μπουζιάνη, με τους ορθόδοξους Έλληνες προγόνους, από τη μεριά του πατέρα του, και τους καθολικούς Ιρλανδούς από τη μεριά της μητέρας του, και μαζί μια όψη της μεταναστευτικής κίνησης του 20ού αιώνα από την Ευρώπη προς την Αμερική. Κυρίως όμως αυτό που θα βρει ο αναγνώστης εδώ είναι μια ιστορία ενηλικίωσης και την αφήγηση της δύσκολης, όπως πάντα, σχέσης πατέρα-γιου.
Το μυθιστόρημα του Χρήστου Αστερίου «Η θεραπεία των αναμνήσεων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
Οι άντρες αποζητάμε πάντοτε εκείνη τη μία και μοναδική ψήφο εμπιστοσύνης, ακόμα κι αν απολαμβάνουμε καθολική αναγνώριση. Είναι στο τρίτο μέρος του μυθιστορήματος πια, απ’ όπου και η προηγούμενη φράση, που τα δύο κύρια νήματα της αφήγησης, η ιστορία του διάσημου αλλά πολλαπλώς μπλοκαρισμένου κωμικού συγγραφέα και η ιστορία τού χωρίς παρελθόν μετανάστη πατέρα του, θα χυθούν στην ίδια κοίτη και θα οδηγηθούν μαζί προς τη λύση. Για να φτάσει, ωστόσο, σε αυτήν ο Μάικ Μπουζιάνης θα χρειαστεί προηγουμένως να κάνει ένα ταξίδι στη σημερινή Αθήνα και να ριχτεί στην περιπέτεια μιας αναδίφησης στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και στην τζαζ της δεκαετίας του ’50. Και μαζί του και ο αναγνώστης.
Ο οποίος υποψιασμένος αναγνώστης γνωρίζει, βέβαια, ότι αυτό που πάντα γυρεύουμε και, αν είμαστε τυχεροί και αποφασισμένοι, βρίσκουμε τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό, την προσωπική μας ταυτότητα που έχει την τάση διαρκώς να γλιστράει και να μεταλλάσσεται. Όπως το διατυπώνει ο Χρήστος Αστερίου: Σε ποια ηλικία είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός; Ποιο από τα χιλιάδες αποτυπώματά μας θα επιλέγαμε, άραγε, αν μας φωτογράφιζαν καθημερινά; Μια άγουρη πόζα της παιδικής ηλικίας όταν η λάμψη του δέρματος μαρτυρά πως όλα είναι εν αναμονή; Μια στιγμή της πρώτης ωριμότητας απ’ την οποία έχουμε τόσο απομακρυνθεί πλέον; Ή μια άποψη των ύστερων χρόνων με την οριστικότητα, το μεγαλείο και την τραγικότητα της παρακμής τους;
Ο αναγνώστης που δεν μπορεί παρά να θέτει τέτοια ερωτήματα στον εαυτό του, ας διαβάσει τη Θεραπεία των αναμνήσεων του Χρήστου Αστερίου˙ θα βρει εκεί έναν όμοιό του με πάθος για τις αφηγήσεις. Γιατί ο συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο για εκείνους που τους αρέσει η Νέα Υόρκη των τελευταίων πενήντα χρόνων ή η τζαζ του Ντίζι Γκιλέσπι. Αλλά και για εκείνους που νιώθουν στην πλάτη τους το βάρος του χρόνου ή για εκείνους που καταφεύγουν στο χιούμορ για να αντέξουν μπροστά στα συντρίμμια της ζωής τους. Όπως και για εκείνους τους άντρες που έχουν ζήσει μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα τους ή για εκείνες τις γυναίκες που θέλουν να γνωρίσουν λίγο καλύτερα τους άντρες.
Διαβάστε ακόμα: Roma-Amor: ερωτική ποίηση για τον ηδονοθήρα αναγνώστη.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
