Τζον Μάλκοβιτς: ταλεντάρα, στυλάτος και διαφθορέας

Ο Τζον Μάλκοβιτς στο New Pope (Gianni Fiorito).

Ιδιοσυγκρασιακός εκ φύσεως, διαφθορέας εξ επαγγέλματος, στυλάτος από άποψη. Ο Τζον Μάλκοβιτς είναι μια κλασική φιγούρα που το Χόλιγουντ χρησιμοποιεί ως άλλοθι υψηλής καλλιτεχνικότητας μπρος στο πακτωλό των ειδώλων ήσσονος σημασίας που προβάλλει κατά καιρούς.

Ποιος θα το περίμενε πως θα αποδεχόμασταν με τόση αγαλλίαση τους παλιοχαρακτήρες που έχει υποδυθεί κατά καιρούς; Ισως αυτός μαζί με τον Άντονι Χόπκινς πρέπει να είναι οι δύο ηθοποιοί που μας έβγαλαν από την άβολη θέση να ταυτιστούμε με τους «κακούς» της ιστορίας. Είναι καθαρά θέμα ταλέντου, φυσικά, και δυνατότητας να κάνει έναν ρόλο να μοιάζει πιο πλούσιος από τα σεναριακά υλικά που είναι φτιαγμένος.

Ο αγαπητός Τζον γίνεται σήμερα 67 ετών (γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1953) και μπορεί να μην έχει αγκαλιάσει ποτέ ένα χρυσό αγαλματάκι των Όσκαρ (τι παράδοξο κι αυτό), εντούτοις για πάρτη του υπάρχει μια θέση σε κάθε αυθεντικό λάτρη του κινηματογράφου. Ακόμη και στις πιο mainstream ταινίες του (ναι, έχει κι αυτός τις δικές του μπαλαφάρες) είναι ικανός να δώσει το κάτι παραπάνω. Επειδή είναι αυτός που είναι του συγχωρούμε το ότι έχει παίξει σε ταινίες όπως «Con Air», «Red», «Transformers» και «Πιγκουίνοι της Μαδαγασκάρης». Στο κάτω κάτω μιλάμε για show business.

Ως Βαλμόν στις Επικίνδυνες Σχέσεις.

Για εμάς τους παλαιότερους, όμως, ο Μάλκοβιτς είναι εντελώς άλλοι ρόλοι και άλλες συγκινήσεις. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την παρουσία του στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ή στο «Τσάι στη Σαχάρα». Εκεί δεν έχουμε να κάνουμε με έναν ευφυή ρολίστα, αλλά με έναν δημιουργό, με μια δαιμονική περσόνα δραματουργού.

Ο Μάλκοβιτς υπήρξε ένα κλασικό παιδί του Ιλινόις, αλλά τα θεατρικά του χρόνια τα χρωστάει στο Σικάγο. Εως τα 27 του παρέμεινε στην πόλη των ανέμων και στη συνέχεια μετέβη στη Νέα Υόρκη πρώτα για τις ανάγκες του θεατρικού σανιδιού και πολύ μετά του κινηματογράφου.

Με τον Ντάστιν Χόφμαν στον Θάνατο του Εμποράκου.

Η συνάντησή του με τον Ντάστιν Χόφμαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στον Μιλλερικό «Θάνατο του Εμποράκου», θα αναδείξει την γκάμα του εν εξελίξει ταλέντου του. Στο ρόλο του Μπιφ, ο Μάλκοβιτς, προσδίδει όλη την απουσία λογικής που έχει το αμερικανικό όνειρο. Πολλοί είπαν τότε πως ο νεαρός Μάλκοβιτς κατάφερε να κλέψει την παράσταση από τον Χόφμαν. Οπως και να έχει, ήταν ένα προανάκρουσμα.

Κάπου εκεί θα έρθουν και οι κινηματογραφικές παρουσίες του στις ταινίες «Κραυγές στη Σιωπή» και «Ελένη» του Πίτερ Γέιτς. Ομως, εκεί που ο Μάλκοβιτς θα αρχίσει να φωτίζει το άστρο του θα είναι το 1988 με τις«Επικίνδυνες Σχέσεις» και αλλάζουν το παιχνίδι. Ο Μάλκοβιτς θα παίξει τον απόλυτο διαφθορέα. Τον άντρα που δεν έχει πρόβλημα με τις ηθικές αρχές. Κακοήθης και δισυπόστατος εν ταυτώ. Γιατί δεν πήρε το Οσκαρ γι’ αυτόν το ρόλο; Κύριος οίδε!

Ως Πορτ στο Τσάι στη Σαχάρα.

Ως Πορτ στο Τσάι στη Σαχάρα του Μπερτολούτσι, ο Μάλκοβιτς γίνεται σκοτεινός, εύθραυστος και πυρετώδης. Οσο προχωράει στα βάθη της ερήμου, τόσο μεταστοιχειώνεται στο φακό. Ενας ζεν πρεμιέ με δική του υπογραφή. Τόσο δυναμικός και τόσο ευάλωτος την ίδια στιγμή.

Θα ακολουθήσουν ταινίες όπως το «Αντικείμενο της Ομορφιάς», «Σκιές και Ομίχλη» του Γούντι Άλεν, ενώ το ’92 βρίσκει για δεύτερη φορά το φιλαράκι του από το Ιλινόις, τον Γκάρι Σινίζ, που στην δεύτερη σκηνοθεσία του (η πρώτη ήταν το «Χωρίς Φραγμό» με τον Γκιρ) φτιάχνει το «Άνθρωποι και Ποντίκια» από το μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ. Επίσης, άλλη μια παρουσία που δεν γίνεται να προσπεράσεις.

Ως Pascale Sauvage στο Johnny English.

Στην ταινία «Δεύτερη Ευκαιρία» του Κλιντ Ιστγουντ, ο Μάλκοβιτς δίνει άλλη βαρύτητα στην έννοια του «κακού». Γίνεται φλεγματικός, πνευματώδης, σχεδόν πειραγμένος αλλά με έναν εντελώς ιδιότυπο τρόπο. Κάθε φορά που βλέπεις στην οθόνη το παγωμένο βλέμμα του αισθάνεσαι τις ανατριχίλες.

Ο Πάπας κατά Τζον Μάλκοβιτς.

Το 1996 συναντιέται ξανά με τον Φρίαρς για τις ανάγκες της ταινίας Μάγκι Ράιλι, ενώ στην ταινία Πορτρέτο μιας Κυρίας έχουμε μια λεπταίσθητη επανάληψη της περσόνας που έχτισε επιδέξια στις Επικίνδυνες Σχέσεις. Γίνεται ξανά υποβλητικά κακός, τρομώδης και συνάμα απολαυστικός. Το ’98 συναντιέται με τον ΝτιΚάπριο στη Σιδερένια Μάσκα», ενώ η ιδιοφυία του θα φανεί στην περίεργη ταινία του Σπάικ Τζόνζι «Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς». Τι θαυμάσια και αλλόκοτη έμπνευση κι αυτή.

Περπατώντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, ο Μάλκοβιτς παραμένει ενεργός στο παιχνίδι. Στη νέα χιλιετία έχει προλάβει ήδη να παίξει στη Σκιά του Βρικόλακα, στο Καυτό Απόρρητο, στο Κλιμτ, ενώ έχει κάνει τον Πουαρώ για τις ανάγκες του BBC και τον εξαιρετικό Πάπα στο New Pope που προβάλλεται από το HBO

Εντέλει, δεν ξέρουμε αν έχει σπαταλήσει το ταλέντο του ή ξέρει να το διοχετεύει όπου εκείνος θέλει. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι έχει καταφέρει να χτίσει μια περσόνα, την οποία είναι σε θέση να υποστηρίξει με κάθε τρόπο. Η αρχή κάθε ωραίου αυθέντη.

Διαβάστε ακόμα: Κιάνου Ριβς, ο ορισμός της περιπτωσάρας.

TAGS :
κινηματογράφος χόλιγουντ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook