Γιώργης Χριστοδούλου: Ως flaneur στην Βαρκελώνη

Aπό την Αθήνα μου λείπουν μόνο μερικοί φίλοι. Ευτυχώς όμως υπάρχει το skype, τους βλέπω και τους ακούω, κι έχω την ευκαιρία να μιλάω στα ελληνικά σχεδόν κάθε μέρα. Δεν υπάρχει όμως κάτι άλλο που να νοσταλγώ. Και σίγουρα όχι την κίνηση, τα στενά πεζοδρόμια, τις φτωχές συγκοινωνίες, την απέραντη γραφειοκρατεία και τα θλιμμένα πρόσωπα των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια.

Αποφάσισα να μετοικήσω στη Βαρκελώνη το 2007 – πριν από την κρίση δηλαδή. Τότε οι φίλοι μου έλεγαν «είσαι τρελός, σε πέντε μήνες θα γυρίσεις, δεν θα αντέξεις, εκεί θα είσαι πάντα ένας ξένος». Ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι τώρα, μου λένε «πόσο καλά έκανες κι έφυγες, μπράβο!». Έτσι είμαστε οι Έλληνες, των άκρων.

Ήμουν σίγουρος για αυτό το θέλω μου –γι’αυτό άλλωστε προετοίμασα το έδαφος μαθαίνοντας τη γλώσσα πολύ πριν κάνω το μεγάλο βήμα. Ώσπου ήρθε μια στιγμή, μετά τον πρώτο ισπανόφωνο δίσκο και την αποδοχή του στην Ισπανία, που είπα: «Τώρα δεν έχεις άλλες δικαιολογίες!» Όταν θες κάτι πολύ, θα βρεις τους τρόπους να το πραγματοποιήσεις. Όταν όμως δεν θες, το μόνο που θα βρεις είναι δικαιολογίες.

Κρίση υπάρχει και στην Ισπανία, και μάλιστα μεγάλη. Και οι Ισπανοί ‒αν κι εγώ ζω στην Καταλονία, όπου η ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων είναι λίγο διαφορετική‒ δεν φοβούνται να παραπονεθούν, να καταγγείλουν, να μηνύσουν, αν χρειαστεί. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμα και οι γενικές απεργίες τους είναι οργανωμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παραλύουν τα πάντα. Πόσο μάλλον στη Βαρκελώνη, που είναι μία τουριστική πόλη.

Ο τρόπος με τον οποίο έχω επιλέξει να κινούμαι καλλιτεχνικά ‒δίχως μάνατζερ και εταιρείες‒ είναι δύσκολος, είτε βρίσκομαι στην Αθήνα είτε στην Ισπανία είτε οπουδήποτε αλλού. Γνωρίζω μουσικούς σε αρκετά μέρη που θα τους άξιζε μια καλύτερη τύχη. Ευτυχώς εγώ υπήρξα τυχερός και η υποδοχή του δίσκου μου «Flaneur» στην Ισπανία υπήρξε κάτι παραπάνω από καλή.

Την πρώτη φορά που έπαιξα live στην Ισπανία, το 2009, θυμάμαι ότι ήμουν τόσο τρακαρισμένος επειδή θα μιλούσα στα ισπανικά, που τελικά αποφάσισα να μην πω κουβέντα, εκτός από μια «καλησπέρα» κι ένα «ευχαριστώ για την πρόσκληση». Παίζαμε σε ένα αμφιθέατρο στη Μαγιόρκα, μπροστά σε ένα κοινό εξακοσίων περίπου ατόμων, και όλοι τους ήταν πολύ σιωπηλοί καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μπορούσα να ακούσω μέχρι και την ανάσα μου! Όταν τελειώσαμε και σηκώθηκαν όλοι όρθιοι για να χειροκροτήσουν, ένιωσα μια πρωτόγνωρη ευγνωμοσύνη.

Κατανοώ ότι κάθε πόλη έχει μια ή δύο περιοχές πιο «επικίνδυνες». Για τη Βαρκελώνη, το Ραβάλ ήταν μέχρι πρόσφατα μια τέτοια γειτονιά και με το άνοιγμα του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, του Πολιτιστικού Κέντρου, της Φιλοσοφικής και της Ταινιοθήκης, έχει καλυτερέψει αρκετά. Είναι αναπόφευκτο για μια μεγάλη πόλη που θέλει να έχει απ’ όλα, να ’χει και την πιο σκοτεινή πλευρά της. Δεν θα μου άρεσε να ζω σε μια αστυνομοκρατούμενη πόλη, «καθαρή» από οποιαδήποτε απειλή. Θα ήταν σαν να ζω στο σκηνικό του «Truman show».

Με τρομάζουν οι άνθρωποι με πολύ ξεκάθαρους στόχους, που δεν «αναπνέουν»: στην πλειοψηφεία τους είναι αριβίστες, άνθρωποι πολύ μακριά απ’ ό,τι μπορεί να ονομάζουμε «ποίηση». Ο flaneur, ο «βοτανολόγος του πεζοδρομίου» όπως λένε, δεν μπορεί να έχει παρωπίδες. Γι αυτό και δεν επιτρέπει στον εαυτό του ένα μόνο προορισμό.

Η Βαρκελώνη προσφέρεται όσες λίγες πόλεις για «flanerie». Έχει μεγάλα πεζοδρόμια, πολλά καφέ, στενάκια, αλλά και μεγάλους δρόμους για περιπάτους ανάλογα με τη γειτονιά και πολλά, πάρα πολλά, κρυμμένα μυστικά. Κι εμένα με ενδιαφέρουν πολύ τα μυστικά αυτής της πόλης. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Έχω κι ένα μπλογκ, στο οποίο φανερώνω τα μυστικά αυτά και διάφορες σκόρπιες ιστορίες.

Ίσως επειδή δεν είχα τα πιο ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, με τον καιρό το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν να ξορκίζω το φόβο και να μη νιώθω ενοχές για λάθη άλλων. Τη συναισθηματική ανασφάλεια την επιτρέπω στον εαυτό μου, το φόβο και τις ενοχές όμως ποτέ. Είναι τα δύο πιο άχρηστα ανθρώπινα συναισθήματα και προσπαθώ πάντα να τα πολεμώ.

Όλοι οι λίγοι και καλοί φίλοι που έχω τώρα, ήταν κάποτε ακροατές μου. Κάποια στιγμή με πλησίασαν περισσότερο και γίναμε φίλοι. Αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για μένα. Θα ανησυχούσα αν αγαπούσαν τη μουσική μου άνθρωποι με τους οποίους δεν θα μπορούσα να συναναστραφώ.

Έχω ξεκινήσει να ηχογραφώ έναν δίσκο – αφιέρωμα στην πόλη που αγαπώ, με εξαιρετικούς καταλανούς τζαζίστες και τα τραγούδια είναι στα ισπανικά/γαλλικά/καταλανικά. Παράλληλα γράφω κάποια τραγούδια για δύο τραγουδιστές στην Ελλάδα και τη μουσική για μια παράσταση.

Ο flaneur που σέβεται τον εαυτό του ποτέ δεν βάζει σταθερούς στόχους. Θα μου άρεσε, όμως, η ιδέα σε δέκα χρόνια από τώρα να ζω στη Βαρκελώνη και οι Καταλανοί να με θεωρούν τόσο «δικό τους» όσο και οι Αθηναίοι.

Φωτογραφίες: Ignasi Casas

Video clip:

TAGS :
βαρκελώνη ισπανία μουσική μουσικός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook