Αν αντέξεις μετά το 2ο επεισόδιο, να ανησυχείς: Η σειρά-«τέρας» του Netflix που βλέπουν όλοι, σου στρίβει το στομάχι

Η σειρά του Netflix βρίσκεται στο Νο1 των trends και η διάρκεια παραμονής της εκεί, θα δείξει πόσο πρέπει να ανησυχούμε για την ανοχή μας στο ειδεχθές. Προς ώρας, είναι απλά η αρχική περιέργεια.

Το Netflix έχει εισάγει την τελευταία 7ετία-8ετία, μια κατηγορία σειρών (και ντοκιμαντέρ όπως τα Lost Tapes ή αυτό εδώ) που μοιάζει να εθίζουν και να «συνηθίζουν» τους θεατές στο βάναυσο, στο ωμό, στο ακραία βίαιο, στο υπεράνθρωπα δολοφονικό. Το λέμε «υπεράνθρωπα», γιατί ακόμα το μέσα μας αρνείται να δεχτεί πως ανθρώπινος νους μπορεί να σκαρφιστεί και να διαπράξει όσα διέπραξαν διαβόητοι δολοφόνοι του παρελθόντος, όπως ο Τσαρλς Μάνσον, ο Τζέφρι Ντάμερ, ο Τζον Γουέιν Γκέισι και, το αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας, ο Εντ Γκιν. Στην πραγματικότητα, όμως, ναι, υπάρχει στον άνθρωπο μέσα του αυτή η ικανότητα και εμφανίζονται πλέγματα στην πορεία της ζωής κάποιων που ξεκλειδώνουν, που απελευθερώνουν αυτά τα σκαιά ένστικτα.

Στην 3η σειρά της ανθολογίας των Τεράτων του Ράιαν Μέρφι, μετά τον Τζέφρι Ντάμερ και τους αδερφούς Μενέντεζ, στο επίκεντρο μπαίνει ο Εντ Γκιν, ίσως ο πιο διαβόητος, ο πρώτος των πρώτων serial killers στις ΗΠΑ. Δεν είναι, άλλωστε, αμελητέο ότι από αυτόν εμπνεύστηκε την ιστορία στο Ψυχώ ο Χίτσκοκ, ενώ και άλλα horror franchises άντλησαν πληροφορίες από τη δράση του, όπως το «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος Με Το Πριόνι».

Ναι, ο Εντ Γκιν έκοβε κομμάτια δέρματος από ανθρώπους που είχε σκοτώσει ή συνέλεγε κρανία θαμμένων, και έφτιαχνε αντικείμενα. Στη σειρά του Netflix βλέπουμε να έχει φτιάξει μια καρέκλα που στο κάθισμά της, αντί για κάποιο ύφασμα ή ξύλο, έχει κομμένο στήθος, πιθανώς της μητέρας του.

Η 3η σειρά της ανθολογίας του Netflix είναι ακόμα πιο βάναυση για να την αντέξει κάποιος μέχρι το τέλος της, ξεπερνώντας τον Ντάμερ και τους Μενέντεζ.

Υπάρχει αυτό το διαβόλι της περιέργειας μέσα μας, που μας κάνει να θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα το απεχθές, το αποτρόπαιο. Ίσως και γιατί έχουμε ανάγκη να το χρησιμοποιήσουμε ως ηθική πυξίδα.

Από αυτό και μόνο, θα έπρεπε να σε απωθήσω από το να δεις τη σειρά. Υπάρχει όμως αυτό το διαβόλι της περιέργειας μέσα μας, που μας κάνει να θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα το απεχθές, το αποτρόπαιο. Ίσως και γιατί έχουμε ανάγκη να το χρησιμοποιήσουμε ως ηθική πυξίδα. Το να αηδιάσουμε με κάτι τόσο ακραίο, μας επιβεβαιώνει ότι πορευόμαστε στον σωστό δρόμο, ότι δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας, τη συμπόνια, τα κοινωνικά μας ένστικτα και πως αντέχουμε ακόμα απέναντι στον πειρασμό του να αφεθούμε στα πιο πρωτόγονα.

Αυτό ήταν το κίνητρό μου να δω τη σειρά του Netflix, πιστεύοντας ότι θα είναι στα στάνταρ των δύο προηγούμενων σειρών. Τόσο λίγο ήξερα…

Ίσως φταίει που δε γνώριζα ακριβώς τι ήταν ο Εντ Γκιν, αλλά ένιωσα να σοκάρομαι και να σφίγγεται το στομάχι μου περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ενώ στο πρώτο επεισόδιο υπάρχει μια ήρεμη κλιμάκωση και μια αποτύπωση του πώς η μητέρα του Εντ Γκιν είχε μπει τόσο βαθιά στο μυαλό του, ώστε έφραξε την πραγματική του ενηλικίωση και κοινωνικοποίηση, στο φινάλε του, αφού βλέπουμε τον Τζιν να σκοτώνει τον αδερφό του και να αρχίζουν οι παραισθήσεις, η εικόνα είναι πολύ hardcore.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Netflix US (@netflix)

Το αξιοπερίεργο είναι ότι δε δείχνει ειδεχθείς δολοφονίες ως το 3ο επεισόδιο που άντεξα να δω. Με πυροβολισμούς σκοτώνει ή με «απλά» όπλα. Είναι όλο το υπόλοιπο που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Ότι φοράει τα εσώρουχα της μάνας του και αυνανίζεται. Ότι φοράει φορέματα και καλσόν της, μια μάσκα από το δέρμα του προσώπου της και χορεύει μόνος στο σπίτι. Ότι έχει φτιάξει αντικείμενα από κρανία ανθρώπων. Ο τρόπος που μιλάει. Η θεώρηση που έχει για τα πράγματα. Είναι η αύρα του, αυτό που σε πείθει να περιμένεις από εκείνον, που σου σφίγγει και στρίβει το στομάχι.

Ο τρόπος που αποτυπώνεται ο Εντ Γκιν, προκαλεί στον θεατή μια προδιάθεση να σοκαριστεί περισσότερο από αυτά που φαντάζεται και περιμένει, παρά από όσα εν τέλει γίνονται.

Για τον Εντ Γκιν όλα ξεκλειδώνουν όταν βλέπει φωτογραφίες από πτώματα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης την εποχή του Β’ Παγκοσμίου και, λίγο αργότερα, πεθαίνει η μητέρα του.

Για τον Εντ Γκιν όλα ξεκλειδώνουν όταν βλέπει φωτογραφίες από πτώματα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης την εποχή του Β’ Παγκοσμίου και, λίγο αργότερα, πεθαίνει η μητέρα του. Πεθαίνει για όλους, όχι όμως για τον ίδιο. Κρατάει το πτώμα της σε μια καρέκλα στο δωμάτιό της και ο ίδιος τη βλέπει ζωντανή. Της μιλάει, του μιλάει, την έχει πλάσει έτσι ώστε να αποδίδει στη δική της φωνή τις πράξεις του. Με μια αυταρχική εφαρμογή της θρησκείας, έχει καταπνίξει κάθε έννοια φυσιολογικού και ο Εντ έχει μεγαλώσει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Είναι αυτό δικαιολογία; Ποτέ δε θα έπρεπε να ήταν. Όμως, είμαστε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι που ορίσαμε τις ψυχικές νόσους και, στην ανάγκη μας να τις εξηγήσουμε, για να ανιχνεύσουμε τους επόμενους και να προλάβουμε αντίστοιχες καταστάσεις, κάπως τις «απενεχοποιήσαμε».

Ο Εντ Γκιν ενέπνευσε πολλούς, είχε «επιγόνους», φύτεψε το γονίδιο του Αιρετικού, του Sinister (δεν υπάρχει ελληνική λέξη να το αποτυπώνει σωστά) σε ακόμα γνωστότερους του serial killers κι αυτό έγινε διότι του διαμόρφωσαν ένα αφήγημα ζωής που τον παρουσίασε ως, απλά, διαφορετικό!

Είναι πολύ λεπτά τα όρια ανάμεσα στην αποτύπωση μιας πραγματικής ιστορίας και στη δοξολογία της, στη μετατροπή του ειδεχθούς σε είδωλο. Όχι μόνο στο σήμερα, λόγω Netflix, αλλά πάντοτε ήταν έτσι, από τη στιγμή που τα μίντια διψούσαν για «παραμύθια». Σήμερα έτι περισσότερο ελέω Netflix.

Αν μπορέσω να κάνω στην άκρη αυτό το σφίξιμο που νιώθω σκεπτόμενος όσα είδα στα 3 από τα 8 επεισόδια, και να δώσω μια ερμηνεία, να αντλήσω ένα μήνυμα από τον Εντ Γκιν, είναι ότι οι πράξεις του μας φέρνουν απέναντι στη δική μας υποκρισία: είναι αποδεκτό να έχουμε δοχεία από κρανία ζώων, να κρεμάμε κομμένα κεφάλια λιονταριών και ρινόκερων στους τοίχους μας και να τα επιδεικνύουμε, να βγάζουμε σέλφι το Πάσχα με νεκρά ζώα στη σούβλα, αλλά όταν κάνουμε το ίδιο σε ανθρώπους, εκεί τραβάμε μια κόκκινη γραμμή. Μας θέτει πολλές αμφιβολίες η σειρά του Netflix. Τουλάχιστον, αυτό είναι το μόνο θετικό της που βρήκα και, ίσως βαθιά μέσα μου, θέλω να σας ωθήσω προς αυτές τις σκέψεις.

Είναι πολύ λεπτά τα όρια ανάμεσα στην αποτύπωση μιας πραγματικής ιστορίας και στη δοξολογία της, στη μετατροπή του ειδεχθούς σε είδωλο.

Λόρι Μέτκαλφ και Τσάρλι Χάναμ κάνουν δύο υπερβατικές ερμηνείες σε μια κατά τα λοιπά μέτρια αφήγηση που βασίζεται πολύ στη βαναυσότητα των πράξεων του Εντ Γκιν.

Κατά τα λοιπά, ως σειρά, δεν έχει την αφηγηματική δύναμη του Dahmer Story ή των Μενέντεζ, ακολουθεί μια πορεία που ατονεί τη δύναμη του κεντρικού χαρακτήρα, ειδικά στις σκηνές που μας δείχνει τον Χίτσκοκ και την προβολή του Ψυχώ, και βγάζει πολύ γρήγορα από το κάδρο τη φιγούρα της μάνας. Τη βλέπουμε σχετικά λίγο ως προσωπική του παραίσθηση ή ακούμε τη φωνή της. Ίσως, βέβαια, να είναι τόσο ισχυρό το σοκ από την όψη του ειδεχθούς, που δεν αντέχει ο νους να κοιτάξει από κάτω. Θαρρώ πως είναι αρκετά πιθανό και γι’ αυτό βλέπω και αρκετούς σε ξένα μέσα να βαθμολογούν τη σειρά με βαθμολογίες τύπου 2/10.

Παρά το ότι αφηγηματικά η σειρά του Netflix ατονεί, έχουμε μπροστά μας δύο καταπληκτικές ερμηνείες, του Τσάρλι Χάναμ ως Εντ Γκιν και της πάντοτε αψεγάδιαστης Λόρι Μέτκαλφ στο ρόλο της μάνας του. Είναι τόσο υπερβατικές αυτές οι ερμηνείες που, ειδικά για τον Χάναμ, μπαίνεις αναγκαστικά στη διαδικασία να αναρωτηθείς πώς γλυτώνει ένας ηθοποιός από το βύθισμα σε τέτοιους χαρακτήρες.

Δεδομένου ότι επενδύει πνευματικά και ψυχικά στο να γίνει ο Εντ Γκιν, η απεμπλοκή μετά τα γυρίσματα, πρέπει να είναι μια επώδυνη διαδικασία και φέρει πάντοτε ένα αποτύπωμα που, εικάζω μόνο, σε κρατά σε εγρήγορση μήπως και ξυπνήσεις στον δικό σου εαυτό κάτι αντίστοιχα αποτρόπαιο. Ίσως εκεί να φαίνεται η σπουδαιότητα του ηθοποιού, στο πώς απεμπλέκεται από τον ρόλο. Ο Χάναμ, όπως τον είδα σε κάποιες συνεντεύξεις, φαίνεται να το έχει καταφέρει. Σίγουρα με σημαντικό κόστος, αλλά όχι με καταλυτικό, ώστε να γίνει λίγο από το τέρας που υποδύθηκε.

Αναμενόμενα, η σειρά έχει πάει στο No1 του Netflix και θα κριθεί από το πόσο θα παραμείνει εκεί, το πόσο πρέπει να ανησυχούμε με τους εαυτούς μας που αντέχουμε να παρακολουθούμε κάτι τέτοιο.