Χάρης Μαυρουδής: «Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εμμέσως διώκονται για τις ιδέες τους»

«Είμαι ομαδικός παίκτης. Προτιμώ το θέατρο με την κλασική μορφή, με τον συνάδελφο να μου δίνει την πάσα και εμένα να προσπαθώ να κάνω το ίδιο».

Ο Χάρης Μαυρουδής καλείται καθημερινά στη ζωή του να παίζει πολλούς ρόλους: του πατέρα, του ηθοποιού, του πολιτικού, των χαρακτήρων που υποδύεται επί σκηνής. Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια πολιτικοποιημένων καλλιτεχνών και αγωνιστών -ο πατέρας του ήταν ο σπουδαίος συνθέτης Νότης Μαυρουδής τον οποίο χάσαμε πρόσφατα και πολύ απρόσμενα τον Ιανουάριο-, δεν θα μπορούσε και ο ίδιος να μην ακολουθήσει στα βήματά τους.

Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων στο θέατρο Altera Pars του τελευταίου έργου στο οποίο συμμετείχε – φέρει τον ιδιαίτερο τίτλο “Το Καλύτερο Πράγμα στον Κόσμο είναι να πέφτεις για Ύπνο τα Ξημερώματα” και είναι γραμμένο από τη Γεωργία Δρακάκη-, μας εξηγεί τι αποκόμισε από τον χαρακτήρα που υποδύθηκε, αλλά και από την όλη εμπειρία. Παράλληλα, μας μιλάει για τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις του κλάδου του, καθώς και για την ενασχόλησή του με την πολιτική και τα κοινά.

– Μίλησέ μας για την παράσταση στην οποία συμμετείχες. Κατ’ αρχάς, ταυτίστηκα με τον τίτλο. Φαντάζομαι και πολλοί άλλοι.

Ναι. Το ξημέρωμα εμπεριέχει μια εσωστρέφεια, έναν απολογισμό. Η παράσταση αποτελείται από μονολόγους, οι οποίοι φέρνουν αντιμέτωπο με τον εσωτερικό του κόσμο αυτόν που μονολογεί. Βλέπουμε 4 ανθρώπους, δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Ολοι, εκτός από εμένα, είναι 30άρηδες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα αδιέξοδα της κοινωνίας, τα οποία μεταφέρονται στην καθημερινότητά. Δεν είναι μόνο θέματα βιοπορισμού, αλλά και κοινωνικά, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο σκέψης, την αποδοχή από την κοινωνία. Και είναι 4 μονόλογοι που σε βάζουν πραγματικά σε μια διαδικασία σκέψης και αναζήτησης, είτε με το είναι σου, είτε με το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Κι αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον.

– Ο δικός σου ο ρόλος ποιος είναι;

Είναι ένα 40άρης, ο οποίος έχει χωρίσει και νιώθει μόνος του. Αυτή η μοναξιά τον κάνει να νιώθει φτωχός, τον ωθεί σε μαγαζιά όπου γίνεται κονσομασιόν, τον οδηγεί στο να συνομιλεί με γυναίκες που δεν τον ακούνε, δεν κατανοούν καν την γλώσσα του. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας, με τα παγιωμένα αδιέξοδα που μπορεί να φέρει αυτή η ηλικία, τα οποία μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις βαλτωμένος κι ανίκανος να αντιδράσεις. Παρόλο που, αν αυτό καθίσεις να το ορθολογικοποιήσεις και να το εξετάσεις, είναι ψέματα γιατί πάντα έχουμε την ευχέρεια της επιλογής. Είτε να αλλάξουμε, είτε να διεκδικήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο.

– Από ό,τι καταλαβαίνω από το βιογραφικό και την ιδιοσυγκρασία σου, είναι κόντρα ρόλος για σένα.

Είναι πολύ κόντρα ρόλος. Δεν είναι καθόλου κοντά μου. Δεν πηγαίνω σε τέτοια μαγαζιά, πιστεύω πως οτιδήποτε έχει να κάνει με το σεξ δεν πρέπει να έχει οικονομικό αντίκρισμα. Όχι επειδή θεωρώ φθηνές τις γυναίκες που ζουν από αυτό, αλλά ότι κανενός ανθρώπου η επιλογή δεν θα ήταν αυτή. Οι γυναίκες και οι άνδρες που το κάνουν, οδηγήθηκαν σε αυτό από μια κοινωνία, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Είτε μιλάμε για τους πιο ακριβοπληρωμένους πορνοστάρ στην αμερικανική βιομηχανία πορνό, είτε για μια γυναίκα που αμείβεται δίνοντας το σώμα της για σεξ. Οπότε δεν θεωρώ ότι έχω, ιδεολογικά ή πρακτικά κάτι κοινό με τον χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να γοητευτώ από αυτόν τον μονόλογο. Καμιά φορά μπορεί να εκφράζεις τα αδιέξοδα κάποιου ρόλου ακόμη κι αν δεν είσαι ταυτισμένος. Και το να αγγίζεις με το μυαλό σου διαφορετικούς ανθρώπους και προσωπικότητες είναι κάτι που δίνει μια γοητεία στο θέατρο.

– Νιώθεις ότι κατανοείς καλύτερα ανθρώπους γύρω σου που βασανίζονται από τέτοια αδιέξοδα;

Όχι μόνο τους κατανοώ, αλλά είμαι και λιγότερο δηκτικός απέναντί τους. Γιατί στην ανθρώπινη φύση μας εμπεριέχονται τα λάθη και πολλές φορές τα επαναλαμβάνουμε μονότονα. Αλλά πιστεύω ότι όλα έχουν να κάνουν με την αφετηρία μας, για την οποία δεν έχουμε εμείς ευθύνη. Όπως επίσης, δεν έχουμε απόλυτη ευθύνη για τα προτάγματα, τις αξίες, τα μέσα που η κοινωνία, το κράτος μάς διαθέτει προκειμένου να αντιμετωπίσουμε μια αφετηρία που δεν την επιλέξαμε και δεν την θέλαμε.

– Γι’ αυτό βαλτώνουμε; 

Όταν ένας άνθρωπος βαλτώνει έτσι, είναι αποτέλεσμα και συνισταμένη εξωτερικών και δικών του ζητημάτων. Τίποτα δεν είναι πρωτόλειο, όλα έχουν την αρχή και την αιτία τους και όταν αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που έχουν βαλτώσει υπό αυτό το πρίσμα, τότε γινόμαστε πρόθυμοι να τους δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες, όχι μόνο δεύτερες, αλλά τρίτες και τέταρτες και να μην τους βλέπουμε ως μιάσματα της κοινωνίας.

«Οι νέες γενιές είναι πολύ καλύτερα εκπαιδευμένοι από ό,τι είμαστε εμείς. Έχουν επενδύσει πολύ περισσότερο στο σώμα τους με τον χορό, τη γυμναστική».

– Πώς είναι να κάνεις μονόλογο;

Είμαι ομαδικός παίκτης. Προτιμώ το θέατρο με την κλασική μορφή, με τον συνάδελφο να μου δίνει την πάσα και εμένα να προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Το άλλο είναι μια πολύ πιο μοναχική διαδικασία. Δουλεύεις στο σπίτι, κυρίως μόνος και κάποιες φορές με τον σκηνοθέτη. Είναι διαφορετικό να παίρνεις από άλλους ηθοποιούς, να τους βλέπεις, να τους θαυμάζεις και να προσπαθείς να τελειοποιήσεις κάτι, να συζητάς. Παρόλα αυτά, ο μονόλογος έχει ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά την ώρα της παράστασης έχεις να αντιμετωπίσεις μόνος σου τους φόβους σου, να επεξεργαστείς μόνος σου το κοινό, τη σκηνή. Είσαι γυμνός μπροστά στο κοινό. Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, που νομίζω σε εξελίσσει ως ηθοποιό. Πλέον θεωρώ ότι θα το δω στην όποια επόμενη δουλειά μου αυτό. Έχω νιώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ως ηθοποιός παίζοντας τον μονόλογο γιατί είδα ότι μπορώ να τα καταφέρω σε κάτι που μου φαινόταν πολύ δυσκολότερο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

– Θα μας πεις λίγα λόγια για την Γεωργία Δρακάκη που έγραψε το έργο;

Είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος που μπορεί με έναν λόγιο αλλά και μάγκικο τρόπο, με διαφορετικά ύφη δηλαδή, να μιλήσει για την γενιά της, να την αντιμετωπίσει με πολλή αγάπη και να δώσει τα προστάγματα των δικών τους αδιεξόδων, των δικών τους σκέψεων. Θεωρώ ότι έχει χώρο και λόγο στην θεατρική γραφή και ότι μπορεί να εξελιχθεί σε μια πραγματική συγγραφέα της γενιάς που θα μεγαλώνει. Ακόμη είναι πολύ νέα για να επιδείξει το εύρος αυτό που κάνει έναν συγγραφέα σπουδαίο. Αυτό χρειάζεται χρόνο και πολλές γραφές. Η γραφή της έχει πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα. Μέσα από αυτό το έργο διαψεύδει τους μεγαλύτερους που έχουν καταδικάσει τους νέους ως μια γενιά απολίτικη, αδιάφορη, η οποία είναι εθισμένη σε ουσίες και δεν διεκδικεί τίποτα, δεν την νοιάζει τίποτα, δεν έχει λόγο, δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο. Αυτές είναι παρωχημένες αντιλήψεις και γενικεύσεις.

– Πώς βλέπεις τη νέα γενιά ηθοποιών;

Οι νέες γενιές είναι πολύ καλύτερα εκπαιδευμένοι από ό,τι είμαστε εμείς. Έχουν επενδύσει πολύ περισσότερο στο σώμα τους με τον χορό, τη γυμναστική, έχουν κάνει πολύ περισσότερα σεμινάρια από ό,τι εμείς. Δεν έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία τους, έχουν τις δυνατότητες. Και έχει αναδειχθεί και στο θέατρο η αναγκαιότητα αυτής της νέας πραγματικότητας, Έχουμε το μεταθέατρο.

– Τι σημαίνει αυτό; 

Έχει αλλάξει ο τρόπος που οι σκηνοθέτες ανεβάζουν κάτι. Είναι πιο απαιτητικοί, και καλώς. Οσο και να αυτό μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο της δικής μου γενιάς παρωχημένο σε σχέση με τις δυνατότητες που έχουν οι νεότεροι. Οφείλουμε να το διαπιστώσουμε αυτό και να το αναγνωρίσουμε. Να αναγνωρίσουμε και στους μεγαλύτερους, ότι η δική τους γενιά κατάφερε να δημιουργήσει ακόμη περισσότερες και μεγαλύτερες προσδοκίες στις νεότερες γενιές. Το να βελτιώνεται κάθε πέντε, δέκα χρόνια η ποιότητα του θεάτρου και οι παραστάσεις, είναι κάτι στο οποίο μπορούμε όλοι μας να βάλουμε το λιθαράκι μας και να παραδώσουμε κάτι καλύτερο. Και ελπίζουμε ότι οι νέοι θα φέρουν, με τη σειρά τους, κάτι ακόμη καλύτερο.

– Είδες κάτι πρόσφατα που σου έμεινε; 

Πήγα και είδα τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, κυρίως για τα παιδιά μου. Ήθελα να δουν θεατρικά αυτή τη ταινία. Δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα μια τόσο σπουδαία παράσταση. Είδα ερμηνείες, πέρα από τους πιο μεγάλους ηθοποιούς, τους Τάσο Χαλκιά, Σπύρο Τσεκούρα και Άκη Σακελλαρίου, που ήταν εξαιρετικοί και οι τρεις τους. Είδα νέα παιδιά που ούτε καν έχω συγκρατήσει τα ονόματά τους, που δεν τους ήξερα, οι οποίοι έπαιζαν συγκλονιστικά. Δε νομίζω ότι εγώ, στην αντίστοιχη ηλικία, σε αυτό το έργο, θα είχα παίξει τόσο καλά. Γιατί να μην το αναγνωρίσω αυτό;

– Για να πάμε και λίγο στην πολιτική. Είσαι αντιδήμαρχος Χαλανδρίου Πώς προέκυψε αυτό;

Από πολύ μικρός ξεκίνησα να προσφέρω εθελοντικά. Η αφετηρία του καθενός, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος, όπως είπα και πριν, είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Εγώ είχα το προνόμιο, την τύχη να μεγαλώσω με δύο γονείς που ήταν πάντα δίπλα μου και μου έμαθαν, όχι λέγοντάς μου μονάχα, αλλά κυρίως δείχνοντάς μου, ότι πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι μεταξύ μας, ότι πρέπει να βοηθάμε τους πιο αδύναμους, ότι δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας. Ολα αυτά, όταν έχεις την πολυτέλεια να τα βιώνεις, σε κάνουν πιο ενεργό πολίτη.

«Ο κλάδος μας θα έπρεπε εδώ και χρόνια να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες εργασίας».

– Οι καλλιτέχνες ήταν πάντα στην πρωτοπορία. 

Η αλήθεια είναι ότι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες της γενιάς των γονιών σου ήταν πολύ πιο κινητοποιημένοι και πολιτικοποιημένοι. Μετά από μια παύση, βλέπουμε και πάλι τους ηθοποιούς να μπαίνουν μπροστά και να αγωνίζονται, πρώτα με το κίνημα #MeToo και τώρα με την αλλαγή του νόμου για τα πτυχία τους. Και πιο πριν ήταν το θέμα του εγκλεισμού. Οι παραστάσεις είχαν ευλόγως σταματήσει χωρίς όμως να υπάρξει πρόβλεψη για τον βιοπορισμό μας.

– Τα προηγούμενα χρόνια γιατί υπήρχε τόση σιωπή; 

Νομίζω ότι υπήρχαν αρκετοί λόγοι που τα προηγούμενα χρόνια ο κλάδος είχε σιωπήσει. Όταν η κοινωνία μας βιώνει μεγαλύτερη ένταση, τότε οι καλλιτέχνες εξωτερικεύονται και πολιτικοποιούνται ακόμη εντονότερα. Οι γενιές των γονιών μου, που ανέφερες και επικαλέστηκες, είχαν να αντιμετωπίσουν μία Χούντα, μια μετεμφυλιακή Ελλάδα, διώξεις, μια κοινωνική απομόνωση. Αυτά όλα, σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που είμαστε εδώ και γενιές, έχουν αντιμετωπιστεί, τουλάχιστον σε τεράστιο βαθμό, Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εμμέσως διώκονται για τις ιδέες τους, όχι όμως σε βαθμό που να μπορούμε να συγκρίνουμε με την Χούντα για παράδειγμα. Υπήρχαν όμως τόσο μεγάλες εντάσεις όλη αυτή την προηγούμενη χρονική περίοδο που οι καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να βγουν έξω από το καβούκι τους.

– Τι τους κρατούσε εκεί μέσα; 

Ήταν ένα καβούκι που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στην λογική του να μην πολιτικοποιείσαι ώστε να μην εκφράζεις μια κομματική προτίμηση για να μπορείς να τα έχεις με όλους καλά, είτε το όλοι είναι το κοινό, είτε οι κρατικοί φορείς ώστε να μπορείς να παίρνεις την επιχορήγησή σου, να μπορείς να βρίσκεις εύκολα δουλειά σε ένα κρατικό θέατρο χωρίς να υπάρχει από πίσω η στάμπα μια κομματικής ή πολιτικής προέλευσης.

– Τι έχει αλλάξει τώρα; 

Τώρα, βλέποντας ο καλλιτεχνικός χώρος να βάλλεται από τη σημερινή κυβέρνηση, αναγκάστηκε να πάρει θέση να διεκδικήσει και να δείξει τα δόντια του προκειμένου να διασφαλίσει ζητήματα που έχουν να κάνουν όχι μόνο με βιοπορισμό -γιατί το ζήτημα του προεδρικού διατάγματος ήταν και είναι κυρίως ηθικό και δευτερευόντως οικονομικό. Το θέμα δεν είναι μόνο τι μισθούς θα παίρνουμε, αλλά και τι θέσεις θα μπορούμε να καταλαμβάνουμε.

– Τι μπορεί να συμβεί στο μάλλον; 

Αν αύριο, μεθαύριο, μια γενιά νέων ανθρώπων θελήσει να διεκδικήσει την ανάληψη μιας κρατικής σκηνής, ενός ΔΗΠΕΘΕ, μιας θέσης σε ένα υπουργείο ώστε να ορίζει και αυτή η γενιά τις πολιτικές και το πως θα πορεύεται η τέχνη στην Ελλάδα, δεν θα μπορεί γιατί δεν θα έχει τις συμβατικές υποχρεώσεις. Δηλαδή, ως απόφοιτος Λυκείου, δεν θα μπορεί να διεκδικήσει μια τέτοια θέση. Ενώ αν έχει τελειώσει ένα κολέγιο με χαμηλότερες ουσιαστικά γνώσεις θα έχει ακαδημαϊκά τα προσόντα να αναλάβει θέσεις και να ορίσει πολιτικές. Είναι πολυεπίπεδο το ζήτημα. Θα δούμε, με αυτό το νομοσχέδιο πολλών διαφορετικών τροχών καλλιτέχνες στην ίδια άμαξα. Που θα αμείβονται διαφορετικά, που θα έχουν διαφορετικές υποχρεώσεις. Και διαφορετικά δικαιώματα. Εγώ, για παράδειγμα, που έχω τελειώσει το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν πριν το 2003, έχω περισσότερα δικαιώματα από συναδέλφους μου μετά, που ενδεχομένως να έχουν κάνει και υψηλότερου επιπέδου σπουδές από αυτές που είχα εγώ 20 χρόνια πριν.

– Γενικότερα όμως οι ηθοποιοί είστε αδικημένοι λίγο στο εργασιακό τομέα.

Ο κλάδος μας θα έπρεπε εδώ και χρόνια να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες εργασίας. Δυστυχώς η ματαιοδοξία που υπάρχει και σε αυτόν τον χώρο, είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας που τόσα χρόνια δεν διεκδικήσαμε καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβές, να μην πληρωνόμαστε με ωριαία ένσημα, να πληρώνονται οι πρόβες, όπως συνέβαινε τα παλιά χρόνια, να υπάρχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να μην αλώνεται το επάγγελμα από πάσης φύσης ανθρώπους -με τις εξαιρέσεις φυσικά που πρέπει να προβλέπονται γιατί τίποτα δεν πρέπει να γενικεύεται, αλλά όχι να είναι ο κανόνας.

«Κάθε επιλογή έχει το τίμημά της, ακόμη και η απραξία έχει τίμημα ηθικό, μιας προσωπικής, ηθικής απαξίωσης και όλα έχουν και το κέρδος τους».

– Δεν υπήρξε αντίδραση σ’ όλα αυτά. 

Σιωπήσαμε -πληθυντικός ευγενείας – θεωρώντας ότι ο καθένας ξεχωριστά έχει τέτοια αξία και τέτοιο μέρος στον χώρο που δεν τον αγγίζουν όλα αυτά. Πάντα υπάρχει ατομική ευθύνη αλλά η συλλογική είναι εκείνη που ορίζει την πραγματικότητα. Αν είχαμε εκπαιδευτεί και γαλουχηθεί σε μία λογική συνόλου, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα και στο πως ο καθένας μας ατομικά αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, αλλά και στο πως συλλογικά διεκδικούμε και νικάμε σε αυτές τις διεκδικήσεις μας.

– Εσύ πλήρωσες το τίμημα του να μη σωπαίνεις;

Αρκετές φορές ναι, αλλά δεν θέλω να καλυφτώ πίσω από ένα τέτοιο άλλοθι. Εμαθα για κάποιες πόρτες που έκλεισαν, αλλά από την άλλη, χάρη σε αυτή τη στάση ζωής, κάποιοι άνθρωποι μού έδωσαν την δυνατότητα να είμαι αντιδήμαρχος σε μια πόλη όπου μεγάλωσα και την οποία αγαπώ. Ας μη βλέπουμε μόνο το μαύρο και το άσπρο. Κάθε επιλογή έχει το τίμημά της, ακόμη και η απραξία έχει τίμημα ηθικό, μιας προσωπικής, ηθικής απαξίωσης και όλα έχουν και το κέρδος τους.

– Εχει μεγάλες διαφορές η πολιτική με την υποκριτική;

Είναι πολύ διαφορετικός χώρος η πολιτική, ναι. Μπορεί ο κόσμος να κάνει εύκολα τη σύνδεση ότι και οι μεν και οι δε υποκρίνονται, αλλά η καλώς εννοούμενη υποκριτική και η καλώς εννοούμενη πολιτική δεν εμπεριέχουν τον όρο υποκρισία με αρνητικό πρόσημο. Ο μεν ηθοποιός καλείται να γίνει κοινωνός ενός χαρακτήρα στους θεατές ο δε πολιτικός να λειτουργήσει με ηθικούς κανόνες προκειμένου να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων και να βοηθήσει την φύση να βγει πιο πλούσια από την παρουσία του. Οπότε εγώ θεωρώ ότι είναι δύο διαφορετικοί χώροι οι οποίοι έχουν ως στόχο να μιλήσουν, να δουν την κοινωνία ως έχει. Μέσα από το θέατρο καλούμαστε να αναδείξουμε και τα κακώς κείμενα της εποχής. Το ίδιο όσοι ασχολούνται έμμεσα ή άμεσα με την πολιτική. Να αναδείξουν τις αδυναμίες της κοινωνίας, τη πολιτείας και να προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις. Οι ηθοποιοί μόνο ως αιτήματα και φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με το τέρας μπορούν να λειτουργήσουν.

– Οι πολιτικοί όμως αντιμετωπίζονται αρνητικά από την κοινωνία και πολλοί το σκέφτονται μία και δύο φορές πριν ασχοληθούν.

Παρ’ όλα αυτά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κι όσο κι αν υπάρχει μια καθεστηκυία τάξη που, ως άλλοθι, αντί να επιδείξει βελτιώσεις και λύσεις στα προβλήματα, προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από την γενίκευση ότι “όλοι είναι ίδιοι”, δεν είναι όλοι ίδιοι. Εγώ δεν αισθάνομαι ίδιος και κανένας μας δεν είναι. Έχουμε όλοι την μοναδικότητά μας, την δική μας ηθική. Αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με διαφορετικές ευαισθησίες και πάντοτε υπάρχουν στα κόμματα καλύτεροι άνθρωποι.

//Ο Χάρης Μαυρουδής έπαιξε στην παράσταση «Το Καλύτερο Πράγμα του Κόσμου είναι να πέφτεις για ύπνο τα Ξημερώματα» (κειμενο: Γεωργία Δρακακη, σκηνοθεσία: Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης, μαζι με τους: Αγγελική Αγγελάκη, Αντα Κουγιά, Μιχαέλα Δάβιου, Γιώργο Λιάκο) την φετινή άνοιξη στο θέατρο Altera Pars.

Διαβάστε ακόμα: Μιχαήλ Ταμπακάκης. «Ο έρωτας δεν είναι αρκουδάκια και καρδούλες, αλλά κάτι επώδυνο».

TAGS :
ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook