Η «Ευρυδίκη» του Ζαν Ανούιγ είναι η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του 30χρονου Κωνσταντίνου Μακριδάκη.

Τρίτη σχετικά νωρίς το απόγευμα. Κατηφορίζω τη Μαυρομιχάλη με προορισμό την πλ. Καρύτση. Μετά από καιρό φεύγω από το γραφείο και είναι ακόμα μέρα – κάτι που από μόνο του μου έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Απλά η συνάντησή μου με τον Κωνσταντίνο Μακριδάκη θα είναι και το κερασάκι στην τούρτα μιας ωραίας ημέρας. Ευγενικός, ήρεμος, χαμογελαστός, συγκρατημένος και συγχρόνως παθιασμένος, ντροπαλός αλλά και αυθόρμητος, στα μάτια του «γράφεται» αυτή η καλλιτεχνική αθωότητα.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Τον Κωνσταντίνο δεν τον ήξερα πριν από αυτή τη συνάντηση. Και όταν τον «έψαξα» για να ετοιμαστώ για τη συνέντευξη, έπεσα πάνω σε έναν ιδιαίτερα δραστήριο άνθρωπο. Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ρέθυμνο, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κρήτης και στην συνέχεια στην Ισπανία, προτού ξεκινήσει να εργάζεται ως καθηγητής ελληνικής και ισπανικής Φιλολογίας. Επιμελήθηκε εκδόσεις, κυκλοφόρησε το 2012 τη δική του ποιητική συλλογή («Σκουριασμένα Υλικά», εκδ. Οδός Πάνος), ενώ την ίδια περίοδο ξεκίνησε και μαθήματα σε δραματική σχολή. Το 2016 συμμετέχει σε διάφορες παραγωγές ως ηθοποιός και τώρα έρχεται με την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, με την «Ευρυδίκη» του Ζαν Ανούιγ.

Ένα γεμάτο βιογραφικό που με μια πρώτη ματιά δεν μου ταιριάζει με τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Ναι, ξέχασα να σας πω: ο Κωνσταντίνος Μακριδάκης είναι μόλις 30 ετών.

Καθόμαστε στο Moriarty, εκείνος παίρνει ένα φρέντο εσπρέσο, εγώ ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα. Με το παρελθόν που έχει, από το μυαλό μου περνάνε αρκετές ερωτήσεις. Αλλά η αρχή έπρεπε να γίνει με την επερχόμενη δουλειά του. Πώς προέκυψε η σκηνοθεσία της «Ευρυδίκης»;

«Είχα την τύχη να έχω πολύ καλούς συνεργάτες στην παράσταση και νιώθω τυχερός για αυτό. Είναι 7 εξαιρετικοί ηθοποιοί, οι οποίοι με εμπιστεύτηκαν, από την αρχή μέχρι το τέλος».

«Όλα έγιναν σε συνεργασία με τον κ. Νίκο Σταθούλη και πρέπει να τονίσω εδώ ότι χωρίς εκείνον αυτή η παράσταση δεν θα γινόταν. Είχα τη στήριξη ενός ανθρώπου ο οποίος είναι χρόνια στην τέχνη, είναι ένας γνώστης του χώρου» λέει και θυμάται το πώς ξεκίνησαν όλα: «Τον είχα βοηθήσει παλιότερα στην επιμέλεια της βιογραφίας του Αλέξανδρου Ιόλα και μέσα από τον κ. Σταθούλη πρέπει να πω ότι η ζωή του Ιόλα με έχει επηρεάσει βαθιά. Ψάχνοντας κάποια κομμάτια από τη ζωή του είδαμε ότι όταν ήταν νέος συμμετείχε ως χορευτής στην όπερα “Ορφέας και Ευρυδίκη”. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα».

Και αμέσως περνάει στην παράσταση που σκηνοθετεί – κι όσο μιλάει δεν κρύβεται ο ενθουσιασμός στο πρόσωπό του. «Είναι ένα έργο πάνω στον έρωτα και τον θάνατο. Δύο έννοιες που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παραβλέψει και εμφανίζονται συνεχώς στη ζωή μας. Έχει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα το έργο, ως κείμενο, που με συγκίνησε πάρα πολύ και μου έδωσε μια δύναμη διαβάζοντάς το να το δω μπροστά στα μάτια μου».

Βέβαια εκτός από τον ρόλο του σκηνοθέτη, ο Κωνσταντίνος θα κάνει και ένα μικρό -«guest» όπως λέει γελώντας- πέρασμα και από τη σκηνή. «Ήθελα να είμαι και σκηνικό μέρος αυτής της δουλειάς, έτσι για περίπου 10 λεπτά βρίσκομαι στη σκηνή» τονίζει. «Το ήθελα πολύ, γιατί είναι μια δουλειά, που ακόμα και τώρα στις πρόβες, με συγκινεί χάρη στο τόσο δυνατό του κείμενο. Σε πάει σε μονοπάτια μιας σκέψης που δεν θα μπορούσα να την σκεφτώ μόνος μου» και σπεύδει να… βγάλει το καπέλο στους συνεργάτες του για αυτό το αποτέλεσμα: «Φυσικά αυτό γίνεται χάρη στους ηθοποιούς, καθώς αυτοί γίνονται ο φορέας του λόγου. Ευτυχώς είχα την τύχη να έχω πολύ καλούς συνεργάτες στην παράσταση και νιώθω τυχερός για αυτό. Είναι 7 εξαιρετικοί ηθοποιοί, οι οποίοι με εμπιστεύτηκαν, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχαμε μια ανθρώπινη συνεργασία με όλους».


Διαβάστε ακόμα: Robert Storr – «Ποιανού ανθρώπου η φαντασία μπορεί να ανιχνευτεί από έναν αλγόριθμο;»


Όπως μου μιλάει, κάνει να φαίνεται ότι η σκηνοθεσία είναι κάτι εύκολο. Δηλαδή δεν είχε δυσκολίες να αντιμετωπίσει; «Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η διαχείριση πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Να βρεις τον τρόπο να επικρατεί στις πρόβες ένα οικείο περιβάλλον, να μην αισθάνεται κανένας αδικημένος και ότι δεν εκτιμάται η δουλειά του. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο για μένα».

Πλέον είναι όλα έτοιμα, καθώς η «Ευρυδίκη» του Ζαν Ανούιγ κάνει πρεμιέρα τη Πέμπτη 31 Μαΐου στο Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Πώς του φάνηκε η εμπειρία; «Μου άρεσε πολύ ο ρόλος του σκηνοθέτη» λέει αμέσως και ξεσπάει σε γέλια, μιλώντας όμως σοβαρά και συμπληρώνει: «Αισθάνθηκα ότι οι σπουδές και οι δουλειές που έχω κάνει έως τώρα, ήρθαν και κούμπωσαν υπέροχα μέσα στη σκηνοθεσία. Αισθάνθηκα πλήρης με το να σκηνοθετώ».

Είναι τέτοια η σιγουριά και το πάθος του όταν μιλάει για τη δουλειά του, που δεν θα μπορούσα να αποφύγω την ερώτηση: γιατί προτίμησε αρχικά να σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή και άργησε τόσο να ασχοληθεί με την υποκριτική και τη σκηνοθεσία;

«Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, για αυτό και ψάχνουμε αφορμές να τα κρατήσουμε. Το θέμα είναι να ζήσεις τη σωστή στιγμή στο έπακρο, αυτό είναι το επιθυμητό της ζωής».

«Όπως συμβαίνει σε πολλές ελληνικές οικογένειες, που ασκούν πιέσεις στα παιδιά να ασχοληθούν πρώτα με κάτι άλλο και μετά να ακολουθήσουν το όνειρό τους, το ίδιο συνέβη και σε εμένα. Δεν λέω ότι έκανα τη φιλολογία με το ζόρι, ήταν άλλωστε η πρώτη μου επιλογή και με βοηθάει ακόμα και τώρα στη δουλειά μου. Δεν το μετάνιωσα, τελείωσα τη σχολή αξιοπρεπώς, αλλά ο στόχος μου ήταν μόλις τελειώσω να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Και το θέατρο νομίζω ότι υπήρχε πάντα μέσα μου. Άλλωστε από τότε που ήμουν φοιτητής συμμετείχα στις θεατρικές ομάδες της σχολής».

Ποιο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθε από τα χρόνια του στη δραματική σχολή; «Η αλήθεια» μου λέει με σιγουριά και συμπληρώνει: «Να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή μόνος σου, να σε κοιτάνε από 100 μέχρι 1.000 μάτια από κάτω και εσύ να έχεις την αλήθεια σου και να την λες μπροστά τους. Το θέατρο είναι η πιο άμεση και προκλητική τέχνη, καθώς έχει τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο ηθοποιός νιώθει το κοινό από κάτω και αυτό μπορεί να τον επηρεάσει».

«Μέσα από την “Ευρυδίκη” έμαθα ότι πρέπει να κρατάς τις στιγμές, επειδή τα πάντα έχουν φθορά».

Και τι ήταν το σημαντικότερο που έμαθε από την «Ευρυδίκη»; «Ότι πρέπει να κρατάς τις στιγμές, επειδή τα πάντα έχουν φθορά. Μέσα στο έργο υπάρχει μια πολύ ωραία φράση από τον κύριο Ανρί που συμβολίζει τον Θάνατο: “Μετά το πρώτο φιλί γίνεστε πράσινοι γιατί ξέρετε ότι αυτό δεν κρατήσει για πάντα και χτίζετε σπίτια επειδή οι πέτρες αντέχουν”. Η αλήθεια είναι αυτή: τίποτα δεν κρατάει για πάντα για αυτό και ψάχνουμε αφορμές να τα κρατήσουμε. Το θέμα είναι να ζήσεις τη σωστή στιγμή στο έπακρο, αυτό είναι το επιθυμητό της ζωής».

Έχει περάσει περίπου μια ώρα που τα λέμε και η συζήτηση πλησιάζει προς το τέλος της. Ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια; «Αυτή τη στιγμή έχω επικεντρωθεί στην Ευρυδίκη που θα συνεχίσει και τον Σεπτέμβριο, γιατί είναι μια παράσταση που έχει πολύ δύναμη, έχει γίνει με αγάπη, σεβασμό και δεν σου κρύβω ότι δεν θα ήθελα να τελειώσει» τονίζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διάφορα projects να τρέχουν μέσα στο μυαλό του: «Σκέφτομαι ήδη και την επόμενη σκηνοθετική μου δουλειά, καθώς έχω αρχίσει την έρευνα πάνω σε κάποια κείμενα, αλλά πάει σιγά-σιγά ακόμα. Ενώ το καλοκαίρι ξεκίνησα να γράφω δειλά-δειλά το πρώτο μου θεατρικό έργο. Είναι σε πολύ πρωταρχικό στάδιο, αλλά δεν το αμελώ».

Αλήθεια, τα προλαβαίνει όλα αυτά μέσα σε μια μέρα που έχει 24 ώρες; «Προλαβαίνω. Και να δουλέψω και να δω τους ανθρώπους που επιθυμώ. Βέβαια κοιμάμαι λίγο, αλλά προλαβαίνω επειδή δεν κάνω τίποτα ως αγγαρεία. Όλα αυτά με ευχαριστούν».


«Ευρυδίκη» του Ζαν Ανούιγ
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μακριδάκης
Που: Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
Πότε: από 31 Μαΐου έως 10 Ιουνίου
Παίζουν: Στέργιος Ιωάννου, Μανώλης Κλωνάρης, Αντώνης Κουτσελίνης, Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Δέσποινα Νικητίδου, Σταύρος Ράγιας
Σκηνικά – Κοστούμια: Δημήτρης Κακριδάς
Μουσική Επιμέλεια: Σταύρος Παπασταύρου
Videos – Αφίσα: Λευτέρης Κουλώνης
Παραγωγή: Νικόλαος Σταθούλης
Τηλέφωνο Κρατήσεων : 6940409548
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.


 

Διαβάστε ακόμα: Γιατί αργήσαμε τόσο πολύ να αναγνωρίσουμε το ταλέντο του Michael Shannon;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top