Aπό την ταινία «Tελευταίος αποχαιρετισμός» της Κινέζας Lina Wang. Ένα φιλμ για τον πόλεμο κατά της μουσουλμανικής κοινότητας των Ουιγούρων στην Κίνα

Φέτος ήταν η πέμπτη συνεχής χρονιά που, ξανά μαζί με την 8χρονη πλέον κόρη μου, παρακολουθήσαμε το 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους (και μαζί την ατίθαση 19η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας Camera Zizanio), που πραγματοποιήθηκε κατά κύριο λόγο στον Πύργο της Ηλείας, αλλά εξακτινώθηκε (από τις 30 Νοεμβρίου ως τις 7 Δεκεμβρίου), σε 17 πόλεις της επικράτειας (για πρώτη φορά και σε νησιά!). Προβλήθηκαν 86 διαγωνιζόμενα φίλμ, που έχουν διακριθεί στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, από 59 χώρες. Μικρά ή μεγάλα αριστουργήματα -ο πήχης είναι πάντα ψηλά στον Πύργο- της μεγάλης οθόνης. Μulti culti γιορτή, στο ακέραιο!

Και θέλω να με πιστέψετε. Δεν ξέρω ποιος πέρασε καλύτερα. Εγώ ή η μικρή; Παρακολουθώντας, σ’ αυτή την αντικειμενικά μεγαλύτερη νεανική και παιδική κινηματογραφική γιορτή της χώρας, καθημερινά περί τα 6-8 απίθανα φιλμ (animation, μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ) από κάθε γωνιά της υφηλίου, ακούγοντας ακόμη κι άγνωστες γλώσσες του κόσμου (όπως των υπό άγρια καταδίωξη στην Κίνα Ουιγούρων), σταθερά αντιμέτωπες με όλα τα φλέγοντα ζητήματα της νεότητας, αλλά και του κόσμου (από τον πόλεμο, τον ρατσισμό, το bullying, μέχρι την απώλεια, το αλτσχάιμερ, τον αυτισμό), γίναμε μάνα και κόρη, στα σκοτάδια του ιστορικού θεάτρου Απόλλωνα στην «καρδιά» του Πύργου, με την αίσθηση της πιο γλυκιάς συνενοχής, κοινωνοί μιας μοναδικής –φαντάζομαι, διεθνώς- εμπειρίας. Που δεν αγοράζεται,ούτε πληρώνεται.

Ο ενθουσιασμός ήτανε διάχυτος παντού αυτές τις μέρες, στη γιορτινά στολισμένη πρωτεύουσα της Ηλείας, μαζί με την υψηλή συμμετοχή. Υπολογίζεται ότι στα εργαστήρια της διοργάνωσης, που μετέτρεψε τη πόλη σε απέραντο πολυπολιτισμικό, πολυφυλετικό κινηματογραφικό πλατό- οι συμμετέχοντες ξεπέρασαν τους 30.000, ενώ στο μεγαλύτερο πολυεθνικό εργαστήρι διεθνώς -σωστά διαβάζετε), το Mythos Project, συμμετείχαν έφηβοι από 19 συνολικά χώρες του κόσμου.

Η φετινή 22η αισίως διοργάνωσης, πέρα από τις πραγματικά μοναδικές ταινίες, που δυστυχώς τα παιδιά της χώρας δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν, λόγω του μονοπωλίου των μεγάλων βιομηχανιών του σινεμά που τα «ταΐζουν» συστηματικά mainstream θεάματα και που κανονικά, θα έπρεπε να διαγκωνίζονται τα σχολεία της επικράτειας ποιο εξ αυτών θα πρωτοσυμμετάσχει, μας επιφύλασσε πολλές καλές ειδήσεις. Μια από αυτές είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ τέσσερις γυναίκες απέσπασαν τα τέσσερα μεγάλα βραβεία: μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσίας και σεναρίου.

Μεγάλη νικήτρια του φετινού Φεστιβάλ Ολυμπίας (βραβείο μεγάλου μήκους μυθοπλασίας) αναδείχθηκε η Ινδή Ρίμα Ντας, για την ταινία της «Η Μπουλμπούλ μπορεί να τραγουδήσει», η οποία μας έστειλε στην τελετή λήξης το πολιτικό μήνυμά της μέσω skype. Η σκηνοθέτρια, της οποίας η προηγούμενη ταινία “Village rockstars”υπήρξε η ινδική υποψηφιότητα για τα φετινά Οσκαρ, τόλμησε να καταπιαστεί με ένα θέμα ταμπού στην Ινδία: την ομοφυλοφιλία ενός αγοριού. Για την ερμηνεία της στην ταινία η νεαρή Αρνάλι Ντας απέσπασε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Δικαίως.

Από την ταινία «2nd Class» του Jimmy Olsson. Ένα φιλμ με ήρωα τον μαθητή μιας έγχρωμης δασκάλας που τραυματίζεται μετά από επίθεση του νεοαναζιστή μπαμπά του.

Το βραβείο σκηνοθεσίας απέσπασε η γαλλική ταινία «Ντανιέλ» της Μαριν Ατλάν, ένα σύγχρονο «Ξύπνημα της Ανοιξης», που με ευαισθησία ψηλαφεί το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ενός 10χρονου. Το βραβείο σεναρίου κέρδισε μια ταινία που έγινε talk of the town στον πολύγλωσσο , πολύχρωμο τις μέρες του φεστιβάλ χαρούμενο μικρόκοσμο του Πύργου: οι «Κομμώσεις Ρόμι» (Ολλανδία-Γερμανία) της Μίσα Καμπ, φιλμ που διαπραγματεύεται χωρίς να γίνεται μελό, με υψηλή ευαισθησία και ευγλωττία, τη σχέση της εγγονής με την αγαπημένη γιαγιά που πάσχει από Αλτσχάιμερ.

Στον άγνωστο κόσμο των ξεκληρισμένων Αβορίγινων μάς ταξίδεψε το βραβείο καλύτερου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ κέρδισε η Μάγια Νιούελ από την Αυστραλία για την ταινία «Τρέχει στο αίμα μου». Αξίζει να αναφέρουμε πως γυναίκες ήταν και οι δύο νικήτριες του φετινού 2ου Olympia Creative Ideas Pitching Lab! Η Ερωφίλη Μωραϊτη (για την ιδέα της «Το μυρμηγκάκι») που απέσπασε το βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, και η Άρτεμις Αναστασιάδου για το πρότζεκ της «Το Βανκούβερ». Ο σπουδαίος πρωτοπόρος κινηματογραφιστής Νίκος Καβουκίδης, που παραχωρεί τον εξοπλισμό για να γυριστούν οι ταινίες, μάς μίλησε για τη δύναμη της εικόνας, που γίνεται «σημαία» στην μεγάλη διοργάνωση για παιδιά και εφήβους, αλλά και την ανάγκη να «ανοίξει» το φεστιβάλ σε μεγαλύτερο χώρο, με άλλα λόγια, την ανάγκη να αποκτήσει επιτέλους το νέο του “σπίτι” στις πρώην αποθήκες ΑΣΟ. «Να κάνουμε μια Ακαδημία Κινηματογράφου στην Ηλεία», εισηγήθηκε , στο τέλος, ενθουσιασμένος.

Τιμώμενο πρόσωπο του 22ου Φεστιβάλ Ολυμπίας ήταν ο πολυβραβευμένος Κώστας Φέρρης, ο οποίος πραγματοποίησε 4ημερο, αντί για το προγραμματισμένο πενθήμερο (λόγω της κατάληψης του σχολείου στις 6 Δεκεμβρίου, ημέρα επετείου της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου), μάστερκλας στην Αμαλιάδα για εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Στα διαχρονικά highlights του φεστιβάλ ανήκει η δημοφιλής Camera Zizanio, ένα ξεχωριστό φεστιβάλ μέσα στο Φεστιβάλ, το οποίο για λίγες μέρες μετέτρεψε τους νεαρούς θεατές σε δημιουργό και πρωταγωνιστή της δικής του ταινίας. Φέτος μαζί με τα βραβευμένα φιλμ της διοργάνωση, παρακολουθήσαμε και τις 239 ταινίες που έχουν γυρίσει παιδιά από 48 χώρες, μόνα τους ή σε σχολεία.

Διαγωνίστηκαν 106 ταινίες από την Ελλάδα, 102 ταινίες από την Ευρώπη και 31 ταινίες από χώρες της Αμερικής, Αυστραλίας, Αφρικής και Ασίας, που έχουν δημιουργήσει μαθητές είτε ομαδικά, στο πλαίσιο του σχολείου, είτε ατομικά.

Το πρόσωπο του Φεστιβάλ υπήρξε αναμφίβολα ο 11χρονος σήμερα Τoby Little, το παιδί-θαύμα από την Αγγλία, που συμμετείχε για πρώτη φορά στην Camera Zizanio 5 ετών, και μας παρουσίασε το νέο φιλμ που ετοιμάσε φέτος μαζί με συμμαθητές του, μείγμα ζωντανής δράσης με animation.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους κατάφερε να καθιερωθεί διεθνώς, χωρίς μεγαλοστομίες.

Τι χαρά! Και φέτος συναντήσαμε στον Απόλλωνα αλλά και στους δρόμους του Πύργου τους ανήσυχους έφηβους πλέον –πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά!- από την Ολλανδία, την Ουκρανία, την Ασία, που τιμούν με ενθουσιασμό το ετήσιο ραντεβού τους στον Πύργο ανελλιπώς από τότε που πηγαίναν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού!

Χαίρεσαι όταν διαπιστώνεις ιδίοις όμμασι ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, χάρη στην επιμονή των τριών βασικών συντελεστών του, των Δημήτρη Σπύρου, Νίκου Θεοδοσίου και Χρήστου Κωνσταντόπουλου, κατάφερε να καθιερωθεί διεθνώς, χωρίς μεγαλοστομίες ως ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ παιδικού και εφηβικού κινηματογράφου, συνδυάζοντας τον ψυχαγωγικό με τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αποτελώντας παράδειγμα υγιούς, αποτελεσματικής αποκέντρωσης. Η φετινή διοργάνωση απλώθηκε μέχρι το Αγρίνιο, το Αίγιο, την Καλαμάτα, την Κόρινθο, το Μεσολόγγι, τα Λεχαινά, τη Ζαχάρω, τη Γαστούνη, τη Σπάρτη, τη Στυμφαλία, τη Δημητσάνα, δεκάδες χωριά, αλλά και την Κω, τη Λέσβο (Πλωμάρι), τη Σαντορίνη και τη Ζάκυνθο.

Ήδη από πέρσι το καλό νέο είχε διαρρεύσει, αλλά φέτος είναι πλέον οριστικά καθοδόν προς υλοποίηση η φιλόδοξη μετεγκατάσταση του φεστιβάλ στο κτιριακό συγκρότημα των αποθηκών του ΑΣΟ, στο κέντρο του Πύργου, που παραχωρεί για τον σκοπό αυτό η Περιφέρεια. Ο Αντιπεριφερειάρχη Ηλείας Βασίλη Γιαννόπουλο, δήλωσε: «Iκανοποιημένος με το ρυθμό που προχωράει το θέμα του ΑΣΟ». Σύμφωνα με το επιτελικό αναπληρωτή διευθυντή του φεστιβάλ Παντελή Παντελόγλου, οι εγκαταστάσεις που προβλέπεται να έχουν 2 αίθουσες προβολών (μικρί-μεγάλη), χώρο εκθέσεων, πλατό κ.ά θα είναι έτοιμες σε 3 χρόνια. Αναμένουμε!

Άλλη η χάρη, η χαρά, η ατμόσφαιρα, η αλληλεπίδραση, τα ερεθίσματα, οι «γνωριμίες» στον ίδιο τον Πύργο. Ωστόσο, το φεστιβάλ, σε ένα αντιπροσωπευτικό βαθμό,θα κάνει μια τελευταία στάση στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στην Αθήνα, όπου θα προβληθούν (ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί οι ημερομηνίες) οι βραβευμένες ταινίες του 22ου Φεστιβάλ Ολυμπίας και της 19ης Camera Zizanio. Σπεύσατε!

 

Διαβάστε ακόμα: Marianne & Leonard: μια ιστορία αγάπης στην Ύδρα των 60’s.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top