Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει εδώ και μέρες στα ευρήματα που φέρνει διαρκώς στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην Αμφίπολη, ειδικότερα δε στις Καρυάτιδες, των οποίων η χρονολόγηση αποτελεί αντικείμενο σφοδρής διαμάχης μεταξύ ειδημόνων και (κυρίως) μη.
Εγώ, ως μη ειδήμων, αποφεύγω να πάρω θέση· δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω ότι τα ίδια κουσούρια που βλέπω σήμερα χαρακτήριζαν τις γυναίκες και πριν από είκοσι και βάλε αιώνες. Διάολε, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος εχέφρων πώς γίνεται δυο μέτρα κορίτσια (κυριολεκτικά), σαν τα κρύα τα νερά, να πατάνε τα ωραιότατα σμιλεμένα ποδαράκια τους πάνω σ’αυτούς τους χοντροκομμένους κοθόρνους-πλατφόρμες;
Κι ενώ αναρωτιέμαι αυτά, διαβάζω ότι η Γ.Γ. του ΥΠ.ΠΟ, κα Μενδώνη, προτείνει την προσέλκυση μεγάλων εταιρειών, για την εξεύρεση των απαιτουμένων κονδυλίων στον πολιτισμό. Χρησιμοποιεί μάλιστα το παράδειγμα της Ιταλίας και τη χρηματοδότηση της γνωστής εταιρείας υποδημάτων Tod’s για την «αναζωογόνηση» του Κολοσσαίου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Ας φέρουμε, λοιπόν, κι εμείς τον Louboutin, τον Blahnik ή, στο κάτω κάτω της γραφής, τον Λεμήσιο (που και «δικός μας» είναι και μια χαρά κλασικός), για να χρηματοδοτήσει την ανασκαφή. Σε αντάλλαγμα, ας τον αφήσουμε να φορέσει στις Καρυάτιδες τα δικά του κομψά γοβάκια, mules, high heels, ό,τι τελοσπάντων αυτός κρίνει σκόπιμο, για να κάνει τη ρεκλάμα του – αρκεί να τους αφαιρέσει αυτά τα άθλια κρηπιδωτά υποδήματα (ναι, έτσι τα λένε). Αυτό ακριβώς που οι Αμερικανοί ονομάζουν «win–win».
Kατόπιν τούτων, κι επειδή εδώ στο Andro αγαπάμε τα γυναικεία πόδια, το κομμάτι γι’ αυτήν την εβδομάδα δεν είναι άλλο από το Cool Struttin’, από τον ομώνυμο δίσκο που ηχογράφησε το 1958 για την Blue Note ένα κουιντέτο μουσικών τζαζ πρώτης γραμμής, με επικεφαλής τον πιανίστα Sonny Clark. Το ίδιο το κομμάτι είναι ένα χαρακτηριστικό, όσο και αρκούντως απολαυστικό, δείγμα του «hard bop» ιδιώματος της εποχής, το οποίο σίγουρα θα κάνει ακόμη και τους μη τζαζόφιλους να χτυπήσουν ρυθμικά το πόδι στο πάτωμα.
Όλα τα λεφτά, όμως, είναι το εξώφυλλο του δίσκου, ένα από τα ωραιότερα στην τζαζ δισκογραφία, το οποίο συμπληρώνει ιδανικά την ηχητική απόλαυση. Η υπέροχη φωτογραφία του ανήκει στον Francis Wolff, ο οποίος υπήρξε σταθερός συνεργάτης της Βlue Note και από τους βασικούς συντελεστές του image της εταιρείας.
Φωτογραφίες του Wolff (για τις οποίες δεν πληρωνόταν πάνω από 50 $) κοσμούν τα εξώφυλλα κάμποσων εμβληματικών δίσκων της τζαζ από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Εν προκειμένω, ο φακός του έχει αιχμαλωτίσει σ’ ένα υπαινικτικό και απίστευτα σέξι ενσταντανέ το σχεδόν μετέωρο βήμα δυο υπέρκομψων γυναικείων ποδιών σ’ ένα νεοϋορκέζικο πεζοδρόμιο.
Η ιστορία λέει ότι οι τορνευτές γάμπες ανήκουν στην κυρία Ruth Lion, σύζυγο του ιδρυτή της Blue Note, Alfred Lion – ο οποίος προφανέστατα υπήρξε το ίδιο μερακλής στις γυναίκες όσο ήταν και στη μουσική του. Ευτυχώς (για όλους) που η κυρία Lion ψώνιζε σε καλύτερα μαγαζιά από τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης.
Διαβάστε ακόμα: Πώς να μιλήσετε με τον εφοριακό σας για ποίηση.