ΛΕΞ: ο ποιητής του περιθωρίου που γεμίζει στάδια

Η συναυλία του στη Νέα Σμύρνη συγκέντρωσε 25.000 κόσμο.

Κάποτε γέμισε στάδια ο Νταλάρας. Οι νεότεροι όχι μόνο δεν ξέρουν ποιος είναι, αλλά ούτε γιατί οι συνέλληνες μετά τη Μεταπολίτευση είχαν την ανάγκη να έρθουν στο τσακίρ κέφι με τη τσιμινιέρα που πάγωσε. Δεν χρειάζεται να μάθουν. Έχει παρέλθει αυτή η εποχή και δεν αξίζει πραγματικά να επιστρέψει.

Ακούς την είδηση ότι ο ράπερ ΛΕΞ γέμισε σε σημείο σκασμού το γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη (υπολογίζεται πάνω από 2ο.000 κόσμος να βρέθηκε στη συναυλία του) την περασμένη Κυριακή κι αν είσαι κάποιος στρυφνός μεσήλικας αμέσως σκέφτεσαι «πού πάμε;». Αν, όμως, είσαι έστω λιγάκι νοήμων πρέπει να αναλογιστείς πως κάθε γενιά έχει τα είδωλά της, τα οποία δεν ξεπηδούν επειδή μια κυρίαρχη μόδα τους τα επιβάλλει, αλλά διότι είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικής και αισθητικής αναγκαιότητας.

Ο ΛΕΞ δεν είναι τράπερ, δεν φλεξάρει για τα μάτια του κόσμου, δεν είναι μπουζουκοκέφαλος που το παίζει αντράκι με όπλα, φράγκα, γκόμενες, γούνες και τα συναφή. Είναι συνειδητοποιημένος, έχει πολιτική άποψη, η κοινωνική του ματιά είναι οξυμένη και επίσης είναι αποκλεισμένος από τα mainstream media. Μήπως είδατε πουθενά την είδηση της κυριακάτικης συναυλίας του; Οχι, βέβαια.

Τα mainstream media δεν ασχολούνται μαζί του.

Δεν πηγαίνει στα MAD Awards, δεν βραβεύεται γενικώς, δεν το παίζει μούρη στο Ιnstagram. Eίναι, όμως, το αντηχείο μιας γενιάς που μάλλον δεν αισθάνεται το έδαφος γερό κάτω από τα πόδια της. Στη συναυλία του πήγαν από 14χρονα έως 40 plus. Προηγουμένως είχε γίνει στην περιοχή μια αντιρατσιστική συγκέντρωση και μόλις τελείωσε όλοι, σούμπιτοι, πήγαν να ακούσουν τον ΛΕΞ. Τυχαίο; Με τίποτα.

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Αλέξης Λαναράς, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είναι ο αντίστοιχος Active Member της εποχής. Μπήκε στη ραπ σκηνή το 1999 ως μέλος των Βόρειων Αστεριών κι από τότε η πορεία του είναι μόνο ανοδική.

Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1984 και μεγάλωσε στην περιοχή του Φαλήρου. Ξεκίνησε αρχικά ως γκραφιτάς στους 2G (Good Guys) και το 1999 αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μουσική, δημιουργώντας τα Βόρεια Αστέρια.

Με τα Βόρεια Αστέρια κυκλοφόρησαν 4 δίσκους προτού αποφασίσουν να χωρίσουν οι δρόμοι τους και να ακολουθήσει ο καθένας σόλο καριέρα. Ενδιάμεσα, είχε δημιουργήσει τα Ανάποδα Καπέλα μαζί με ένα άλλο μέλος των Βορείων Αστεριών, τον Μικρό Κλέφτη, κυκλοφορώντας το πρώτο τους άλμπουμ το 2007.

Το 2010 ξεκίνησε σόλο καριέρα. Το 2014 κυκλοφόρησε τον πρώτο σόλο δίσκο του με τίτλο Ταπεινοί και Πεινασμένοι, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από το Vice ως «ένα από τα πιο ‘real’ δείγματα του σύγχρονου ελληνικού hip hop» Το 2018 κυκλοφόρησε το άλμπουμ 2XXX.

Το καλοκαίρι του 2019 πραγματοποίησε μια συναυλία στο θέατρο Πέτρας της Αθήνας, όπου συγκεντρώθηκαν περίπου 10 χιλιάδες θεατές. Από τότε είχε δείξει πως η σχέση του με τη νεολαία ήταν έντονη και ανθεκτική.

Ο ΛΕΞ ή αλλιώς «Ο ποιητής του περιθωρίου» ασχολείται στα τραγούδια του περισσότερο με την οικονομική κρίση, την ελληνική οικογένεια, αλλά και με την αστυνομική βία και τον φασισμό. Τα λόγια του είναι σκοτεινά, απαισιόδοξα και μαύρα.

Ο ΛΕΞ δεν ποντάρει στα Nike skeakers του, ούτε στις βαριές αλυσίδες.

Το 2021 κυκλοφόρησε από τις νεότευκτες εκδόσεις Κυψέλη το βιβλίο «Ενα αστέρι από τσιμέντο». Το βιβλίο αναφερόταν σε έναν ράπερ από τη Θεσσαλονίκη που μιλάει για το εδώ και το τώρα, για τους καιρούς μας και τις πόλεις μας. Ηταν ένα μανιφέστο της εποχής μας με όλα τα άσχημα και τα όμορφα που αυτή κουβαλάει.

Μια κραυγή επικοινωνίας για όσες και όσους την έχουν ανάγκη. Μια μουσική για μια γενιά υποτίθεται χαμένη που κρυφοκοιτάζει μέσα απ’ τις γρίλιες μπας και δει κάπου εκεί έξω να λάμπει ένα αστέρι από τσιμέντο. Κατ’ ουσίαν ήταν ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που μπορεί να μην παρουσιάστηκε από τα επίσημα μίντια (πάλι τον έφαξαν), αλλά τα αντίτυπα έφευγαν σαν ζεστά ψωμάκια.

Ο ΛΕΞ είναι η σημερινή εκδοχή της ροκ μουσικής των 70’s που ωθούσε τους νέους προς τα μπρος, προς μια κατάσταση ελευθερίας, μακριά από τις κοινωνικές συμβάσεις. Είναι το πανκ των 80’s για τους ίδιους λόγους. Είναι το grunge των 90’s, επίσης για τους προφανείς λόγους.

Η ραπ, παρά την εμπορευματοποίησή της και την ένταξή της στην pop κουλτούρα, παραμένει μια ιδιοφυής τέχνη του δρόμου, επαναστατική, άπιαστη από γερασμένα μυαλά, ολότελα ξένη από τους ξενέρωτους. Ο ΛΕΞ δεν ποντάρει στα Nike skeakers του, ούτε στις βαριές αλυσίδες. Να γιατί τον γουστάρουν οι νέοι. Η ποζεριά αντέχει πολύ λίγο. Η αυθεντικότητα της επιτίθεται κατά πρόσωπο και πάντα τη νικάει.

Διαβάστε ακόμα: Ένας εστέτ ακούει τραπ: τι έχουν τα έρμα και πλακώνονται;

TAGS :
μουσική ρόκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook