Ο Μάιλς Ντέιβις κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Kind of Blue» στο στούντιο της Columbia, στη Νέα Υόρκη. (Photo © Don Hunstein).

[…] 1959. Είναι η ώρα που όλα μπαίνουν στη θέση τους, για μία μόνο στιγμή. Kind of Blue. Η συμμορία έχει διαλυθεί, αλλά τα μέλη της επιστρέφουν για ένα τελευταίο κόλπο. Τώρα θα ανέβουμε στη σκηνή και θα φύγουμε από μια άλλη έξοδο, πιο μετά. Θα τρέξουμε και θα φύγουμε. Όμως μην το σκέφτεσαι τώρα. Ησύχασε. Τώρα θα παίξουμε.

Είναι το ομορφότερο, αργό, ομιχλώδες, οπιομανές πιστολίδι της Αμερικής. Το σόλο του Κολτρέιν στο «Flamenco Sketches», ο Μάιλς να τον επιβλέπει, τώρα επιτίθεται αλλά αργεί, αργεί επίτηδες στο μπάσιμο του «All Blues», κρατιέται, βαστάει… δίνει! Και τον ξανασκεπάζει ο Τρέιν στο σόλο του «So What», ξέρουν ακριβώς τι κάνουν, ως και τα λάθη είναι τέλεια, οι ελλείψεις, «Blue in Green», σταγόνα σταγόνα ο Έβανς, οι χορδές του πιάνου τεντωμένες εκεί, τεντωμένες και χαλαρές. Αργά. Βγαίνουν από τη σιωπή. Σηκώνονται. Είναι ακίνητοι στον χρόνο. Τέλειοι. Αμήν.

«Η συμμορία έχει διαλυθεί, αλλά τα μέλη της επιστρέφουν για ένα τελευταίο κόλπο». (Στη φωτογραφία –από την ηχογράφηση του «Kind of Blue» στις 22 Απριλίου 1959– από αριστερά προς τα δεξιά: Τζον Κολτρέιν, Τζούλιαν «Κάνονμπολ» Άντερλεϋ, Μάιλς Ντέιβις, Μπιλ Έβανς (sfjazz.org).

Δεν θα παίξουν ποτέ ξανά μαζί. Η νέα συμμορία θα σκορπίσει. Όπως το ’46. το ’51… Άλλοι θα φύγουν, άλλοι θα χαθούν… Λίγες εβδομάδες μετά την ηχογράφηση, ο Μάιλς μαθαίνει ότι πέθανε η Μπίλλυ Χόλιντεϋ, στα σαράντα τόσα, σ’ ένα νοσοκομείο μόλις λίγα τετράγωνα παρακάτω, μ’ έναν μπάτσο στο ισόγειο γιατί ήταν υπό κράτηση. Αυτή που του τραγουδούσε το «I Loves You, Porgy» κάθε φορά που της το ζητούσε, τα βράδια στο Apollo. Don’t let him handle me / With his hot hands / If you can keep me / I want to stay here with you forever.

Αριστερά: Ο Μάιλς Ντέιβις σε μια στιγμή περίσκεψης (δίπλα στο σαξόφωνο του Τζον Κολτρέιν) κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Kind of Blue». Δεξιά: Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στις 2 Μαρτίου και στις 22 Απριλίου 1959, και κυκλοφόρησε από την Columbia Records στις 17 Αυγούστου 1959.

Kind of Blue… Το κουιντέτο κατεβαίνει απ’ τη σκηνή. Είναι το αποκορύφωμα και το τέλος μιας χρυσής εποχής. Αν υπήρξε μια «εποχή της τζαζ» τη δεκαετία του ’20 –η εποχή των βελούδινων ιστοριών του Σκοτ Φιτζέραλντ, με την τζαζ μόνο ως υπόκρουση και τους μαύρους ως χλωρίδα– τότε ο μεταπολεμικός χαλκός είναι μια νέα «χρυσή εποχή». Μια εποχή μαχών, συμβόλων, αντικρουόμενων στυλ, χειραφέτησης του ήχου. Μια εποχή όπου οι συμμορίες της τζαζ ανοίγουν δρόμο και γράφουν οι ίδιες τις ιστορίες τους, μπλαβιάζοντας τις παρτιτούρες των καιρών.

 

//Από το βιβλίο του Μάκη Μαλαφέκα «Μάιλς Ντέιβις, Εκτός κλίμακας» (απόσπασμα από το κεφάλαιο «Κάποτε στην Τζαζ», σελ. 39-44), Εκδόσεις Μελάνι, 2017.

 

 

Ακούστε: Miles Davis – So What (Kind of Blue)

 

Διαβάστε ακόμα: Στην ψυχή του Μάιλς Ντέιβις.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top