«Το ξύλο που τώρα ωριμάζουμε, όταν γίνει παρθένο μαυρόχωμα, θα καθορίσει το είδος της δεύτερης ανάπτυξής μας – το αν θα γίνουμε βελανιδιές ή πεύκα». (John Kitses, «Concord River in Winter»).

[…] Τι είναι εκείνο που ρίχνει τη σκιά που πετά γοργά πάνω απ’ το τοπίο της ψυχής; Πιθανόν, αν ήμασταν αρκετά σοφοί, να αντιλαμβανόμασταν σε ποια αρετή χρωστάμε κάθε ευτυχισμένη στιγμή μας. Αναμφίβολα κερδίσαμε κάθε στιγμή με την αξία μας, αφού κανένα ουράνιο δώρο δε μας προσφέρεται εντελώς δωρεάν. Η αδιάκοπη τριβή και η αποσύνθεση της ζωής μας είναι που κάνουν το έδαφος του μέλλοντός μας γόνιμο. Το ξύλο που τώρα ωριμάζουμε, όταν γίνει παρθένο μαυρόχωμα, θα καθορίσει το είδος της δεύτερης ανάπτυξής μας – το αν θα γίνουμε βελανιδιές ή πεύκα.

Κάθε άνθρωπος ρίχνει μια σκιά όχι μονάχα με το σώμα αλλά και με το ατελώς ανακατεμένο πνεύμα του. Αυτό είναι το παράπονό του. Όπου κι αν γυρίσει, η σκιά του θα πέσει απ’ την αντίθετη μεριά από εκείνη που λάμπει ο ήλιος – κοντή το μεσημέρι, μακρόστενη το απόγευμα. Δεν την είδατε ποτέ; […]

 

Στην επόμενη σελίδα: «Ακόμα και σήμερα θυμάμαι στα όνειρά μου το κυματιστό εκείνο νερό».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top