Το ταξίδι του σκηνοθέτη ξεκινά με αισιοδοξία και καλλιτεχνικό ζήλο, αλλά η επιφάνεια του εγχειρήματος αρχίζει γρήγορα να ραγίζει.

Το πρώτο αίτημα του ανθρώπου είναι η Δικαιοσύνη. Μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής δικαιοσύνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος από συμφέροντα, αιτήματα, συγκρούσεις και σκληρούς αγώνες, που τις χωρίζει.

Στο επίκεντρο της ταινίας της εβδομάδας ” Το Γύρισμα – Making Of” βρίσκεται ένας έμπειρος σκηνοθέτης, ο οποίος έχει βαλθεί με πάθος να μεταφέρει μια αληθινή ιστορία στην κινηματογραφική οθόνη. Η ιστορία αυτή περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα εργατών που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην κλείσει το εργοστάσιό τους – μια αφήγηση που έχει απήχηση στους σύγχρονους εργατικούς αγώνες και τον οικονομικό εκτοπισμό. Η υπόθεση προσγειώνει αμέσως την ταινία σε μια απτή πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό σκηνικό για το επακόλουθο χάος που καθορίζει τους κωμικούς και δραματικούς ρυθμούς του Σέντρικ Καν.

Η ταινία αποτυπώνει επιδέξια το ξετύλιγμα του οράματος ενός σκηνοθέτη καθώς αυτός παλεύει με τις κλιμακούμενες κρίσεις.

Το ταξίδι του σκηνοθέτη ξεκινά με αισιοδοξία και καλλιτεχνικό ζήλο, αλλά η επιφάνεια του εγχειρήματος αρχίζει γρήγορα να ραγίζει. Αιφνιδιάζεται ο δημιουργός από την αποκάλυψη ότι ο παραγωγός του ήταν ανέντιμος σχετικά με την οικονομική κατάσταση και την υλικοτεχνική υποδομή της παραγωγής. Αυτή η προδοσία πυροδοτεί ένα ντόμινο, βυθίζοντας την όλη προσπάθεια σε αταξία. Η ταινία αποτυπώνει επιδέξια το ξετύλιγμα του οράματος ενός σκηνοθέτη καθώς αυτός παλεύει με τις κλιμακούμενες κρίσεις. Οι ηθοποιοί, που έχουν καθοριστική σημασία για την ανάδειξη της κατάστασης των εργατών, αρχίζουν να βιώνουν νευρικές κρίσεις, καθώς οι προσωπικές τους συγκρούσεις μεταφέρονται στην επαγγελματική τους ζωή. Αυτή η ασάφεια, ο διχασμός και η θολούρα της πραγματικότητας και του κινηματογραφικού γυρίσματος υπογραμμίζει το κεντρικό θέμα της ταινίας – και αναδεικνύει το πόσο στενά η ζωή μιμείται την τέχνη και το αντίστροφο.

«Το Γύρισμα» είναι ένα ωραίο παιχνίδι του μετα-κινηματογράφου.

Η αφήγηση του Σέντρικ Καν είναι ένα μικρό επίτευγμα στην εξισορρόπηση της φάρσας με το οδυνηρό δράμα. Η ταραχή του κινηματογραφικού συνεργείου απεικονίζεται με χιούμορ που είναι καυστικό και συμπαθητικό. Βλέπουμε έναν μικρόκοσμο των ευρύτερων κοινωνικών ζητημάτων – τον αγώνα των εργαζομένων για αξιοπρέπεια και σταθερότητα που αντανακλάται στον αγώνα του συνεργείου να κρατήσει την ταινία στην ζωή και να μην την αφήσει να εκπνεύσει. Ο σκηνοθέτης απελπίζεται καθώς βλέπει το όνειρό του να ακροβατεί στο χείλος της κατάρρευσης, και συναντά την απελπισία των εργατών να σώσουν τη δουλειά τους και την ποιότητα της ζωής τους.

Εκεί που φαίνεται ότι η παραγωγή τα έχει τινάξει και πια είναι καταδικασμένη, εμφανίζεται ένας νεαρός άνδρας, ένας κινηματογραφιστής. Του ανατίθεται να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το χάος που επικρατεί στα παρασκήνια. Αυτό το αφηγηματικό εύρημα εξυπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς. Προσθέτει ένα νέο ενδιαφέρον κομμάτι στην ιστορία, προσφέροντας την οπτική γωνία ενός ξένου στο δράμα που εκτυλίσσεται. Αυτή η υποπλοκή με το ντοκιμαντερίστα ανανεώνει το ενδιαφέρον, καθώς όχι μόνο προσφέρει κωμική διέξοδο εκτόνωσης αλλά και εμβαθύνει την κατανόηση των αγώνων, του συνεργείου, των εργαζομένων και των χαρακτήρων.

Η ικανότητα του Σέντρικ Καν να συνυφαίνει την κωμωδία με το γνήσιο ανθρώπινο συναίσθημα έχει ως αποτέλεσμα μια αφήγηση που είναι τόσο διασκεδαστική όσο και συγκινητική.

«Το Γύρισμα» είναι ένα ωραίο παιχνίδι του μετα-κινηματογράφου. Ο Σέντρικ Καν δημιούργησε μια ταινία που δεν είναι μόνο ένα ερωτικό γράμμα στη διαδικασία της κινηματογραφικής δημιουργίας, δεν είναι μόνο μια επιστολή που αναδεικνύει τις τεράστιες δυσκολίες για να δημιουργηθεί τέχνη, αλλά και ένας καθρέφτης που αντανακλά τις κοινωνικοοικονομικές προκλήσεις της εποχής μας. Οι αγώνες του σκηνοθέτη και οι αντοχές του συνεργείου απηχούν τον ευρύτερο αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια, καθιστώντας την ταινία βαθιά επίκαιρη. Η ικανότητα του Σέντρικ Καν να συνυφαίνει την κωμωδία με το γνήσιο ανθρώπινο συναίσθημα έχει ως αποτέλεσμα μια αφήγηση που είναι τόσο διασκεδαστική όσο και συγκινητική. Ο σκηνοθέτης κάνει ένα τολμηρό βήμα δημιουργώντας μια σινεφίλ κωμωδία που αποτελεί ταυτόχρονα φόρο τιμής στη χαοτική ομορφιά της κινηματογραφικής παραγωγής και ένα βαθύ σχόλιο για τους κοινωνικοοικονομικούς αγώνες που αντικατοπτρίζονται στην πραγματική ζωή.

Η αφήγηση του Σέντρικ Καν είναι ένα μικρό επίτευγμα στην εξισορρόπηση της φάρσας με το οδυνηρό δράμα.

Το τελευταίο εγχείρημα του Σέντρικ Καν, βουτάει με τα μούτρα στον χαοτικό, συχνά παράλογο κόσμο της κινηματογραφικής δημιουργίας.

Το τελευταίο εγχείρημα του Σέντρικ Καν, βουτάει με τα μούτρα στον χαοτικό, συχνά παράλογο κόσμο της κινηματογραφικής δημιουργίας. Αυτή η γαλλική σινεφίλ κωμωδία είναι ένα σχόλιο για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι βρίσκονται πίσω από την κάμερα, τυλιγμένο σε μια αφήγηση που ταλαντεύεται μεταξύ του αστείου και του οδυνηρού. Ο σκηνοθέτης ένας έμπειρος δημιουργός γνωστός για τα έντονα δράματα και τα θρίλερ του, κινείται σε μια διαφορετική περιοχή εδώ, παρουσιάζοντας μια κωμική αλλά και σοβαρή απεικόνιση του αγώνα ενός σκηνοθέτη να δημιουργήσει τέχνη μέσα στο χάος.

Σε κάποιο βαθμό όλα στον κινηματογράφο είναι ρεαλιστικά. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στο φανταστικό, στο ονειρικό και στο πραγματικό. Και μια απλή κωμωδία- είναι ένα ερωτικό γράμμα στην τέχνη του κινηματογράφου, εξυμνώντας το πάθος και την επιμονή που απαιτούνται για να μετατραπεί ένα όραμα σε πραγματικότητα. Και μην ξεχνάμε ακόμη και μπροστά σε συντριπτικές πιθανότητες, η επιδίωξη της τέχνης είναι μια ευγενής, αν και μερικές φορές χαοτική, προσπάθεια.

 

Διαβάστε ακόμα: Μόνοι στη Νέα Υόρκη (Daddio). Μια ανολοκλήρωτη διαδρομή.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top