Αριστερά ο Σωτήρης Κακίσης. Δεξιά ο Γιάννης Βαρβέρης στον Σωτήρη Κακίση.

Δεν συμφωνώ!
―μία συνομιλία του Σωτήρη Κακίση με τον Γιάννη Βαρβέρη

…«Γ.Β.: Για τη γλώσσα την ίδια δεν μπορώ να μιλήσω πολύ εγώ, γιατί αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε «μία βάρκα που γύρισε μόνη». Δεν έχω καμία πια, πώς να πω, γνώση, συγγένεια, αγάπη, για τον καινούργιο τρόπο έκφρασης. Για τη γλώσσα του διαδικτύου και του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Υπερηφάνως το λέω αυτό, και θεωρώ πως είναι μαζί ευτυχία και γήρας. Δεν ξέρω άρα να σου πω για τη γλώσσα σήμερα. Η Ποίηση στον μοναχικό της δρόμο, αυτόν που προσλαμβάνουμε εμείς, έχει μια γλώσσα πάντα, που παλεύει.
Σ.Κ.: Εγώ πάλι παρατηρώ πως η γλώσσα του διαδικτύου, όπως και τ’ αγγλικά ίσως τα παγκόσμια και γι’ αυτό φτωχά και μονοδιάστατα, δίνει δυνατότητες πολύ ποιητικές. Που αναδύονται μέσα κι από χυδαιότητα, κι από τρόπους έκφρασης πολύ χαμηλών προδιαγραφών.
Γ.Β.: Εγώ θεωρώ πως ο μεγάλος κίνδυνος είναι η διαρκής ανακοίνωση της πληροφορίας, χωρίς την παραμικρή προηγούμενη διήθησή της. Έτσι νοιώθω και την παρουσίαση της Λογοτεχνίας στο διαδίκτυο: σαν ανακοίνωση και μόνο. Μια ανακοίνωση που πέφτει στο κενό κατευθείαν. Λόγω της απουσίας τελείως κριτηρίων, κατ’ αρχήν, κι ανθρωπίνων οντοτήτων με μέγεθος, γνώμη, παρρησία και αναστήματα. Ποιοί είναι αυτοί μέσα εκεί στο διαδίκτυο, μέσα στις συναινο—παρανοήσεις τους; Ποιοι είναι αυτοί που δεν ξέρουμε τα πρόσωπά τους;

Σωτήρης Κακίσης, «Για την Ποίηση + Δεν συμφωνώ!», Εκδόσεις Ερατώ 2018.

Σ.Κ.: Είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα, και το κενό έχει κι αυτό μεγάλες δυνατότητες μετάλλαξης, λέω εγώ. Κι οι κατευθυντήριες γραμμές συχνά οδηγούσαν στο λίγο παρά στο πολύ, όσον αφορά στα εκδοτικά πράγματα. Ο Τζίμης ο Πανούσης, βέβαια, επιμένει πως όλα όσα γράφονται στο διαδίκτυο είναι ψέματα.
Γ.Β.: Αν συμβαίνει αυτό, θα μπορούσε να είναι πολύ ποιητικό το διαδίκτυο πραγματικά, γιατί κι η Ποίηση όλο ψέματα λέει. Όπως λέει κι ο Γιώργης Παυλόπουλος, «Η Ποίηση θα είναι μία πόρτα ανοιχτή» πάντα.
Σ.Κ.: Μάλιστα. Κι αν όλη η Ποίηση ήταν μόνο ένα πράγμα, τι θα επέλεγες εσύ για σένα απ’ όλα;
Γ.Β.: Εμένα, αν μου λέγανε, «Καίγεται το σπίτι σου, προλαβαίνεις να πάρεις μόνο ένα βιβλίο!», θα έπαιρνα μόνο τον Καβάφη μαζί μου. Και δεν θα έπαιρνα τα δικά μου βιβλία, βέβαια. Κι αν μου επιτρεπότανε κι ένα δεύτερο βιβλίο να σώσω, θα έπαιρνα το «Αφιέρωμα στην Τραγική Μούσα» του Άγγελου Τερζάκη. Εσύ;
Σ.Κ.: Εγώ θα μπορούσα να μην απαντήσω με βιβλία. Θα μπορούσα να απαντήσω με μια φράση όπως « Όλ’ η ζωή μια λάμψη!», από το «Θάνατος και Ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» του Ελύτη. ‘Η, πολύ πιο ταπεινά, μ’ ένα στίχο ρεμπέτικο του αγαπημένου μου Γιάννη Παπαϊωάννου: «Χτες το βράδυ σε μια βάρκα μπήκαμε να πάμε τσάρκα, απ’ της Ζέας το λιμάνι μέχρι το Πασαλιμάνι. Στο πανί στεκόσουν μόνη, εγώ κρατούσα το τιμόνι»»…

//Σωτήρης Κακίσης, «Για την Ποίηση + Δεν συμφωνώ!», Εκδόσεις Ερατώ 2018.

 

Διαβάστε ακόμα: Όλη η (καλλιτεχνική) ζωή του Γιάννη Μόραλη μέσα από 200 έργα του.

1 2

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top