Συνέντευξη του Λέναρντ Κόεν στην Κάρι Χεστχάμαρ, Λος Άντζελες, Οκτώβριος 2005
Θυμάμαι να είμαστε με τη Μαριάννε σ’ ένα ξενοδοχείο στον Πειραιά, ένα φτηνό ξενοδοχείο. Είμαστε κι οι δυο γύρω στα εικοσιπέντε και πρέπει να πάρουμε το καράβι για να γυρίσουμε στην Ύδρα.
Σηκωνόμαστε να φύγουμε, πίνουμε έναν καφέ νομίζω, μπαίνουμε σ’ ένα ταξί – αυτό δεν το ξεχνώ. Δε συμβαίνει απολύτως τίποτα, καθόμαστε απλώς στο πίσω κάθισμα του ταξί με τη Μαριάννε, τσιγάρο στο χέρι, ένα ελληνικό τσιγάρο που έχει αυτή τη μεστή γεύση που έχουν τα ελληνικά τσιγάρα, τα γεμάτα ανατολικά καπνά, και θυμάμαι να σκέφτομαι: «Έχω τη δικιά μου ζωή, είμαι ενήλικας, έχω αυτήν την όμορφη γυναίκα στο πλάι μου, έχουμε και λίγα χρήματα στις τσέπες μας, επιστρέφουμε στην Ύδρα, περνάμε μπροστά απ’ όλους αυτούς τους ζωγραφισμένους τοίχους».
Αυτό το συναίσθημα έχω προσπαθήσει να το αναδημιουργήσω εκατοντάδες φορές, δίχως επιτυχία. Την αίσθηση και μόνο του να έχεις ενηλικιωθεί, με μια όμορφη γυναίκα δίπλα σου κι όλο τον κόσμο μπροστά σου. Το σώμα σου, ηλιοκαμμένο, κι εσύ πας να πάρεις το καράβι. Αυτήν την αίσθηση θυμάμαι. Πάρα μα πάρα πολύ καθαρά.
Δείτε εδώ τον Λέναρντ Κόεν να τραγουδάει live –δακρύζοντας– το «So Long Marianne» σε ένα κοντσέρτο του 1972:
Δείτε ακόμα: Μέσα στο σπίτι του Κόεν στην Ύδρα.
1 2