Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Κανένα από τα βιβλία των μεγάλων κλασικών δεν μπόρεσε να εκτοπίσει, από όταν τον πρωτοδιάβασα στην εφηβεία μου, τον ‘’Ξένο’’ του Καμύ. Ίσως είναι μια βαθύτερη συγγένεια, που μόνο μεταφυσικά θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει», γράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης. Φωτό: Vasso Maragoudaki, www.vforphoto.gr
«Σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί και χθες, δεν ξέρω. Πήρα ένα τηλεγράφημα από το γηροκομείο». Απίστευτο πώς χτίζει κανείς τη λογοτεχνική του δόξα πάνω σε τρεις απλές φράσεις. Διάβασα και ξαναδιάβασα τον «Ξένο» του Αλμπέρ Καμύ στην προσπάθειά μου να ανακτήσω τον «Χαμένο Χρόνο» της πρώτης εφηβικής αναγνωστικής εμπειρίας: Μερσό, Μαρί Κορντονά, γερο Σαλαμάνο, Ρεμόν… Η κηδεία της μητέρας, το φαγητό στο εστιατόριο του Σελέστ, η σκηνή με την Μαρί στη θάλασσα, ο κινηματογράφος, η ώρα της τραγωδίας στην ακρογιαλιά –εκεί που νομίζεις πως ο πρωταγωνιστής στρέφει το πιστόλι πάνω σου και πυροβολεί!
Διαβάστε ακόμα: «H σκανδάλη υποχώρησε, κι εκεί, μέσα στον απότομο και συνάμα εκκωφαντικό κρότο, άρχισαν όλα».
Τώρα, που δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, εντυπωσιάζομαι ίσως λιγότερο από τον τηλέγραφο της αφήγησης που έστησε μέσα στη συνείδησή μου ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας. Όμως οι σκηνές μικρές και μεγάλες δεν έχουν χάσει ούτε ένα δράμι από το φως της Μεσογείου, από το βαρυσήμαντο γαλάζιο της θάλασσας και τον ήλιο που τη ναρκώνει. Όλα βρίσκονται πάντα εκεί, όπως τα έχω αφήσει στην αμέσως προηγούμενη ανάγνωση: η πειθαρχία των λέξεων, ο διακριτικός στοχασμός, και η αίσθηση, προπαντός αυτή η αίσθηση πως διαβάζει κανείς κάτι σπουδαίο.
«Το ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα του Καμύ μου άλλαξε τη ζωή και τη ματιά μου στη λογοτεχνία», λέει ο Δημήτρης Στεφανάκης.
Την ίδια αίσθηση προσπάθησα να αναπαραγάγω, κάνοντας τον Καμύ πρωταγωνιστή σε ένα δικό μου μυθιστόρημα ̶ «συλλαβίζοντας» μαζί του το αιώνιο καλοκαίρι στη Μύκονο, σαράντα χρόνια μετά τον αδόκητο χαμό του. Και τότε ο διάσημος νομπελίστας έγινε για μένα ό,τι ήταν για εκείνον ο Μερσό.
Μετά τον «Ξένο» της εφηβείας, ήρθαν οι αναγνώσεις των μεγάλων κλασικών και ο ίδιος ο Αλμπέρ θα συμφωνούσε μαζί μου πως τίποτε δεν συγκρίνεται με τα έργα του Τολστόι, του Ντοστογιέφσκι, του Μπαλζάκ ή του Προυστ. Όσο όμως κι αν αγάπησα την «Άννα Καρένινα», τους «Αδελφούς Καραμάζοφ» ή την «Εξαδέλφη Μπέτυ», όσο κι αν με μάγεψαν, κανένα από αυτά τα βιβλία δεν μπόρεσε να εκτοπίσει το ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα του Καμύ. Ίσως είναι μια βαθύτερη συγγένεια, που μόνο μεταφυσικά θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει. Ίσως πρόκειται απλά και μόνο για το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή και τη ματιά μου στη λογοτεχνία…
//Το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη, το μυθιστόρημα «Ο χορός των ψευδαισθήσεων», κυκλοφορεί από τις εκδ. Ψυχογιός.
Διαβάστε ακόμα: Ο Καμύ σταμάτησε στη Μύκονο.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
