Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Το ”Τρίτο Στεφάνι” του Ταχτσή, που διάβασα στην εφηβεία μου, ήταν μια μικρομεσαιομεγαλοεπανάσταση απέναντι στο μέσα μου θηρίο και στον έξω μου φλώρο· γιατί τέτοιος ήμουν (και είμαι)».
«Πώς πήγες στο διαγώνισμα;»
«Άσε μας, ρε μάνα».
Μια διαρκής πάλη με τους θεσμούς η εφηβεία· τότε, βέβαια, δεν ξέραμε τι πά’ να πει θεσμός· μόνο ό,τι διαβάζαμε στις εφημερίδες, ό,τι ρουφούσαμε από τα περιοδικά και τα βιβλία κι ό,τι μας έλεγαν απέξω απέξω στην καθοδήγηση της ΚΝΕ· τότε. Ένα «άσε μας, ρε…», που αδιάκοπα συμπληρωνόταν καθ’ εκάστην από μια προσφώνηση· που κάποτε μετανιώσαμε και κάποτε αφήσαμε ένα ανακουφιστικό «ουφ» να το πάρει μαζί του· αυτά έχουν οι μικροεπαναστάσεις.
Το «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή ήταν μια μικρομεσαιομεγαλοεπανάσταση απέναντι στο μέσα μου θηρίο και στον έξω μου φλώρο· γιατί τέτοιος ήμουν (και είμαι). Το βιβλίο ήρθε σαν ένας τόνος τσιμέντο κι έπεσε στο κεφάλι μου· πίστεψα ‒κι ακόμα το πιστεύω‒ ότι ένα απ’ αυτά που έχουν ανυποχώρητη αυταξία σ’ αυτήν τη ρημάδα τη ζωή είναι τα καθημερινά «άσε μας, ρε…».
«Ζήτησα και πήρα από το «Τρίτο Στεφάνι» ένα υπερεσύ· με επιτυχία ή χωρίς, λίγη σημασία έχει· έμαθα όμως ν’ αγαπώ· και να βλέπω».
Ένα «άσε μας, ρε…»: εσύ που νομίζεις ότι μπορούμε τα πάντα, που πιστεύεις ότι είμαστε ανίκανοι για όλα, που θεωρείς ότι η αγάπη κι ο έρωτας είναι λιβάδια που δακρύζουν ή γκρεμοί για ακροφοβικούς, που δεν υποχωρείς μπροστά στη βλακεία, που συνθηκολογείς απέναντι στον εξυπνακισμό, που επαναστατείς με πρωθύστερους λόγους, που θυμώνεις με την απουσία λογικής και που τρέμεις μπρος στον ακάματο ρομαντισμό.
Ένα «εσύ» που, έκτοτε, πετάω στον καθρέφτη μου, κι ένα ακόμη που επιθύμησα να δωρίσω στον κόσμο. Πέτυχα στο πρώτο, απέτυχα στο δεύτερο· σταμάτησα να προσπαθώ· και δεν έχει και καμιά σημασία.
Σημασία έχει μάλλον που, όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Αθήνα το 2000, και έμεινα, είδα την πόλη ως ζωντανό οργανισμό, το αστικό τοπίο ως διαμόρφωση ταυτότητας και επιβεβαίωσα μέσα μου ότι οι άνθρωποι αγαπιούνται μέσα από τη διάρκεια.
Ζήτησα και πήρα από το «Τρίτο Στεφάνι» ένα υπερεσύ· με επιτυχία ή χωρίς, λίγη σημασία έχει· έμαθα όμως ν’ αγαπώ· και να βλέπω· κι αυτό λίγη σημασία έχει· εξάλλου, ποτέ δεν αγαπάμε και (σχεδόν) ποτέ δεν βλέπουμε μόνοι μας· η επιτυχία είναι ζήτημα αξιολόγησης· όχι;
Ο Δημήτρης Αθηνάκης είναι ποιητής, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Τελευταίο του βιβλίο το «Δωμάτιο μικρών διακοπών: ένα ποίημα μικρού μήκους και άλλα πλάνα» (Κέδρος, 2012)
Διαβάστε ακόμα: Ο Ψαραντώνης, σαν ζωντανό άγαλμα, παγώνει το παρόν
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
