– Φέτος σας βρίσκουμε στους Πνεύμονες του Ντάνκαν Μακ Μίλαν. Τι σας γοήτευσε σε αυτό το έργο;
Αρχικώς το ότι μου το πρότεινε ο Δημήτρης Λάλος και ότι θα ανεβώ ξανά στη σκηνή με την Βάσω Καβαλιεράτου. Επίσης, γιατί είναι ένα ιδιαιτέρως συμπυκνωμένο κείμενο που διατρέχει αγωνίες και φόβους του σύγχρονου ζευγαριού, όπως και το γεγονός πως πρόκειται για μια πολύ έξυπνη μετάβαση από σκηνή σε σκηνή, από κατάσταση σε κατάσταση, δηλαδή μια μικρή υποκριτική πρόκληση.
– Πόσο επίκαιρες πιστεύετε ότι είναι οι σκέψεις και οι φόβοι των πρωταγωνιστών με αυτούς των ανθρώπων της διπλανής πόρτας;
Νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος είναι της τεκνοποίησης και από αυτό ανοίγει ο δρόμος για άλλους φόβους. Από τη στιγμή που η γυναίκα μπήκε δυναμικά στο χώρο εργασίας ξεκίνησε η αμφιβολία της μητρότητας και επειδή πιστεύω πως κατά κύριο λόγο η γυναίκα έχει την τελική απόφαση για τεκνοποίηση αυτό μεταφέρεται και στον άντρα. Επιπλέον, ο συγκεκριμένος φόβος έχει μεγεθυνθεί στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, άλλοτε δικαιολογημένα άλλοτε όχι.
– Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε με τον ρόλο σας;
Η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται τα πάντα στη σκηνή.
– Διάβασα στο δελτίο τύπου της παράστασης για τους δύο ήρωες ότι «υπάρχει απ’ τη μια η επιθυμία για ένα παιδί και απ’ την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια». Εσείς ως πατέρας, είχατε αντιμετωπίσει ποτέ αντίστοιχες σκέψεις και διλήμματα;
Ναι, ακούω πολύ συχνά δικές μου σκέψεις στο κείμενο του Μακ Μίλαν. Από το πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου, την καθημερινότητα μαζί τους μέχρι και σε τι κόσμο έφερα τα παιδιά μου ή ακόμα πως θα είναι ο κόσμος όταν εγώ δε θα είμαι παρών. Καταλήγω στο ότι η ζωή είναι ωραία και αξίζει κανείς να τη δοκιμάσει, και επίσης, δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον άρα, μαθαίνω να ζω μέρα τη μέρα και αυτό προσπαθώ να μεταδώσω στα παιδιά μου.
– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας ως πατέρας;
Η υγεία της οικογένειας μου και να είμαι πάντα παρών, δηλαδή να εξελίσσονται οι σχέσεις μας.
– Τι σας ενοχλεί περισσότερο στη σημερινή κατάσταση στην χώρα;
Η αδιαφορία, το ότι επιλέγουμε να απομακρυνόμαστε από τον κόσμο και να μπαίνουμε σε μια γυάλα που ορίζουμε ως πραγματικότητα, η οποία βέβαια απέχει κατά πολύ από την αλήθεια.
– Και τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Ας δούμε πραγματικά τους φόβους μας, που πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως αυτή είναι η εκκίνηση για να τους αντιμετωπίσουμε. Να μην τους στρέφουμε στους άλλους αλλά κυρίως να μην τους αφήνουμε να μας κατασπαράζουν λίγο λίγο, γιατί κλεινόμαστε σε έναν πλαστό κόσμο που μας οδηγεί σε μια άκρως μοναχική πορεία.
– Θα λέγατε ότι είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος ως άνθρωπος;
Θα έλεγα πως παλεύω να καταπολεμήσω την απαισιοδοξία μου, προσπαθώ να εστιάσω στο φως στην άκρη του τούνελ.
– Όταν έχετε ελεύθερο χρόνο, πώς τον περνάτε; Ακούτε μουσική, διαβάζετε βιβλία, έχετε αγαπημένη σειρά;
Δεν υπάρχει πολύς, αλλά ναι, είναι απαραίτητη η εναλλαγή με κείμενα λογοτεχνίας αλλά κυρίως μουσική την οποία λατρεύω. Δε θα μπορούσα όμως χωρίς την γυμναστική, και ομολογώ πως το τελευταίο καιρό ο προσωπικός μου γυμναστής ονομάζεται Δημήτρης Λάλος!
– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Στο τέλος του μήνα ολοκληρώνω ένα πιλοτικό πρόγραμμα Museum Theatre (δραματοποιημένη μορφή ξενάγησης σε μουσείο) με το ΠΙΟΠ (Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς) και το Μουσείο Αργυροτεχνίας Ιωαννίνων. Ένα μήνα μετά τους Πνεύμονες ξεκινάμε το Γάμο της Μαρίας Μπράουν του Ρ.Β.Φασμπίντερ στη Νέα Σκηνή της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Αυτήν την περίοδο επαναλαμβάνουμε την Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη στον Ελληνικό Κόσμο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
⇒ Ο Μάξιμος Μουμούρης πρωταγωνιστεί μαζί με τη Βάσω Καβαλιεράτου στο έργο του Ντάνκαν Μακ Μίλαν Πνεύμονες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, στο θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις (Ιάκχου 19, Γκάζι, τηλ: 210 3425 170). Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις θα βρείτε εδώ.
Διαβάστε ακόμα: Ο Αλέκος Συσσοβίτης είναι ζωντανός σε μια Νεκρή Ζώνη