Μανώλης Εμμανουήλ: «Στο εξωτερικό οι έλληνες ηθοποιοί παίζουν τον τρομοκράτη ή τον γκόμενο»

«Από πολύ μικρή ηλικία έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός χωρίς ποτέ να περάσει κάτι άλλο από το μυαλό μου».

Όταν πρέπει να συστήσεις έναν άνθρωπο στον κόσμο που ούτε εσύ ξέρεις καλά, τότε πρέπει μέσα σε δυο ώρες να τον γνωρίσεις. Κάποιοι σε αφήνουν να μπεις λίγο στον κόσμο τους, άλλοι όχι τόσο εύκολα – λογικά και τα δύο. Ευτυχώς ο Μανώλης ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Σχεδόν χωρίς ανάσα, απαντά με ειλικρίνεια σε όσα τον ρωτώ όμως η κουβέντα φεύγει και επανέρχεται συχνά σε on και off record όπως πάντα γίνεται όταν οι άνθρωποι απέναντί σου λένε την αλήθεια. Όχι γιατί κάτι έχουν να κρύψουν, αλλά γιατί ο αυθορμητισμός και ο παρορμητισμός ανήκουν στον έναν, εκείνον που τον εκφράζει και σε κανέναν άλλον. Ο Μανώλης όμως, που έχει ζήσει ήδη δυο ζωές όπως θα δείτε, είναι ένας αυθεντικός story teller.

Του αρέσει να επικοινωνεί, του αρέσει να μιλά και να ακούει, του αρέσει τόσο πολύ να «παίζει» – στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στη διαφήμιση, στη ζωή. Τα ζει όλα στο μάξιμουμ, συχνά με άγχος που έχει μάθει να τιθασεύει. Και πώς αλλιώς, αφού έχει επιλέξει σαν βάση του το Λονδίνο.

Εκεί που ξεχωρίζει μεν για το μεσογειακό του ταμπεραμέντο αλλά έχει μάθει τους κανόνες τους οποίους και ακολουθεί στα καθ’ ημάς μέχρι να μείνει λίγο ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα και να είναι πάλι, εκείνος ο πιο θερμός, γλυκός άνδρας που τολμά από την αρχή. Όλα τα ζει από την αρχή, πάντα, με την ίδια χαρά και προσμονή. Τώρα, για πρώτη φορά, ανοίγεται στην ελληνική σκηνή με τη σειρά «Ο Ορκος» στην ΕΡΤ. Πρώτη φορά μετά από μία μακροχρόνια, εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία στο εξωτερικό, που μεταξύ μας, δεν έχουν διαγράψει και τόσοι πολλοί συνάδελφοί του.

– Γιατί Αγγλία, γιατί από τόσο νέος και πώς φθάνουμε μέχρι εκεί;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κηφισιά – μέχρι τα 22 μου εκεί ζούσα. Από πολύ μικρή ηλικία έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός χωρίς ποτέ να περάσει κάτι άλλο από το μυαλό μου. Στο σχολείο, είχαμε μία καταπληκτική δασκάλα θεάτρου και ένα υπέροχο θέατρο και όταν γινόταν μια παράσταση, δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμμετέχω. Στο λύκειο, μάλιστα, πήραμε μέρος στον παγκόσμιο διαγωνισμό μαθητικού θεάτρου και ήρθαμε πρώτοι. Ολες τούτες οι ωραίες εμπειρίες με βοηθούσαν στον στόχο μου. Επειδή όμως ήμουν και πολύ καλός μαθητής, και παρότι οι γονείς μου δεν μου αρνήθηκαν ποτέ να γίνω ηθοποιός, ήθελα να έχω και ένα πτυχίο πανεπιστημίου. Έτσι μπήκα στη Φιλοσοφική, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Επίσης στο τρίτο έτος των σπουδών μου, πήγα σε ένα Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και το τελείωσα και αυτό. Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, μάλλον επειδή ένιωθα ότι οι γνώσεις μου ήταν πολύ ακαδημαϊκές και ήθελα να συμπληρώσω και ένα πρακτικό κομμάτι.

«Στη δραματική σχολή έπαιζα τα πάντα, μετά όμως, όταν βγήκα στη δουλειά, ποτέ δεν θα με σκέφτονταν να κάνω Ίψεν» (η βιβλιοθήκη βρίσκεται στο B&B Italia showroοm της Δελούδης). 

– Kαι στη συνέχεια; 

Με το που τελείωσα το πανεπιστήμιο, ο επόμενος στόχος ήταν η δραματική σχολή. Στην Ελλάδα, οι εξετάσεις σε δραματική σχολή γίνονται κάθε Σεπτέμβριο, ενώ στην Αγγλία οποιαδήποτε στιγμή μέσα στον χρόνο. Αυτό το γεγονός, συν το ότι μέχρι τα 22 μου ζούσα στο σπίτι της μαμάς και του μπαμπά, με έκανε να θέλω να ζήσω την εμπειρία εκτός. Έτσι πήγα στο Λονδίνο και έδωσα εξετάσεις σε πέντε δραματικές σχολές γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να μην περάσω – πέρασα στις τρεις και επέλεξα να πάω στο Central School of Speech and D. Στην Αγγλία, στην τελευταία παράσταση, την επονομαζόμενη show case, που δίνεις τελειώνοντας τη σχολή σου, είναι καλεσμένος κόσμος του χώρου για να την παρακολουθήσει. Εκεί με «τσίμπησε» ένας ατζέντης – αν έχεις φιλοδοξίες να κάνεις διεθνή καριέρα, το Λονδίνο είναι το κατάλληλο μέρος. Το ένα έφερε το άλλο και σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, δουλεύω μόνο έξω με την πρώτη μου δουλειά στην Ελλάδα να έρχεται τώρα.

– Ποιες ήταν οι εμπειρίες σας από τις οντισιόν στο Λονδίνο; 

Οταν είσαι στο Λονδίνο και έχεις οντισιόν δεν είναι τόσο απλό να φεύγεις και να επιστρέφεις. Πριν από έξι χρόνια π.χ. μια πολύ καλή μου φίλη παντρευόταν στη Χαβάη. Με το που προσγειώθηκα στη εκεί, είδα μήνυμα από τον ατζέντη μου που μου έλεγε να γυρίσω πίσω αμέσως, γιατί με ήθελαν για casting για έναν βασικό ρόλο στο «Game of Thrones». Με τη διαφορά της ώρας, η οντισιόν ήταν σε 15 ώρες, ήταν αδύνατον να είμαι εκεί. Έτσι το έχασα!

«Τα κάστινγκ μου ήταν είτε ο σέξι γκόμενος, είτε ο κακός που οργανώνει ληστείες, είτε ο τρομοκράτης».

– Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας ηθοποιός στην Αγγλία, σε σχέση με τις άλλες εθνικότητες;

Αυτά λειτουργούν σε κατηγορίες: ο Έλληνας ηθοποιός πηγαίνει μαζί με τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Άραβες, άντε και με τους Μαροκινούς ηθοποιούς. Σε σκέφτονται δηλαδή για ρόλους αυτού του στυλ, κυρίως λόγω physique και λόγω προφοράς. Αυτό σιγά σιγά αλλάζει, αλλά επί χρόνια, τα κάστινγκ μου ήταν είτε ο σέξι γκόμενος, είτε ο κακός που οργανώνει ληστείες, είτε ο τρομοκράτης. Αυτό σημαίνει Έλληνας ηθοποιός στο εξωτερικό.

– Σας ενοχλούσε αυτό;

Στην αρχή πάρα πολύ, με τρέλαινε. Στη δραματική σχολή έπαιζα τα πάντα, μετά όμως, όταν βγήκα στη δουλειά, ποτέ δεν θα με σκέφτονταν να κάνω Ίψεν. Σε έργα του Σαίξπηρ, ο ηθοποιός έπρεπε να έχει άψογη αγγλική προφορά. Στο θέατρο όμως τώρα έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα, δεν είναι πάντα μαύρος ο υπηρέτης όπως συνέβαινε παλιά. Τώρα ακόμη και ένα ιστορικό πρόσωπο, κυρίως στην τηλεόραση, μπορεί να το υποδυθεί ένας μαύρος ηθοποιός. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, γιατί δεν έχουμε πολλά διαφορετικά χρώματα ή διαφορετικές προφορές.

«Από πολύ μικρή ηλικία έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός χωρίς ποτέ να περάσει κάτι άλλο από το μυαλό μου».

– Απασχολείστε ισόποσα σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση;

Όχι πλέον, αυτό συνέβαινε κυρίως στην αρχή. Τώρα, υπάρχουν περισσότερες δουλειές στο θέατρο. Στην τηλεόραση είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός. Σε αυτόν τον τομέα, στην Αγγλία είσαι ένα μικρό ψάρι σε μια μεγάλη λίμνη – ιδιαιτέρως μετά την κρίση, που ήρθαν πολλοί Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί. Εγώ όμως, είχα ένα μικρό πλεονέκτημα, λόγω των γνωριμιών που είχα ήδη αναπτύξει. Στον κινηματογράφο έπρεπε να κάνεις πρώτα πολλά low budget και independent έργα. Τα πρώτα 6-7 χρόνια εγώ ασχολήθηκα κυρίως με το θέατρο και μάλιστα έκανα και κάποιες σκηνοθεσίες με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Χρήματα όμως έβγαζα κυρίως από τα voice-over. Στην Αγγλία υπάρχουν ξεχωριστοί ατζέντηδες της φωνής. Έτσι είχα κάνει ένα demo, το είχα στείλει και κατάφερα να μπω σε αυτό τον χώρο πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό ήταν σωτήριο για μένα, γιατί με 3-4 ηχογραφήσεις τον μήνα, έβγαζα το μηνιάτικό μου.

«Στην Αγγλία είσαι ένα μικρό ψάρι σε μια μεγάλη λίμνη – ιδιαιτέρως μετά την κρίση, που ήρθαν πολλοί Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί».

– Αυτά τα σπικάζ μπορεί να είναι για οτιδήποτε;

Κυριολεκτικά για οτιδήποτε! Και μάλιστα πολλές φορές στα Ελληνικά. Εγώ συνεργάζομαι με την easyJet αφού αυτό γινόταν στο Λονδίνο από ένα στούντιο, που κάνει τις ηχογραφήσεις της για όλες τις γλώσσες. Οι πολυεθνικές, τουλάχιστον, δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Έχω συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες εταιρείες πάνω σε αυτό τον τομέα, την Disney, την BMW, τη Nickelodeon και πολλές άλλες. Με δυο λόγια, τα πρώτα χρόνια, τα χρήματα από το θέατρο ήταν ψίχουλα. Από κει και πέρα, ήταν ό,τι τύχαινε, όπως για παράδειγμα μια διαφήμιση. Γι’ αυτό τα voice-over ήταν πολύ σημαντικά για μένα από οικονομικής άποψης. Στην τηλεόραση είχα αρχίσει με μικρούς ρόλους ενώ όσο το βιογραφικό σου εμπλουτίζεται, στοχεύεις σε μεγαλύτερους ρόλους. Αυτή είναι η δική μου πορεία και νομίζω και η πιο συνηθισμένη. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις, που κάποια στιγμή ένας σκηνοθέτης σε ανακαλύπτει και σε φτάνει στην κορυφή γρήγορα αλλά, όπως είπα, αυτό είναι εξαίρεση.

«Το ταλέντο είναι σημαντικό, εξίσου σημαντικό όμως είναι το να έχεις υπομονή γαϊδάρου» (η σύνθεση κουζίνας Arclinea βρίσκεται στο B&B Italia showroοm της Δελούδης). 

– Πιστεύετε πάντως ότι αν κάποιος δουλεύει σκληρά στον χώρο σας, κάποια στιγμή θα έρθει σίγουρα η επιτυχία;

Όχι απαραίτητα. Το ταλέντο είναι σημαντικό, εξίσου σημαντικό όμως είναι το να έχεις υπομονή γαϊδάρου. Επίσης, να είσαι επαγγελματίας. Αυτό μπορώ να το πω και από την πλευρά του σκηνοθέτη. Υπήρχαν φορές που είχα επιλέξει τον ηθοποιό που μου φαινόταν ότι θα συνεργαστώ καλύτερα, από εκείνον που μου φαινόταν πιο καλός υποκριτικά, αλλά φερ’ ειπείν είτε είχε αργήσει στην οντισιόν είτε μου είχε φανεί υπερόπτης. Σημαντική είναι και η αυτοπεποίθηση που εμένα δεν μου έλειπε καθώς είχα πετύχει σε ό,τι και αν είχα καταπιαστεί στη ζωή μου. Όταν στις οντισιόν του θεάτρου άρχισαν τα «όχι», στενοχωριόμουν πολύ -κατηγορούσα τον εαυτό μου ή αυτούς που έκαναν το κάστινγκ, έβλεπα εκείνους που είχαν πάρει τον ρόλο και σκεφτόμουν ότι δεν είναι καλύτεροι από μένα… Συνειδητοποίησα όμως πολύ νωρίς ότι αυτό μας αφορούσε όλους. Μαθαίνεις σύντομα ότι σε ένα κάστινγκ δεν είναι απαραίτητο να μην σε θέλουν επειδή είσαι κακός, αλλά απλώς επειδή είχαν κάτι άλλο στον νου τους. Επίσης η προσφορά είναι τόσο μεγάλη, που τα κριτήρια μπορεί να αφορούν απλώς το ύψος ή τα κιλά του υποψήφιου για τον ρόλο.

«Σημαντική είναι η αυτοπεποίθηση που εμένα δεν μου έλειπε καθώς είχα πετύχει σε ό,τι και αν είχα καταπιαστεί στη ζωή μου».

– Μπορεί ένας ηθοποιός να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του αυστηρά;

Όχι απαραίτητα, μπορεί να νομίζεις ότι είσαι καλός και τελικά να μην έχεις την ανάλογη ανταπόκριση ενώ μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Να νομίζεις ότι ήσουν κακός και να εκπλαγείς από τις αντιδράσεις. Η τέχνη ενέχει μεγάλη υποκειμενικότητα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να το παίρνεις προσωπικά και να το αναλύεις συνεχώς στο κεφάλι σου.

– Τους ακούτε τους σκηνοθέτες;

Κατ΄αρχάς να πω πως προτιμώ να παίζω και εγώ σε ένα έργο που σκηνοθετώ και σε αυτές τις περιπτώσεις έχω έναν βοηθό σκηνοθέτη, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Κατά τα άλλα, θα είμαι αντικειμενικός: στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, ακούω πάντα τους σκηνοθέτες μου. Στο θέατρο όμως, πολλές φορές το συζητάω μαζί τους και συχνά αλλάζουν κάποια πράγματα. Έχει τύχει όμως να παίζω σε παραστάσεις όπου δεν μου άρεσε καθόλου η κατεύθυνση που μου έδινε ο σκηνοθέτης και τελικά για κάποιες από αυτές να αποδειχθεί από τις κριτικές πως είχα δίκιο.

– Η  συμμετοχή σας στο «The Durells» θεωρείτε ότι ήταν η πιο σημαντική σας επαγγελματική στιγμή;
Ήταν σίγουρα μια μεγάλη επαγγελματική στιγμή. Είχα τη χαρά να παίξω, έναν μικρό βέβαια ρόλο, σε ένα σίριαλ με παγκόσμια επιτυχία. Ωστόσο, η κορυφαία μου επαγγελματική στιγμή ήταν το γεγονός ότι συμπρωταγωνίστησα στην ταινία «Greed», του Mάικλ Γουιντερμπότομ, όπου κάναμε γυρίσματα στη Μύκονο.

«Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, ακούω πάντα τους σκηνοθέτες μου».

– Σας έχουν πάει μπροστά κάποιοι σκηνοθέτες;

Βέβαια, τόσο στη δραματική σχολή όσο και μετά. Πρέπει να σου πηγαίνει ο τρόπος που δουλεύει ο άλλος ενώ βέβαια μπορείς να μάθεις πολλά νέα πράγματα και από εκείνους που δουλεύουν διαφορετικά. Όπως είπα, ο πιο διάσημος σκηνοθέτης με τον οποίο έχω δουλέψει, είναι ο Γουιντερμπότομ, ο οποίος είναι καταπληκτικός. Τον ενδιαφέρει πολύ η προσωπικότητα ενός ηθοποιού: σε αφήνει να παίξεις και σε παρατηρεί σαν να σου κάνει ένα ψυχογράφημα εκείνη την ώρα και μετά εξελίσσει τα πράγματα αναλόγως. Το θέμα της συγκεκριμένης ταινίας έχει να κάνει με τη μόδα και με το να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι συχνά, πίσω από όλα αυτά τα ρούχα που ψωνίζουν, είναι κάποιοι άλλοι που δουλεύουν σαν σκλάβοι σε εργοστάσια ρουχισμού στη Μιανμάρ ή στο Μπαγκλαντές. Η ταινία θα είχε παιχτεί σε όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα, πράγμα πολύ σημαντικό για όλους μας, αλλά ο κορωνοϊός ανέτρεψε πάρα πολλά πράγματα.

– Ζείτε ευτυχισμένα στο Λονδίνο;

Μάλλον, ναι, τολμώ να πω. Μένω στο Κανάρι Γουόρφ, ανατολικά του Λονδίνου, σε έναν ουρανοξύστη στον 25ο όροφο. Η θέα είναι υπέροχη από εκεί ψηλά. Γενικά, παραδέχομαι πως η ζωή μου πια είναι πολύ καλή, το μόνο που την είχε επισκιάσει ήταν ένα πρόβλημα υγείας, το 2014, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήταν μια περίοδος που είχα συχνούς πονοκεφάλους, γι’ αυτό πήγα να κάνω μια μαγνητική. Ο γιατρός που μου την έκανε, μου είπε να πάω σπίτι μου και να επιστρέψω σε δύο ώρες μαζί με έναν συγγενή μου. Πήγα, λοιπόν, με έναν φίλο μου και μου ανακοίνωσαν ότι έχω ένα πολύ μεγάλο όγκο που έπρεπε να αφαιρεθεί άμεσα, γιατί κινδύνευα να μείνω παράλυτος. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε βιοψία να κάνουν.

– Αντιλαμβάνομαι το σοκ που δεχθήκατε. 

Το πρωί δηλαδή είχα πάει για ψώνια και μίλαγα με σκηνοθέτη για οντισιόν και λίγο αργότερα μάθαινα αυτό το νέο. Μου είχαν κοπεί τα πόδια. Το πιο δύσκολο ήταν να το πω στη μητέρα μου, γιατί πριν από δύο χρόνια είχαμε χάσει τον πατέρα μου. Την επόμενη μέρα, ήρθε για να είναι κοντά μου κι εγώ μπήκα στο νοσοκομείο. Μου έκαναν κι άλλες εξετάσεις, ανάμεσα στις οποίες μια μαγνητική σώματος για να δουν αν υπήρχε κάπου μετάσταση. Η συγκεκριμένη εξέταση κράτησε δύο ώρες και σαράντα λεπτά -είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, δεν ήξερα τι να σκεφτώ… Ευτυχώς δεν υπήρχε πρόβλημα σε άλλο σημείο και προχωρήσαμε στην επέμβαση. Κράτησε οκτώμισι ώρες, έμεινα στο νοσοκομείο τρεισήμισι εβδομάδες, κατόπιν στο σπίτι δύο μήνες και τρεις μήνες σε αποκατάσταση. Όταν ξυπνάς από μια επέμβαση εγκεφάλου, κάποια πράγματα δεν πάνε καλά, η φωνή μου είχε αλλάξει, είχα πρόβλημα στην ισορροπία και δεν μπορούσα να περπατήσω -όλα αυτά χρειάστηκαν χρόνο για να επανέλθουν. Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε και ευτυχώς οι εξετάσεις μου είναι καλές. Μπορώ πλέον να κάνω τα πάντα, εκτός από βουτιές και μποξ, το οποίο το λάτρευα. Υπάρχουν λοιπόν και περιπτώσεις που και ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, γι’ αυτό δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας.

«Μένω στο Κανάρι Γουόρφ, ανατολικά του Λονδίνου, σε έναν ουρανοξύστη στον 25ο όροφο. Η θέα είναι υπέροχη από εκεί ψηλά» (το κρεβάτι βρίσκεται στο B&B Italia showroοm της Δελούδης). 

– Ψυχικά σε τι σας έχει αλλάξει αυτό που περάσατε;

Στο να εκτιμώ τα πράγματα διαφορετικά. Φυσικά είναι κάτι που συχνά το ξεχνάω, αλλά μετά «χαστουκίζω» τον εαυτό μου, το θυμάμαι και συνέρχομαι. Σκέφτομαι δηλαδή ότι δεν υπάρχει λόγος να εκνευριστώ επειδή κάποιος μπορεί να με στήσει 10 λεπτά σε ένα ραντεβού -άλλα είναι τα σοβαρά!

– Βλέπω ότι τώρα τελευταία έχετε ασχοληθεί με ένα project που σας συνδέει με την Ελλάδα.

Η περίοδος του κορωνοϊού ήταν πολύ δύσκολη για όλους, πόσο μάλλον για εμάς τους ηθοποιούς που μπορούσαμε να κάνουμε ελάχιστα πράγματα. Είχα την τύχη να κάνω κάτι πολύ σημαντικό, ένα βίντεο για τα ελγίνεια μάρμαρα, με τίτλο «Lost My Marbles». Πρόκειται για μία εκστρατεία για την επιστροφή των ελγίνειων μαρμάρων στον τόπο τους, που την υποστηρίζουν Έλληνες και Άγγλοι επιφανείς, μεταξύ των οποίων ο Στίβεν Φράι, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί στο «Greed». Στο βίντεο αυτό υποδύομαι έναν Έλληνα καθηγητή που πηγαίνει στο Στόουνχεντζ της Αγγλίας, για να πάρει αυτές τις μεγάλες πέτρες που βρίσκονται εκεί και να τις φέρει στο Μουσείο της Ακρόπολης, όπου υπάρχει χώρος για να τις γλιτώσουμε από τη διάβρωση που παθαίνουν εκεί. Το βίντεο είναι αστείο και ουσιαστικά θέλουμε να τους δείξουμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που έχουν κάνει εκείνοι. Αυτό το project πήγε αρκετά καλά και έτσι άρχισε να ακούγεται το όνομά μου και εδώ στην Ελλάδα και κάπως έτσι μου έγινε πρόταση να παίξω στο σίριαλ «Όρκος».

«Είχα την τύχη να κάνω κάτι πολύ σημαντικό, ένα βίντεο για τα ελγίνεια μάρμαρα, με τίτλο ”Lost My Marbles”».

– Σας ενδιαφέρει η ελληνική αγορά;

Κατ’ αρχάς, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να παίξω στα ελληνικά, κάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ μου. Δεύτερον, ξέρω ότι αυτό το «μπαμ» που έχω φέτος, δεν θα το ξαναέχω απαραίτητα. Ίσως γινόταν πέρυσι λόγω του «Greed», αλλά το έχασα εξαιτίας του κορωνοϊού, αφού η ταινία δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα. Επίσης, η μητέρα μου είναι πλέον σε μεγάλη ηλικία και θα ήθελα να περνάω λίγο περισσότερο χρόνο μαζί της. Τέλος, δεν έχω πλέον τον φόβο ότι αν λείψω για μια περίοδο από την Αγγλία, θα με ξεχάσουν. Έτσι αυτό το διάστημα θα πηγαινοέρχομαι -και σίγουρα θα είμαι εδώ όταν θα έχουμε γυρίσματα. Πρόκειται για μια νέα σειρά που θα προβληθεί από την ΕΡΤ και θα παίζουν επίσης ο Γιάννης Στάνκογλου, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, ο Νίκος Πουρσανίδης, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Γιώργος Γάλλος και άλλοι.

– Ας κλείσουμε με το Λονδίνο. Πώς είναι ο Άγγλος ως άνθρωπος – είναι όντως κάπως «ξινός» όπως συνηθίζουμε να λέμε ή αυτό είναι μύθος;

 Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα, μπορώ όμως να πω τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει εκεί. Αυτό λοιπόν που μου αρέσει πολύ είναι ο επαγγελματισμός τους, η έλλειψη γραφειοκρατίας, η διακριτικότητα των ανθρώπων και το ότι είναι ακριβείς στα ραντεβού τους. Η πολυπολιτισμικότητα και η ανοχή. Το Λονδίνο είναι μια μητρόπολη, δεν μπορώ να το συγκρίνω με την Αθήνα. Από την άλλη, ώρες ώρες με εκνευρίζει ακριβώς αυτό που αγαπώ – ότι οι κανόνες είναι τόσο στεγνοί, δεν υπάρχει καμία ευελιξία. Αυτό που έχω μάθει πάντως εκεί και που πάντα λειτουργεί, είναι να αντιμετωπίζεις τους άλλους με χαμόγελο και ευγένεια, χωρίς όμως να υποχωρείς σε αυτό που ζητάς.

//Ευχαριστούμε το B&B Italia showroοm της Δελούδης (Λεωφ. Κηφισίας 358, Χαλάνδρι, 21 0684 7653) για τη φιλοξενία. 

Διαβάστε ακόμα, Δημήτρης Καμαρωτός: «Περιμένω καθημερινά να μου αποκαλυφθεί κάτι».

TAGS :
ηθοποιός θέατρο κινηματογράφος τηλεόραση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook