«Τέλος του 2022 μέτρησα ξαφνιασμένος 450 πίνακες και δεν πίστευα ότι βγήκαν από τα χέρια μου».

    Η έκθεση έργων μου στην γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης, είναι αποτέλεσμα της έντονης παρότρυνσης φίλων ζωγράφων και ιστορικών τέχνης. Δεν είχα διανοηθεί ποτέ να κάνω μία εκθεση ζωγραφικής.

    Ήταν καλοκαίρι του 2019 στις διακοπές στο Ρέθυμνο, που η γυναίκα μου Χρυσοξένη έφερε από ένα πολυκατάστημα ένα σετ από μικρά σωληνάρια με ακρυλικά χρώματα και τέσσερα-πέντε μικρά τελάρα με καμβά «για να παίξουμε με τα χρώματα». Πού να ξέραμε κι οι δυό ότι εκεί άρχιζε για μένα μια μεγάλη όμορφη περιπέτεια.

    «Τέλος του 2022 μέτρησα ξαφνιασμένος 450 πίνακες και δεν πίστευα ότι βγήκαν από τα χέρια μου».

    Με την επιστροφή στην Αθήνα αγόρασα μεγαλύτερα σωληνάρια με χρώματα και μικρά τελάρα 40Χ30 εκατοστών δειλά στην αρχή. Ακολούθησαν μεγαλύτερα τελάρα και με την προτροπή φίλου μου ζωγράφου ακόμα μεγαλύτερα 130Χ100 εκατοστών. Μετέτρεψα ένα καλοφωτισμένο δωμάτιο σε εργαστήρι, ένωσα δύο μεγάλα τραπέζια να ακουμπάω τα τελάρα, προστέθηκαν, δύο καβαλέτα άπλωσα μια παλιά μοκέτα στο πάτωμα και άρχισαν να σωρεύονται τα έργα ζωγραφικής. Τέλος του 2022 μέτρησα ξαφνιασμένος 450 πίνακες και δεν πίστευα ότι βγήκαν από τα χέρια μου.

    «Ζωγραφίζω ενστικτωδώς, πάντα με συνοδεία μουσικής, χάνομαι από τον χρόνο».

    «Δεν είχα πιάσει ποτέ στη ζωή μου πινέλο, δεν είχα ιδέα για τον χειρισμό των χρωμάτων, δεν ξέρω σχέδιο και παρά ταύτα τόλμησα συνθέσεις αφηρημένες».

    Στην αρχή δεν έλεγα σε κανέναν ότι ζωγραφίζω. Ντρεπόμουν, γιατί έμπαινα στα χωράφια μιας τέχνης για την οποία πάντα ένιωθα δέος. Το ίδιο έκανα και με την ποίηση. Τόλμησα να πω τη λέξη ποιητής και τα γραπτά μου ποιήματα στην ηλικία των πενήντα, παρότι έγραφα συστηματικά από τα δεκατρία μου. Αυτή η υπερβολική σεμνότητα ή ταπεινότητα πάντα έχει δύο όψεις. Η μία είναι ακριβώς της ταπεινότητας μπροστά στο μέγεθος αυτού που αποπειράσαι και η άλλη μπορεί να εκληφθεί από τους άλλους ως έλλειψη αυτοεκτίμησης. Η ισορροπία ανάμεσά τους είναι η σωτήρια οδός, νομίζω, για να μην παρασυρθείς στο λεγόμενο «καβάλημα του καλαμιού».

    Δεν είχα πιάσει ποτέ στη ζωή μου πινέλο, δεν είχα ιδέα για τον χειρισμό των χρωμάτων, δεν ξέρω σχέδιο και παρά ταύτα τόλμησα συνθέσεις αφηρημένες, δοκιμάζοντας και προχωρώντας μόνος μου σε κάθε λογής ανακαλύψεις. Να, όπως πώς διαλύεις ένα χρώμα, με πόσο νερό, με ποιο πινέλο στρώνει το χρώμα, ποια χρώματα αναμειγνύονται για να δώσουν τι, πώς δουλεύεται η σπάτουλα και πολλά άλλα.

    Συμφωνία σε μαύρο 18.

    «Στις ζωγραφιές μου βλέπει ο καθένας αυτό που θέλει ή κουβαλάει μέσα του και δεν το ξέρει».

    Το ταξείδι είναι υπέροχο. Τελείως άλλη η διαδικασία από αυτήν της ποίησης ή της συγγραφής. Ζωγραφίζω ενστικτωδώς, πάντα με συνοδεία μουσικής, χάνομαι από τον χρόνο, δεν σκέπτομαι τίποτα και αφήνω τον εαυτό μου χωρίς προσχέδια και προβλέψεις να ρίχνει τα χρώματα στον καμβά. Θα έλεγα πως με πηγαίνουν αυτά στο δρόμο που θέλουν όπως οι ήρωες που πλάθω στις μυθιστορίες μου.

    Η αίσθηση ζωγραφίζοντας είναι αυτή της ελευθερίας στην παραγωγή όπως και μετά στην πρόσληψη του έργου από τον θεατή. Δεν είναι σαν την ποιητική γραφή όπου οι λέξεις αναζητούν την σωστή τους θέση για να ολοκληρώσουν ένα νόημα με ουσία και ομορφιά, δεν υπάρχει αυτός ο εγκλωβισμός στο ανθρώπινο αλφάβητο -για να θυμηθώ και τον Λαπαθιώτη- αλλά μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας. Κι όπως με τη γραφή, έτσι και με τα χρώματα, ολοκληρώνοντας το έργο ξαφνικά νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση, αλλά και σωματική κούραση κι εγκαταλείπεις για την επομένη.

    «Στην αφηρημένη ζωγραφική ο θεατής εισπράττει τις κατάδικές του εικόνες, τα δικά του μηνύματα».

    «Ομολογώ, πως πριν πολλά χρόνια, δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την αφηρημένη ζωγραφική».

    Ομολογώ, πως πριν πολλά χρόνια, δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την αφηρημένη ζωγραφική και κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό πρέπει να συμβαίνει όταν διαπίστωσα πως σημαντικοί ζωγράφοι με σπουδαίο έργο στην παραστατική ζωγραφική έφτασαν στην αφηρημένη, προκαλώντας στο έσχατο τη φαντασία μου. Τότε σκέφτηκα ότι στην αφηρημένη ζωγραφική κάθε θεατής οδηγείται πιο εύκολα να δει τον δικό του πίνακα, τις δικές του παραστάσεις περισσότερο από τις ιστορίες που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία του στη θέα της παραστατικής ζωγραφικής, όπου το σπίτι είναι ένα σπίτι, το δέντρο ένα δέντρο κ.ο.κ. Στην αφηρημένη ζωγραφική ο θεατής εισπράττει τις κατάδικές του εικόνες, τα δικά του μηνύματα. Νομίζω. Στις ζωγραφιές μου, λοιπόν,  βλέπει ο καθένας αυτό που θέλει ή κουβαλάει μέσα του και δεν το ξέρει. Βλέπει τα δικά του τοπία, τις δικές του μορφές που δεν τις βλέπουν οι άλλοι. Κι αυτό, δεν ξέρω γιατί, με χαροποιεί ιδιαιτέρως.

    Άρχισα κάποτε να κρεμάω τους πίνακες στο σπίτι μου και στη θέα τους ένιωθα πραγματικά σαστισμένος, διερωτώμενος πώς είναι δυνατόν να τους έφτιαξα εγώ. Ψάχνω, χωρίς αποτέλεσμα, να βρω ποιες δυνάμεις με παρακινούν, κάνω αποτυχημένες προσπάθειες συσχετισμού με την ποίηση που με κυρίευε πάντα, μένω άφωνος μπροστά στον καταιγισμό των χρωμάτων που άπλωσα στον καμβά σχεδόν ασυνείδητα και παραμένω με την απορία στα μάτια. Αλλά, σκέπτομαι, τι νόημα έχουν οι αναλύσεις και οι διεισδύσεις, το αποτέλεσμα μετράει. Κι όταν με ικανοποιεί αισθητικά, αυτό πρέπει να μου φτάνει. Πώς έφτασα ως εδώ;

     

    //Η έκθεση με έργα του Γιώργου Δουατζή θα φιλοξενηθεί στην γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης (Ηροδότου 5, Κολωνάκι, 2108239465) και θα διαρκέσει από τις 11 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου 2023. 

     

    Διαβάστε ακόμα: Πιέρ Σουλάζ. Ο ζωγράφος που έδωσε υπόσταση στο μαύρο.

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top