Γιάννης Σαρακατσάνης: «Ο Έλληνας δεν θέλει μόνο ριάλιτι. Απόδειξη, το κανάλι μου»

«Έχω δει καλλιτέχνες που είναι αυτοαναφορικοί και κάνουν πράγματα ακατανόητα, αλλά στα 20 χρόνια που δουλεύω, έχω παρατηρήσει ότι δεν είμαι τέτοιος τύπος» (Φωτογραφία: Taphteam για το Andro).

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης δημιούργησε το 2020, το πιο ενδιαφέρον κανάλι στο ελληνικό Youtube. Παρουσιάζει επιστημονικές θεωρίες και προβληματισμούς με απόλυτα απολαυστικό τρόπο, συνδυάζοντας την κωμωδία με την ενημέρωση. Πρόχειρα, αυτό που κάνει, βαπτίστηκε Infocomedy. “Μέχρις ότου βρεθεί ένα καλύτερο όνομα”, λέει.

Μέσα στην χρονιά, επίσης, έγινε πατέρας ενός αγοριού, του Αυγούστου, που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αφού έχοντας συμπληρώσει μόλις 10 μήνες ζωής κατάφερε ένα απόγευμα να με πάρει τηλέφωνο. Αν και δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε, είμαι σίγουρος πως είχε πολλά να πει, σαν τον πατέρα του.

Εκτός από ευτυχής πατέρας, δηλώνει ιεροκήρυκας του ορθολογισμού και της μετριοπάθειας. Λατρεύει τις ανατροπές του απόλυτου, εκείνες τις βεβαιότητες που έγιναν “ίσως”, ή τον οδήγησαν στην άλλη πλευρά. Αποτελεί όαση σε μια εποχή φανατισμού, μια διαβασμένη και ήπια βοή εν τη ερήμω της παραπληροφόρησης.

Προερχόμενος από το θέατρο και με αρκετά περάσματα από την τηλεόραση, ο Γιάννης Σαρακατσάνης μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία που απέκτησε από το πρωτόγνωρο για αυτόν περιβάλλον του Youtube και τα όνειρα του για μια ευρεία πλατφόρμα ανάδειξης δημιουργικών ανθρώπων.

– Ξεκίνησες να κάνεις τα βίντεο περισσότερο με βάση αυτά που θες να πεις εσύ ή λαμβάνοντας υπόψη τι θέλει να ακούσει το κοινό σου;

Αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε το κέντρο βάρους της δημιουργίας αυτών των βίντεο, και στην μια άκρη βάλουμε τι θέλω να πω και στην άλλη τι θέλει να ακούσει ο θεατής, για μένα αυτό το κέντρο βάρους πλησιάζει περισσότερο σε αυτό που θέλω να πω εγώ. Ο λόγος που κάνω αυτά τα βίντεο είναι γιατί εγώ θέλω να πω κάτι, δεν είναι όμως κάτι αυτοαναφορικό. Έχω δει καλλιτέχνες που είναι αυτοαναφορικοί και κάνουν πράγματα ακατανόητα, αλλά στα 20 χρόνια που δουλεύω, έχω παρατηρήσει ότι δεν είμαι τέτοιος τύπος. Αφουγκράζομαι το κοινό και τελικά αυτό που έχω μέσα μου και θέλω να πω έχει σχέση με την πραγματικότητα. Παρατηρώ πράγματα στη ζωή μου τα οποία πάντα πίστευα ότι είναι “έτσι” μέχρι που κάποια στιγμή τα είδα “αλλιώς”. Αυτή η αλλαγή οπτικής εμένα με απελευθέρωσε, μου άλλαξε τη ζωή και αυτό θέλω να το πω σε όλον τον κόσμο! Γιατί πιστεύω, ότι άμα το πω θα διευκολυνθεί η ζωή και των άλλων ανθρώπων.

– Συνοψίζεις σε αυτό την θεματολογία σου;

Εννοείται! Με αυτό ασχολούμαι! Μου αρέσει το πώς -ειδικά στη συγκεκριμένη φάση, όπου σαν κόσμος πληρώνουμε το απόλυτο των απόψεων μας, τα fake news, την “αλήθεια σου” και την  “αλήθεια μου”-, καταλήγουμε σε κάποιες κρίσεις των πραγμάτων που τις νιώθουμε σαν απόλυτες. Δεν μπορούμε ούτε καν να πιστέψουμε ότι υπάρχει αντίθετη γνώμη σε αυτό που λέμε και καταλήγουμε να φτιάχνουμε αντίπαλα γκρουπ και να οδηγούμαστε σε πολωμένες καταστάσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα της εποχής μας. Νομίζω ότι αν καταλάβουμε -και υπάρχει βιβλιογραφία για αυτό- ότι το μυαλό μας παρασύρεται σε απόλυτα και ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, τότε ίσως να γίνουμε πιο διαλλακτικοί και να καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί σαν ανθρωπότητα. Τότε, ίσως φτιάξουν λίγο τα πράγματα.

– Έκανες ένα βίντεο για τις θεωρίες συνομωσίας και αναφέρθηκες σε αντιδράσεις στην περίπτωση του κορωνοιού, για τον Bill Gates, το 5G, το τσιπάκι και τα λοιπά. Λες, μεταξύ άλλων, ότι οι θεωρίες συνομωσίας μας βοηθούν να αποδράσουμε από τα προβλήματά μας, να νιώσουμε πιο έξυπνοι και ξεχωριστοί. Πώς εισέπραξες την στάση των Ελλήνων στην πανδημική κρίση;

Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως τα πήγαμε καλά. Προφανώς υπήρξαν αρνητές, συνωμοσιολόγοι κλπ, αλλά ειδικά στην πρώτη καραντίνα της άνοιξης, ακολουθήσαμε τους κανόνες σε πρωτόγνωρο βαθμό για τα Ελληνικά δεδομένα. Με πολλή χαρά οι κακές μου προσδοκίες για το τι μπορούμε να κάνουμε ως χώρα δεν επιβεβαιώθηκαν.

– Σε ανησυχεί η επιφυλακτική στάση αρκετών για τον εμβολιασμό; Αν το εμβόλιο γίνει διαθέσιμο για σένα θα το κάνεις;

Και πάλι την θεωρώ φυσιολογική όλη αυτήν την ανησυχία. Στο τέλος όμως θα κερδίσει η πραγματικότητα. Όταν ο κόσμος θα αρχίσει να εμβολιάζεται ευρέως και όταν θα δουν οι αρνητές τα κρούσματα να πέφτουν, τότε θα χαλαρώσουν. Θα σιγήσουν οι πολλές φωνές, ο κόσμος θα γίνει πιο μετριοπαθής και όλο και περισσότεροι θα πουν “Ε, δεν το κάνω κι εγώ να έχω το κεφάλι μου ήσυχο;”. Προσωπικά θα έκανα το εμβόλιο και αύριο αν μπορούσα. Αφού πιστεύω ότι ο ιός υπάρχει και αφού πιστεύω πως το εμβόλιο μας προστατεύει οφείλω να δώσω το παράδειγμα.

– Πώς εισπράττεις τις αντιδράσεις των θεατών στα αιχμηρά βίντεο σου; Πιστεύεις ότι χρειάζεται ένα «κλειδί» για να κατανοήσει κάποιος τον τρόπο που μεταφέρεις τα μηνύματα σου;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένα universal κλειδί, που αν γίνει κατανοητό όλοι θα καταλαβαίνουν το χιούμορ και θα λένε δεν πειράζει. Εγώ προσπαθώ – για να μην γίνομαι χαζοδιδακτικός – να κρύβω το βασικό, αιχμηρό μήνυμα του βίντεο κάτω από ένα περιτύλιγμα χιούμορ, καφρίλας και διασκεδαστικού μοντάζ. Πολλά παίζονται στα πρώτα δευτερόλεπτα, αυτή είναι η εμπειρία μου και από το θέατρο και την τηλεόραση. Στις πρώτες στιγμές, που συστήνεται το θέαμα με τον θεατή, λέγονται κάποια λόγια που μετά δεν μπορείς να πάρεις πίσω. Έχεις κλειδώσει ουσιαστικά την πρόθεσή σου, οι θεατές αισθάνονται ασφάλεια και δέχονται πιο εύκολα ακόμα και την αντίθετη άποψη. Κάθε καλλιτέχνης έχει μια πρόθεση και πρέπει να την κρύψει, να την φιλτράρει, και να την φέρει έτσι ώστε να γίνει κατανοητή από τον θεατή. Μπορεί να έχει την καλύτερη πρόθεση και ο ένας και ο άλλος, όμως κάπου ανάμεσα να γίνει ένα μπέρδεμα. Ο καλός καλλιτέχνης είναι αυτός που θα καταφέρει να μην τα “μπερδέψει”.

– Σε έχει προβληματίσει το αν υπάρχει θέμα αρχής και πειθούς όταν ένας ηθοποιός μιλά για αμιγώς επιστημονικά ζητήματα, όπως είναι τα παιχνίδια του μυαλού;

Αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός προβληματισμός, ο οποίος με απασχόλησε πολύ. Καταρχάς πριν από 10 χρόνια δε θα το έκανα αυτό ή θα το έκανα μέσα απ’ το θέατρο. Τώρα όμως αισθάνομαι πως πρέπει να το κάνω. Για να το πω απλά, το πρόβλημα μας αυτή την στιγμή προκύπτει από το γεγονός ότι ο καθένας που έχει γνώμη μπορεί να την λέει πλέον δημόσια. Δεν υπάρχουν φίλτρα, όπως υπήρχαν προ ίντερνετ, που για να αποτυπωθεί η γνώμη σου έπρεπε να περάσει από έναν φορέα, μια εφημερίδα ή ένα κανάλι. Έπρεπε να σε φιλτράρουν κάποιοι άνθρωποι και είχε μια δυσκολία αυτό το πράγμα. Τώρα, όποιος θέλει, ποστάρει ότι θέλει, κι άμα το πει ωραία… μας έπεισε! Το πρόβλημα είναι ότι βγαίνουν και πολλοί άσχετοι που λένε μάλιστα και πράγματα βλαβερά.

– Επικίνδυνο.

Οπότε εγώ τι κάνω; Ή θα γκρινιάζω και θα λέω “ε, πως γίναμε έτσι… παλιά ήταν αλλιώς”, ή θα βγω και θα μιλήσω κι εγώ. Αφού στη νέα εποχή ο κάθε μαλάκας μπορεί να λέει την άποψη του, τότε, αν θέλω να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου, οφείλω να βγω και να πω την άποψη μου κι εγώ. Αφού θεωρώ ότι έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία από τους άλλους, ότι έχω προβληματιστεί περισσότερο από τους άλλους, ότι είμαι πιο ανοιχτόμυαλος από τους άλλους, πιθανώς να είναι πιο ωφέλιμη η άποψη μου. Κι αφού έχω την δυνατότητα να την λέω πιο εύληπτα λόγω ηθοποιίας, θα βγω και θα το κάνω σε επίπεδο… σταυροφορίας. Κι ο καλύτερος ας νικήσει!

– Σου δημιουργεί άγχος ως προς την δομή, το ύφος και την κατανόηση των βίντεο σου, η δυνατότητα του θεατή στο Youtube να κλείσει το βίντεο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

Τα analytics του Youtube σου δείχνουν ακριβώς πόσο συγκρατείς το κοινό σου και θυμάμαι ότι μου είχε έρθει ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα, μετά το πρώτο βίντεο: “Συγχαρητήρια, το κοινό σας παρακολουθεί αυτό το βίντεο περισσότερο από το μέσο όρο”, και ήταν ένα διάγραμμα που πήγαινε σχεδόν κατακόρυφα προς τα κάτω. Αλλά, είναι η φύση του μέσου αυτή. Στα βίντεό μου π.χ. κάνω μεγάλες εισαγωγές. Δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Πρέπει να στρώσω πρώτα το γήπεδο πριν αρχίσουν τα σκετσάκια και τα αστεία. Σίγουρα θα ήταν καλύτερο να ξεκινούσα αμέσως με το αστείο ώστε να “γραπώσω” τον θεατή. Αλλά, ο τρόπος αυτός λειτούργησε τελικά και μου προσφέρει την πολυτέλεια να πω “έτσι είμαι εγώ”. Στην τελική, αν κάποιος δεν μπορεί να δει δύο λεπτά εισαγωγή μέχρι να δει ένα σκετς, ας μην δει το βίντεο μου.

– Πόσο πιο δύσκολο συναίσθημα είναι αυτό σε σύγκριση με το θέατρο, όπου ο θεατής θα μείνει ως το τέλος της παράστασης;

Σίγουρα είμαι κακομαθημένος γιατί στο θέατρο ο άλλος δε θα φύγει. Ακόμα και αν υποφέρει από αυτό που βλέπει θα μείνει αναγκαστικά. Μπορεί να χάσεις την ψυχή του, αλλά το σώμα του είναι εκεί ως το τέλος της παράστασης, πράγμα που σου δίνει τη δυνατότητα να τον ξανακερδίσεις. Στο Youtube δεν συμβαίνει το ίδιο. Όμως, δεν είμαστε στην ΕΡΤ που πρέπει να δικαιολογήσουμε τα χρήματα του κράτους. Εγώ εξ’ άλλου είμαι πολύ ευχαριστημένος με τους subscribers που έχω και συνεχίζω με αυτούς. Αν μπορώ με 33 χιλιάδες subscribers να επιβιώνω και να συνεχίζω να κάνω αυτό που θέλω, τότε είμαι καλά.

– Ποια είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγεις τα θέματα που θα κάνεις;

 Λειτουργώ ακόμα με “κάβα” προβληματισμών που έχω από τα τελευταία χρόνια. Ό,τι βίντεο έχω κάνει είναι δικοί μου προβληματισμο πλαισιωμένοι και ενισχυμένοι από αρθρογραφία, βιβλιογραφία κλπ. Γι’ αυτό διαβάζω άρθρα, ψάχνω, βλέπω και ακούω ότι υπάρχει. Επίσης, είναι ωραίο όταν υπάρχει και ένα βιβλίο για αυτό, το οποίο μπορώ να προτείνω κιόλας.

– Πρέπει να είσαι ο πρώτος δημοφιλής Έλληνας που γυρνά στο YouTube για το αξιοποιήσει κι όχι να το εκμεταλλευτεί. Αν καταλαβαίνω καλά απευθύνεσαι σε όσους ψάχνονται, και προσπαθείς να τους μυήσεις σε νέες, τεκμηριωμένες πληροφορίες;

Θεωρώ ότι αν ένας άνθρωπος είναι ορθολογιστής, καλλιεργημένος, και ψάχνει την κατάσταση, μοιραία γίνεται μετριοπαθής. Επειδή, επίσης μοιραία, μπαίνεις στην θέση του άλλου και μαθαίνεις να καταλαβαίνεις ότι κάθε άνθρωπος έχει το δίκιο του…

– Και φωνάζεις λιγότερο.

Ακριβώς, και μοιραία δεν ακούγεσαι. Είμαστε οι διαβασμένοι μετριοπαθείς. Εχουμε να πούμε πράγματα, αλλά δεν ακουγόμαστε γιατί δε φωνάζουμε. Ζούμε όμως στην εποχή που ακούγονται μόνο όσοι φωνάζουν, όσοι φανατίζονται και έχουν απόλυτες απόψεις. Και εμείς δεν γίνεται να φωνάξουμε γιατί δε βλέπουμε απόλυτα. Όλα είναι προς συζήτηση και χρειάζεται χρόνο για να τα σκεφτούμε. Αλλάζουμε γνώμη, κάνουμε λάθη… Ίσως το επόμενο βίντεο που θα βγάλω να είναι λάθος, αλλά θα γίνει κι αυτό.

– Φοβάσαι μήπως αποδειχθεί καταδικαστικό κάποιο μεγάλο λάθος σου;

Πάντα έχω αυτό το άγχος, απλά λέω το εξής. Μη όντας ειδικός, δεν έχω μεγάλος βάρος στις πλάτες μου. Εγώ θα κριθώ στα views, τα subscribes, κτλ. Γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο να αποκτήσεις φήμη στο Youtube και είναι τόσο εύκολο να την χάσεις κιόλας. Ελπίζω να μην κάνω λάθος, προσπαθώ να μην κάνω λάθος.

– Ας πάμε σε κάτι άλλο, ξέρω ότι τρελαίνεσαι για την επιστήμη και την τεχνολογία. Ποιο τεχνολογικό όραμα σε συναρπάζει αυτή την περίοδο;

Το singularity, όπως το καταλαβαίνω. Ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, ανά πάσα στιγμή, σε βαθμό ροής πληροφοριών, ώστε θα είναι σα να είμαστε μια οντότητα όλοι οι άνθρωποι. Θα είναι σαν να αισθάνομαι οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο και έχει μια γοητεία αυτό. Ακούγεται μεν επιστημονική φαντασία, αλλά πιστεύω πραγματικά ότι θα συμβεί με κάποιον τρόπο, αν και δεν νομίζω ότι θα το προλάβω.

– Γιατί είναι σημαντική για σένα αυτή η εξέλιξη;

Σε πολύ αόριστο επίπεδο, με γοητεύει σαν ιδέα όπως θα γοήτευε έναν άνθρωπο του 1800 ότι κάποια στιγμή θα υπάρχει μια συσκευή που θα σηκώνουμε ένα ακουστικό και θα ακούμε τη φωνή ενός ανθρώπου στην άλλη άκρη του κόσμου, έτσι κι εμένα με γοητεύει ότι το μυαλό μου θα είναι μια σκέψη μακριά από την σκέψη ενός ανθρώπου στην άλλη άκρη του κόσμου.

– Υπάρχει κάποιο άλλο πρότζεκτ στα άμεσα πλάνα σου;

Θέλω να κάνω μια σειρά επεισοδίων για την δημιουργικότητα. Ο άξονας θα είναι ένας δημιουργός σε κάθε επεισόδιο, είτε είναι σκηνοθέτης, επιστήμονας, οτιδήποτε, οι οποίοι θα μιλάνε για το ταλέντο και μέχρι που τους πήγε αυτό. Επίσης, θα μιλάνε για το που δεν τους πήγε, πότε φοβήθηκαν, και πότε είπαν “είμαι άσχετος”. Θέλω να σπάσουμε τον μύθο που λέμε καμιά φορά: “α, ο τάδε έχει πιάσει την καλή”. Δεν ισχύει! Ακόμα κι ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός πηγαίνει για πρόβα τον Σεπτέμβρη και τρέμει η καρδούλα του αν θα τα καταφέρει. Το ότι σε μια ηλικία του είπαν “έχεις ταλέντο”, δεν σημαίνει ότι τελείωσε η ιστορία. Είχε δουλειά, είχε αποτυχία… θέλω να δείξω την αποτυχία, πίσω από την επιτυχία. Υπάρχει ένας μύθος, -γιατί όταν είμαστε από την άλλη πλευρά θέλουμε να βλέπουμε εύκολα τα πράγματα-, νομίζουμε ότι όλοι έχουν “καβατζωθεί” εκτός από εμάς. Δεν είναι έτσι, και θεωρώ ότι αν βγουν πέντε-έξι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, να πουν κι αυτοί για τις αποτυχίες τους, θα κάνει καλό.

– Σκοπεύεις να εξελίξεις το κανάλι σου εισάγοντας διάλογο, συνεντεύξεις, και άλλα στοιχεία ή προτιμάς να συνεχίσεις με one man show;

Η επέκταση του καναλιού είναι το πιο σημαντικό μου μέλημα, αλλά λόγω της κατάστασης δυσκολεύομαι να στήσω μια ομάδα. Παρότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ, χώρος, ακόμα και χρήματα για να ξεκινήσει αυτό το πράγμα, εγώ δεν έχω την δυνατότητα να ξεκινήσω μια δημιουργική ομάδα μέσω Zoom και Skype. Έχω μάθει να λειτουργώ σε ένα χώρο με τους άλλους συνεργατικά. Μ’ αρέσει πολύ. Έχω υπάρξει συντονιστής ομάδας για πολλά χρόνια, είναι κάτι που έχω σπουδάσει, το έχω εξελίξει, το διδάσκω και θεωρώ ότι είμαι και καλός σε αυτό. Στο μέλλον, the sky’s the limit. Και συνεντεύξεις, ντοκιμαντέρ, ζωντανές εκπομπές, ακόμα και τηλεπαιχνίδι. Δεν με “καίει” να είμαι εγώ μόνο, απλώς επειδή το κανάλι ακόμα αναπτύσσεται φοβάμαι να με βγάλω από μπροστά γιατί προς το παρόν, αυτό είναι που πουλάω. Σίγουρα θα μπουν κι άλλοι μέσα στο 2021.

Πώς ακριβώς το οραματίζεσαι και γιατί πιστεύεις ότι λείπει αυτό από την χώρα;

Σκέφτομαι μια πλατφόρμα ποικίλων μορφών οπτικής ύλης που μπαίνεις για να δεις υψηλής ποιότητας περιεχόμενο που θέλει κριτική σκέψη, που σε βάζει να ψαχτείς. Και συνεντεύξεις για να αναδείξουμε Έλληνες που σκέφτονται λίγο διαφορετικά, δημιουργούς, καλλιτέχνες, αθλητές… Λέω για Έλληνες επειδή μας λείπει αυτή η εικόνα, επειδή υπάρχει η άποψη ότι ο Έλληνας θέλει να βλέπει μόνο ριάλιτι, το οποίο εγώ δεν πιστεύω ότι ισχύει αν κρίνω από την απήχηση του καναλιού μου. Οπότε γιατί να μην δούμε τους πανεπιστημιακούς μας, νέους καλλιτέχνες, νέους επιστήμονες οι οποίοι μπορεί να έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν αν τους βάλουμε σε ένα άλλο πλαίσιο και όχι στο κλασσικό τηλεοπτικό πλαίσιο που όλοι φαίνονται βαρετοί, όπως ο Ρος στα Φιλαράκια.

– Σε απασχολεί το μέσο; Θεωρείς ότι σε καλύπτει το Youtube για αυτή την πλατφόρμα ή θα ήθελες να είχες πρόσβαση και στην τηλεόραση γιατί μπαίνει με μεγαλύτερη ευκολία σε περισσότερα σπίτια;

Το μέσο που μας φέρνει την εικόνα, κατά κάποιο τρόπο βαφτίζει και την εικόνα. Όλα αυτά που ονειρεύομαι να κάνω δε νομίζω ότι μπορούν να γίνουν όλα στο Youtube. Αλλά θέλω να πιστεύω, κι επειδή ήδη ανοίγονται κάποιες πόρτες και συζητάω με άλλους φορείς εικόνας, ότι όσο συνεχίζεται το κανάλι μου, θα έχω πιθανώς πρόσβαση και σε άλλα τηλεοπτικά μέσα ή πιο δημοφιλή κανάλια στο Youtube.

«Προσπαθώ – για να μην γίνομαι χαζοδιδακτικός – να κρύβω το βασικό, αιχμηρό μήνυμα του βίντεο κάτω από ένα περιτύλιγμα χιούμορ, καφρίλας και διασκεδαστικού μοντάζ» (Φωτογραφία: Taphteam για το Andro).

– Πόσο χρόνο σου αφαιρεί από την καλλιτεχνική δημιουργία το γεγονός ότι πρέπει να είσαι και μοντέρ, και ατζέντης και project manager;

Αρχικά, έχω τεράστια έλλειψη χρόνου και μόνο από το γεγονός ότι έχω ένα παιδί 10 μηνών το οποίο και με την θέληση μου, “τρώει” την μισή μου μέρα. Και είναι δυσάρεστο να το “εγκαταλείπω” για να πάω να δουλέψω. Είναι σα να έχω δύο μυαλά, το μυαλό του μπαμπά, που πρέπει εκεί να το κλείσω και να βάλω το μυαλό της δουλειάς και να πάω να δουλέψω. Είναι πολύ δύσκολο και νομίζω το έχει βιώσει όποιος είναι πατέρας. Συν την κούραση και την αϋπνία. Από εκεί και πέρα, να γράψω, να γυρίσω, να μοντάρω, και να ανεβάσω το βίντεο, να απαντήσω στα σχόλια, συγχρόνως να σκεφτώ και να ετοιμάσω το επόμενο, τότε έχω κλατάρει. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω υπό αυτές τις συνθήκες είναι 1,5 βίντεο τον μήνα. Επίσης, στα επιχειρηματικά δεν είμαι καλός, αλλά ελπίζω ότι σιγά σιγά θα “μεγαλώσει” όλο αυτό και ελπίζω πως αυτά θα τα αναλάβουν κάποιοι που είναι καλύτεροι από μένα.

– O Θεοτοκάς έλεγε σε ένα κείμενο του την δεκαετία του ‘50 ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν συγγραφείς, λόγω μικρής αγοράς και γιατί όλοι κάνουν και μια άλλη δουλειά. Ίσως αυτό σήμερα αφορά όλους τους καλλιτέχνες. 

 Ξέρω αρκετούς που γράφουν, αλλά αυτό είναι η δεύτερη δουλειά τους. Στο θέατρο παραδείγματος χάριν, δεν μπορείς να ζήσεις από αυτό, ειδικά αν γράφεις ένα έργο ανά τρία χρόνια. Η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή αγορά και αυτό θα είναι πάντα ένα πρόβλημα σε κάποιες μορφές τέχνης. Κι εγώ ήθελα να γράφω για το θέατρο, αλλά βασικά κατάλαβα ότι ήθελα να λέω την γνώμη μου, και ελλείψει θεάτρου βρήκα το Youtube! Να σου πω την αλήθεια περνάω μια χαρά, δεν βιάζομαι να ξαναγυρίσω στο θέατρο καθόλου. Κι αν ξαναγυρίσω θα είναι μάλλον με δική μου παράσταση για αυτά που κάνω στο Youtube, παρά για να παίξω σε κάτι άλλο.

– Σε θαυμάζω για αυτό και θεωρώ πως πραγματικά έχεις διοχετεύσει εξαιρετικά την ενέργεια σου στο Youtube. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι άλλοι καλλιτέχνες μπορούν να είναι τόσο ευέλικτοι.

Κι εμένα μου κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν βλέπω περισσότερους να κάνουν τέτοια πράγματα. Επειδή τους έχω ζήσει μέσα από το νεανικό θέατρο κι από το φεστιβάλ που κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει πολύ δημιουργικούς ανθρώπους, πιο δημιουργικούς από μένα που θα μπορούσαν να κάνουν, δεν ξέρω τι… Δεν ξέρω αν το έψαξαν, ή αν δεν το έψαξαν; Γιατί θέλει και ψάξιμο να βρεις τι ακριβώς κάνεις, πώς θα το κάνεις. Ελπίζω να τους εμπνεύσω!

Διαβάστε ακόμα: Φοίβος Οικονομίδης – «Η γενιά μου προχωράει σε μια ομίχλη. Γι’ αυτό θυμώνει…».

TAGS :
οι δημιουργικοί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook