Φωτογραφημένη από την Sylvie Lancrenon (Φωτογραφία: sylvielancrenon.com).

Όλοι όσοι πήραν συνέντευξη από την Emmanuelle Béart αφιερώνουν τις τρεις πρώτες αράδες του άρθρου τους στο μεγαλείο της ομορφιά της. Ανεξαιρέτως. Σκάει μύτη άβαφτη κι έχοντας ρίξει πάνω της ένα πουλόβερ που όμως δεν καταφέρνει να κρύψει ένα θεϊκό κορμί. Πίνει μεταλλικό νερό ή πορτοκαλάδα με το καλαμάκι. Έχει κόψει το τσιγάρο, πράγμα απολύτως απογοητευτικό, καθότι το θέαμα των λεπτών δακτύλων σε συνδυασμό με τα χειλάκια α λα Μπαρντό ήταν φοβερά αισθησιακό. Και το χαμόγελό της αφοπλιστικό. Αν την πετύχεις στο δρόμο και στο χαρίσει, σίγουρα θα πέσεις πάνω σε κάνα στύλο. Μαθαίνεις πως για να κοιμηθεί τις νύχτες χρειάζεται σεξ και Xanax.

Στην Ωραία Καβγατζού ποζάρει ολότελα γυμνή επί σχεδόν 4 ώρες.

Η Μπεάρ έχει πλέον πατήσει τα 58, αλλά παραμένει εκείνη η άγρια βοσκοπούλα που έπαιξε τη Μανόν των πηγών του Κλοντ Μπερί τριάντα χρόνια πριν και βάλε (1987), κερδίζοντας το πρώτο της César. Από τότε έχει υποδυθεί σωρεία περίπλοκων, βασανισμένων και προβληματικών γυναικών: την ξινή πόρνη Ναταλί της Αν Φοντέν (2003), τη βιρτουόζο βιολονίστρια στο Μια Καρδιά το Χειμώνα του Κλοντ Σοτέ (1992), το ατίθασο–και πολύ γυμνό- μοντέλο του ζωγράφου στην Ωραία Καβγατζού του Ζακ Ριβέτ (1991), την ερωτευμένη Ζαν στο Μια γυναίκα από τη Γαλλία του Ρεζίς Βαρνιέ (1995), τη μητέρα που τρελάθηκε μετά το χαμό του γιου της στο Vinyan του Fabrice Du Welz (2008).

Στην Ωραία Καβγατζού με τον Μισέλ Πικολί (Φωτογραφία: quadcinema.com).

Στο L’ enfer του Κλοντ Σαμπρόλ (1994), μια ταινία για τη ζήλια, η Μπεάρ/Νελλύ περιφέρει τη μελωδική ομορφιά της ως η ωραία του χωριού, επιπόλαιη κι αθώα, απίστευτα σέξι μέσα στα κοντά φορεματάκια της, αισθησιακή και προκλητική όσο δεν παίρνει. Και τρελαίνει τον σύζυγό της, ξεδιπλώνοντας όπως συνηθίζει μια τεράστια παλέτα συγκινησιακών αποχρώσεων.

Αλλά εγώ θα σταθώ στην Ωραία Καβγατζού. Είναι μια πραγματικά σπουδαία ταινία του Ριβέτ, που καταπιάνεται με την πράξη της δημιουργίας και βασίζεται σ’ ένα έργο του Μπαλζάκ. Κι είναι η ιστορία μια τελείωσης (εκείνης του ζωγράφου) και μιας χειραφέτησης (εκείνης του μοντέλου του). Η Μπεάρ/ Μαριάν ποζάρει μέσα στο ατελιέ ολότελα γυμνή επί σχεδόν 4 ώρες. Όμως, οι σκηνές περνάνε συνεχώς από το σωματικό πόνο στην ψυχολογική δυσφορία. Όλη αυτή η διαδικασία αναζήτησης αποκτά υπόσταση χάρη στην υποκριτική ιδιοφυΐα της Μπεάρ και του Πικολί, στους οποίους οφείλεται κατά κύριο λόγο και η ποιότητα αυτής της καλτ ταινίας.

Ως άγρια βοσκοπούλα στη Μανόν των πηγών του Κλοντ Μπερί (Φωτογραφία: lavoixdunord.fr).

Η ομορφιά της σάρκας της Εμανουέλ (27 χρόνων τότε) φέρνει δάκρυα στα μάτια, όμως δεν είναι ποτέ επαίσχυντη, αλλά τρυφερή, φεγγοβόλα, αγνή. Ήταν μια δύσκολη ταινία για κείνη. Ωστόσο, η κάμερα του Ριβέτ, παρά τη σαγήνη που ασκεί το σώμα της Μπεάρ, δεν πέφτει ποτέ στην παγίδα του ηδονοβλεπτισμού, δεν το μετατρέπει ποτέ σε σεξουαλικό αντικείμενο. Το αφήνει εκεί ευάλωτο να βγάλει την ψυχή του. «Το γυμνό είναι η ακατέργαστη μορφή. Είναι ένας πηλός που ζυμώνεται κι από τον οποίο κάποιος τραβάει ένα χέρι, ένα πόδι», θα πει εκείνη. Η Ωραία Καβγατζού είναι μια ταινία πιο κοντά στον Μπέργκμαν παρά στον Ρομέρ ή τον Σαμπρόλ.

Στο πανί, αυτή η κούκλα από ραγισμένη πορσελάνη βγάζει μια ένταση πολύ ιδιαίτερη.

Κι είναι ακόμα το αυστραλέζικο My Mistress του 2014, όπου ενσαρκώνει μία french cougar με SM προτιμήσεις που σχετίζεται με ένα ευάλωτο και ντροπαλό αγόρι. Κάτι σαν τις 50 αποχρώσεις του γκρι από την ανάποδη. Ενώ είχε προηγηθεί το Bye Bye Blondie της Virginie Despentes (2012). Σ’ αυτό, ερωτεύεται την Μπεατρίς Νταλ, οπότε θέλω οπωσδήποτε να δω την ταινία. Τελευταία της, το φετινό L’Etreinte de Ludovic Bergery.

Στο L’ enfer του Κλοντ Σαμπρόλ (Φωτογραφία: imdb.com).

Εθνικός θησαυρός για τους Γάλλους, ευφυής και με χιούμορ, το 1996 συμπρωταγωνιστεί με τον Τομ Κρουζ στο Mission Impossible του Ντε Πάλμα. Τη ρωτάνε: «Τι θυμάσαι από Τομ Κρουζ; – Δόξα τω Θεώ, δεν έχω τηλεόραση. Δεν έχω ακούσει κάτι γι’ αυτόν, εκτός ίσως ότι έχει ένα παιδί». Το 2006 έπαιξε και με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ, αλλά ποτέ δεν θέλησε να σταδιοδρομήσει στο Χόλιγουντ παρά τις προτάσεις. Ούτε ατζέντη δεν έχει εκεί πέρα. «Δεν μ’ ενδιέφερε. Προτιμούσα να κάνω ταινίες πολωνικές, ρώσικες, ελληνικές… δεν έχει σημασία για μένα από πού. Σημασία έχει ο σκηνοθέτης, ο τρόπος που θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία».

Έχοντας για είδωλό της τη Ρόμι Σνάιντερ, της αρέσει να λέει ότι μπήκε στο επάγγελμα κατά τύχη και συνεχίζει να το ασκεί από έρωτα.

Στο πανί, αυτή η κούκλα από ραγισμένη πορσελάνη βγάζει μια ένταση πολύ ιδιαίτερη, ακτινοβολεί ένα είδος εσωτερικού φωτός που υπερβαίνει την απλή ομορφιά, κάνει τέχνη. «Κάποιες φορές είμαι πολύ κουρασμένη, είμαι απολύτως βέβαιη ότι δεν μπορώ να το κάνω, και μετά ξαφνικά κάτι σαν τέρας εμφανίζεται που επιμένει να εκφραστεί. Δεν θα τό ‘λεγα φως, αλλά ένα είδος βίας –λες κι είμαι δαιμονισμένη, σαν κάτι να με κυριεύει». Και λατρεύει τις προκλήσεις. Για να παίξει το ρόλο της Καμίγ στο Μια καρδιά το Χειμώνα χρειάστηκε να μάθει βιολί. Η εξάσκηση κράτησε 18 μήνες –τρεις ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, Κυριακής συμπεριλαμβανομένης.

Mε τον Τομ Κρουζ στο Mission: Impossible (Φωτογραφία: Murray Close).

Έχοντας για είδωλό της τη Ρόμι Σνάιντερ, της αρέσει να λέει ότι μπήκε στο επάγγελμα κατά τύχη και συνεχίζει να το ασκεί από έρωτα. Κόρη του μουσικού και τραγουδιστή Guy Béart και του πρώην μοντέλου και ηθοποιού Geneviève Galéa, ελληνοβελγικής καταγωγής, μεγάλωσε στην Προβηγκία ως η πρωτότοκη μεταξύ των πέντε παιδιών της μητέρας της. Με τον Γκι είχαν χωρίσει όταν η Εμανουέλ ήταν μόλις εννέα μηνών.

Τη διασημότητα του πατέρα για πολλά χρόνια δεν την έφερνε βόλτα. Της την έσπαγε, όπως μισεί τους fans που την πλησιάζουν στο δρόμο. Δεν γούσταρε να είναι «η κόρη τού…» Κι είναι ακτιβίστρια όπως κι η μητέρα της. Το 1997, συνελήφθη στο Παρίσι, σε διαδήλωση υπέρ των παράνομων μεταναστών. Ο οίκος Dior ακύρωσε το συμβόλαιό της. Ως πρέσβειρα της Unicef επί μια δεκαετία, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, επισκέπτεται «πολύ δύσκολες χώρες», μεταξύ των οποίων τη Σιέρα Λεόνε, την Κένυα και το Βιετνάμ. «Δεν βλέπω γιατί το να είσαι ηθοποιός σε εμποδίζει να είσαι και πολίτης», θα πει. Στις προεδρικές του 2007 είχε στηρίξει τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Ακαταμάχητη, στο L’Enfer.

Τη διώξαν από πέντε σχολεία. «Δεν θα έλεγα ότι ήμουν μια επαναστάτρια, απλώς δεν έβλεπα το λόγο να είμαι εκεί». Το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει τη μαζορέτα στην Ιρλανδία. Στα 17 της, οπλισμένη μόνο με μια «τρομακτική ικανότητα να περνιέται για οποιονδήποτε με αξιοσημείωτη ακρίβεια», εγκαταλείπει το σπίτι της για να πάει να κάνει babysitting στο Μόντρεαλ. Ερωτεύεται τον Καναδά, που θα γίνει η δεύτερη πατρίδα της. Ώσπου την εντοπίζει σε μια ντίσκο ο Ρόμπερτ Άλτμαν.

Το 1997, συνελήφθη στο Παρίσι, σε διαδήλωση υπέρ των παράνομων μεταναστών.

Γοητευμένος από τα γαλάζια μάτια της κι αυτό το ντελικάτο πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς, την προτρέπει να στραφεί στην ηθοποιία. Εκείνη απλώς σκέφτηκε πως ήταν μια καλή ιδέα για να γίνει ανεξάρτητη και να βγάλει λεφτά. Οπότε γυρνάει στο Παρίσι και παρακολουθεί μαθήματα δραματικής τέχνης. Σε τρεις μήνες την έχει τσιμπήσει ο Ντέιβιντ Χάμιλτον για την ερωτική ταινία Premiers Désirs του 1983.

Ο Κλοντ Σαμπρόλ, ο πιο παραγωγικός από τους Γάλλους σκηνοθέτες, πέταξε κάποτε μια φράση που έμεινε και εκείνη σιχαίνεται: «Η Εμανουέλ έχει το πρόσωπο μια παρθένας και το κορμί μιας πόρνης». Γλείφοντας το καλαμάκι της, η Μπεάρ παραδέχεται πως το επάγγελμά της δεν είναι εγκεφαλικό. «Ο αισθησιασμός και η σεξουαλικότητα είναι πολύ έντονα. Το σώμα μου είναι ένα εργαλείο για μένα. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο ένα από τα πρόσωπά μου. Ενίοτε, νιώθεις πολύ πιο γυμνή όταν είσαι ντυμένη από το αντίστροφο».

Γυμνή, καλλίπυγη, ζουμερή, εν πλήρει δόξη. Eκείνο το εξώφυλλο του Elle έκανε πάταγο (Φωτογραφία: sylvielancrenon.com).

Γεγονός. Αλλά δεδομένης της συχνότητας με την οποία η Εμανουέλ εγκαταλείπει την περιβολή της, καθένας μπορεί να αναρωτηθεί τι προτιμάει. Το 2003, στα 41 της, η Sylvie Lancrenon τη φωτογραφίζει στον Αγ. Μαυρίκιο γυμνή, καλλίπυγη, ζουμερή, εν πλήρει δόξη. Η λήψη γίνεται εξώφυλλο στο Elle και ακολουθεί ο κακός χαμός. Το τιράζ των 550.000 αντιτύπων εξανεμίζεται μέσα σε τρεις μέρες. Γαλάτες που δεν θ’ αγόραζαν γυναικείο περιοδικό ούτε επ’ απειλή θανάτου κάνουν ουρές στα περίπτερα, καθώς αντικρίζουν όχι άλλο ένα ανορεξικό μοντέλο αλλά τις χυμώδεις καμπύλες μιας ξανθιάς Drunna. Tο τεύχος γίνεται συλλεκτικό και το πιο μοσχοπουλημένο glossy όλων των εποχών.

Το 2010 χάνει την 107 ετών ελληνίδα γιαγιά της, η οποία έμενε μαζί τους.  Για την Εμανουέλ, το χτύπημα ήταν μεγάλο.

Όμως, ποτέ δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο, ένα μέρος που μοιάζει να ικανοποιεί μια αταβιστική ανάγκη. «Είναι μια ζωώδης απόλαυση να βρίσκομαι πάνω στο σανίδι. Δεν θα σταματήσω ποτέ να παίζω επί σκηνής. Δεν θα μπορούσα. Θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο να πάψω να κάνω ταινίες». Εξάλλου, σχεδόν ποτέ δεν πατάει το πόδι της στον κινηματογράφο.

Όσο για τα ενδοοικογενειακά, η Μπεάρ υπήρξε η σύντροφος και σύζυγος του Ντανιέλ Οτέιγ (η γαλλική απάντηση στον Κένεθ Μπράνα) από το 1985 και επί μια δεκαετία. Μαζί έχουν μια κόρη. Έχει επίσης έναν γιο από τη σχέση της με τον μουσικό Νταβίντ Μορώ. Το 2000, συναντά τον παραγωγό Βενσάν Μεγιέρ, αλλά η ιστορία τους έχει τραγικό τέλος τρία χρόνια αργότερα. Καταφθάνοντας στις Κάννες στις 15 Μαΐου, πληροφορείται την αυτοκτονία του. Στα γυρίσματα της ταινίας Le Héros de la famille, το 2006 γνωρίζει και παντρεύεται τον ηθοποιό Michaël Cohen και υιοθετούν το 2010 ένα παιδάκι από την Αιθιοπία, αλλά χωρίζουν ένα χρόνο μετά.

Aπό το λεύκωμα της Sylvie Lancrenon «Cuba libre» (Φωτογραφία: sylvielancrenon.com).

Αυτό το λουλούδι με το πρόσωπο μαντόνας και τη χάρη ενός Μποτιτσέλι πάντα είχε μια περίπλοκη, διφορούμενη σχέση με την εμφάνισή του.

Την ίδια χρονιά, χάνει την 107 ετών Ελληνίδα γιαγιά της, η οποία έμενε μαζί τους.  Για την Εμανουέλ, το χτύπημα ήταν μεγάλο. Είχε πεθάνει η γυναίκα της ζωής της, «πολύ ’50s, πολύ θηλυκή, το αντίθετο της μητέρας μου». Ανυπέρβλητη σύμβουλος μόδας, της έλεγε πάντα με την ελληνική προφορά της: «Αγάπη μου, αν έχεις την κατάλληλη τσάντα και τα κατάλληλα παπούτσια, τότε μπορείς να βγεις». Κοτσονάτη η Νέλλυ ως το τέλος της ζωής της, έπινε, κάπνιζε και έβαζε Nivea. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Μπεάρ χάνει και τον πατέρα της. Σήμερα, έχει βρει επιτέλους τον έρωτα της ζωής της στην αγκαλιά του σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού Frédéric Chaudier, τον οποίο παντρεύτηκε το 2018.

Σκοτεινό σημείο: Παραδόξως, αυτό το λουλούδι με το πρόσωπο μαντόνας και τη χάρη ενός Μποτιτσέλι πάντα είχε μια περίπλοκη, διφορούμενη σχέση με την εμφάνισή του. Παρά την ψυχανάλυση. Σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα Le Monde παραδέχτηκε πως πείραξε το στόμα της στα 27 της. Αλλά μετά βλέπουμε φουσκώματα, ενισχύσεις, τραβήγματα. Μια καταστροφή. «Το παραξέρω το πρόσωπό μου. Πάντα το έπλαθα. Είναι μια πράξη που αγγίζει την ψυχή σου. Σ’ αυτήν τη δουλειά, δεν είναι εύκολο να γερνάς. Στο θέατρο είναι αλλιώς. Τώρα αρκεί. Σήμερα είμαι κατά. Αλλά δεν θα κρίνω όσες κάνουν».

Tip: Μην αμελήσετε να δείτε το A boire (Στην υγεία μας!) που, όταν βγήκε το 2004, πάτωσε, αλλά εμένα κάθε φορά η ειρωνεία του με κάνει και πεθαίνω στα γέλια.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο κτηνώδης ερωτισμός της Εμανουέλ Σενιέ.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top