«Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεπληρώσω τις οφειλές μου στον Ντέιβιντ Κόππερφηλντ και στον Τσαρλς Ντίκενς, δεν θα τους ευχαριστήσω ποτέ αρκετά για το ανεκτίμητο δώρο τους».

«Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεπληρώσω τις οφειλές μου στον Ντέιβιντ Κόππερφηλντ και στον Τσαρλς Ντίκενς, δεν θα τους ευχαριστήσω ποτέ αρκετά για το ανεκτίμητο δώρο τους».

Tα παιδιά έχουν πανίσχυρη φαντασία. Μια βουτιά κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού μετατρέπεται στη στιγμή σε κατάδυση στα βάθη των ωκεανών, η λαθραία είσοδος στο υπόγειο του προγονικού σπιτιού οδηγεί σε ταξίδι έξω απ’ τον χρόνο, παρέα με τα φαντάσματα που το κατοικούν. Μεταξύ των ήχων, των εικόνων και των αναγνώσεων που κεντρίζουν την παιδική φαντασία, οι τελευταίες διαθέτουν συνήθως το πιο αιχμηρό κεντρί. Γι’ αυτό και οι πρώτες γραπτές ιστορίες της ζωής μας αποδεικνύονται συχνά οι πιο σημαντικές.

«Τώρα η ιστορία μου τελείωσε. Ρίχνω μια ματιά στο παρελθόν πριν κλείσω αυτές τις σελίδες. Βλέπω την Αγνή πλάι μου, να με συνοδεύει στο δρόμο της ζωής, γεμάτη αισιοδοξία και στοργή. Κοντά μου, τα παιδιά μας κι οι φίλοι μας κι όσο προχωρώ ακούω ψιθύρους και φωνές που κάποτε γέμισαν τη ζωή μου».

Με αυτές τις φράσεις ολοκλήρωνε την αφήγησή του ο Ντέιβιντ Κόππερφηλντ, κι εγώ προσπαθούσα συγκλονισμένος να κρύψω τα δάκρυά μου και να καταλάβω τι είχε συμβεί.

«Καθώς έκλεινα το βιβλίο, ήξερα ότι η ζωή μου είχε αλλάξει. Για πρώτη φορά στην ηλικία των δέκα, η λέξη ‘’Δημιουργός’’ αποκτούσε νόημα».

Κι όμως, δεν ήμουν άμαθος στις συγκινήσεις των βιβλίων –στα δέκα μου χρόνια είχα προλάβει να ζήσω πολλές περιπέτειες μέσα από τις σελίδες τους. Είχα αποδράσει από το καταραμένο νησί του Ιφ πέφτοντας στη θάλασσα μέσα σ’ ένα ραμμένο τσουβάλι. είχα παλέψει με εξαγριωμένες αρκούδες στο πλάι του Μιχαήλ Στρογκώφ, χαμένος στη ρωσική στέπα. είχα περιπλανηθεί ολομόναχος στα Ψηλά Βουνά κάτω απ’ τον γρανιτένιο όγκο του Γέρο-Αράπη.

για να σπάσει το κείμενο. ΛΕΖΑΝΤΑ «Σχεδόν σαράντα χρόνια από όταν διάβασα το βιβλίο του Ντίκενς, η αίσθηση εκείνων των στιγμών παραμένει ζωντανή», γράφει ο Γιώργος Μητάς.

«Σχεδόν σαράντα χρόνια από όταν διάβασα το βιβλίο του Ντίκενς, η αίσθηση εκείνων των στιγμών παραμένει ζωντανή», γράφει ο Γιώργος Μητάς.

Ποτέ όμως δεν είχα ζήσει μέσω της ανάγνωσης μια ολόκληρη ζωή, αυτήν την ατέλειωτη, συναρπαστική διαδρομή που αρχίζει με τη γέννηση και καταλήγει στο λυκόφως των γηρατειών, ακόμη και στο θάνατο του μυθιστορηματικού ήρωα.

Αυτή τη μοναδική εμπειρία μου πρόσφερε ο Ντέιβιντ Κόππερφηλντ.

Καθώς έκλεινα το βιβλίο μ’ ένα οδυνηρό αίσθημα αποχωρισμού και απέραντης ευγνωμοσύνης, ήξερα ότι η ζωή μου είχε αλλάξει. Για πρώτη φορά στην ηλικία των δέκα, η λέξη «Δημιουργός» αποκτούσε νόημα. Ένας συγγραφέας μπορούσε να δημιουργεί ζωή και να την προσφέρει στους άλλους, αλλάζοντας τη δική τους.

Σχεδόν σαράντα χρόνια αργότερα, η αίσθηση εκείνων των στιγμών παραμένει ζωντανή. Και βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεπληρώσω τις οφειλές μου στον Ντέιβιντ Κόππερφηλντ και στον Τσαρλς Ντίκενς, δεν θα τους ευχαριστήσω ποτέ αρκετά για το ανεκτίμητο δώρο τους.

⇒ Ο Γιώργος Μητάς είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο η νουβέλα «Το Σπίτι», εκδ. «Κίχλη», 2014. Για το προηγούμενο βιβλίο του, «Ιστορίες του Χαλ» (εκδ. Κίχλη, 2011), τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα από το περιοδικό «Διαβάζω» (2012).

 

Διαβάστε ακόμα: «Έτσι ταυτίστηκα με το πρώτο ‘‘καλό κακό παιδί’’ της λογοτεχνίας».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top