Γιάννης Στάνκογλου: «Θέλω να μην έχω απωθημένα, να μην ζηλεύω»

«Ο γονιός πρέπει να προσπαθήσει να κάνει τα παιδιά να νιώθουν ότι είναι χρήσιμα τα ίδια, ότι προσφέρουν στην οικογένεια».

Είχαμε να βρεθούμε πάνω από μία δεκαετία. Και εκείνος έχει αλλάξει πολύ. Είναι σε όλα του πιο «ήσυχος». Μοιάζει πιο γαλήνιος, πιο ήρεμος εσωτερικά, λιγότερο αγχώδης, πιο γλυκός, ασφαλώς πιο συνειδητοποιημένος και ώριμος. Τίποτα από αυτά όμως δεν έχει μειώσει την ενέργεια, τη σπίθα, τον ενθουσιασμό, το πάθος. Απλώς, να, ο παρορμητισμός έχει καταλαγιάσει σε αυθορμητισμό, οι απολυτότητες έχουν λειανθεί και «ακούει». Ρωτάει, ακούει, συμβουλεύεται, συγχρωτίζεται. Γιατί δεν θεωρεί ούτε πως τα ξέρουμε όλα ούτε πως μπορούμε να τα βρούμε μόνοι. Και αυτή η εξωστρεφής φιλοσοφία ζωής, τον κάνει ακόμη πιο γοητευτικό.

– Εσύ, αλήθεια, αισθάνεσαι το πόσο πολύ έχεις αλλάξει;
Ναι, μάλλον… Πρώτα απ’ όλα, έχω δυο παιδιά, που μου μαθαίνουν την ίδια τη ζωή από την αρχή. Πιστεύω ότι αν δεν τα είχα, ή θα ήμουν στα βουνά, ή μπορεί και να είχα καταστραφεί, ή ίσως να είχα γίνει κάνα ψώνιο στη δουλειά μου και να πίστευα ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από μένα. Τα παιδιά, όμως, έχουν μεταθέσει το focus του νου μου κάπου αλλού. Αυτό με έχει βοηθήσει να μην κοιτάζω τον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανα παλιότερα, κάτι που ίσως δεν μου έκανε και καλό. Με έχουν «αναγκάσει» να ψάχνω περισσότερο τον εαυτό μου – μέσα από την ψυχοθεραπεία που κάνω, μαθαίνω πώς να τα μεγαλώνω, πώς να τους μιλάω και πώς να συμπεριφέρομαι απέναντί τους.

»Θέλω να πω δηλαδή ότι δεν τα καταφέρνω μόνος μου. Θεωρώ ότι εμείς οι γονείς είμαστε «μάστιγα». Και για αυτό πρέπει να ρωτάμε. Δεν μας έμαθε κανείς τι σημαίνει συνεργάζομαι και επικοινωνώ επί της ουσίας, χωρίς υπερβολές. Ο γονιός πρέπει να προσπαθήσει να κάνει τα παιδιά να νιώθουν ότι είναι χρήσιμα τα ίδια, ότι προσφέρουν στην οικογένεια και ότι δεν τα έχουν όλα στο πιάτο, έστω και σε μικρά, καθημερινά πράγματα. Ετσι θα μάθουν να προσφέρουν και στην κοινωνία αργότερα για να νιώθουν καλά, γιατί μόνο όταν προσφέρεις είσαι ευτυχισμένος.

– Η επαγγελματική σου πορεία εξελίχθηκε όπως επιθυμούσες;
Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει άπειρα πράγματα στο θέατρο ενώ είχα εγκαταλείψει την τηλεόραση συνειδητά, παρ’ όλο που είχα αρκετές προτάσεις. Αφενός δεν ήρθε κάποιο σενάριο που να μου άρεσε πολύ και αφετέρου είχα εστιάσει στο θέατρο. Ακόμη και με το παιδικό θέατρο ασχολήθηκα και το χάρηκα πολύ. Ήταν σαν ένα δώρο στα παιδιά μου, αλλά την ίδια στιγμή άντλησα και εγώ πολλά πράγματα από αυτό.

«Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει άπειρα πράγματα στο θέατρο ενώ είχα εγκαταλείψει την τηλεόραση συνειδητά».

– Είναι διαφορετικό το συναίσθημα που λαμβάνεις στο παιδικό θέατρο απ’ ό,τι σε μια παράσταση για ενήλικες;
Είναι μεγαλύτερη η χαρά που βλέπεις ότι δίνεις αλλά και αυτό που παίρνεις. Επίσης καταλαβαίνεις ότι αν μπεις στην «ευκολία» σου, για να σώσεις με έναν τρόπο είτε το έργο είτε τον εαυτό σου, κάτι που μπορείς να «χρησιμοποιήσεις» σε μια παράσταση ενηλίκων, στο παιδικό θέατρο δεν θα τα καταφέρεις. Τα παιδιά καταλαβαίνουν αμέσως πότε λες ψέματα ή πότε δεν χαίρεσαι αυτό που κάνεις. Έχω ανεβάσει τρία έργα, «Θησέα», «Ιάσονα» και «Δον Κιχώτη» και η εμπειρία μου λέει ότι τα παιδιά δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις. Από την άλλη, στην κανονική, ας πούμε, θεατρική σκηνή, έχω κάνει δουλειές που ήθελα, και συνεχίζω με αυτόν τον τρόπο. Με γοητεύει το να μπορώ να επιλέγω να ασχοληθώ με ένα έργο που μου αρέσει και να συνεργαστώ με ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να συνεννοηθώ. Δεν έχω απωθημένα από τη δουλειά μου και αυτό μού χαρίζει ηρεμία.

– Πραγματικά, νιώθω ότι έχεις αποκτήσει μια γαλήνη…
Νομίζω ότι εδώ παίζει ρόλο η εμπειρία – βλέπω πολλούς νέους ηθοποιούς που συνεργάζομαι να έχουν έναν βαθύ κόσμο και να αγωνιούν να τον εκφράσουν – όμως αυτό θέλει χρόνο. Χρειάζεται εμπειρία ζωής συν ώρες πτήσης στη δουλειά, για να πατήσεις με σιγουριά στα πόδια σου. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το άγχος δεν φεύγει ποτέ. Πάντα προσπαθείς και σκέφτεσαι πώς θα γίνεις καλύτερος και ποιο είναι το έργο που αυτή τη στιγμή σού μιλάει και θα μπορέσεις να το επικοινωνήσεις στους άλλους.

– Εξάλλου αν δεν έχεις άγχος μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχεις πια και έντονη επιθυμία γι’ αυτό που κάνεις.
Εμένα μου είναι λίγο δύσκολο να χάσω την επιθυμία γι’ αυτή τη δουλειά, γιατί είχα ασχοληθεί με χίλια δυο άλλα πράγματα προτού ανακαλύψω τι ακριβώς μου αρέσει να κάνω. Μπήκα στη δραματική σχολή γιατί με εξιτάριζε να ακούω δυο φίλους μου που σπούδαζαν σε τέτοια σχολή να μιλάνε για το τι έκαναν εκεί. Το είδα λίγο σαν παιχνίδι και είπα να το δοκιμάσω. Έτσι πήγα στη Σχολή του Κιμούλη και αργότερα έφυγα για τη Νέα Υόρκη μαζί με τη γυναίκα μου, για δύο χρόνια. Εκεί έκανα κάποια σεμινάρια στο HΒ Studio, αλλά κυρίως δούλευα, δηλαδή έκανα θέατρο στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού τον ένα χρόνο και τον επόμενο δούλευα σε ταβέρνα.

»Κατόπιν γύρισα πίσω κι είχα την τύχη να με πάρει ο Θόδωρος Τερζόπουλος στην ομάδα Άττις, να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να δω θέατρο, να έρθω σε επαφή με ηθοποιούς και σκηνοθέτες ξένων χωρών. Μετά ήρθε ο Μαρμαρινός, η Άντζελα Μπρούσκου, η συνεργασία με τη γυναίκα μου την Αλίκη στο «Festen», που είχε τεράστια επιτυχία. Γενικά λέω ότι νιώθω τυχερός γιατί μου έχουν έρθει «λάου λάου» τα πράγματα. Δεν έγινε ένα «μπαμ» ξαφνικά.

«Βλέπω πολλούς νέους ηθοποιούς που συνεργάζομαι να έχουν έναν βαθύ κόσμο και να αγωνιούν να τον εκφράσουν».

– Αυτό το «κάθε πράγμα στον καιρό του» έχει πολύ μεγάλη σημασία αλλά είναι κάτι που μπορείς να το καταλάβεις μεγαλώνοντας.
Ναι βέβαια, πολλές φορές σκέφτομαι ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν έρθει αλλιώς και τώρα που έχω φτάσει στα 46, να πω, «βαρέθηκα». Πάντα όμως κάνω το ένα βήμα μετά το άλλο κι όχι άλματα. Πολλές φορές μάλιστα έχει τύχει να κάνω και οπισθοδρόμηση ή αλλαγή πορείας, όπως το παιδικό θέατρο. Όσο για την τηλεόραση, ναι, θα ήθελα δυο φορές τον χρόνο να παίζω σε κάποια παραγωγή για δύο ή τρεις μήνες και τον υπόλοιπο καιρό να μπορώ φροντίζω το σώμα μου, το μυαλό και την ψυχή μου, αλλά αυτά στη χώρα μας δεν γίνονται. Οπότε προσπαθώ μέσα από τον τρόπο που έχω βρει να κάνω τη δουλειά μου, να παραμένω άνθρωπος κατ’ αρχάς και κατά δεύτερον να εξελίσσομαι όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.

– Ποιο είναι για σένα αυτό το ουσιαστικό;
Το ουσιαστικό είναι να συνεχίσω να μην έχω απωθημένα, να είμαι ανοιχτός και γενναιόδωρος. Θέλω να μπορώ να μη ζηλεύω, να μην έχω πίσω σκέψεις και να παραμένω στην πορεία μου. Γι’ αυτό στο σινεμά έχω κάνει και δεύτερο και τρίτο ρόλο – δεν έχω εμμονή να παίζω μόνο τον πρωταγωνιστή. Αυτό μάλιστα, ψυχολογικά, με έχει σώσει. Εξάλλου, αυτή την ταπεινότητα, την έμαθα ζώντας και δουλεύοντας στο εξωτερικό – κάτι πολύ σημαντικό-, όπως εξίσου σημαντικό ήταν για μένα το ότι δούλευα από 14 χρονών μαζί με τον πατέρα μου στην οικοδομή και ερχόμουν σε επαφή με ανθρώπους που περνούσαν δύσκολα. Θέλω να πω ότι έχω ένα καθαρό βλέμμα για το τι συμβαίνει γύρω μου.

«Θα ήθελα δυο φορές τον χρόνο να παίζω σε κάποια τηλεοπτική παραγωγή για δύο ή τρεις μήνες και τον υπόλοιπο καιρό να μπορώ φροντίζω το σώμα μου, το μυαλό και την ψυχή μου».

– Ποιοι ήταν οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου;
Κατ’ αρχάς ήταν οι γονείς μου, που μου έδωσαν ελευθερία. Μπορεί να μην ήξεραν πώς να μου συμπεριφερθούν κάποιες φορές αλλά είχα τεράστια ελευθερία και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Από κει και πέρα, σίγουρα έπαιξαν ρόλο κάποιοι φίλοι μου, που μπορεί να μην τους έχω τώρα κοντά μου, αλλά με οδήγησαν σε δρόμους διαφορετικούς, γεμάτους ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Στη ζωή, δεν τα βρίσκεις όλα μόνος σου – να το θυμόμαστε αυτό! Από καλλιτέχνες, με έχουν επηρεάσει πολλοί, όπως ο David Bowie, o Nick Cave, οι Cure, οι Depeche Mode -είδα αλλιώς τη ζωή μέσα από τους στίχους τους και τις μουσικές τους.

»Οι γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή μου, αυτές που αγάπησα κι ερωτεύτηκα αλλά κι αυτές που δεν αγάπησα και δεν ερωτεύτηκα –ακόμη και τα one night stand, που λέμε, τα ‘χω όλα στη μνήμη σαν ωραίες στιγμές. Στη δουλειά μου, σίγουρα σταθμός ήταν ο Γιώργος Κιμούλης στη Δραματική Σχολή που μού έδωσε πολλά. Ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος, γιατί σου μάθαινε έναν τρόπο ο οποίος είχε δομή, δεν ήταν χάος. Σου έδειχνε τον βασικό τρόπο δουλειάς, που από κει και πέρα εσύ μπορούσες να τον μεταλλάξεις όπως ήθελες. Επίσης πολλά πράγματα πήρα από την Ταμίλα Κουλίεβα ως δασκάλα μου στη δραματική σχολή. Είχε μόλις έρθει από τη Ρωσία – μας δίδαξε ότι το θέατρο πρώτα απ’ όλα είναι ένα παιχνίδι -κι αυτό ήταν πολύ όμορφο. Φυσικά όπως είπα και πριν δεν ξεχνώ τον Θόδωρο Τερζόπουλο, τον Μαρμαρινό, την Μπρούσκου, τον Καραθάνο και αρκετούς ακόμα. Και σίγουρα σημαντικός άνθρωπος για μένα είναι η Αλίκη, η γυναίκα της ζωής μου, η οποία μου έκανε casting πριν καν τελειώσω τη δραματική σχολή και με πήρε για να παίξω στο σινεμά. Είμαστε είκοσι χρόνια μαζί, από τα οποία τα τελευταία δέκα έχουμε και παιδιά, και πλέον είναι ο θεός μου -πότε ο θεός Άρης και πότε η θεά Ήρα, και στα καλά και στα κακά, είμαστε πάντα μαζί.

«Πιστεύω ότι έχουμε πάρα πολύ καλό θέατρο και υπάρχει πολύ πάθος και από τους νέους ηθοποιούς».

– Οι ρόλοι σας είναι μοιρασμένοι με τα παιδιά;
Προσπαθούμε να τους μοιράζουμε όσο μπορούμε, και σε θέμα χρόνου και σε θέμα συμπεριφοράς. Εγώ ας πούμε δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωί να τους φτιάξω πρωινό, αλλά θα τους πάω στο σχολείο και στις διάφορες δραστηριότητές τους, γιατί και η Αλίκη δουλεύει πάρα πολύ.

– Ποια είναι η γνώμη σου για το θέατρο στη χώρα μας σήμερα;
Πιστεύω ότι έχουμε πάρα πολύ καλό θέατρο και υπάρχει πολύ πάθος και από τους νέους ηθοποιούς που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις δραματικές σχολές, και ακόμη και χωρίς χρήματα ή τις ιδανικές συνθήκες προσπαθούν μέσα από ομάδες ή μικρές σκηνές, να παίξουν. Η πολιτεία όμως δυστυχώς δεν δίνει καμία ιδιαίτερη προσοχή, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο «εξωτικό» μου ταξίδι, στο όρος Σινά, στην Αίγυπτο».

– Σκέφτεσαι καμιά φορά να πάτε να εγκατασταθείτε μόνιμα και να δουλέψετε στο εξωτερικό;
Μείναμε, όπως είπα, με την Αλίκη δυο χρόνια στη Νέα Υόρκη και γυρίσαμε. Γενικά τώρα δεν σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να πάω στο εξωτερικό να κάνω οντισιόν πάλι από την αρχή. Θα μπορούσα να έχω δύο ατζέντηδες, Λονδίνο και Αμερική, αλλά από τη στιγμή που θα σε πάρουν τηλέφωνο για κάποια δουλειά, πρέπει την άλλη μέρα να είσαι εκεί, κι εγώ τώρα δεν μπορώ να αφήσω τις υποχρεώσεις μου και να πάω.

– Παντοτινός οδοιπόρος πάντως. Ποια ταξίδια σου έχουν αφήσει τις πιο έντονες αναμνήσεις;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο «εξωτικό» μου ταξίδι, στο όρος Σινά, στην Αίγυπτο. Πήγαμε με την Αλίκη και μέναμε σε μια παράγκα φτιαγμένη από φοινικόφυλλα. Από κει και πέρα, κάναμε πολλά ταξίδια, στην Ουρουγουάη, στην Κολομβία, μείναμε δυο μήνες στη Γουατεμάλα, στην Μπελίζ, Ταϊλάνδη, Κένυα, Συρία πριν τον πόλεμο… Το επόμενο ταξίδι που θέλω να κάνω είναι Περού-Χιλή-Παταγονία και επίσης θέλω να διασχίσω την Αυστραλία με αυτοκίνητο, ακούγοντας Johnny Cash σε όλη τη διαδρομή. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, αλλά τώρα με τα παιδιά δεν έχω τον χρόνο. Επίσης έχω κάνει αρκετά ταξίδια και με τη δουλειά -Αλάσκα, που πήγαμε για το «Forget Me Not», Κίνα και Πεκίνο με τον Τερζόπουλο, Κορέα σε φεστιβάλ κινηματογράφου – γενικά μπορώ να πω ότι έχω γυρίσει τον κόσμο.

«Από μικρός ό,τι κάνω, το συνδυάζω πάντα με μουσική».

– Αναφέρεις συχνά τη μουσική στην κουβέντα μας, έχεις ασχοληθεί ιδιαίτερα;
Να! Αυτό είναι το απωθημένο μου! Δεν παίζω κάποιο όργανο, αλλά τραγουδάω, από τη δραματική σχολή. Η κόρη μου όμως μαθαίνει τσέλο και ο γιος μου βιολί -όπως βλέπεις, εδώ μιλάμε όντως για το απωθημένο του μπαμπά. Ακόμη και η γυναίκα μου ζήλεψε και κάνει κι αυτή τσέλο. Εγώ από μικρός ό,τι κάνω, το συνδυάζω πάντα με μουσική. Κατ’ αρχάς χόρευα και παραδοσιακούς χορούς παλιά και τώρα, όταν βγαίνω έξω, χορεύω. Στο παιδικό θέατρο τραγούδησα ένα κομμάτι με τη Σαβίνα Γιαννάτου και μετά με τη Φαραντούρη δύο τραγούδια στο Ηρώδειο και τώρα έχουν έρθει κάποιοι καλλιτέχνες και μου ζητάνε να κάνουμε ντουέτο. Η μουσική είναι πάντα κομμάτι της ζωής μου -και στο θέατρο, πριν βγω στη σκηνή, στο καμαρίνι μου θα ακούσω οπωσδήποτε μισή ώρα μουσική. Είναι ωραίο να τα κάνουμε όλα στη ζωή με ρυθμό και μελωδίες!

INFO:
«Γιούγκερμαν», θέατρο Πορεία, Τρικόρφων, τηλ.: 21 0821 0082

//Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Academia of Athens, Autograph Collection (Ακαδημίας 38, Αθήνα) για τη φιλοξενία
// Ο Γιάννης Στάνκογλου φόρεσε ρούχα από το NoName

Διαβάστε ακόμα: Μπρετ Ίστον Έλις – «Οι καιροί απαιτούν έναν επικήδειο-κλωτσιά για να συνέλθουμε».

TAGS :
γιάννης στάνκογλου ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook