Elena Nathanail και Michael Maien, «Wälsungenblut» (1965).

Έλενα Ναθαναήλ και Michael Maien, «Wälsungenblut» (1965).

Και την Έλενα δεν θυμάμαι πότε την πρωτογνώρισα. Με μια συνέντευξη, βέβαια, πάλι, νομίζω για το Symbol του παλαιού Επενδυτή, μπορεί και να κάνω λάθος. Άλλωστε, ακολούθησε κι άλλη της συνέντευξη σ’ εμένα, με τη φιλία μας πια σε δρόμο, οπότε και ο χρόνος ο κανονικός, αλλά κι ο άλλος, ο τελείως ακανόνιστος στα μυαλά, στις ψυχές μας μέσα, άλλη διάσταση πήρε, όπως συνήθως παίρνει στη ζωή και στις σχέσεις, στων ανθρώπων τα αισθήματα και τις πορείες.

Κατέβηκε κι η Έλενα μια φορά καλεσμένη μου εκλεκτή από το απομονωμένο και ορεινό κάπως κτήμα της, το καταμεσής στα δέντρα και τη βλάστηση την πυκνή, το κρυμμένο σαν το Κρυμμένο Φρούριο της Πριγκίπισσας, σαν σε ταινία όμως απόφασης δικής της, λίγο πιο πέρα, λίγο πιο πάνω από τα νερά και τη θάλασσα. Κατέβηκε, για μια γιορτή μου της 6ης Αυγούστου, χαρούμενη, προσωπική κι απλή κι ωραία με όλους, μ’ όλους μας.

Η Έλενα εκείνο το βράδυ στα Ήλια με την Τέρρυ και τη Χαρούλα, αλλά και με μια δική της φίλη. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)

Η Έλενα εκείνο το βράδυ στα Ήλια με την Τέρρυ και τη Χαρούλα, αλλά και με μια δική της φίλη. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)

Και με τη μητέρα μου τότε, και με τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι μας το εορταστικό, στα γλυκά Ήλια των διάσημών τους φρέσκων ψητών μπακαλιάρων, προσηνής προς όσους την ξεχώριζαν ήδη από μακριά, από τη μορφή της τής οθόνης, την εκτυφλωτική. Πάντα πανέμορφη, κορίτσι, γυναίκα δυνατή, κανονικός άνθρωπος, και σε μια μεριά του εαυτού της πολύ, πάρα πολύ ήρεμη, ποιητική και φιλοσοφημένη, νομίζω εγώ.

«Κατέβηκε, για μια γιορτή μου της 6ης Αυγούστου, χαρούμενη, προσωπική κι απλή κι ωραία με όλους μας. Και με τη μητέρα μου τότε, στο τραπέζι μας το εορταστικό…»

Και στα Ήλια εκείνα τα σκοτεινά, τα χωρίς ήλιο, αλλά με σελήνη το ίδιο λαμπρή, σε νυχτερινής ημέρας το βράδυ, την υποδέχτηκαν και οι ντόπιοι πάνω κι από δική τους, με οικειότητα οικογενειακή από την ίδια ήδη πάλι κερδισμένη, οικειότητα κι αγάπη ουσιαστική. Σαν ένα αστέρι από του μπερδεμένου με τα σύννεφα εξοχικού –και όχι μόνο– σπιτιού της την απόμακρη επιθυμία, σαν το αστέρι αυτό, εκείνη, να προσγειωνόταν σε μια πραγματικότητα άλλη, καθημερινή και ταπεινή, για να ξεκουραστεί μαζί μας λίγο, για να ξαναδεί κι εμένα, κι όποιον κι όποια τότε προσφιλείς της, ανθρώπους της.

Στο κτήμα της, το άλογό της το αγαπημένο. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)

Στο κτήμα της, το άλογό της το αγαπημένο. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)

Διαβάστε ακόμα: Με τον Αλέξη Δαμιανό στον «Ηνίοχό» του.

Πολλά βράδια, πολλές μέρες άλλες, και στο σπίτι το δικό μου από τη βόρεια πλευρά της Αιδηψού, στο Μύλο, και στο καταφύγιό της ανάμεσα σε Ήλια και Ροβιές, και στην Κηφισιά τη δική της, και στα Ιλίσια τα δικά μου στην Αθήνα, και στους τόπους των υπεραγαπημένων της αλόγων άλλες φορές, και σε ταβέρνες της Άνοιξης ασημένιες κι αυτές τ’ απόβραδα (πάλι με μπακαλιαράκια κι εκεί, όπου και με τον Αλέξη Δαμιανό και την Άρτεμή του άλλες, πολλές φορές εγώ), πολλά βράδια μαζί οι παρέες μας, η παρέα μας, όσο η Έλενα υπήρχε.

Η θέα κι από το δικό μου σπίτι στο Μύλο των Γιάλτρων. (φωτογραφία Έλενα Ναθαναήλ)

Η θέα κι από το δικό μου σπίτι στο Μύλο των Γιάλτρων. (φωτογραφία Έλενα Ναθαναήλ)

Και προς την καρδιά μου η καρδιά της, πάλι νομίζω εγώ, καρδιά απόλυτη, ατρόμητη, καθαρή, προς τη φιλία μας κάθετη, οριστική. Κι εκείνη την υπέροχη στις ταινίες του ’60 νεανική της ομορφιά, τη σημερινή και μελλοντική, την καθόλου, μα καθόλου εποχική και ξεπερασμένη, αλλά για πάντα σύγχρονη και μοντέρνα, μεγάλη εγώ ικανοποίηση έχω που την είδα ίδια και μέσα της, και εντός της.

Ίδια, χωρίς ημερομηνία λήξης, προς όλους και όλα, κι η Έλενα αυτή, πάλι νομίζω εγώ.

Με την Έλενα κι εγώ, στη γιορτή μου εκείνη. (Φωτογραφία Τέρρυ Ρούπακα)

Με την Έλενα κι εγώ, στη γιορτή μου εκείνη. (Φωτογραφία Τέρρυ Ρούπακα)

Υ.Γ.: Μου θύμισε προ ημερών ο παιδικός κι υπέροχος φίλος μου, ο Τάσος Παπασπύρου, την εκτυφλωτική παρουσία της Έλενας Ναθαναήλ και στη δεύτερη ταινία τής καριέρας της, στο Wälsungenblut τού 1965, από την ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν, στη συμμετοχή της Γερμανίας στο 15ο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Νομίζω πως μπορεί να παρακολουθήσει κανείς το ιδιαίτερο αυτό φιλμ free εδώ.

Δείτε εδώ τη συνέντευξη της Έλενας Ναθαναήλ στον Σωτήρη Κακίση.

Δείτε εδώ τον «Ακάλυπτο Χώρο» (Σωτήρης Κακίσης, Άγγελος Κατσίρης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά).

 

Διαβάστε ακόμα: Η Despo του Μπρόντγουεϊ και του σινεμά.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top