«Πάντα προσπαθώ να φτάσω σε υψηλότερο επίπεδο, πάντα θέλω να πλησιάζω προς την τελειότητα» έλεγε για τη δουλειά του.

Σκοτώθηκε μόλις πριν από δύο χρόνια στην Τενερίφη των Καναρίων, σ’ ένα παράξενο τροχαίο. Κι ήταν από τους μεγαλύτερους φωτογράφους των τελευταίων δεκαετιών. Γεννημένος στην Κινσάσα, την πρωτεύουσα του πρώην βελγικού Κονγκό το 1957, ακριβώς 60 χρόνια από σήμερα, έζησε και δούλεψε στην Αμβέρσα.

Παιδί, κέρδισε μια Kodak Instamatic, συλλέγοντας καπάκια της Fanta και της Sprite. Οι δικοί του ήθελαν να γίνει ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος. Αλλά δεν του άρεσε. Δεν του άρεσε να βλέπει γύρω του ανθρώπους γκρίζους και γερασμένους. Στα 30 του, μόλις ο πατέρας πέθανε, στράφηκε στην παιδική του αγάπη, τη φωτογραφία.

Οι δικοί του ήθελαν να γίνει ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος. Αλλά δεν του άρεσε. Δεν του άρεσε να βλέπει γύρω του ανθρώπους γκρίζους και γερασμένους.

Ο Marc Lagrange ήταν ένας άνθρωπος απλός, διακριτικός, συναρπαστικός και παθιασμένος. Δούλευε συνδυάζοντας την ομορφιά με την ηδονή. Έγινε ο φωτογράφος πορτρέτων και γυμνών, δημιουργώντας εικόνες μιας σπάνιας πολυτέλειας κι ενός διαχρονικού μεγέθους, όπου ο ερωτισμός, η οικειότητα, η άνεση, το glamour παίζουν κεντρικό ρόλο.

Χάνοντας κάθε αναστολή μπροστά στο φακό του, τα μοντέλα του ζωντανεύουν και γίνονται τα αρχέτυπα των πόθων του. Οι μούσες του, οι μοιραίες γυναίκες του, διατηρούν τη μυστηριώδη και άπιαστη σαγήνη τους, όντας έτσι ασυγκράτητα ποθητές. Είναι το παιχνίδι της Αφροδίτης. Στις εικόνες του, το ωμό σεξ δεν έχει θέση. Αλλά τα όνειρα και οι φαντασιώσεις, αφήνοντας στην άκρη λογική και πραγματικότητα.

Οι μούσες του, οι μοιραίες γυναίκες του, διατηρούν τη μυστηριώδη και άπιαστη σαγήνη τους, όντας έτσι ασυγκράτητα ποθητές.

Θαύμαζε τον Avedon, τον Newton και τον Lindbergh, αλλά ο αγαπημένος ήταν ο Irving Penn. Είχε συχνά στο μυαλό του τον Fellini, αλλά οι σκηνοθεσίες του παρέπεμπαν στον Alain Robbe-Grillet. Στα γυμνά του Lagrange, όμως, απουσιάζουν οι ωμές εκθέσεις του Newton, το trash, ακόμα κι ο ρομαντισμός. Υπάρχει μάλλον μια υποψία εθελούσιας παρακμής, τέλεια σκηνοθετημένης και μια συγκίνηση.

Μπορούσε να αναδείξει την απαλότητα μιας επιδερμίδας και τις συναρπαστικές καμπύλες ενός κορμιού σ’ ένα περιβάλλον όπου κάθε λεπτομέρεια μέτραγε, από το χρώμα στους τοίχους ως το σχήμα μιας καρέκλας, αποφεύγοντας τα επιτηδευμένα κοντράστ και τους γενικευμένους κανόνες της φωτογραφίας μόδας.

«Μπορεί να με θεωρούν έναν φωτογράφο του ερωτικού γυμνού, αλλά δεν είναι έτσι. Αυτό μ’ ενοχλεί», έλεγε. «Εγώ, αυτό που θέλω είναι να στιλιζάρω το γυμνό, να το κάνω ένα πολιτιστικό αγαθό, οι φωτογραφίες μου να έχουν ένα νόημα. Δείχνω γυμνές γυναίκες με μια ιστορία. Από πίσω υπάρχει πάντα κάτι που συμβαίνει, μια αλληγορία, μια αφήγηση, μια ένταση. Η δουλειά μου είναι μια ιστορία της τέχνης, με αναφορές στη γλυπτική, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο».

Μπορούσε να αναδείξει την απαλότητα μιας επιδερμίδας και τις συναρπαστικές καμπύλες ενός κορμιού σ’ ένα περιβάλλον όπου κάθε λεπτομέρεια μέτραγε.

«Μπορεί να με θεωρούν έναν φωτογράφο του ερωτικού γυμνού, αλλά δεν είναι έτσι. Αυτό μ’ ενοχλεί», έλεγε.

Στις εικόνες του, το ωμό σεξ δεν έχει θέση. Αλλά τα όνειρα και οι φαντασιώσεις, αφήνοντας στην άκρη λογική και πραγματικότητα.

«Η δουλειά μου είναι μια ιστορία της τέχνης, με αναφορές στη γλυπτική, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο».

«Έχω κάποιους φωτογράφους που θαυμάζω. Αλλά για μένα ο καλύτερος όλων είναι ο Irving Penn» είχε δηλώσει.

Ουκ ολίγες φορές οι δουλειές του έβγαζαν μια υποψία εθελούσιας παρακμής, τέλεια σκηνοθετημένης και μια συγκίνηση.

Διαβάστε ακόμα: Η Kendall Jenner είναι και επισήμως το πολυτιμότερο μοντέλο στον πλανήτη