Ο Σίγκμουντ Φρόιντ περιγράφει τα συναισθήματά του όταν πρωτοαντίκρισε την Ακρόπολη.

[…] Την εποχή εκείνη, συνηθίζαμε κάθε χρόνο με τον μικρό μου αδελφό, στα τέλη του Αυγούστου ή στις αρχές του Σεπτέμβρη, να κάνουμε ένα ταξίδι αναψυχής που διαρκούσε αρκετές εβδομάδες και μα οδηγούσε στη Ρώμη, ή σε κάποια άλλη περιοχή της Ιταλίας, ή σε κάποια ακτή της Μεσογείου. Ο αδελφός μου είναι δέκα χρόνια μικρότερός μου, έχει δηλαδή την ίδια ηλικία μ’ εσάς- σύμπτωση που μόλις τώρα μου ήρθε στο νου.

Τη συγκεκριμένη εκείνη εκείνη χρονιά, ο αδελφός μου, λόγω προσωπικών του υποθέσεων, δεν μπορούσε να λείψει πολύ καιρό, το πολύ μια εβδομάδα, συνεπώς το ταξίδι μας έπρεπε να γίνει πιο σύντομο. Αποφασίσαμε λοιπόν να επισκεφθούμε το νησί της Κέρκυρας μέσω Τεργέστης, όπου θα περνούσαμε τις λίγες ημέρες της αδείας μας. Στην Τεργέστη ο αδελφός μου επισκέφθηκε έναν συνάδελφό του στις εμπορικές υποθέσεις, που διέμενε σ’ εκείνη την πόλη, κι εγώ τον συνόδευσα.

«Πάνω στο λόφο της Ακρόπολης, όταν αγκάλιασα με το βλέμμα μου το γύρω τοπίο, ξαφνικά μου ήρθε στο νου η παράξενη σκέψη: Ολα αυτά υπάρχουν στ’ αλήθεια, όπως τα μάθαμε στο σχολείο;!»

Ο ευγενής αυτός άνθρωπος θέλησε να μάθει τα μεταγενέστερα σχέδιά μας και όταν του είπαμε ότι θέλαμε να πάμε στην Κέρκυρα, μας αποθάρρυνε με έντονο τρόπο: «Τι να κάνετε εκεί τέτοια εποχή του χρόνου; Θα έχει τόση ζέστη που δεν θα μπορείτε να επιχειρήσετε τίποτα. Καλύτερα να πάτε στην Αθήνα […]

***

[…] Το απόγευμα της άφιξής μας, πάνω στο λόφο της Ακρόπολης, όταν αγκάλιασα με το βλέμμα μου το γύρω τοπίο, ξαφνικά μου ήρθε στο νου η παράξενη σκέψη: Ολα αυτά υπάρχουν στ’ αλήθεια, όπως τα μάθαμε στο σχολείο;! Ή, για να το περιγράψω με μεγαλύτερη ακρίβεια: Το άτομο που δήλωνε αυτό διαφοροποιούνταν με τρόπο πολύ πιο ξεκάθαρο αλλά σαφή με κάποιον άλλο που προσλάμβανε αυτή τη δήλωση και τα δύο εκείνα άτομα ήταν έκπληκτα, όσο κι αν η έκπληξή τους δεν αφορούσε το ίδιο πράγμα […]

«Όντας μαθητής στο γυμνάσιο είχα πειστεί για την ιστορική αλήθεια της ύπαρξης της πόλης των Αθηνών και της ιστορίας της.»

***

[…] Δικαίως λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι η παράξενη σκέψη πάνω στην Ακρόπολη τείνει μόνο να υπογραμμίσει το γεγονός ότι όντως είναι πολύ διαφορετικό το να βλέπεις κάτι με τα ίδια σου τα μάτια από το να το γνωρίζεις επειδή έχεις διαβάσει ή ακούσει κάτι σχετικό. Θα ήταν ωστόσο ένας ιδιόμορφος τρόπος περιβολής μιας ασήμαντης κοινοτοπίας».

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, όντας μαθητής στο γυμνάσιο είχα πειστεί για την ιστορική αλήθεια της ύπαρξης της πόλης των Αθηνών και της ιστορίας της που του προέκυψε πάνω στην Ακρόπολη και η συνθήκη αυτή αναδεικνύει ακριβώς ότι την εποχή εκείνη δεν το είχε πιστέψει στο ασυνείδητό του – φαίνεται ότι μόνο τώρα απέκτησε μια πεποίθηση «που φτάνει μέχρι το ασυνείδητο».

 

//Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Σιγκμουντ Φρόιντ «Μια διαταραχή της μνήμης στην Ακρόπολη»/Εισαγωγή-Επίμετρο: Πάνος Αλούπης. Μετάφραση: Σοφία Λεωνίδη (εκδόσεις Άγρα) 

 

Διαβάστε ακόμα: Γκιγιώμ Απολλιναίρ. «Για το μικρό φουσκωμένο οργανάκι μιας Ρουμάνας».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top