Ο... Βεζύρης της Ζανζιβάρης κι εγώ. (Φωτογραφία: Βασίλης Σούμπασης).

Ο… Βεζύρης της Ζανζιβάρης κι εγώ. (Φωτογραφία: Βασίλης Σούμπασης).

Δεν θα τον πολυ-καταλάβετε στο Διαδίκτυο. Εκτός κι αν ξέρεις πού και πώς να τον ψάξεις. Μέχρι που κάποτε έφτασα να ζητήσω από τον παλιό, καλό μου φίλο, τον καθηγητή Συνολάκη, να δει αυτός, να καταλάβει, να μου πει, να με βεβαιώσει. Κι ο Κώστας είδε και κατάλαβε. Κι έτσι μου μίλησε για την επιστημοσύνη του Μάριου τότε: «Σωτήρη, αν εγώ είμαι σ’ ένα πρώτο ή δεύτερο σκαλοπάτι σ’ αυτό που κάνω, ο Σούμπασης είναι στο πεντηκοστό, στο εκατοστό ίσως πια σκαλοπάτι…»

Το σπιτάκι του Μάριου και της Γκάμπι στην Αντίπαρο, όπως φαίνεται από λίγο πιο ψηλά. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης).

Το σπιτάκι του Μάριου και της Γκάμπι στην Αντίπαρο, όπως φαίνεται από λίγο πιο ψηλά. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης).

Κι ο Τζίμης ο Πανούσης επίσης σαν κι εμάς τά ’χασε, όταν ο καλοκαιρινός του στην Αντίπαρο φίλος και γείτονας του είπε κάποτε ταπεινοφρόνως: «Τον Σεπτέμβριο κάτι γίνεται για μένα στο Πανεπιστήμιο, θες νά ’ρθεις;» Και πήγε, κι άκουσε κι ο Τζίμης… Χημεία και τέρατα για τον Μάριο, για τις πολλές ώς τότε στον τομέα του παγκόσμιες αναγνωρίσεις.

Κι εγώ τον έβλεπα περιστασιακά στην Αντίπαρο τον Ιούνιο, τον Ιούλιο, με τη γραφική του, ρεμπέτικη μουστάκα και το πάντα φιλικό πρόσωπο και βλέμμα. Κι ας μιλούσαμε κι ας τα λέγαμε, δεν είχα υποψιαστεί το μέγεθός του, τα μεγέθη. Ο Μάριος ήταν για μας ακόμη ενός μικρού, του πιο φτωχικού όλων στο Σωρό σπιτιού ο παραθεριστής, ο ιδιοκτήτης. Με τη Γκάμπι του, με τον Βασιλάκη τους, να μας απευθύνονται απλά κι ωραία καθημερινά, να μας μαγειρεύουν γεύματα απολαυστικά. Κι εκείνος, με το μπαγλαμαδάκι του ανά χείρας, στου Κώστα και με τον Νίκο Χουλιαρά, να συνοδεύει, να επιδίδεται συγκινητικά, μονότονα και φανατικά στης πιο βαθιάς ελληνικής μουσικής τις νότες, τα 9/8, τις μοναδικές, λαϊκότατες και φιλάνθρωπες συγχορδίες της.

Διαβάστε ακόμα: Με τον Χουλιαρά στην Αντίπαρο.

Ο Πέτρος εξ Ιωαννίνων, Βεζύρης της Ζανζιβάρης μια φορά κι έναν καιρό. Σαν μετεμψύχωσή του ο δικός μας Μάριος…

Ο Πέτρος εξ Ιωαννίνων, Βεζύρης της Ζανζιβάρης μια φορά κι έναν καιρό. Σαν μετεμψύχωσή του ο δικός μας Μάριος…

Έτσι, αργότερα, και με τον Γιώργο Πανουσόπουλο και με τον Γιάννη Μανιάτη, στην Αθήνα πια, στην Παιανία, ιδιωτικές κομπανίες άριστες συναισθηματικά συνένωσαν, βραδιές περάσανε υπέροχες, υπέροχα εδώ, υπερβατικότατα όπου Γης και αλλού. «Θα πάμε ν’ ακούσουμε τον συμμαθητή μου στο Κολέγιο, τον Πουλικάκο, που παίζει απόψε εδώ, στην Αντίπαρο, στο Δάνειο»;», μας ξεσήκωσε μιαν άλλη φορά ο πανταχού παρών δίπλα μας Μάριος. Γιατί, στη Γερμανία που εδώ και χρόνια ζει, όλα τα νοσταλγεί, όλα του λείπουν, η Ελλάδα του η ιδανική διψάει και για την πιο αμφίβολη εδώ γύρω στιγμή, σημασία.

«Σωτήρη, αν εγώ είμαι σ’ ένα πρώτο ή δεύτερο σκαλοπάτι σ’ αυτό που κάνω, ο Σούμπασης είναι στο πεντηκοστό, στο εκατοστό πια…» (Κώστας Συνολάκης, καθηγητής Φυσικών Καταστροφών).
Ο Μάριος Σούμπασης πρόπερσι στου Ψυρρή. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης).

Ο Μάριος Σούμπασης πρόπερσι στου Ψυρρή. (Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης).

Το αστείο, ο υπότιτλός μου ο ιδιόρρυθμος, ο σημερινός: Ψάχναμε κάποτε με τη Βανέσσα, τη φίλη μου τη Ζουγανέλη, για μια ταινία σαν παράξενο ντοκιμαντέρ, μετά την «Τζίνα Ντοστογιέφσκι» της, μας. Και είχε η Βανέσσα οικογενειακά κληρονομήσει αυτήν την απόκοσμη φωτογραφία κι αυτήν εδώ τη μπερδεμένη πολύ μες στο χρόνο ιστορία: ένας πρόγονός της φοβερός και τρομερός, ο Πέτρος εξ Ηπείρου, ο εικονιζόμενος κι αυτός με τουρμπάνι και το δικό του προϊστορικό για μας μουστάκι, είχε καταφέρει να φτάσει να γίνει… Βεζύρης της Ζανζιβάρης, λέει, και να χαθεί, να χωθεί κι αυτός στο Χρόνο, σαν μια ακόμη ελληνοπρεπής, αλλά ευκολο-ερμήνευτη ασυναρτησία, μαγευτικός κι αυτός όμως, ως συνήθως, ως είθισται.

Έψαξε πολύ και πολλά η Βανέσσα τότε, κι εδώ, και στη Ζανζιβάρη, αλλά το μόνο πραγματικό ξαφνικά κι εντυπωσιακότατο που εντόπισε ήταν η σαν μετεμψύχωση μορφή του δικού μας του Μάριου, ο οποίος αμέσως, βέβαια, είχε πει το ναι στην πιθανότητα να αναστήσει οπτικά, να υποδυθεί τον Πέτρο τον Βεζύρη αυτόν, οποτεδήποτε.

 Αντίπαρος, η Πλατεία η παλιά. «Θα πάμε ν’ ακούσουμε τον συμμαθητή μου στο Κολλέγιο, τον Πουλικάκο, που παίζει απόψε εδώ, στο ‘’Δάνειο’’;.», μας ξεσήκωνε μια φορά ο Μάριος.

Αντίπαρος, η Πλατεία η παλιά. «Θα πάμε ν’ ακούσουμε τον συμμαθητή μου στο Κολλέγιο, τον Πουλικάκο, που παίζει απόψε εδώ, στο ‘’Δάνειο’’;.», μας ξεσήκωνε μια φορά ο Μάριος.

Η ταινία δεν έγινε, ακόμα δεν έχει γίνει, δεν ξέρω και αν ποτέ γίνει. Αλλά, μιαν άλλη προπέρσινη μέρα, στον Νικήτα στου Ψυρρή μεσημεράκι, που από το τηλέφωνό μου ο Μάριος ζητούσε του Μανόλη Κορρέ τα ακριβή σχέδια του Παρθενώνα, γιατί πιστεύει πως πολλά και μαθηματικά και γεωμετρικά αργότερα στην εποχή καταγραμμένα είχαν ήδη στον Παρθενώνα εφαρμοστεί, εκείνη τη στιγμή εγώ, κοιτώντας τον Μάριο Σούμπαση, τον λαμπρό κι αυτόν επιστήμονα, όπως θα ’λεγαν κι οι επίσης με τη θέλησή τους εκτός Πανεπιστημίων Κουμανούδης και Χατζηγιακουμής, δεν ξέρω τι μ’ έπιασε κι ένιωσα κι εγώ διαμέσου του, βεζύρης ενός παράλληλου, δικού μας κόσμου, μακριά απ’ όλα όσα μας συντρίβουν εδώ γύρω καθημερινά κι επαναληπτικά, επικεφαλής μαζί με τον Μάριο πραγμάτων και τρόπου, συναισθημάτων και μουσικών ακατανίκητων.

Να, σαν σήμερα: εορταστικών, απελευθερωτικών, αναστάσιμων μες στα Χριστούγεννα, μεταφυσικά ακατάληπτων, σωτήριων όμως και αιώνια για μας και την παράξενη φυλή μας αναγεννητικών.

//Dikeos Mario Soumpasis

 

Διαβάστε ακόμα: Τζίμης Πανούσης στον Σωτήρη Κακίση: «Τέρμα η σάτιρα!»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top