Φίλιππος Κουτσαφτής: «Είναι ευλογία να βρίσκεσαι σε τόπους ανασκαφών» 
Ρόαλντ Αμούνδσεν: ο τελευταίος των Βίκινγκς 
Το Κιλιμάντζαρο ενός 74χρονου Έλληνα 
Ojos del Salado: μια ελληνίδα στα βουνά της Χιλής λίγο πριν ξεσπάσει ο κορονοϊός 
22o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας: μια πολύχρωμη γιορτή για τα παιδιά 
«Συνομιλία» με τον ουρανό και την κορυφή του βουνού.
Τις ημέρες αυτές των Παθών, οι άνθρωποι δεν τρέχουν στις αίθουσες, γι’ αυτό και δεν βλέπουμε μεγάλες παραγωγές στους κινηματογράφους. Γι’ αυτούς κι άλλους πολλούς λόγους μένει λίγος χώρος να αναπνεύσουν τα ντοκιμαντέρ ελληνικής παραγωγής οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου αλλά και ξένες παραγωγές με θέματα από τη φύση και τον κόσμο γύρω μας, έτσι κι αλλιώς το ντοκιμαντέρ δεν είναι καλλιτεχνική αναπαράσταση της πραγματικότητας;
Aν και Φρεντερίκο Φελίνι ως συνήθως έρχεται να τα ανατρέψει όλα και να τα μπολιάσει με το δημιουργικό μικρόβιο της αμφιβολίας γιατί κατ’ αυτόν: «Σε κάποιο βαθμό όλα είναι ρεαλιστικά. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη φαντασία και στο πραγματικό».
Ο Μπράντφορντ Γουόσμπερν τράβηξε τις πιο διάσημες φωτογραφίες βουνών πριν από οκτώ περίπου δεκαετίες. Ο σπουδαίος φωτογράφος, ο εξαιρετικός εξερευνητής, ικανός αναρριχητής και χαρτογράφος και μία από τις πιο γνωστές του φωτογραφίες, αποκαλύπτει τον ορεινό όγκο του Μούζες Τουθ (το δόντι της άλκης) στην Αλάσκα.
Ο ορεινός όγκος του Μούζες Τουθ (το δόντι της άλκης) στην Αλάσκα κόβει την ανάσα.
Πολλές δεκαετίες αργότερα εμπνέει δυο φίλους αναρριχητές για ένα ταξίδι στις ρωγμές της ποίησης, στον γόνιμο κίνδυνο και την ατέρμονη πτήση πάνω από τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα. Οι ορειβάτες και κινηματογραφιστές Ρενάν Οζτούρκ και Φρέντι Γουίλκινσον με τη βοήθεια του Ζαλ Σμιθ έμπειρου ορειβάτη, αποφάσισαν να επισκεφθούν τις κορυφές του δύσκολου, δύσβατου και στριφνού βουνού, με αποτέλεσμα να έχουμε μια ελεγεία για τη φύση και έναν ύμνο στην αναρρίχηση και στις τιτάνιες προσπάθειες των ανθρώπων που αποτολμούν τέτοια σπουδαία κι όλα αυτά «ψηλά στ’ απέραντο στ’ απίστευτο στο πύρινο γαλάζιο».
Η ταινία προσπαθεί να αποτυπώσει την αγάπη των αναρριχητών για τη φύση.
Πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες χάριν κυρίως του κέρδους ανατρέπουν την ισορροπία που υπάρχει στον πλανήτη και καταστρέφουν τη γη. Η ταινία πετώντας πάνω από όλα αυτά τα ταπεινά και ευτελή, με λήψεις από ψηλά και από γωνίες που δύσκολα αντικρίζει ανθρώπου μάτι, ψιθυρίζει ένα τραγούδι για τη Φύση και τη Γη.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεοποίησαν τη γη και της έδωσαν τρία ονόματα. Το πρωταρχικό όνομα της ήταν Γαία. Αργότερα την ονόμασαν Ρέα, που ταυτίζονταν με την Φρυγική Κυβέλη. Το πιο συνηθισμένο όνομα της βέβαια ήταν Δήμητρα. Τα τρία αυτά ονόματα ήταν στην ελληνική μυθολογία τρεις διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας ιδέας. Η Γαία όμως δεν ήταν μονάχα η μητέρα όλων των όντων που γεννιόνταν από το έδαφος. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήταν και η μητέρα του ίδιου του ανθρώπου. Οι κάτοικοι της Αττικής και της Αρκαδίας ισχυρίζονταν πως ήταν αυτόχθονες, δηλαδή είχαν γεννηθεί από το έδαφος, ήταν παιδιά της Γαίας.
Στην ταινία συνυπάρχουν η αγωνία, η συγκίνηση, το θάρρος, αυταπάρνηση και η τόλμη.
Η ταινία προσπαθεί να αποτυπώσει την αγάπη των αναρριχητών για τη φύση και με το να την φωτογραφίσει, να την κινηματογραφήσει και να την αποτυπώσει σε φωτογραφίες και έντυπα προσπαθεί, βρίσκει τρόπους να την προστατέψει. Σ’ αντίθεση με ότι συνέβαινε στο πέρασμα των αιώνων, όταν ο άνθρωπος πάλευε να δαμάσει τη φύση για να επιβιώσει, αρχίζει επιτέλους να καταλαβαίνει αυτός ο «φοβερός κυρίαρχος» ότι πρέπει να την θωπεύσει τη φύση, να την φροντίσει να την αγκαλιάσει με απέραντη αγάπη και φροντίδα.
«Με γαλήνιο ανυψωμένο νου βημάτισα στην υψηλή απροσμέτρητη Ιερότητα του τόπου» Η Ιερότητα του Βουνού”, εμπνέεται τον τίτλο της από στίχο του ποιήματος “Υψηλή πτήση” του Τζον Γκιλέσπι Μαγκί, και οι συντελεστές αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι οι λίμνες, τα δάση, οι χαράδρες τα βουνά δεν είναι ακατοίκητες εκτάσεις, ξεπεσμένες και ξεχασμένες στο πέρασμα των αιώνων, αλλά ένας πολιτισμός, πολυποίκιλος , ιδιαίτερος και διαφορετικός από τον δικό μας, αλλά πολύ σπουδαίος και εύθραυστος, λεπτεπίλεπτος και δαντελένιος που έχει ανάγκη τη στοργή και την προστασία.
Στην ταινία συνυπάρχουν η αγωνία, η συγκίνηση, το θάρρος, αυταπάρνηση και η τόλμη όλα αυτά τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να χαρεί κανείς τις απρόσιτες και μοναδικές ομορφιές αυτού του πλανήτη. «H Φύση!…» έλεγε ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε «Ζούμε μέσα της, αλλά δεν την ξέρουμε. Μας μιλάει συνεχώς, αλλά δεν προδίνει τα μυστικά της. Την καταστρέφουμε συνέχεια, και όμως, είμαστε τελείως αδύναμοι μπροστά της».
Διαβάστε ακόμα: Το Κιλιμάντζαρο ενός 74χρονου Έλληνα.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
