Το Τop 5 του Δημήτρη Σωτάκη

Το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Σωτάκη, το μυθιστόρημα «Ο μεγάλος υπηρέτης», κυκλοφόρησε το 2019 από τις Εκδόσεις Κέδρος.

Όταν σου ζητάνε να επιλέξεις τα πέντε πιο αγαπημένα σου τραγούδια, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Θα μπορούσα να έχω επιλέξει αρκετές διαφορετικές πεντάδες, με τραγούδια που αγαπώ εξίσου, κατέληξα όμως σε αυτήν, που κατά κάποιον τρόπο είναι δίκαιη σε σχέση με τα διαφορετικά ύφη και στιλ των καλλιτεχνών που περιλαμβάνει.

Η ποπ μουσική υπήρξε μια μεγάλη μου εμμονή κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, μέχρι που, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μπήκα σε ένα αεροπλάνο και βρέθηκα στο Λονδίνο, όπου έπαιξα με διάφορα γκρουπ και γνώρισα από κοντά τη μουσική βιομηχανία. Πολύ αργότερα, με τον φίλο και συνοδοιπόρο Θανάση Χειμωνά ηχογραφήσαμε κι ένα άλμπουμ, με τίτλο «Kings Queens & TV Stars» –το όνομα του γκρουπ μας ήταν SNOB.

Ιδού οι επιλογές μου.

1. Tears for Fears – Head Over Heels

Ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια μέσα απ’ το εμβληματικό άλμπουμ του γκρουπ «Songs From The Big Chair», που κυκλοφόρησε το 1985. Οι Tears for Fears είναι ένα σημαντικό συγκρότημα, του οποίου τη μουσική ιδιοφυΐα κατάφερα να διακρίνω από την εφηβική μου ηλικία.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτή η μουσική, που υπερβαίνει στυλ και μουσικά ύφη, με γεμίζει με αισιοδοξία και μου δημιουργεί ένα, στ’ αλήθεια, μαγικό συναίσθημα. Κρυστάλλινος ήχος, εκπληκτική παραγωγή και μελωδίες απ’ αυτές που μόνο οι Tears κατάφερναν και έγραφαν με τέτοια άνεση. Να θυμηθούμε ότι το «Songs From The Big Chair» έχει πουλήσει πάνω από οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα.

2. Genesis – Ripples

Το «Ripples» είναι ένα τραγούδι απ’ το ιστορικό άλμπουμ των Genesis –τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το τεράστιο γκρουπ– «A Trick of the Tail» (1976), το πρώτο στο οποίο τραγουδάει ο Phil Collins, μετά την αποχώρηση του Peter Gabriel.

Πρόκειται για ένα άλμπουμ πολυσύνθετο, δύσκολο για έναν μη ασκημένο ακροατή, που χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να γίνει κατανοητό. Πάντα, όταν έχω διάθεση να ακούσω κάτι πολύπλοκο, αλλά και πολύ ζεστό –μια ατμόσφαιρα που οι Genesis δημιουργούσαν με μεγάλη άνεση– η απάντηση είναι αυτό το άλμπουμ.

3. Beatles – Across the Universe

Πάντα λάτρευα αυτή τη μοναδική μελωδία. Γράφτηκε το 1969, στα τέλη της καριέρας του μεγαλύτερου γκρουπ όλων των εποχών, και η αρχική του εκτέλεση διαφέρει από εκείνη του άλμπουμ –μπήκε στο «Let it Be» το 1970.

Το τραγούδι αυτό έχει πάμπολλες ιδιότητες, όταν το ακούω αισθάνομαι ότι ταξιδεύω έξω απ’ το σώμα μου, με πιάνει μια ζάλη, τόσο ευχάριστη, τόσο σαγηνευτική. Είναι εκπληκτικό το πώς οι Beatles μπορούσαν να συνθέτουν πραγματικά εξωγήινες μελωδίες, που μετά από πενήντα χρόνια όχι μόνο δεν έχουν ξεπεραστεί, αλλά παραμένουν πρωτοπόρες.

4. Prefab Sprout – When Love Breaks Down

Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και το γνωστότερο ίσως τραγούδι από το κλασικό τους άλμπουμ «Steve McQueen», τo 1984. Ο Paddy McAloon και η παρέα του έφτιαξαν έναν δικό τους ήχο, με πολλά σόουλ και τζαζ στοιχεία, τα οποία φαίνονται πολύ έντονα σε άλλα τραγούδια. Ένα πολύ sophisticated γκρουπ, το οποίο δεν έχασε ποτέ τον πυρήνα των οπαδών του, αν και δεν ηχογράφησαν και πολλά πράγματα μετά το 1990.

Στο άκουσμα των Prefab Sprout –στην πεντάδα μου επιλέγω το τραγούδι «When Love Breaks Down»– νιώθω πάντα κάτι πολύ νοσταλγικό, χωρίς να μπορώ να το αποσαφηνίσω. Ευτύχησα και τους είδα live στο Hammersmith του Λονδίνου, το 2000, κι αν δεν κάνω λάθος ήταν η τελευταία τους εμφάνιση, πριν τις σόλο δουλειές του Paddy.

5. Duran Duran – A View To A Kill

Στην πεντάδα μου δεν θα μπορούσα, προφανώς, να ξεχάσω τους Duran Duran, αφού όσοι με γνωρίζουν από κοντά, ξέρουν ότι είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Αισθάνομαι τυχερός, γιατί έπεσα σε μια γενιά που οι pop ήρωές της ήταν και καταπληκτικοί μουσικοί. Το «A View To A Kill» ήταν βέβαια το soundtrack της ομώνυμης ταινίας του James Bond το 1985. Πώς έγινε και οι Duran έγραψαν το τραγούδι;

Την Άνοιξη του 1985 ο John Taylor (ο μπασίστας του γκρουπ) συνάντησε, σε ένα πάρτι, τον παραγωγό των ταινιών του Bond, Albert Broccoli. «Πότε θα ξαναγραφτεί κανένα καλό κομμάτι για τον James Bond; Εδώ και χρόνια όλα είναι χάλια!» του είπε ο John μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Θέλετε να το γράψετε εσείς;», τον ρώτησε ο Brocolli και την επόμενη μέρα συναντήθηκαν στο γραφείο του. Το «A View To A Kill» παραμένει, μετά από 35 χρόνια, το μοναδικό τραγούδι του James Bond που έφτασε στο νούμερο 1 στις ΗΠΑ.

Ακούστε ακόμα: Το top 5 του Πέτρου Κλαμπάνη.

TAGS :
Δημήτρης Σωτάκης το soundtrack της ζωής μου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook