Guido Crepax: o Ιταλός αριστοκράτης των ερωτικών κόμιξ

H σοφιστικέ και εγκεφαλική Βαλεντίνα του Κρέπαξ.

Είναι πραγματικά ο μαέστρος της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του ερωτισμού στην 9η τέχνη. Όμως, ο Guido Crepax (1933-2003) δεν είναι ‘60s, είναι διαχρονικός. Tούτος ο oνειρικός Μιλανέζος σχεδιαστής, του οποίου ο πατέρας ήταν πρώτο βιολί στη Scala, έχοντας μόλις ξετσουτσουμίσει από τη Σχολή Αρχιτεκτονικής, το 1958 πρωτοεμφανίζεται στο επιστημονικό περιοδικό Tempo Medico και, στη συνέχεια, ως εικονογράφος δίσκων τζαζ μουσικής.

Για να προκύψει το 1965 η αλησμόνητη Valentina. Ελεύθερη με το σώμα της και δέσμια των φαντασιώσεών της. Είναι χειραφετημένη ή γυναίκα-αντικείμενο; Ο Κρέπαξ αφήνει το ερώτημα να αιωρείται. Θα ακολουθήσουν κι άλλες: η Μπιάνκα, η Μπελίντα, η Ανίτα (με τα ωραιότερα οπίσθια του κόσμου). Εκείνη, όμως, που κλέβει τις καρδιές είναι η όμορφη φωτογράφος μόδας του, εμπνευσμένη από τη Λουίζ Μπρουκς, με τα 20 άλμπουμ της, συνεπής στον ερωτικό της διάπλου.

To συναρπαστικό στο έργο του Κρέπαξ είναι ότι ενσωματώνονται και συνομιλούν διάφορες τέχνες.

Είναι ανόητο να περιορίζεις έναν καλλιτέχνη. Κι ο Κρέπαξ έφερε με άνεση βόλτα μια εποχή όπου κομουνιστές και καθολικοί επιθυμούσαν διακαώς να τον στείλουν στο πυρ το εξώτερο, αντιδρώντας λυσσωδώς στην παραδοχή της σεξουαλικότητας των βλασταριών τους (και τη δική μας). Τελικά, νικήτρια βγήκε μόνον η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Για καλή μας τύχη, τους έγραψαν. Σχεδιαστές κόμιξ όπως οι Cuvelier, Forest, Peelaert, μαζί με τον δικό μας, βρήκαν τρόπο να σερφάρουν πάνω στο κύμα, να το αφήσουν πίσω τους, να διασχίσουν τις δεκαετίες, γλυκά εκστατικοί μπροστά στην ηδονή των αισθήσεων.

Πέρα από την πολύ σοφιστικέ και εγκεφαλική Βαλεντίνα, bi και τροτσκίστρια, ισάξια ενός Corto Maltese, ο Κρέπαξ καταπιάστηκε με την εικονογράφηση κι άλλων συγγραφέων του ερωτισμού, τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, τον Ζάχερ-Μάζοχ, την Εμανουέλ Αρσάν, την Πολίν Ρεάζ, ακόμα και τον Ζορζ Μπατάιγ.

Οι γυναίκες του Κρέπαξ, είτε σε ασπρόμαυρο είτε σε έγχρωμο φόντο, είναι ένα ερωτικό μαστίγωμα.

Ο ερωτισμός είναι η αναζήτηση της ηδονής, βάζει τις ορμές σε χρονοκαθυστέρηση. Αυτός ο ωρολογιακός μηχανισμός είναι η βάση της ερωτικής φιλοσοφίας. Η αρχή του βραδυφλεγούς διακρίνεται σε δύο επίπεδα στον Κρέπαξ. Εκείνο του σχεδίου, με την επιλογή του ασπρόμαυρου, όταν το χρώμα είχε κατακλύσει τα κόμιξ. Συν αυτή η καταπληκτική του γραμμή, κάτι μεταξύ χαδιού και μαστιγώματος, ακολουθώντας μια πούρα σαδο-μαζοχιστική παράδοση.

Κι είναι κι αυτό το κινηματογραφικό παιχνίδι που κάνει με τα αλλεπάλληλα καδραρίσματα, τα φλας-μπακ, τα ζουμαρίσματα, τις ιστορίες μέσα στις ιστορίες. Ένας ακόμα τρόπος να καθυστερήσει την απόλαυση, τολμηρός, εξεζητημένος, περισπούδαστος.

Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η αφήγηση. Υπάρχει ένα κείμενο του Ρολάν Μπαρτ (του μόνου που έγραψε σχετικά με την τέχνη των κόμιξ, ως εισαγωγή στο άλμπουμ Η Ιστορία της Ο) στο οποίο επισημαίνεται ότι ο Κρέπαξ τη χειρίζεται με τέτοιο τρόπο που ακριβώς να καθυστερεί τη δράση, να παρατείνει την αναμονή. Κάτι σπάνιο στην τέχνη αυτή και πολύ γοητευτικό. Και ειδικά στην εμβληματική Βαλεντίνα, πέρα από τον ερωτισμό, αναδύεται το άρωμα του μαζοχισμού, όπου διαχωρίζεται η ηδονή από τον πόθο με την παρεμβολή του πόνου.

Στην εμβληματική Βαλεντίνα, πέρα από τον ερωτισμό, αναδύεται το άρωμα του μαζοχισμού.

Αυτό που είναι συναρπαστικό στο έργο του Κρέπαξ είναι ότι ενσωματώνονται και συνομιλούν διάφορες τέχνες. Η κουλτούρα του είναι τόσο υψηλή που του επιτρέπει να παραβιάζει τα σύνορα χωρίς όμως ποτέ να προδίδει το μέσο του. Είναι φορές που ελάσσονες τέχνες φέρνουν τον αέρα του καινούργιου. Πρόκειται για μια γιορτή των αισθήσεων. Πάλι ο Μπαρτ συνόψισε ως εξής το έργο του: «Το καβλωμένο σχέδιο».

Διαβάστε ακόμα: Πώς να καρφώσεις τους όρχεις σου στην Κόκκινη Πλατεία – Η επικίνδυνη τέχνη του Πιοτρ Παβλένσκι.

TAGS :
Milo Manara κομικς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook