«Δεν είχα σχέσεις με την Αθήνα, ώσπου ήρθε η ώρα να σπουδάσω στο Εθνικό και από τότε έμεινα στο κέντρο» (φωτογραφία: Νίκος Μάστορας/ρούχα: H&M).

Ένας νέος άνθρωπος που γίνεται ευρέως γνωστός και δημοφιλής μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μέσα από την τηλεόραση, μπορεί και κάπως να μετακινηθεί από τη θέση ισορροπίας του. Nα πάρουν τα μυαλά του αέρα, που λέει και ο λαός. Μπορεί και όχι. Στην κατηγορία των σεμνών, ανήκει ο Μιχαήλ που αγαπιέται μέσα από το «Μαύρο Ρόδο» και από το «Βραχιόλι της Φωτιάς» που μοιάζει να απολαμβάνει τη δουλειά του και τη φήμη χωρίς αγωνία και άγχος, χωρίς υπερβολές και ματαιοδοξία. Η ευγένειά του και η γλυκύτητά του είναι εκεί και νομίζω πως φαίνονται ακόμη και όταν υποδύεται τον όποιον Πέτρο.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ώρες που μας έκανε μάθημα ο Δημήτρης Καταλειφός -μπορεί να ήταν πέντε και εγώ νόμιζα ότι είχε περάσει μόλις μισή ώρα».

 – Πού μεγάλωσες;

Είμαι από την Αθήνα, αν και έχω καταγωγή από την Κρήτη, όπου πηγαίνω ανελλιπώς για διακοπές, γιατί μου αρέσει πολύ αυτό το νησί. Μεγάλωσα στα νότια προάστια, που είναι πολύ βασικό για μένα, γιατί ήμουν πάντα κοντά στη θάλασσα. Δεν είχα σχέσεις με την Αθήνα, ώσπου ήρθε η ώρα να σπουδάσω στο Εθνικό και από τότε έμεινα στο κέντρο. Για την ηλικία μου τότε, το κέντρο της πόλης ήταν πια αναγκαίο.

 – Στη θεατρική σχολή μπήκες αμέσως μετά το σχολείο;

Ναι, το καλοκαίρι τελείωσα το σχολείο και τον ερχόμενο Σεπτέμβρη έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επαφή με το θέατρο ως τότε, όμως η μητέρα μου είναι μουσικός και ο πατέρας μου έπαιζε λίγο πιάνο οπότε κάποια αύρα καλλιτεχνική υπήρχε στον χώρο. Σίγουρα ένα παιδί παίρνει κάποιες προσλαμβάνουσες από το σπίτι του. Είχα μια ροπή, λοιπόν, για τα καλλιτεχνικά -ζωγράφιζα από πολύ μικρός και ήμουν καλός και στη μουσική. Πήγα σχολείο στο Pierce και αυτό με βοήθησε γιατί είχε πολλούς διαφορετικούς ομίλους και σου έδινε τη δυνατότητα να ψαχτείς σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Εγώ είχα γραφτεί στον θεατρικό όμιλο και έτσι άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά με το θέατρο.

«Πήγα σχολείο στο Pierce και αυτό με βοήθησε γιατί είχε πολλούς διαφορετικούς ομίλους και σου έδινε τη δυνατότητα να ψαχτείς σε ένα γενικότερο πλαίσιο».

– Οι γονείς ήταν σύμφωνοι με την επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός;

Ναι, ήταν σύμφωνοι. Το αστείο ήταν ότι αφού έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό, η μαμά μου μού είπε ότι είχε προετοιμαστεί να δώσει και εκείνη στο Εθνικό όταν ήταν στην ηλικία μου, αλλά τελικά δεν το έκανε, γιατί δεν την είχε αφήσει ο παππούς μου! Οπότε τώρα ο κόσμος τής λέει ότι, καταλαβαίνουμε γιατί ο γιος σου ήθελε να γίνει ηθοποιός, πήρε το δικό σου ταμπεραμέντο και την έντονη προσωπικότητα.

– Έχεις αδέλφια;

Ναι, έχω έναν αδελφό τρία χρόνια μικρότερο, με τον οποίο είναι λες και είμαστε από διαφορετικές οικογένειες, δεν έχουμε καμία σχέση. Είναι το ακριβώς αντίθετο από μένα, εξωφρενικά αντίθετος χαρακτήρας! Η σχέση μας όμως είναι πολύ καλή.

«Οταν τελείωσα το σχολείο και βγήκα στον κόσμο, κατάλαβα ότι ζούσα σε έναν μικρόκοσμο, κάπως περισσότερο προστατευμένος ίσως από ό,τι θα έπρεπε».

– Ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά μιας ιδιωτικής εκπαίδευσης, κατά τη γνώμη σου;

Έχω προβληματιστεί πολλές φορές για το πώς θα προχωρούσε η ζωή μου αν δεν ήμουν σε αυτό το σχολείο, για το αν και πώς θα είχε προκύψει η ανακάλυψη ότι αγαπώ την υποκριτική. Εκεί μου δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσω σε βάθος αυτό το πράγμα που τελικά κατέληξα να κάνω. Εκεί κατάλαβα ότι το να βρίσκομαι στη σκηνή ήταν κάτι που με γέμιζε. Αν δεν είχα τη δυνατότητα αυτής της επαφής, σε ένα άλλο, δημόσιο σχολείο, δεν ξέρω αν θα το αναγνώριζα τόσο εύκολα. Και δεν υπήρχε μόνο το θέατρο στο Pierce – είχαμε δεκάδες ομίλους καλλιτεχνικούς και πολλούς άλλους, εγώ συμμετείχα ως και σε όμιλο… αστρονομίας. Θέλω να πω ότι ένα ιδιωτικό σχολείο σού δίνει περισσότερα ερεθίσματα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί. Στα αρνητικά θα βάλω ότι όταν τελείωσα το σχολείο και βγήκα στον κόσμο, κατάλαβα ότι ζούσα σε έναν μικρόκοσμο, κάπως περισσότερο προστατευμένος ίσως από ό,τι θα έπρεπε. Ειδικά επειδή πήγα στη σχολή του Εθνικού αμέσως μετά το σχολείο, έπαθα ένα μικρό σοκ με τη διαφορά. Η συναναστροφή μου όμως με αυτόν τον διαφορετικό κόσμο βοήθησε στην ενηλικίωσή μου. Βγήκα από τη «φούσκα» του σχολείου αλλά και από τη «φούσκα» του πατρικού μου σπιτιού.

«Έχει τύχει να βρεθώ μπροστά σε μια λεκτική κακοποιητική συμπεριφορά, σε πρόβα, και να είμαστε όλοι μουδιασμένοι».

– Έφαγες καθόλου bullying του τύπου… το «κολεγιόπαιδο»;

Αυτό λεγόταν με χιούμορ. Κυρίως έφαγα bullying για κάποια πράγματα τα οποία μπορεί εγώ να τα είχα διαφορετικά στο μυαλό μου και κάποια στιγμή, σε τσακωμούς στη σχολή, κατάλαβα ότι πρέπει κι εγώ να αρχίσω να ξεφεύγω από αυτό που είχα μάθει μέχρι τότε και να δω τα πράγματα και κάτω από άλλο πρίσμα. Δεν μιλάω όμως για καμιά άσχημη κατάσταση, ήταν όλα πάρα πολύ καλά παιδιά και αγαπιόμασταν.

– Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην πορεία σου;

Στη σχολή, αυτός που με ενέπνευσε περισσότερο ήταν ο Δημήτρης Καταλειφός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ώρες που μας έκανε μάθημα -μπορεί να ήταν πέντε και εγώ νόμιζα ότι είχε περάσει μόλις μισή ώρα. Πέρα από πάρα πολύ καλός ηθοποιός, είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος. Έχει μια μέθοδο και έναν μαθηματικό τρόπο σκέψης που εμένα μου ταιριάζει απόλυτα. Μας έλεγε ότι η υποκριτική είναι μια μαθηματική διαδικασία που θέλει ακρίβεια και απολυτότητα -και το συναίσθημα χρειάζεται ακρίβεια, αλλιώς δεν μπορεί και να επαναληφθεί, κάτι που χρειάζεται στη δουλειά ενός ηθοποιού. Στην παράσταση «Η γίδα ή ποια είναι η Σύλβια», έπρεπε για τέσσερα χρόνια που παιζόταν να κλαίω κάθε φορά σε μια συγκεκριμένη στιγμή – άρα είναι σαφές ότι χρειάζεται να έχεις μάθει μια τεχνική.

«Πήγα στο Εθνικό, τρία χρόνια δεν είχα ζωή. Ήμουν όλη μέρα στη σχολή κυριολεκτικά, με ένα πολύ βαρύ πρόγραμμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα εξισωθώ με κάποιον που έχει τελειώσει το σχολείο» (φωτογραφία: Νίκος Μάστορας/ρούχα: H&M).

– Κάποιος άλλος; 

Ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος για μένα ήταν η Σοφία Φιλιππίδου, που ήταν η πρώτη μου συνεργασία στο θέατρο, στην παράσταση «Καθώς ψυχορραγώ», του Γουίλιαμ Φόκνερ. Η Σοφία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα, την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι δύσκολος άνθρωπος, γιατί είναι σαν ένα παιδί. Έχει πάρα πολλά πράγματα να σου δώσει, αγαπάει πολύ τους νέους ανθρώπους και πιστεύει σ’ αυτούς. Επίσης η ματιά της σε σχέση με το θέατρο είναι πολύ ρομαντική. Ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα έχει κάτι πολύ αθώο και αληθινό. Γενικά πάντως θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός, γιατί οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει μέσα από τη δουλειά μου είναι στη ζωή μου ακόμα και κάπως με έχουν βοηθήσει όλοι να πάω παρακάτω.

– Πώς σου φαίνεται όλο αυτό που έχει γίνει με το κίνημα «metoo»; Εχεις κάποια εμπειρία, προσωπική ή στο περιβάλλον σου;

Όχι, δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Έχει τύχει μόνο να βρεθώ μπροστά σε μια λεκτική κακοποιητική συμπεριφορά, σε πρόβα, και να είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Σίγουρα με είχε πιάσει μια δυσφορία, αλλά ως εκεί.

«Με προβληματίζει η ευκολία ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ηθοποιός και να πάει να παίξει ένα ρόλο στην τηλεόραση».

– Ποια είναι η δική σου θέση στο θέμα που έχει ανακύψει πρόσφατα για τα καλλιτεχνικά πτυχία;

Η πρώτη μου, απλοϊκή σκέψη σε σχέση με αυτό το θέμα, όταν διάβασα τι έχει συμβεί, ήταν πόσο πιο δύσκολο θα γίνει πια για ένα παιδί που θέλει να γίνει ηθοποιός -κάτι που ήταν ήδη δύσκολο, με τις διάφορες προκαταλήψεις που υπάρχουν γι’ αυτό το επάγγελμα. Θα έχουν οι γονείς του έναν λόγο παραπάνω, για να του πουν, όχι, δεν θα γίνεις ηθοποιός, γιατί δεν θα αξίζει τίποτα το πτυχίο σου. Ή, εντάξει, γίνε ηθοποιός αλλά σπούδασε πρώτα και κάτι άλλο. Και ίσως δεν θα έχουν και άδικο, όταν σου λέει τώρα ότι θα τελειώσεις μια σχολή, αλλά θα είναι σαν να μην την έχεις τελειώσει. Επίσης, για να μιλήσω για τον εαυτό μου, που πήγα στο Εθνικό, τρία χρόνια δεν είχα ζωή. Ήμουν όλη μέρα στη σχολή κυριολεκτικά, με ένα πολύ βαρύ πρόγραμμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα εξισωθώ με κάποιον που έχει τελειώσει το σχολείο και από κει και πέρα δεν έχει σπουδάσει τίποτα. Μου φαίνεται εξωφρενικό. Από την άλλη, με προβληματίζει και η ευκολία ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ηθοποιός και να πάει να παίξει ένα ρόλο στην τηλεόραση -οπότε εξισώνομαι και με αυτόν. Ούτε κι αυτό είναι δίκαιο. Δεν το έχει διαχειριστεί σωστά αυτό το θέμα η κυβέρνηση και πρέπει σίγουρα να το ξαναδεί. Οι αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί ήταν επόμενες.

– Πες μου κάτι για τις σειρές που συμμετέχεις στην τηλεόραση.

Η μία είναι το «Μαύρο Ρόδο» στο Mega, που είναι μια πραγματική πρόκληση για μένα, γιατί έρχομαι πρώτη φορά σε επαφή με κάτι τόσο μεγάλο, όσον αφορά τον δικό μου ρόλο και με τη συγκεκριμένη ταχύτητα που γίνονται τα πράγματα στα τηλεοπτικά σίριαλ. Μου φαίνεται σαν να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Ξεκινήσαμε τα γυρίσματα τον Ιούλιο και τρέχουν ακόμα -είναι ένα μεγάλο project. Επίσης παίζω και στη νέα σειρά του Ertflix «Το βραχιόλι της φωτιάς», που αναφέρεται στην τύχη μιας εβραϊκής οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα. Είναι η πρώτη σειρά μυθοπλασίας που προσεγγίζει αυτό το κομμάτι της ιστορίας στην Ελλάδα. Είναι μια πολύ ωραία σειρά, που γίνεται με μεγάλη προσοχή και σεβασμό και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, που είναι μια αληθινή ιστορία. Επίσης ο Γιώργος Γκικαπέππας που το σκηνοθετεί, νομίζω ότι είναι τοπ για τα ελληνικά δεδομένα σε αυτό που κάνει.

«Νομίζω ότι υπάρχει ένα μπλέξιμο με τον έρωτα -τώρα που πέρασε και του Αγίου Βαλεντίνου και βοηθάει και το marketing».

«Όμορφη είναι η αγάπη και η φιλία, ο έρωτας είναι δύσκολος».

– Πώς νιώθεις όταν βλέπεις τον εαυτό σου να παίζει στην τηλεόραση;

Δεν πρόκειται για μία κατάσταση, περνάω από διάφορες φάσεις. Για παράδειγμα βλέπω κάποιες δύσκολες σκηνές που έχουν γίνει με μία λήψη και έχουν βγει πολύ καλές και μου λέω, μπράβο! Υπάρχουν κι άλλες φορές που λέω, τώρα αυτό δεν το καταφέραμε, δεν πειράζει, βλέπω όμως τι λάθος έκανα και την επόμενη φορά το διορθώνω. Μου αρέσει όμως αυτή η λειτουργία και είναι κάτι που έχω μάθει από τον Νίκο Κουρή: να είμαι σε διαρκή αναζήτηση και να μην αφήνω τον εαυτό μου να επαναπαυθεί. Και έτσι είναι, άμα είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, κάτι δεν πάει καλά.

«Στις παραστάσεις, βασικό ρόλο παίζει η επικοινωνία που χτίζεται με τους άλλους ηθοποιούς» (φωτογραφία: Νίκος Μάστορας/ρούχα: H&M).

– Στο θέατρο όμως, πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις πού είναι το λάθος που έκανες;

Στις πρόβες, θα σου το επισημάνει ο σκηνοθέτης. Στις παραστάσεις, βασικό ρόλο παίζει η επικοινωνία που χτίζεται με τους άλλους ηθοποιούς -και δεν είναι κάτι εύκολο, και μένα μου πήρε αρκετό καιρό για να το καταλάβω και να ανοιχτώ. Στο «Μαύρο Ρόδο» τώρα, που παίζω με τη Φωτεινή Παπαθεοδώρου, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη επιτυχία είναι ότι έχουμε φοβερή επικοινωνία -γιατί αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο. Βάζω δηλαδή τη σημαντικότητα της επικοινωνίας πάνω από το υποκριτικό ταλέντο ενός ηθοποιού, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό.

 – Ποια είναι η σχέση σου με τον έρωτα;

Ερωτεύομαι πάρα πολύ έντονα αλλά όχι συχνά. Το αφήνω να έρθει όταν είναι η ώρα του, αλλά όταν έρθει θα το ζήσω ακραία και βασανιστικά και δύσκολα. Το λέω αυτό γιατί εγώ δεν έχω συνυφασμένο τον έρωτα με κάτι απλό και πολύ όμορφο. Όμορφη είναι η αγάπη και η φιλία, ο έρωτας είναι δύσκολος. Νομίζω ότι υπάρχει ένα μπλέξιμο -τώρα που πέρασε και του Αγίου Βαλεντίνου και βοηθάει και το marketing. Έχουμε συνδέσει τον έρωτα με κάτι όμορφο, αρκουδάκια, καρδούλες, αγκαλίτσες, περιπάτους χέρι χέρι και λοιπά. Υπάρχει όμως και το επώδυνο του πράγματος, που για μένα πραγματικά αυτό είναι ο έρωτας. Μερικές φορές συζητάω με φίλους και τελικά δεν είμαι σίγουρος αν έχουν ερωτευτεί, γιατί βλέπω ότι μιλάμε για άλλο πράγμα. Δεν μου περιγράφουν καμία ταραχή, κανένα μέγεθος -γενικά νομίζω ότι υπάρχει μια έλλειψη στο να αφήσουμε να μας συμβεί κάτι πολύ έντονο και να το διαχωρίσουμε από κάτι μικρό και πολύ εύκολο.

– Δεν πιστεύεις ότι ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να γίνει μια γλυκιά αγάπη;

Το πιστεύω αλλά επειδή δεν το έχω ζήσει, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό.  Όταν λέω ότι ο έρωτας είναι βασανιστικός, εννοώ ότι όταν ερωτεύεσαι και νιώθεις την ανάγκη να είσαι συνέχεια με έναν άνθρωπο και να μη σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο, ούτε η δουλειά σου ούτε οι φίλοι σου, είναι πράγματι ένα βάσανο, δεν είναι εύκολο.

 

Διαβάστε ακόμα: Larry Gus. «Θα ήθελα να είχα ταλέντο. Αλλά μάλλον η ανεπάρκειά μου με βοήθησε».

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top