«Μια μέρα τη νύχτα» – ή και «Escape Artists» μαζί με «Athens Blues»…

«Η νύχτα είναι ωραία μέρα και πάει πιο πέρα το μέσα φως».

Και στίχους επιπλέον της συμμετοχής μου στο σενάριο του «Μια Μέρα τη Νύχτα» του Πανουσόπουλου έγραψα τότε, κοντά στο 2000, πέραν αυτών της μουσικής της ταινίας, και του Στέλιου Βαμβακάρη. Αυτούς:

H νύχτα είναι ωραία μέρα,
και πάει πιο πέρα το μέσα φως.
H νύχτα έχει καρδιά μεγάλη,
και μ’ ανασταίνει εμένα αλλιώς.

Άκρη του δρόμου που προχωράω,
παραπατάω, μα σ’ αγαπώ.
Άκρη του κόσμου, εδώ που πάω,
άσε με λίγο, να ξεχαστώ.

H νύχτα έχει ωραίο ήλιο,
ήλιο σαν τ’ άστρα της, γλυκό, ζεστό.
H νύχτα είναι αρχαίος χάρτης,
με τα νησιά της στον ουρανό…

Μάλιστα, αυτά τα νησιά στον ουρανό ήταν ευθεία αναφορά στον άλλο μεγάλο αγαπημένο μου, τον Νίκο Χουλιαρά. Τώρα που ετοιμάζω τα επόμενα ποιήματά μου, που έχουν τον τίτλο «Μια Νύχτα τη Μέρα» σαν αντιστροφή και λογοπαίγνιο για μια ζωή ολόκληρη και δικιά μου, τώρα που ξαναείναι καλοκαίρι στην Αθήνα πάντα θερμό και πάντα ιδιαίτερο, της ταινίας αυτής τα γυρίσματα downtown Athens δεν μπορώ να μην αναπολήσω, να μη νοσταλγήσω, να μην ξαναθυμηθώ.

Από αριστερά: Ρένος Μάντης, Ηλίας Λογοθέτης, Χρήστος Νομικός, Jerab Housan, Ανδρέας Ντούζος.

Τι όμορφη ζωή, λοιπόν, επιπλέον στο σινεμά και για μένα μερικές φορές, ιδιαίτερα σ’ εκείνο το διανυκτερεύον φαρμακείο της ταινίας αυτής, όπου με τον Ηλία Λογοθέτη και τους άλλους, έτσι κι εγώ εκεί, αποσπασματικά περιφερόμενος, ευωχούμενος, χαρούμενος, παρακολουθώντας κι εμένα κάποια μου όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά. (Εκεί μάλιστα γνώρισα και τον μετέπειτα στενό μου φίλο σήμερα πια, τον Γιώργο τον Γαλίτη, τον εξαίρετο ηθοποιό και χαρακτήρα. Ένα βράδυ, το ’χω ξαναγράψει, που εκεί κάπου παράμερα, εκτός έργου πιάσαμε να μιλάμε για Μπάστερ Κίτον, Τζέρι Λούις και Πιέρ Ετέξ. Για τέτοιους και τέτοια προσφιλή για μας, και μαγικά).

Θυμάμαι, λοιπόν, και ξαναλέω για του έργου αυτού την τόσο φιλάνθρωπη διάχυση και διαχυτικότητα, το πώς, όπως και στο «Μ’ Αγαπάς;» πάλι του Πανουσόπουλου, η ταινία όσο γυριζόταν σαν να συμπληρωνόταν από την ίδια τη ζωή, από των ηθοποιών τα ζωντανά σώματα και τον τρόπο, από της ελευθερίας της την απρόσμενη συμμετοχή, την έντονη ποιητικότητα. Γιατί όταν είσαι έτοιμος να υποδεχτείς κι επιπλέον πλευρές του θέματός σου, αποκαλύπτονται πράγματα κρυμμένα προηγουμένως από την επινόηση και τους σχεδιασμούς σου. Tότε η αληθοφάνεια δεν φοβάται την αλήθεια, αντιθέτως, παραχωρεί αναγκαστικά τη θέση της σ’ αυτήν, αδιαφορώντας για το αν έτσι κάπου αλλού οδηγείται το φιλμ. Άλλωστε, η πραγματικότητα, παλιό αυτό, ξεπερνάει τη φαντασία χωρίς πολλή προσπάθεια, έτσι ήρεμα κι απλά.

Διαβάστε ακόμα: «Μ’ Αγαπάς;»: 25 χρόνια από τη Βενετία μακριά

Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Νίκος Αρβανίτης.

Περνάγανε, περάσανε πολύ καλά, νομίζω εγώ, όλοι και στο «Μια Μέρα τη Νύχτα», όπως συνήθως στις ταινίες του Πανουσόπουλου, και η απόλαυση αυτή σαν να φαίνεται και μετά στην οθόνη, σαν να μπορεί ν’ απευθύνεται και χωριστά, αφ’ εαυτού της, στο κοινό, στον κόσμο όλο, αλλά και σ’ εμάς που βρεθήκαμε μαζί του και σ’ αυτό το δημιουργικό του εγχείρημα. Γιατί κι οι ταινίες έχουν τη δική τους, σε διάσταση του χρόνου άγνωστη κι ιδιαίτερη, υπόσταση, όπου ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως αιτήματα των χαρακτήρων των έργων αυτονομούνται και να υπάρξουν κι αυτά επιζητούν, να συμπληρώσουν τις υποθέσεις με περισσότερα του κόσμου πράγματα, με πιο πολλά χρώματα κι αποχρώσεις ξαφνικά, σχεδόν επαναστατικά, αποφασισμένα, ωραία και καλά.

Ήθελα «Escape Artists» εγώ να τη λέγαμε, να την είχαμε πει στ’ αγγλικά, μαζί ίσως με το πιο τραβηχτικό «Athens Blues», που επιλέχτηκε.

Κι αυτή η ταινία τελικά; Η μουσική της κατ’ αρχήν, η μπλουζ και ρεμπέτικη μαζί. Που πώς μπορώ κι εγώ να την ξεχάσω, όταν ο Στέλιος ο Βαμβακάρης μού πρωτόπαιξε τα τραγούδια μας στη Σεμέλης μ’ ένα από τα μπουζούκια του Μάρκου, πώς μπορώ να μην μπαίνω και να ξαναμπαίνω μέσα της, άυλος κι εγώ κι ανέμελος, κάθε φορά που έστω και μια εικόνα της ταινίας αυτή συναντιέται με τα μάτια μου; Ύστερα, το ξανάπα, ο ίδιος ο Πανουσόπουλος, ο Ηλίας ο Λογοθέτης, ο Γαλίτης, η Μπέττυ η Λιβανού, όλοι οι ηθοποιοί κι όλο το συνεργείο, για πάντα σε σύννεφο ξεχωριστό ουρανού προσωπικού μου θα ξαναζούν, για πάντα θα υπάρχουν.

Και, τέλος, κι εγώ τότε αλλιώς, κομπάρσος και πάλι στην πρώτη ιστορία και δάσκαλος αγγειοπλαστικής αμίλητος αλλά καθόλου απορημένος. Μια κι ο ερωτισμός, κι ο έρωτας και για μένα, όχι μόνο για τον Πανουσόπουλο, υπήρξε ανέκαθεν το πιο κατανοητό-ακατανόητο πράγμα, κι αυτός, φαντάζομαι, υπήρξε και υπάρχει ως ο πιο εσωτερικός δημιουργός των κινήσεων όλων και στην Τέχνη, εκτός από τη ζωή. Έτσι ώστε αυτά τα δύο τρομερά κι επίσης κατανοητά-ακατανόητα πράγματα να μπορούν να συμβαδίζουν, η Τέχνη και η ζωή εννοώ, στα καλά έργα, στα καλά κείμενα, σαν ένα και το αυτό.

Σαν όπως πρέπει. Σαν όπως τους αξίζει, τελικά.

Ο Σωτήρης Κακίσης κι ο Γιώργος Πανουσόπουλος στην πρεμιέρα
(στοπ-καρέ από το the making of της ταινίας).

Υ.Γ.: Για τον ξενόγλωσσο τίτλο της ταινίας, και υπότιτλό μου εδώ σημερινό: Ήθελα «Escape Artists» εγώ να τη λέγαμε, να την είχαμε πει στ’ αγγλικά, μαζί ίσως με το πιο τραβηχτικό «Athens Blues», που επιλέχτηκε. Γιατί έτσι την ένιωθα εγώ για όλους, για όλους μας: τρόπο καθημερινό απογείωσης κι απελευθέρωσης από τόσων δύσκολων άλλων παραμέτρων τα δεσμά, έτσι με λίγη μουσική ονειρική, λίγο ξενύχτι έστω κάθε δεκαπενθήμερο, μια στις τόσες. Μα προπαντός με τον έρωτα που σας έλεγα, με τα αιώνια αλλά πάντα λυτρωτικά κι αμετανόητα εντός μας ερωτικά.

Διαβάστε ακόμα: Κομπάρσος και στον Περάκη…

«Ο Υπνοβάτης» (Σωτήρης Κακίσης, Στέλιος Βαμβακάρης, Μαρίνα Σκιαδαρέση):

Ταινιοθήκη της Ελλάδος, «Μια Μέρα τη Νύχτα» του Γιώργου Πανουσόπουλου.

TAGS :
Κακίσης Πανουσόπουλος ταινία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook