Ευαγγελία Ράντου: Μιλώντας με το σώμα
«Κινέττα» του Γιώργου Λάνθιμου, «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, «Attenberg» και «The Capsule» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη. Με σημαντικές ήδη συνεργασίες στο παλμαρέ της και νέα μεγάλη πρόκληση το δικό της Garage Performing Arts Center στην Κέρκυρα, η χορεύτρια και ηθοποιός Ευαγγελία Ράντου (σαγηνευτική, αινιγματική, σχεδόν αέρινη...) «συνομιλεί» συνωμοτικά με το φακό της Μάρας Δεσύπρη.

Κάπα Dimitris Petrou, εσώρουχο Intimissimi, δαχτυλίδια Apriati.
Πώς θεωρείς ότι εξελίσσεσαι ως καλλιτέχνις;
Έως τώρα είχα την τύχη να συνεργαστώ με δημιουργούς και χορευτές που θαύμαζα και εκτιμούσα την δουλειά τους. Αυτό βοήθησε πολύ στην προσωπική μου εξέλιξη. Μαθαίνω και ωριμάζω δίπλα τους.
Υπάρχει κάποια από τις δουλειές σου που μπορείς να ξεχωρίσεις ως αγαπημένη σου;
Όλες μου οι δουλειές συνέβαλαν και συμβάλλουν στο να με διαμορφώνουν καλλιτεχνικά. Η καθεμιά τους αποτελεί για μένα ξεχωριστή και ιδιαίτερη εμπειρία. Αυτή όμως που θεωρώ σταθμό ήταν η «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Μετά από αυτή τη συνεργασία άλλαξε η αντίληψή μου γύρω από τα πράγματα και την τέχνη.
Στην ταινία «Attenberg» είναι έντονο και και δοσμένο πολύ «διαφορετικά» το σεξουαλικό στοιχείο. Πώς, κατά τη γνώμη σου, το αντιλαμβάνεται αυτό ο θεατής;
Στο «Attenberg» έχει δοθεί ένας ιδιαίτερος ρόλος και αισθητική στον όρο σεξουαλικότητα. Το πώς τον μεταφράζει ο κάθε θεατής, νομίζω, είναι καθαρά προσωπικό του θέμα.
Κινείσαι στην περιοχή του contemporary dance. Το κοινό αυτού του χορού προέρχεται, νομίζεις, από ένα συγκεκριμένο «καλούπι»;
Ο σύγχρονος χορός εξελίσσεται και διαμορφώνεται συνεχώς –γι’αυτό και λέγεται contemporary. Και όχι, δεν πιστεύω σε «καλούπια» θεατών: μια παράσταση χορού έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε κάθε θεατή και ο καθένας τους επιλέγει να την παρακολουθήσει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Μπαίνεις καμιά φορά στη διαδικασία να εξηγήσεις στους θεατές σου, στο χορό, τι βλέπουν;
Γιατί να το κάνω εγώ; Το κάνει το σώμα –αυτό είναι πάντα που μιλάει, που εξηγεί, στο χορό…
Υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει στη δουλειά σου;
Πολλά. Δημιουργικά όμως πάντοτε. Αυτό είναι που κάνει το πράγμα ενδιαφέρον…
Τι κάνεις αυτή την περίοδο;
Εδώ και δυο χρόνια περίπου έχω ως βάση μου την Κέρκυρα. Μαζί με την αδελφή μου την Μαίρη έχουμε ιδρύσει το Garage Performing Arts Center. Είναι ένας χώρος ανταλλαγής ιδεών και έρευνας που μπορεί να φιλοξενήσει καλλιτέχνες, παρέχοντάς τους τις συνθήκες για δημιουργία. Ευελπιστούμε να γίνει σημείο συνάντησης και σύνδεσης των καλλιτεχνών με την τοπική κοινωνία. Πέρα λοιπόν από τις συνεργασίες μου ως χορεύτρια ή performer, το Garage αποτελεί την κύρια διοχέτευση της ενέργειάς μου αυτή την περίοδο!
Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα της κρίσης για έναν νέο χορευτή;
Σίγουρα δεν είναι πολύ εύκολα και, πιστέψτε με, έχουμε πολύ καλούς και τεχνικά άρτιους νέους χορευτές. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ το επάγγελμα του χορευτή δεν ήταν εύκολο, όσοι όμως ασχολούνται με αυτή τη δουλειά είναι ιδιαίτερα σκληραγωγημένοι… Είμαι σίγουρη ότι πολλά από αυτά τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο να κάνουν αυτό που θέλουν και να εκφραστούν ακόμα και σήμερα, που δεν υπάρχει καμία ουσιαστική υποστήριξη.
Τι μουσική ακούς αυτόν τον καιρό;
Περνάω την Blues περίοδό μου!
Kείμενο: Στάμος Μιχαήλ
Μαλλιά: Δέσποινα Μυλωνάκη (www.sadhu-hair.com)
Make-up: Σοφία Κοσσάδα

Κάπα Dimitris Petrou, εσώρουχο Intimissimi, δαχτυλίδια Apriati.