Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Τι κι’ αν έδωσε το τελευταίο φίλημα / ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα». (Eilif Petersen, «Judas Iscariot», 1878)
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Ιούδας»
Ήταν μιά δύσκολη υποχώρηση κι’ αυτή, ν’ αφεθή, κι’ ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι’ αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα· τι κι’ αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση
Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι – «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια»
(Από τη συλλογή «Ο Δύσκολος Θάνατος» , εκδ. Νεφέλη, 1985)
Στην επόμενη σελίδα: «Κατά βάθος βέβαια το ήξερε πως είχε δίκιο».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
