«και έτσι που το φως του ηλίου ήταν τόσο διάφανο, / το παιδάκι σηκώθηκε και προχώρησε προς τη θάλασσα / ώσπου χάθηκε». (Carrie Venezia, «Man on a Mission No.2»)

Σε μια παραλία το 1960 καθόταν μια οικογένεια.
Η μητέρα, ο πατέρας και το παιδί.
Ήταν Ιούλιος, Κυριακή πρωί,
και έτσι που το φως του ηλίου ήταν τόσο διάφανο,
το παιδάκι σηκώθηκε και προχώρησε προς τη θάλασσα
ώσπου χάθηκε.

Γι’ αυτό είναι που από τότε στο βάθος του ορίζοντα
επιπλέει ένα άσπρο καπελάκι με μαύρη κορδέλα
και ταξιδεύει, ταξιδεύει σαν βαρκούλα.

 

(Από τη συλλογή «Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης», εκδ. Υάκινθος, 1987 – συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργος Μαρκόπουλος, Ποιήματα 1968-2010», εκδ. Κέδρος, 2014)

 

Διαβάστε ακόμα: Οι ποιητές για το νησί τους

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top