Χάρις Αλεξίου: το «Μaestro» είναι το νέο της πάλκο και της πάει

Στο νέο επεισόδιο του Maestro η Χάρις Αλεξίου αναδεικνύεται πρωταγωνίστρια.

Έφυγε από το τραγούδι όταν εκείνη ήθελε. Ούτε χάρη μας ζήτησε, ούτε κάποια παράταση καλλιτεχνικής ζωής. Αποχώρησε όπως πρέπει να κάνουν όλοι οι μεγάλοι στο είδος τους. Όταν ακόμη είναι ψηλά, όταν το δέντρο τους είναι γεμάτο από καρπούς, αλλά εκείνοι γνωρίζουν καλά πως δεν θα είναι τόσο ώριμοι όσο θα ήθελαν.

Η Χάρις Αλεξίου είναι ίσως από τις λίγες περιπτώσεις της ελληνικής showbiz (ο θεός να την κάνει) που δεν εκβίασε την επιτυχία, που δεν επέβαλλε ετσιθελικά τον εαυτό της και δεν επιδίωξε να μιλάμε συνέχεια γι’ αυτήν ωσάν να μην υπάρχει άλλη καλλιτέχνιδα στη χώρα. Ίδιον του χορτασμένου ανθρώπου: φεύγει από το… τραπέζι για να χαρούν κι άλλοι, οι νεώτεροι.

Την ξέραμε και πάντα θα την ξέρουμε ως μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της χώρας. Ποιος θα το περίμενε ότι θα έβγαζε τώρα και ένα υποκριτικό ταλέντο σπάνιας κοπής; Το χθεσινό (3/11) επεισόδιο του Maestro είχε εκείνη ως πρωταγωνίστρια. Μέσα από τη δική της οπτική βλέπουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Άρα, το βάρος έπεσε πάνω της, μόνο που αποδείχθηκε διόλου ασήκωτο.

Η Αλεξίου δεν σκοπεύει να γίνει ηθοποιός της Επιδαύρου (αν και το έχει κάνει κι αυτό). Δεν έγινε ξαφνικά Παξινού. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τέτοιες συγκρίσεις που ούτε και η ίδια θα τις έκανε για τον εαυτό της. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια καλλιτέχνιδα που παίζει όπως τραγουδούσε: με την εσωτερική φωνή της καρδιάς της. Με εκείνη την πηγαία δύναμη που της δίνει η αγάπη για την τέχνη και το μοίρασμά της.

Μπορεί να μην είναι ηθοποιός, αλλά ως τώρα έχει να επιδείξει έναν «γεμάτο» ρόλο που ξέρει να τον υποδύεται.

Διαθέτει το απαραίτητο ένστικτο που μόνο ένας έμπειρος καλλιτέχνης μπορεί να έχει, σε ποιο σημείο να ανεβάσει αυτό το συναίσθημα και πού να το κατεβάσει. Αντιστοίχως: πώς να μην ξεπέσει σε υπερβολές (χαρακτηριστικό λάθος των ερασιτεχνών) και πώς να μην δείχνει ότι παίζει, ενώ παίζει.

Η χθεσινή της παρουσία στο Maestro ήταν καταλυτική διότι βλέπουμε, μέσω ενός flashback, τη δική της ερωτική ιστορία που έμεινε ανολοκλήρωτη και ουσιαστικά ματαιωμένη. Η επανασύνδεση με τον νεανικό της έρωτα, τον Διονύση, είναι σαν μια αληθινή ιστορία αγάπης που μπορεί να ολοκληρώνεται με τον θάνατο του αγαπημένου, αλλά γίνεται με έναν ήσυχο, γαλήνιο τρόπο. Ειδικά η σκηνή στην οποία εκπνέει ο Διονύσης (μεγάλος πλέον και με προβλήματα υγείας) είναι ένα παράδειγμα σκηνοθετικής οικονομίας.

Η Χάρις Αλεξίου μεγαλώνει ωραία, αρχοντικά. Εμφανίζει μια ηρεμία που δεν την βρίσκει κανείς εύκολα στη ζωή και σίγουρα δεν την βρίσκει αν δεν τα έχει φέρει βόλτα με τον εαυτό του. Το γεγονός, δε, ότι μένει ενεργή στο χώρο της τέχνης με τον δικό της τρόπο δείχνει πως γεννήθηκε για να εκφράζεται μέσω αυτής.

Μπορεί να παίζει με ένστικτο, εντούτοις η Χάρις Αλεξίου δεν έχει να ζηλέψει κάτι από επαγγελματίες ηθοποιούς.

Η ηθοποιία, προφανώς, δεν είναι το πεδίο της, αλλά φαίνεται να περνάει καλά και το κάνει με το δικό της στιλ. Είναι φανερό πως ταίριαξε με τον Χρυστόφορο Παπακαλιάτη που ξέρει να την «φωτίζει» καλά με την κάμερά του και να την κατευθύνει έτσι ώστε να μην φαίνεται στην οθόνη ότι δεν έχει μακρόχρονη πείρα στην υποκριτική.

Το χθεσινό επεισόδιο του Maestro είναι από αυτά που λέμε «επικίνδυνα». Δεν είχε δραματικές σκηνές όπως τα προηγούμενα. Θα το χαρακτήριζες ως ήρεμο ιντερλούδιο που, όμως, έχει αρκετές συναισθηματικές σκηνές που έσκαγαν σαν δροσοσταλίδες. Εύκολα ξεπέφτεις στο γλυκερό σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το όλον σώθηκε από το σενάριο (οι διάλογοι δεν είναι κακοφτιαγμένοι) και σίγουρα από την καταλυτική παρουσία της Χάρις Αλεξίου. Να ένας ακόμη λόγος να μας την θυμίζουν όλα. Απλά και αγαπημένα.

Διαβάστε ακόμα: Maestro. Aυτό είναι το πρόσωπο της ενδοοικογενειακής βίας.

TAGS :
Χριστόφορος Παπακαλιάτης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook