Μάνος Χατζιδάκις: «Ζούμε την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου»

«Καμιά ομάδα, καμία τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό».

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας. Την λεγόμενη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου. Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων. Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και τηε ανυπαρξίας.

Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μες στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράδεκτη δεοντολογία της.

«Τα σχόλια του Τρίτου» επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.
Ο Ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.
Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτόε αν τύχει και δεν είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος. Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός – κατά κανόνα.
Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής και εν γένει τηλεοπτικός ποαράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.
Ο δημοσιογράφος είναι ιερός.
Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.
Και τέλος:
Ηθικόν, ότι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
Αληθές, ότι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ότι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.

Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι; Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι. Και είναι και οι περισσότεροι. Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν την λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ΄ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους. Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, την δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό. Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς. Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μες στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμία τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό. Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό. Γιατί λοιπόν η άρρωστη ομαδική ευθιξία;»

//Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι «Τα σχόλια του Τρίτου» που κυκλοφόρησαν πρόσφατα εκ νέου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Διαβάστε ακόμα: Το κουλ, ποιητικό στυλ του Μάνου Ελευθερίου (1938-2018).

TAGS :
βιβλίο Μάνος Χατζιδάκις