Το 1985, ο Jimmy Nelson μόλις είχε τελειώσει το προπαρασκευαστικό του σχολείο. Αυτό που θα τον προετοίμαζε για την ανώτατη εκπαίδευσή του. Πήρε μια μικρή φωτογραφική μηχανή υπό μάλης και περιπλανήθηκε στο Θιβέτ για ένα χρόνο, προσδίδοντας φοβερό ενδιαφέρον σε αυτό το ευλογημένο πράγμα που στα ξένα λένε -και- sabbatical. “Γνώρισα διάβολους και άγιους, πεινασμένους και πλούσιους, το καλό και το κακό, την καλή, όσο και την εκδικητική φύση, το μεγαλείο του κόσμου μας με λίγα λόγια. Ήταν σαν τα παιδικά παραμύθια που λέμε στα παιδιά, αλλά σε μια εκδοχή για μεγάλους. Κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω”. Κι αυτό και έκανε έκτοτε.
Στο τελευταίο του πόνημα -από μια σειρά 1.000 και πλέον έργων, εκθέσεων, δημοσιεύσεων, βιβλίων και projects του-, το λεύκωμα “Before The Pass Away” (εκδ. teNeues), αποτίει φόρο τιμής στην πηγή της έμπνευσής του και εντέλει της ίδιας του της ζωής. Στους ξεχασμένους της Γης, στις τελευταίες φυλές αυτού της παγκοσμιοποιημένου και διασυνδεδεμένου πλανήτη, οι άνθρωποι των οποίων συνεχίζουν να είναι αρνητές, λουδίτες και αναχωρητές κατά συνείδηση και καταγωγή -φύση και θέση.
Από τους Nenets της αρκτικής Ρωσίας (έχουν απομείνει 45 χιλιάδες, μόνο οι 27 μιλάνε τη γλώσσα τους, λατρεύουν ακόμη το Νερό μαζί με τον Παναγία) και τους Maori (μόνο οι 15 χιλιάδες θεωρούνται “μη απολύτως ενσωματωμένοι” εκεί στο Down Under), στους Καζάκους της Στέπας της Μογγολίας (ακόμη μαθαίνουν στα παιδιά τους να μιλάνε στους αετούς) και τους τελευταίους 100 χιλιάδες Ladakhi της Ινδίας και του Πακιστάν (οι οποίοι μιλάνε ακόμη με κάτι σαν εγγαστρίμυθους λαρυγγισμούς), το λεύκωμα του Nelson μοιάζει και με ένα album αναμνήσεων. Το οποίο δείχνεις κάποια στιγμή στο μέλλον, στα παιδιά των παιδιών σου, σαν να φυλλομετράς τις ιστορίες των προγόνων, εξηγώντας τους ότι κάποτε αυτοί οι άνθρωποι πράγματι ζούσαν πάνω σε αυτή τη Γη.
⇒ Before They Pass Away
Jimmy Nelson
teneues.com
Διαβάστε ακόμη: Ο αισθησιασμός σε άσπρο μαύρο