Ο Κόμης Δράκουλας
Για το ρόλο μου ως Δράκουλα έχω δεχθεί πολλές αχρείες κριτικές. Προσωπικά, πιστεύω ότι έφερα στο ρόλο κάτι που ούτε ο εμβληματικός Μπέλα Λουγκόζι δεν είχε επιτύχει. Πιστεύω ότι ποτέ έως τότε δεν είχε παιχτεί κατάλληλα. Με μένα, ο ρόλος του Δράκουλα απέκτησε τη δύναμη του να κάνεις το απίστευτο να φαίνεται πιστευτό. Γνωρίζω ότι για κάποιους είμαι κατακριτέος επειδή “τυποποιήθηκα”. Προσωπικά ποσώς με ενδιαφέρει.
Το παγκόσμιο ρεκόρ
Οι ειδικοί τις υπολογίζουν κοντά στις 400. Το βιβλίο των ρεκόρ Guinness, πάντως, αναφέρει 266. Το θεωρώ ένα εξαιρετικό ρεκόρ γιατί είναι ένας αλάνθαστος τρόπος να αποφεύγεις τις κολακείες. Φέρ’ ειπείν σε πλησιάζει κάποιος και σου λέει: «Κύριε Λι, έχω δει όλες σας τις ταινίες!». Εσύ μπορείς να του αντιγυρίσεις: «Αυτό, αγαπητέ μου, αποκλείεται! Ούτε καν εγώ δεν έχω δει όλες μου τις ταινίες!»
Η εμφάνιση σε soft porno φιλμ
Ναι, είναι δυστυχώς αλήθεια. Ας ρίξουμε όμως φως στο γεγονός. Ήταν, νομίζω, το 1970 και με πλήρωναν καλά για μίας μέρας γυρίσματα στην Ισπανία. Μου είχαν πει ότι θα ήταν μια ταινία για το μαρκήσιο Ντε Σαντ. Στη μόνη σκηνή όπου έπαιζα, έκανα τον αφηγητή ντυμένος με ένα πορφυρό σμόκιν, ενώ και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί στο φόντο ήταν επίσης πολύ καλά ντυμένοι. Όταν τελείωσε το γύρισμα, έφυγα και το είχα ξεχάσει τελείως, έως ότου ένα χρόνο αργότερα μου είπε ένας φίλος: «Ξέρεις ότι στα πορνοσινεμά του Σόχο παίζεται μια ταινία σου;» Νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα, αλλά αναγκάστηκα να μεταμφιεστώ και να πάω να δω. Όχι μόνον ήταν αλήθεια, αλλά είχαν φαρδύ πλατύ το όνομά μου και στους τίτλους. Έγινα έξαλλος! Προφανώς, με το που έφυγα από την Ισπανία, άρχισαν όλοι να βγάζουν τα ρούχα τους!
Περί αστικής καταγωγής και άλλων δαιμονίων
Ο πατέρας μου ήταν συνταγματάρχης, ο Ιαν Φλέμινγκ ξάδελφός μου, η μητέρα μου Ιταλίδα κοντέσσα. Oμολογουμένως, ένα αξειοσημείωτο γενεαλογικό δέντρο. Προέρχομαι από συντηρητική οικογένεια, είναι η αλήθεια. Επίσης, μια ζωή ψηφίζω Συντηρητικούς. Είμαι, επίσης, μισόν αιώνα παντρεμένος και ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα, πιστεύω αταλάντευτα στο θεσμό του γάμου, στις παραδοσιακές αξίες, στους τίτλους ευγενείας. Παρ’ όλα αυτά έγινα ηθοποιός. Θυμάμαι ακόμη την αντίδραση της μητέρας μου όταν της το ανακοίνωσα: «Μα, δεν σκέφτεσαι πόσο ντροπιάζεις την οικογένειά σου!» Μου είχε πει, όμως, και κάτι ακόμη, στο οποίο είχε απόλυτο δίκιο: «Σε αυτό το επάγγελμα, θα γνωρίσεις ένα σωρό τρομακτικούς ανθρώπους!»
Ίσως στην καταγωγή μου και σίγουρα στην αγωγή μου οφείλω ότι έχω μάθει να συγκρατώ τα συναισθήματα μου. Γενικά, είμαι άνθρωπος που συγκινείται εύκολα, είμαι πολύ πιο μαλακός από τη δημόσια εικόνα μου. Αλλά δεν μου αρέσει να το δείχνω. Εχω καλό αυτοέλεγχο, αλλά συγκινούμαι εύκολα. Ίσως να παίζει ρόλο και το ότι έζησα και πολέμησα σε έναν πόλεμο. Στο τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου είχα δει όλον τον τρόμο που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο –αρκετό για μια ολόκληρη ζωή– χωρίς να χύσω ούτε ένα δάκρυ.
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Έχω δακρύσει μόνο σε κηδείες παλαιών συμπολεμιστών αλλά και πολλών αγαπημένων συνεργατών: Στης Σουζάνα Γιορκ και του Τζον Μπάρι πρόσφατα. Πλέον, δειλιάζω να γυρίζω την εφημερίδα στις νεκρολογίες. Αλλά αν υπήρξε μια απώλεια που με στιγμάτισε, ήταν αυτή του Πίτερ Κάσινγκ το ’94. Είχαμε παίξει τόσες και τόσες ταινίες της σειράς “Δράκουλας” μαζί. Μετά την απώλειά του, δεν έχω πλέον κανέναν για να κάνω αυτές τις αγαπημένες συζητήσεις τού «Θυμάσαι τότε…;». Πάντως, όχι, δεν σκέφτομαι την απόσυρσή μου. Η συνταξιοδότηση είναι για τους αδρανείς. Όπως έλεγε και ο καλός μου φίλος Μπορίς Καρλόφ, «καλύτερα να φύγεις φορώντας ακόμη τις μπότες σου».
Διαβάστε ακόμα: Η μηλόπιτα του Jackson Pollock