«Ο Ιωσήφ Ρεμούνδος, συνταξιούχος κατασκευαστής κουμπιών, σκέφτεται να αφήσει την τελευταία του πνοή κάνοντας αχαλίνωτο σεξ». Κάπως έτσι ξεκινούν όλα στο νέο “roman a clef” της Λώρης Κέζα.

-Ονομάζεστε Ιωσήφ Ρεμούνδος και κατάγεστε από την Τήνο. Ο Ζοζέφ Ρεμούνδος που είχε καφενείο στη γειτονική Άνδρο πριν από μερικές δεκαετίες είναι συγγενής σας;

Δεν γνωρίζω τον συνονόματο, άλλωστε ελάχιστες φορές έχω πάει στην Άνδρο, μόνο για τα εγκαίνια εκθέσεων στο Μουσείο Γουλανδρή. Το μόνο που θυμάμαι από το νησί είναι γυναικεία πόδια. Εκεί στο Μουσείο περιφέρονται γυναίκες που μου αρέσουν, με ανέμελο περιποιημένο ντύσιμο, με περιποιημένa άκρα. Έχετε προσέξει πόσο ελκυστική γίνεται μια κυρία όταν φορά σανδάλια; Τα σανδάλια με μαγνητίζουν περισσότερο από τα ψηλοτάκουνα.

-Έχετε μια πολύ γοητευτική και κομψή σύζυγο. Πως καταφέρνετε να είστε ερωτευμένοι μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης; Πως δεν σας «παίρνει η μπάλα» της καθημερινότητας;

Γευματίζουμε κάθε μέρα μαζί, συνήθως οι δυο μας. Είναι μια τελετή τόσο σημαντική όσο και οι προσωπικές στιγμές. Στρώνουμε το τραπέζι σαν να είναι επίσημη συνάντηση και συζητάμε, μην φανταστείτε κάτι βαθυστόχαστο, λέμε τα δικά μας, σχολιάζουμε καταστάσεις, έχουμε κώδικες και γελάμε με μικροπράγματα. Οι εραστές ενώνονται στο κρεβάτι, οι σύζυγοι ενώνονται στο τραπέζι, αυτό είναι το συμπέρασμα μετά από γάμο πολλών δεκαετιών.

-Έχετε τη φήμη καρδιοκατακτητή. Την αποδέχεστε;

Αποδέχομαι τη φήμη του κατακτημένου. Οι γυναίκες κερδίζουν, εκείνες μας υποχρεώνουν να στροβιλιζόμαστε γύρω τους και καθορίζουν τους όρους. Ήμουν πάντα υποταγμένος στο μεγαλείο της γυναικείας φύσης.

-Ποιο είναι για εσάς, έναν άνδρα της παλιάς σχολής, το μυστικό για να γοητεύσουμε το «ωραίο φύλο»;

Να απασχολήσουμε τη σκέψη τους, όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Δεν είναι απαραίτητο να προσεγγίσουμε μια γυναίκα ερωτικά για να την γοητεύσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε μέσα από ευγενικές χειρονομίες και το ένα φέρνει το άλλο. Μια από τις πιο παράφορες σχέσεις της ζωής μου ξεκίνησε όταν βοήθησα μια κυρία να σταθμεύσει το αυτοκίνητο, τής έδινα οδηγίες «κάνετε το τιμόνι όλο δεξιά». Όταν πια κατάφερε να παρκάρει, της είπα ότι η σύζυγός μου έχει ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και ότι έχω βρει σχολή οδηγών που παραδίδει μάθημα παρκαρίσματος κάθε Σάββατο πρωί. Με αυτόν τον τρόπο δήλωσα αφενός ότι είμαι νυμφευμένος και αφετέρου κατάφερα να πάρω τον αριθμό του τηλεφώνου της. Επί δυο εβδομάδες ανταλλάσσαμε μηνύματα σχετικά με την υποτιθέμενη σχολή οδηγών και μιλήσαμε εκτενώς, σέρβις, ζυγοστάθμιση, αλλαγή ελαστικών. Προσφέρθηκα να πάω το αυτοκίνητό της μέχρι το συνεργείο. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Όσον αφορά το συνεργείο, δεν πήγα ποτέ, στην πραγματικότητα βαριέμαι αφόρητα αυτές τις υποχρεώσεις.

«Μια γυναίκα στα σαράντα και στα πενήντα μεταφέρει γνώση και τεχνικές στον νεαρό παρτενέρ κι εκείνος με τη σειρά του προσφέρει χαρά στις συνομήλικες».

-Βλέπουμε ότι και οι ώριμες κύριες σήμερα διεκδικούν το δικαίωμα στον πόθο και συχνά συνάπτουν δεσμούς με νεότερους άνδρες. Πως το σχολιάζετε;

Υπάρχει ένα πραγματολογικό λάθος στην ερώτησή σας, ένας λάθος λόγω της ηλικίας σας. Λέτε «σήμερα». Πάντα οι ώριμες κυρίες είχαν νεαρούς εραστές, όχι όλες αλλά το ποσοστό είναι το ίδιο με σήμερα. Κάποτε αυτά τα κρατούσαμε κρυφά, ήταν μόνο για τον εαυτό μας. Αυτές τις σχέσεις, με τις κολοσσιαίες διαφορές ηλικίας, τις βλέπω ως προσφορά στην ανθρωπότητα. Μια γυναίκα στα σαράντα και στα πενήντα μεταφέρει γνώση και τεχνικές στον νεαρό παρτενέρ κι εκείνος με τη σειρά του προσφέρει χαρά στις συνομήλικες. Πρόκειται λοιπόν για διδακτική των απολαύσεων.

-Είστε ένας ιδιαίτερα καλοντυμένος Αθηναίος. Που ράβεστε;

Είμαι σε ηλικία που δεν χρειάζεται να ράβω πλέον κοστούμια, έχω συλλογή. Είμαι όμως σταθερός πελάτης του Πετράτου, του ράφτη υποκαμίσων στην οδό Νικίου 12. Θα τον βρείτε καθώς κατηφορίζετε την Κολοκοτρώνη, σε ένα στενάκι στα δεξιά πριν την Αιόλου. Το ραφείο το έχει αναλάβει ο γιος του ιδρυτή, ξέρει τις παραξενιές μου, δεν μου αρέσουν ας πούμε οι σκληροί γιακάδες. Ράβω απαραιτήτως δυο λευκά ετησίως και για τα υπόλοιπα διαλέγω από τη τεράστια γκάμα υφασμάτων που προσφέρει.

Είναι η φωτογραφία που χρησιμοποιώ στο facebook. Έχει σημασία αν είναι αληθινή;

-Τι άρωμα φοράτε;

Το άρωμα μου είναι σταθερά το Mouchoir de Monsieur, μια δημιουργία του Guerlain, από το 1904. Το φορώ σωστά, όπως φορούν οι άνδρες το άρωμα σύμφωνα με το πρωτόκολλο ευγένειας: αρωματίζω το κασκόλ μου, το μαντηλάκι μου και τα γάντια μου, όταν τα φορώ. Ένας κύριος δεν πασπαλίζει το λαιμό του ούτε λούζεται στα αρώματα. Οφείλει να είναι διακριτικός και σε αυτό.

-Πού κουρεύεστε;

Είμαι σταθερός πελάτης του κομμωτηρίου στο Χίλτον. Ένας λόγος που το επέλεξα είναι ώστε να έχω δικαιολογητικό για την παρουσία μου στο ξενοδοχείο. Αν με δει κάποιος γνωστός, λέω ότι είμαι εκεί για το κούρεμα. Μεγαλώνοντας όλο και πιο συχνά αυτό είναι η αλήθεια. Κάποτε προσκαλούσα φίλες μου για να δούμε τη θέα από κάποιο δωμάτιο και ήθελα να γνωρίζω τα κατατόπια. Δεν υπάρχει κάτι πιο άχαρο από έναν άνδρα που ψάχνει το ασανσέρ οδηγώντας μια κυρία σε δωμάτιο ξενοδοχείου.

«Ντρέπομαι για μια κυβέρνηση που αποτελείται από άνδρες με στραβοπατημένα υποδήματα σε επίσημες συναντήσεις, με λιπαρές κοιλιές που κρέμονται έξω από τα πανταλόνια τους και με ξεκούμπωτα υποκάμισα».

-Πως κρατιέστε σε φόρμα; Γυμνάζεστε; Προσέχετε τη διατροφή σας;

Περπατώ καθημερινά περί τα πέντε χιλιόμετρα και πίνω τουλάχιστον τρία λίτρα νερό. Όσες φορές στη ζωή μου πήρα λίγα παραπανίσια κιλά, αυτομάτως μπήκα σε πρόγραμμα διατροφής. Αν αφήσουμε τα πρώτα κιλά να μονιμοποιηθούν, έρχονται κι άλλα.

-Ποια είναι τα αγαπημένα σας στέκια; Τι έχει μείνει από την παλιά Αθήνα που σας αρέσει να επισκέπτεστε ακόμα για φαγητό ή ποτό;

Πηγαίνω σχεδόν καθημερινά στο Zonars, αποτελεί αναφορά στη νιότη μου, έχει όμορφη επίπλωση, μου δημιουργεί αίσθημα οικειότητας. Είμαι παλιός πελάτης του Βασίλαινα, έχω παρακολουθήσει όλη την εξέλιξή του. Παλαιότερα, για να σας δώσω το στίγμα, ήμουν θαμώνας του Ηριδανού. Για ποτό δεν πηγαίνω, δεν είναι συνήθεια της γενιάς μου, όταν βγαίνουμε, πηγαίνουμε για φαγητό.

-Ας περάσουμε στα πολιτικά. Πως αξιολογείτε την έως τώρα θητεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;

Ντρέπομαι για μια κυβέρνηση που αποτελείται από άνδρες με στραβοπατημένα υποδήματα σε επίσημες συναντήσεις, με λιπαρές κοιλιές που κρέμονται έξω από τα πανταλόνια τους, με ξεκούμπωτα υποκάμισα, με γυρισμένα τα μανίκια από το σακάκι επειδή δεν μπαίνουν στον κόπο να το προσαρμόσουν επάνω τους. Η ενδυματολογική τους εικόνα είναι σύμβολο της πολιτικής τους.

-Κοινωνικά οι αλλαγές που συντελούνται σας φοβίζουν;

Ναι, με φοβίζουν επειδή καταστράφηκα οικονομικά. Ήμουν πάντοτε σωστός στα φορολογικά μου, άψογος με το ταμείο εμπόρων και τώρα αναγκάστηκα να απολύσω τον κηπουρό μου.

«Ποιοι νομίζετε ότι ήταν παραδοσιακά οι πελάτες των τραβεστί; Κάτι καταπιεσμένοι που έδερναν και κατέκριναν τους ομοφυλόφιλους».

-Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά της Αθήνας του 2018 από την Τήνο των παιδικών σας χρόνων;

Ο τρόπος μετακίνησης. Κυκλοφορούσαμε με το μουλάρι, τώρα μπαίνουμε στο μετρό.

-Αισιοδοξείτε ότι οι μετανάστες θα αφομοιωθούν στη χώρα μας δίνοντας ανάσα στο δημογραφικό, στο ασφαλιστικό, κάνοντας την κοινωνία μας πιο πολύχρωμη και ενδιαφέρουσα;

Τους δέχομαι αρκεί να είναι σωστοί, να είναι οικογενειάρχες, να δέχονται τις αξίες του δυτικού πολιτισμού και να σέβονται τις γυναίκες μας. Δεν είχα ποτέ ερωμένη από αραβική χώρα ούτε Ασιάτισσα ούτε φυσικά Αφρικανή. Μην το παρακάνουμε κιόλας.

-Ποια η θέση σας για τα δικαιώματα των gay; Πως ήταν η κατάσταση στα νιάτα σας; Έχετε gay φίλους σήμερα;

Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει «δικαιώματα ομοφυλοφίλων». Ζήτησα ποτέ εγώ δικαιώματα για την ερωτική μου ζωή; Πάντα διακριτικά κινήθηκα και προτιμώ διακριτικά να κινούνται και οι άλλοι. Δεν χρειάζεται να τα λέμε όλα στα μικρόφωνα. Καθένας μπορεί να έχει τη ζωή του, αρκεί να μην προκαλεί. Όταν ήμουν νέος κανείς τοιούτος δεν εκδηλωνόταν. Όταν υπήρχαν υποψίες για κάποιον ότι είναι κίναιδος, γίνονταν επιθέσεις, ξύλο ομαδικά. Μου προκαλεί αποστροφή αυτή η βία αφήστε που πολλοί γίνονταν επιθετικοί λόγω της δικής της καταπιεσμένης επιθυμίας. Ποιοι νομίζετε ότι ήταν πελάτες των τραβεστί; Κάτι τέτοιοι που έδερναν και κατέκριναν τους ομοφυλόφιλους. Για τους φίλους μου δεν ξέρω τι κάνουν αλλά προτιμώ να μην το ξέρω, αν προτιμούν ανδρική παρέα…

-Τι έχει απογίνει η βιοτεχνία κουμπιών που διατηρούσατε;

Έκλεισε καθώς δεν υπήρχε διάδοχος. Η κόρη μου σπούδασε αρχιτεκτονική, ο γαμβρός μου έχει επιχείρηση με τατουάζ, κανείς δεν ήθελε να αναλάβει. Δεν είχαμε άλλωστε πελάτισσες καθώς για να αγοράσει κουμπιά μια γυναίκα χρειάζεται μοδίστρα και όλες πια προτιμούν το πρετ-α-πορτέ.

-Πως νιώθετε βλέποντας τα υφασματάδικα του κέντρου να γίνονται μπαρ; Περπατάτε σήμερα στην «Αθήνα του Airbnb», ζείτε στο ρυθμό της νεολαίας και των τουριστών;

Νιώθω θλίψη για τα καταστήματα που κλείνουν και τις τέχνες που χάνονται. Εκτός των άλλων έδιναν χαρακτήρα στην πόλη. Πήγα τις προάλλες στον οδό Βουλής, στον Σιδερή, για να επισκευάσω ένα ρολόι, αναρωτιόμουν πόσο θα αντέξει κι αυτός, και τα άλλα μαγαζιά που έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Πέρα από την ατμόσφαιρα αυτές οι επιχειρήσεις στηρίζουν την οικονομία, δεν υπάρχει ανάπτυξη από τα κοκτέιλ. Για τα AirBnB πρέπει να τα υπολογίσουμε όλα, επεκτείνονται αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα των πόλεων, επειδή οι πόλεις δεν είναι τίποτα χωρίς τους κατοίκους του. Από την άλλη οι κάτοικοι χρειάζονται εισόδημα.

«Όλα αυτά περί αστικής τάξης τα θεωρώ αστειότητες. Συνήθως τα επικαλούνται μέτρια άτομα που προσπαθούν να φανούν καλύτεροι από τους άλλους αλλά δεν έχουν ατομικές επιτυχίες».

-Και ποιο είναι το σχόλιο σας για τις επαναλαμβανόμενες πορείες και τα επεισόδια που στραγγαλίζουν το εμπορικό κέντρο; Επλήγη η επιχείρηση σας κατά το παρελθόν;

Το δικό μου κατάστημα ήταν επί της Πατησίων αλλά ξέρω από συναδέλφους στο κέντρο ότι έχασαν πελατεία επειδή ο κόσμος δεν είχε πρόσβαση. Έτσι δημιουργήθηκαν οι περιφερειακές αγορές, στο Μαρούσι, στη Γλυφάδα. Δεν έχει ανάγκη να κατέβει κάποιος στο κέντρο για τα ψώνια, τα βρίσκει όλα δίπλα του.

-Κερδίσατε αρκετά χρήματα τις καλές εποχές. Πως τα χαρήκατε;

Τα χάρηκα επειδή ήμουν υγιής και είχα οικογένεια. Αυτά ήταν τα συστατικά της ευτυχίας μου και χωρίς αυτά δεν θα μπορούσα να χαρώ τίποτε. Η οικονομική άνεση έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε. Η σύζυγος και η κόρη μου περνούσαν όλο το καλοκαίρι στο Πόρτο Ύδρα, αποκτήσαμε μια μικρή αλλά αξιόλογη συλλογή έργων τέχνης, μπορούσαμε να πηγαίνουμε σε καλά εστιατόρια.

-Έχετε ένα εξαιρετικό σπίτι στη Φιλόθεη, έργο του Νίκου Βαλσαμάκη. Γιατί νομίζετε ότι η αρχιτεκτονική θεωρείται περιττή πολυτέλεια στη χώρα μας;

Νομίζω ότι αυτή η αντίληψη έχει τελειώσει. Επικράτησε τη δεκαετία του ’60 και του ’70 καταστρέφοντας την Αθήνα και άλλες πόλεις. Στις μέρες μας ο κόσμος θέλει αρχιτέκτονα ακόμα και για να αλλάξει τα φωτιστικά του. Είμαστε στο άλλο άκρο.

Η συγγραφέας Λώρη Κέζα.

-Λέμε συχνά ότι η Ελλάδα δεν έχει αστική τάξη ή ότι η μεσαία οικονομικά τάξη -και η ανώτερη- δεν έχουν αστική συνείδηση. Εσείς που θεωρείστε κατεξοχήν αστός το συμμερίζεστε;

Δεν είμαι αστός, γεννήθηκα σε χωριό, σε σπίτι με το αποχωρητήριο απέξω. Είχα όμως την τύχη του δόγματος, έτσι το αποκαλώ. Ήμουν Καθολικός και έτσι πήρα υποτροφία για ένα καλό σχολείο, για το Λεόντειο των Μαριανών Αδελφών. Έτσι ήρθα στην Αθήνα σε ηλικία 12 ετών. Κατόπιν πήρα υποτροφία για το Λατεριανό Πανεπιστήμιο όπου σπούδασα Θεολογία. Η εκπαίδευση καθόρισε την πορεία μου και όχι η καταγωγή μου. Όλα αυτά περί αστικής τάξης τα θεωρώ αστειότητες. Συνήθως τα επικαλούνται μέτρια άτομα που προσπαθούν να φανούν καλύτεροι από τους άλλους αλλά δεν έχουν ατομικές επιτυχίες. Η αίγλη του παππού τους καλύπτει τα δικά τους κενά.

«Θα ήθελα να με θυμούνται για τα χειροποίητα κουμπιά μου, που έδιναν μια νότα πολυτέλειας σε καλοραμμένα ρούχα»

-Σήμερα ζορίζεστε οικονομικά; Τι σας λείπει περισσότερο; Και τι εξακολουθείτε να απολαμβάνετε με μικρότερο έστω βαλάντιο;

Σήμερα αδυνατώ να πληρώσω τους φόρους μου. Μην το πείτε αυτό παραέξω, θα ήθελα να μείνει μεταξύ μας. Νιώθω αμηχανία για τα χρέη μου, νιώθω απόγνωση, έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου. Αυτό που μου λείπει είναι η ελευθερία που δίνει η οικονομική άνεση. Αυτό που απολαμβάνω σταθερά είναι η γυναικεία αγκαλιά, σε αυτό είμαι ακόμα τυχερός. Απολαμβάνω όμως και ένα γυναικείο χαμόγελο, ένα βλέμμα που στέκεται λίγο παραπάνω επάνω μου. Αυτή είναι η χαρά της ζωής μου.

-Φοβάστε το θάνατο; Πως θα θέλατε να σας θυμούνται;

Όχι, δεν φοβάμαι αλλά θα ήθελα λίγο παραπάνω καλή ζωή, να ήμουν πάλι 50 ετών, να ζούσα σε επανάληψη όσα χάρηκα. Θα ήθελα να με θυμούνται για τα χειροποίητα κουμπιά μου, που έδιναν μια νότα πολυτέλειας σε καλοραμμένα ρούχα. Θα ήθελα επίσης να με θυμούνται οι γυναίκες της ζωής μου και να χαμογελούν. Ξέρουν αυτές.

 

 

//Ο Ιωσήφ Ρεμούνδος πρωταγωνιστεί στο «Zουρ φιξ», το νέο μυθιστόρημα της Λώρης Κέζα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

 

Διαβάστε ακόμα: Λέοναρντ Κόεν. «Γεννήθηκα φορώντας κοστούμι».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top