Ιστορίες σεξ και διαστροφής στον Ηρόδοτο

Ο πίνακας του William Ety «The Imprudence of Candaules» είναι εμπνευσμένος από τις ιστορίες του Ηρόδοτου (Wikipedia).

Ο Κικέρωνας, που ονόμασε τον Ηρόδοτο pater historiae, πατέρα της Ιστορίας, είχε φυσικά απόλυτο δίκιο όταν του απέδιδε αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά ταυτόχρονα του έκανε ίσως και τη μεγαλύτερη ζημιά, όσον αφορά την πρόσληψη του έργου του, καθώς τα εννέα βιβλία των Ιστοριών του (440-420 π.Χ.) διαφέρουν από κάθε άλλο ιστορικό έργο που γνωρίζουμε.

Γιατί, ας το δηλώσουμε εξαρχής, λίγα πράγματα είναι πιο απολαυστικά από την ανάγνωση του Ηροδότου, ενός συγγραφέα, που συνδυάζει μια θαυμαστή πνευματική ευθύτητα και ειλικρίνεια με τη γοητεία και τη χάρη του παραμυθά, και μια παιδική αφέλεια και ακόρεστη περιέργεια με την πιο βαθιά ιστορική αίσθηση και σοφή ανθρωπογνωσία. Που γράφει, όπως ανακοινώνει ήδη στο προοίμιό του, για τα μεγάλα και θαυμαστά ανθρώπινα έργα, αλλά δεν αφήνει ούτε ένα μικρό και ασήμαντο περιστατικό που να μην το αναφέρει και σχολιάσει – 1086 συνολικά παρεκβάσεις έχουν μετρήσει οι φιλόλογοι στο έργο του.

Το θέμα της ιστορίας του είναι η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως θα λέγαμε σήμερα που μοιάζει μάλιστα να διανύουμε μια νέα φάση της ίδιας αυτής διαρκώς επανερχόμενης αντιπαράθεσης. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τίποτε δεν γλιτώνει από την περιέργεια του Ηροδότου: οι πολιτικές μηχανορραφίες και τα τερατόμορφα πλάσματα της Ανατολής, οι στρατιωτικές πανωλεθρίες και τα παράξενα έθιμα των λαών, η ανθρώπινη φύση και οι θρησκείες του κόσμου, τα όνειρα των κοιμισμένων και το μήκος των ποταμών, οι χρησμοί των θεών και οι σπόροι της κάνναβης.

Και φυσικά οι σεξουαλικές πρακτικές των διαφορετικών λαών που συναντάει στα ταξίδια του. Πώς θα μπορούσε εξάλλου να λείπει αυτό το στοιχείο από μια ιστορική αναδίφηση που θέτει ως αφετηρία της τις αρπαγές γυναικών που διέπραξε η μία και η άλλη πλευρά; Την αρχή, μας λέει ο ιστορικός, έκαναν οι Φοίνικες που απήγαγαν την Ιώ από το Άργος, ύστερα οι Έλληνες άρπαξαν την Ευρώπη από την Τύρο και πιο μετά τη Μήδεια από την Κολχίδα, για να φτάσουμε τελικά και στην Ελένη που την απήγαγε ο Πάρις από τη Σπάρτη και έγινε αυτό η αιτία του τρωικού πολέμου. Έκτοτε η διαμάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν έπαψε ποτέ. Ο Αριστοφάνης διακωμωδώντας αυτήν ακριβώς τη σύλληψη του Ηροδότου ξεκινάει ένα από τα έργα του αφηγούμενος πώς Μεγαρείς και Αθηναίοι άρπαξαν -υποτίθεται- πόρνες οι μεν από τους δε και ξεκίνησε έτσι ο Πελοποννησιακός πόλεμος.

Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αναλυτικά σε όλες τις σεξουαλικές πρακτικές και παρεκτροπές που αναφέρει ο Ηρόδοτος στο έργο του, που είναι συγχρόνως και μια βίβλος των ηδονών, ή ενδεχομένως των διαστροφών, και θα περιοριστούμε αναγκαστικά σε μια απλή αναφορά ορισμένων από αυτές χωρίς σχολιασμό.

Οι γυναίκες της Βαβυλώνας, μαθαίνουμε, είναι υποχρεωμένες να κάθονται έξω από τον ναό της Αφροδίτης μέχρι κάποιος να θελήσει να πληρώσει για να κάνει έρωτα μαζί τους, και μόνο αφού γίνει αυτό μπορούν εκείνες να παντρευτούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Τα κορίτσια στη Λυδία πάλι μαζεύουν την προίκα τους εργαζόμενες οι ίδιες ως πόρνες και όταν έχουν όσα χρειάζονται, παντρεύονται. Στην Ινδία υπάρχει μια φυλή όπου οι άνθρωποι σμίγουν στα φανερά μπροστά σε όλους και οι άντρες χύνουν μαύρο σπέρμα όπως το χρώμα του δέρματός τους, ενώ στην Κασπία θάλασσα επικρατεί η κοινογαμία και κάθε άντρας μπορεί να πάει με όποια γυναίκα θέλει, ώστε να νιώθουν όλοι σαν αδέλφια μεταξύ τους. Οι Βαβυλώνιοι απ’ την άλλη απολυμαίνουν τα γεννητικά τους όργανα μετά από κάθε συνουσία με λιβάνι, ενώ οι γυναίκες της Σκυθίας, μην αντέχοντας την αγαμία όταν κάποτε οι άντρες τους έλειψαν για πολύ καιρό στον πόλεμο, πήγαν με τους δούλους τους, τους οποίους και έστρεψαν εναντίον των νόμιμων συζύγων τους όταν εκείνοι επέστρεψαν τελικά.

Το γνωστό μας droit de seigneur της φεουδαρχίας ο Ηρόδοτος το είχε συναντήσει 450 χρόνια προ Χριστού στη Λιβύη, όπου κάθε γυναίκα παρουσιαζόταν στον βασιλιά πριν απ’ τον γάμο της, ώστε να χάσει από αυτόν την παρθενιά της – αν βέβαια του άρεσε. Ενώ στην  περιοχή της Μεγάλης Σύρτης το γαμήλιο τραπέζι μετατρεπόταν για τη νύφη, όπως μαθαίνουμε από τον Ηρόδοτο, σε κανονικό gang bang, καθώς κάθε καλεσμένος έσμιγε πρώτα μαζί της και ύστερα της έδινε το δώρο του γάμου της. Πιο κει, οι γυναίκες συνηθίζουν να φορούν ένα βραχιόλι στον αστράγαλό τους για κάθε άντρα που έχει κάνει έρωτα μαζί τους˙ αυτή με τα πιο πολλά βραχιόλια είναι η πιο τιμημένη ανάμεσά τους, καθώς έχει αγαπηθεί από περισσότερους άντρες.

Η ιστορία του βασιλιά Κανδαύλη είναι, πιθανότατα, αρκετά γνωστή. Αυτός ήταν τόσο υπερήφανος για την ομορφιά της γυναίκας του που θέλησε να την επιδείξει γυμνή σε έναν από τους συμβούλους του. Εκείνη τον εκδικήθηκε ύστερα απ’ αυτό βάζοντας τον σύμβουλό του να δολοφονήσει τον βασιλιά και να πάρει τη θέση του τόσο στο κρεβάτι της όσο και στον θρόνο του βασιλείου. Λιγότερη γνωστή είναι η ιστορία του Πεισίστρατου, του τυράννου της Αθήνας, ο οποίος πήρε, κατόπιν πολιτικής συμφωνίας, για γυναίκα του την κόρη του Μεγακλή, μη θέλοντας όμως να αποκτήσει παιδιά με αυτήν, δεν έσμιγε μαζί της φυσιολογικά, λέει ο Ηρόδοτος. Εκείνη στην αρχή το υπέμενε, αλλά τελικά το αποκάλυψε στη μητέρα της, «μαμά, ο Πεισίστρατος μου το κάνει μόνο από τον κώλο», και εκείνη το είπε στον Μεγακλή, που στράφηκε εναντίον του γαμπρού του. Πρόκειται για την πρώτη αναφορά παγκοσμίως στο πρωκτικό σεξ μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας – θα περάσουν αιώνες μέχρι να αναφερθεί ξανά από κάποιον συγγραφέα αυτή η κοινή, όπως φαίνεται, σεξουαλική πρακτική.

O Milo Manara θα χρησιμοποιήσει το ίδιο θεματικό μοτίβο με την Μανδάνη ξαναδίνοντας θηλυκή μορφή στον πρωταγωνιστή του, που τώρα λέγεται Γκιουλιβεριάνα (milomarara.it)

Τα ούρα μοιάζουν να είναι μια από τις εμμονές του Ηροδότου, καθώς φροντίζει να μαθαίνει ο ίδιος και να μας πληροφορεί για τις σχετικές συνήθειες των λαών που συναντάει στα ταξίδια του. Μας λέει, ας πούμε, για τους Πέρσες ότι δεν κατουρούν ποτέ στα ποτάμια, ενώ στην Αίγυπτο παρατήρησε ότι οι άντρες κατουρούν καθιστοί και οι γυναίκες όρθιες. Μα τα ούρα χρησιμεύουν, μας λέει ο Ηρόδοτος, και ως φάρμακο, αφού για να ξαναβρεί το φως του ο τυφλός βασιλιάς Φερώς έπρεπε να πλύνει τα μάτια του με τα ούρα μιας γυναίκας που είχε πάει μόνο με τον δικό της και κανέναν άλλο άντρα. Δύσκολη αποστολή.

Η βασιλιάς των Μηδών Αστυάγης, απ’ την άλλη, φαίνεται ότι είχε μια επίμονη φοβία για την κόρη του την οποία συχνά έβλεπε στον ύπνο του. Το όνομά της ήταν Μανδάνη. Στο πρώτο όνειρο είδε ο βασιλιάς ότι η κόρη του κατούρησε τόσο πολύ που γέμισε όλη την πόλη τους και πλημμύρισε και την Ασία ολόκληρη. Προκειμένου να μη συμβεί κάποιο κακό στο βασίλειό του, την πάντρεψε με έναν Πέρση και ησύχασε. Έναν χρόνο όμως αργότερα είδε άλλο όνειρο ο Αστυάγης, ότι μέσα από το αιδοίο της κόρης του φύτρωσε ένα κλήμα που μεγάλωσε τόσο ώστε απλώθηκε πάνω απ’ όλη την Ασία. Νέα βάσανα για την κόρη του, από την οποία άρπαξε ο πατέρας της το πρώτο της παιδί με σκοπό να το θανατώσει.

Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Τζόναθαν Σουίφτ θα μεταφέρει το όνειρο τού βασιλιά Αστυάγη στο δικό του σύμπαν. Εκεί λοιπόν ο Γκιούλιβερ, γίγαντας εν μέσω των μικροσκοπικών κατοίκων της Λιλιπούτης, θα σώσει από βέβαιη καταστροφή τη χώρα με τον ίδιο τρόπο που η Μανδάνη έπνιξε την Ασία: «Ούρησα μια τόσο μεγάλη ποσότητα και την κατηύθυνα τόσο σωστά, που σε τρία μόλις λεπτά η πυρκαγιά είχε σβήσει τελείως». Άλλα τριακόσια χρόνια αργότερα, ο Milo Manara θα χρησιμοποιήσει το ίδιο θεματικό μοτίβο ξαναδίνοντας θηλυκή μορφή στον πρωταγωνιστή του, που τώρα λέγεται Γκιουλιβεριάνα. Ο Ηρόδοτος είναι βέβαιο πως θα ευχαριστιόταν αν μπορούσε να το πληροφορηθεί.

Διαβάστε ακόμα: Εγκώμιο της καύλας.

TAGS :
διαστροφές Ηρόδοτος σεξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook