Κόρα Καρβούνη: «Είμαι τεράστιος “καραγκιόζης” και κάποια στιγμή θα το αποδείξω»

«Δεν μ’ αρέσει να με κατατάσσουν σε κάτι συγκεκριμένο. Ήδη κάποιοι με έχουν για δραματική ηθοποιό κι αυτό δεν μου αρέσει».

Την πρώτη φορά που την είδα, έτρεξα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου, νομίζοντας πως είναι η δίδυμη αδελφή της που είναι φίλη μου. Δεν έχω ξαναδεί ανθρώπους να μοιάζουν τόσο. Εκείνη, ευγενικά με χαιρέτησε και μου είπε «Νομίζεις πως είμαι η Βικτωρία, ε; Δεν πειράζει. Από ποιον να της πω χαιρετίσματα;». Το θυμάται ακόμη παρότι ήταν χρόνια πριν. Χρόνια τη χαίρομαι και στη σκηνή – άλλοτε σε ρούχα εποχής κλεισμένη όπως τώρα, άλλοτε ως γοητευτική πλανεύτρα όπως πέρυσι στο Heisenberg άλλοτε μοιραία σκληρή Μπλανς.

Η Κόρα είναι μια εξαιρετική ηθοποιός και ένα κανονικό κορίτσι με τα «δικά» του. Αυτό – τόσο απλά και ξεκάθαρα. Παθιάζεται με τη δουλειά της και ζει τη ζωή της χωρίς πολλά παραστρατήματα αλλά με γνώση και συνείδηση των ανθρωπίνων αδυναμιών και δυνάμεων χωρίς να υπερβάλει προς κάποια κατεύθυνση. Μοιάζει να διψά πάντα για μια ισορροπία και ένα χαμόγελο, που συνήθως διαγράφεται στο χαρακτηριστικό της πρόσωπο.

– Ακούγονται πολύ καλά λόγια για τον «Βυσσινόκηπο», όπου παίζεις φέτος.
Το θέατρο είναι γεμάτο σε κάθε παράσταση και είμαστε πολύ τυχεροί γι’ αυτό, αν σκεφτούμε την πληθώρα των έργων που παίζονται αυτή τη στιγμή. Εξάλλου η συγκεκριμένη παράσταση, κατά τη γνώμη μου, είχε όλα τα εχέγγυα για να είναι επιτυχημένη και ο κόσμος ανταποκρίθηκε.

– Τι ξεχωρίζεις στη συγκεκριμένη παράσταση του «Βυσσινόκηπου»;
Θεωρώ ότι η εκδοχή που ανέβασε ο Μαρκουλάκης, κυρίως κατανοεί σε βάθος το έργο και τον ίδιο τον Τσέχοφ. Κατά δεύτερον, η ματιά του με το εύρημα ενός παιδικού δωματίου επί σκηνής που συμβολίζει ότι οι άνθρωποι μένουν στο παρελθόν και δυσκολεύονται να το αποχωριστούν και να προχωρήσουν, είναι η βάση όλου του έργου. Το θέμα της ενηλικίωσης που πραγματεύεται, μας αφορά διαχρονικά. Γιατί αυτή είναι η δυσκολία και του σημερινού ανθρώπου: να απογαλακτιστεί, να ενηλικιωθεί ουσιαστικά. Άρα πρόκειται για μια σύγχρονη υπόθεση και σε ψυχολογικό αλλά και σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο, που αφορά όλες τις τάξεις, τις ξεγυμνώνει, και σίγουρα σχετίζεται με τον Έλληνα της κρίσης.

– Αυτό που εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ότι έβγαινε το συναίσθημα, χωρίς δραματοποίηση.
Ο σκηνοθέτης το πρόσεξε ιδιαίτερα αυτό – και μάλιστα επειδή είναι ένα αρκετά βαρύ έργο, ήταν σοφή κίνηση να παιχθεί υπό το πρίσμα του χιούμορ, για να ισορροπήσει. Είναι η πρώτη φορά που παίζω Τσέχοφ και το απολαμβάνω, γιατί μου αρέσουν πολύ τα έργα του. Επίσης η ομάδα των ηθοποιών της παράστασης είναι πολύ δυνατή και μεταξύ μας περνάμε πολύ καλά, εντός και εκτός σκηνής. Ο Kωνσταντίνος (σ.σ. Μαρκουλάκης) μάς έβαλε μέσα σε αυτό τον κόσμο και τον αγαπήσαμε κι εμείς.

«Είναι δύσκολο, αλλά αν κατανοήσουμε τη φύση μας, τον εαυτό μας, τότε θα μπορούμε να κατανοήσουμε όλους τους ανθρώπους».

– Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που τον ξεχωρίζει ως σκηνοθέτη;
Κατ’ αρχάς τον γνώρισα ως ηθοποιό – είχα παίξει πλάι του πολύ μικρότερη. Ως σκηνοθέτης, είναι μια ηγετική φυσιογνωμία, με εξαιρετικό λόγο. Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί του αλλά είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος και θα σε αντικρούσει με σοβαρά επιχειρήματα. Επίσης θα σου δώσει να καταλάβεις αμέσως τι εννοεί και τι θέλει από σένα ως ηθοποιό. Όλο αυτό αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο σκηνοθετεί -γιατί, κατά τη γνώμη μου, η σκηνοθεσία θέλει μια καθαρή αντίληψη για τα πράγματα αλλά και μια ευφυία.

– Παρακολουθώντας την πορεία σου ως ηθοποιού, δυσκολεύομαι να σε «κατατάξω» κάπου.
Θεωρώ ότι όπως η ζωή είναι «απ’ όλα», έτσι πρέπει να είναι και ένας ηθοποιός. Δεν μ’ αρέσει να με κατατάσσουν σε κάτι συγκεκριμένο. Ήδη κάποιοι με έχουν για δραματική ηθοποιό κι αυτό δεν μου αρέσει… Είμαι τεράστιος «καραγκιόζης» και κάποια στιγμή θα το αποδείξω! Όταν ήμουν παιδί, που εκφραζόμουν συναισθηματικά αρκετά έντονα, με αποκαλούσαν Εκάβη, Κατίνα Παξίνου και τέτοια!

– Τι θεωρείς ότι είναι αυτό που σε διακρίνει ως ηθοποιό – το ταλέντο, η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις ή η ευχέρεια που έχεις;
Πιστεύω όλα μαζί. Το ταλέντο μπορεί να είναι κάτι έμφυτο, όπως μια ωραία φωνή, αλλά αν δεν δουλευτεί δεν θα αποδώσει στον μέγιστο βαθμό. Είχα ικανότητες από τη φύση μου, τις οποίες όμως δεν σταματώ να δουλεύω, γιατί η προσπάθεια δεν τελειώνει ποτέ. Πρέπει να έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας, να παρατηρούμε εμάς και τους άλλους και να μαθαίνουμε διαρκώς.

– Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στο ξεκίνημά σου, θυμάσαι;
Ναι, αυτό που με δυσκόλεψε, ήταν να βρω τον δικό μου τρόπο. Γιατί για μένα η υποκριτική είναι πολύ πιο απλή απ’ ό,τι τη διδάχτηκα και αυτή η απλότητά της είναι που την κάνει σύνθετη. Είχα εξαιρετικούς καθηγητές στην υποκριτική σχολή που πήγα και καθένας είχε έναν τρόπο έκφρασης. Εσύ μετά πρέπει να βρεις τον δικό σου.

– Αυτό ορίζεται από κάποιους κανόνες ή είναι κάτι που το νιώθει ο ηθοποιός και τον οδηγεί σε έναν δρόμο;
Βεβαίως ορίζεται, είναι μια τεχνική, την οποία ο κάθε σκηνοθέτης μπορεί να τη μεταφράζει αλλιώς και εγώ με τη σειρά μου θα τη μεταφράσω με τον δικό μου τρόπο – προσπαθώντας φυσικά πάντα για το αποτέλεσμα που θέλει εκείνος. Πάντως τα πιο μεγάλα πράγματα στην υποκριτική τα έμαθα παρατηρώντας άλλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες και ήμουν τυχερή γιατί στην πορεία μου βρέθηκα με αρκετούς εξαιρετικούς – Έλληνες και ξένους.

– Ανάφερέ μου κάποιους ξένους με τους οποίους έχετε δουλέψει.
Με τον Πέτερ Στάιν στην «Ηλέκτρα», τον Ντίμιτερ Γκότσεφ στους «Πέρσες», τον Ανατόλι Βασίλιεφ, τον Λοράν Σετουάν στο «Λεόντιος και Λένα» και τον Τομάζ Παντούρ στον «Βασιλιά Λιρ».

– Δεν έχεις ποτέ σταματήσει να δουλεύεις όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν γίνεται, γιατί ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου και ευτυχώς έως τώρα, εκτός από ένα καλοκαίρι, δουλεύω κάθε σεζόν.

«Ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου και ευτυχώς έως τώρα, εκτός από ένα καλοκαίρι, δουλεύω κάθε σεζόν».

– Σε ποια φάση βρίσκεσαι επαγγελματικά; Νιώθεις ότι η μέχρι τώρα εμπειρία σου σου έχει δώσει μεγαλύτερη σιγουριά;
Βλέπω μια αλλαγή στον εαυτό μου, γιατί έχω και αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά. Ξεκίνησα από πολύ μικρή και μου εμπιστεύτηκαν από νωρίς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχω κάνει τα χιλιόμετρά μου. Τώρα νιώθω πιο σίγουρη για τις επιλογές μου όσον αφορά τους ρόλους που θέλω να παίξω, τους ανθρώπους με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ και αρνούμαι πιο εύκολα κάτι που νομίζω ότι δεν μου ταιριάζει ως ηθοποιό. Αυτό που ψάχνω πιο πολύ δεν είναι τόσο το έργο όσο το ποιος το σκηνοθετεί και ποια ομάδα έχει. Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να περάσουμε και ένα και δύο χρόνια μαζί, αν η παράσταση πάει καλά. Θέλω να περνάω όμορφα στη δουλειά μου. Την αγαπάω, είναι μια από τις πιο ωραίες δουλειές στον κόσμο, αν και πολύ δύσκολη, αλλά αυτήν επέλεξα, δεν με ανάγκασε κάποιος. Θέλω λοιπόν να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν τον ίδιο έρωτα γι’ αυτή τη δουλειά.

– Όταν δεν ταιριάζεις λοιπόν με κάποιον ηθοποιό που είστε στην ίδια παράσταση, πώς το διαχειρίζεσαι;
Προσπαθώ να καταλάβω τι μου θυμίζει και μου εγείρει μη θετικά συναισθήματα. Γιατί δεν σου φταίει αυτός καθαυτός ο άνθρωπος, αφορά κάτι δικό σου – όλοι είναι καθρέφτες μας, είναι κομμάτια μας. Είναι δύσκολο, αλλά αν κατανοήσουμε τη φύση μας, τον εαυτό μας, τότε θα μπορούμε να κατανοήσουμε όλους τους ανθρώπους, ακόμη κι αν μας βγάζουν στην επιφάνεια δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτό με βοηθάει γενικά στη ζωή, στην καθημερινότητά μου, όχι μόνο στη δουλειά.

– Οι ρόλοι που σου δίνουν να ερμηνεύσεις, σου φαίνονται πιο ενδιαφέροντες όταν αναγνωρίζεις μέσα τους κομμάτια του χαρακτήρα σου;
Συνήθως οι χαρακτήρες που σου δίνουν να παίξεις, κυρίως οι σπουδαίοι ρόλοι, είναι ακραίοι. Γιατί το ακραίο μάς έλκει και το συνηθισμένο μάς απωθεί. Θα δει κάποια γυναίκα τη Μήδεια και θα πει, «Είδες τι κακή μάνα είναι η Μήδεια; Εγώ είμαι καλύτερη!». Εμένα με ενδιαφέρει οι ρόλοι που μου δίνουν να έχουν κομμάτια μου και ταυτόχρονα να μην έχουν – έτσι μπορείς να παίξεις έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο. Ο ηθοποιός πρέπει να χρησιμοποιεί και το φαντασιακό του στοιχείο.

«Αν θέλω να με συμπαθήσει ο θεατής, μπορεί αρχικά να τον κάνω να με αντιπαθήσει και σιγά σιγά να του δώσω χώρο για να του βγει η συμπάθεια».

– Υπάρχουν ρόλοι που σε επηρεάζουν τόσο ώστε να σε ακολουθούν και στην καθημερινότητά σας;
Μικρότερη μου συνέβαινε αυτό, τώρα λειτουργεί η αντιταύτιση. Τότε το βίωνα και στην καθημερινότητά μου, γιατί ήταν δύσκολο για μένα στα 25 μου, να παίζω τόσο σημαντικούς ρόλους που μου εμπιστεύτηκαν, και μάλιστα με επιτυχία χωρίς να τους τριβελίζω όλη μέρα!

– Ήσουν μια μικρή, ώριμη;
Δεν ξέρω αν ήμουν ώριμη, έμπειρη πάντως όχι. Γενικά ήμουν ένα παιδί που πατούσε στα πόδια του, υπάκουο και με μεγάλο πάθος για το θέατρο. Δεν είχα μάθει όμως ακόμα να αφήνω τον ρόλο όταν τελείωνε η παράσταση κι αυτό τότε με βάραινε. Πρέπει να αντιταυτίζεσαι με τη δουλειά σου όταν την τελειώνεις και γυρνάς στο σπίτι σου -όχι να την κουβαλάς μαζί σου, γιατί θα τρελαθείς.

– Είναι πάντως ιδιαίτερο το επάγγελμα του ηθοποιού. Μέσα από τους ρόλους σας, κάνετε και εμάς τους θεατές να κατανοούμε διάφορες πλευρές του ανθρώπου.
Αυτή την ευθύνη τη συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Την ευθύνη που έχω για το πώς θα παίξω, ώστε να συνδεθώ με τους ανθρώπους που με βλέπουν. Εμείς οι ηθοποιοί, μαζί με τον σκηνοθέτη, φτιάχνουμε τον ρόλο μας με ένα μαθηματικό τρόπο, για να πάσχει ο θεατής. Δηλαδή αν θέλω να συγκινήσω τον θεατή, θα αντιστέκομαι στην προσωπική μου συγκίνηση και όταν πια θα συγκινηθώ και εγώ, θα του έχω δώσει τον χώρο να συγκινηθεί και αυτός. Αν θέλω να με συμπαθήσει ο θεατής, μπορεί αρχικά να τον κάνω να με αντιπαθήσει και σιγά σιγά να του δώσω χώρο για να του βγει η συμπάθεια. Έχω λοιπόν την ευθύνη να χτίσω τον ρόλο μου σωστά, για να εισπράξει το κοινό το συναίσθημα που έχει το έργο. Ο ηθοποιός «παίζει» με τον συναισθηματικό κόσμο του θεατή -κι αυτό δεν είναι αστείο, είναι πολύ σοβαρό. Υπάρχει ένα χάρισμα, που έχουν κάποιοι ηθοποιοί, και καταφέρνουν να έχουν μια γρήγορη προσωπική εμπλοκή με τον ρόλο ενώ ταυτόχρονα κρατούν και μια απόσταση μέσα τους. Είναι κάτι μαγικό που συμβαίνει.

– Δεν σκέφτηκες ποτέ το εξωτερικό;
Τώρα άργησα, θα ήθελα να είχα πάει στο Χόλιγουντ, αλλά δεν τα έφερε έτσι η ζωή. Ζούσα την κάθε μέρα μου, δεν προγραμμάτιζα. Πάντως όταν μιλάμε για έξω και υποκριτική, νόημα έχει μόνο η Αμερική για έναν ξένο.

– Προσωπική ζωή προλαβαίνεις να έχεις;
Ε, ναι, αν δεν έχεις και προσωπική ζωή, καταστράφηκες. Κι εγώ έχω και καλή μάλιστα. Το ιδανικό μου πάντως θα ήταν να μη μου ανήκει τίποτα, μόνο μία πιστωτική κάρτα, και να ταξίδευα -χωρίς ούτε καν βαλίτσα. Είναι μεγάλη ευτυχία να μπορείς να ταξιδεύεις.

– Έχεις κάνει μεγάλα ταξίδια;
Ναι, έχω πάει με το θέατρο, σε κάποιες παραγωγές όπως με τον Πέτερ Στάιν. Έχω παίξει στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη, στη Σεούλ. Ήταν πολύ ωραία. Στη Σεούλ δυσκολεύτηκα λίγο και με το φαγητό, γιατί ήταν όλα καυτερά και δεν μου άρεσαν. Είναι μια τεράστια, φουτουριστική πόλη. Μετά από δύο εβδομάδες, πήγαμε στη Νέα Υόρκη, που ήταν άλλο πράγμα. Κι εκεί έχει ουρανοξύστες αλλά είναι όλα πιο παλιά, έχουν άλλη ατμόσφαιρα. Μου αρέσει να γνωρίζω, άλλα μέρη, άλλες κουλτούρες, άλλα φαγητά.

– Είσαι άνθρωπος της αλλαγής;
Όχι, δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, ζω ας πούμε στο κέντρο εδώ και δέκα χρόνια. Ακόμα και οι καλές αλλαγές έχουν δυσκολία. Είμαι Ταύρος και μάλλον για αυτό.

– Κρύβεις, κρύβεσαι;
Δεν θα το έλεγα, φαίνεται αμέσως στα μάτια μου τι αισθάνομαι. Ενοχλήθηκα; Θα το δεις. Στενοχωρήθηκα, πόνεσα; Θα το καταλάβεις,  ακόμα και να μην πω τίποτα. Γενικά πάντως, ό,τι περνάω, προσπαθώ να το αφήνω πίσω. Να το αποχαιρετώ και να προχωράω για να μην παραμένω στάσιμη. Κατά τα άλλα, είμαι ένας άνθρωπος που σφύζει από ζωή και αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ είναι η θνητότητά μας. Οσο μεγαλώνω, φοβάμαι ακόμη περισσότερο.

– Έχεις περάσει φάσεις ναρκισσισμού, μέσα από την αναγνωρισιμότητα;
Ναρκισσισμός, αναγνωρισιμότητα – τι ματαιοδοξίες είναι αυτές; Δεν έχουν σχέση με μένα. Εξάλλου μην τρελαθούμε κιόλας, δεν με αναγνωρίζει κι όλος ο κόσμος, δεν είμαι ηθοποιός της τηλεόρασης.

//Μακιγιάζ-Μαλλιά: Χρύσανθος Σμυρναίος
Ευχαριστούμε τους Deux Hommes για τη φιλοξενία.

// Ιnfo:

«Ο βυσσινόκηπος», Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, τηλ. 210 3621500

Διαβάστε ακόμα: Ναταλία Τσαλίκη, «πρέπει να τη ζήσεις τη ζωή, είναι ένα άθλημα». 

TAGS :
Άντον Τσέχοφ θέατρο Κόρα Καρβούνη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook