Ο Σωτήρης Κακίσης με τον Μίμη Παπαϊωάννου στο γήπεδο της Άνοιξης, κοντά στο σπίτι του Παπαϊωάννου.

Ο Σωτήρης Κακίσης με τον Μίμη Παπαϊωάννου στο γήπεδο της Άνοιξης, κοντά στο σπίτι του Παπαϊωάννου. Σύμφωνα με τη διεθνή υπηρεσία ιστορίας και στατιστικής της FIFA αυτός ήταν ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα.

Κύριε Παπαϊωάννου, θυμάμαι εκείνο το φιλικό προς τιμήν σας, που, με την πρώτη απ’ τις γνωστές σας σέντρες, οι λίγοι φίλαθλοι συσπειρώθηκαν αμέσως και φωνάξανε το σύνθημα: «Παπαγιάννη παικταρά, μάθε μπάλα τα φρικιά». Τι γίνεται, πότε θα μάθουμε μπάλα στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα εξακολουθούν να είναι πάρα πολλά τα προβλήματα, για να μάθουν τα παιδιά ποδόσφαιρο. Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι. Κι εμείς που μάθαμε λίγη μπάλα, που λέμε ότι η παλιά εποχή ήτανε καλή, δεν μας έμαθε κανένας. Μπήκαμε στην αλάνα και μάθαμε. Υπήρχαν μερικά ταλέντα και τα καταφέρανε.
Ερχόντουσαν μια φορά κι έναν καιρό οι ξένοι, και τρώγαμε εφτά-οχτώ γκολ. Η δεκαετία η δικιά μου το ξεπέρασε αυτό, αρχίσαμε να τρώμε λιγότερα, κάναμε και νίκες. Ταλέντα βγήκανε, αλλά και τότε λείπανε οι χώροι. Ν’ αξιοποιηθούν τα ταλέντα, να πάμε παρακάτω.

Μόνον οι χώροι είναι;
Πρώτα-πρώτα οι χώροι. Στα σχολεία μας δεν υπάρχουν γήπεδα. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει σχολείο χωρίς γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϋ κ.λπ. Σε κάποιο σπορ μπαίνει το παιδί. Εδώ, αν βρεθεί στο δρόμο του μια γυναίκα, μια ντισκοτέκ, ένα αυτοκίνητο, χάθηκε το παιδί.
Και, μετά, δεν έχουμε τον προγραμματισμό εμείς. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, να μην βγαίνουν ποδοσφαιρικές προσωπικότητες δηλαδή, συμβαίνει κι έξω. Η Ιταλία, η Αγγλία, η Γερμανία, και η Βραζιλία ακόμα, δεν έχουν πια μεγάλους παίκτες. Κι αυτοί έχουνε πρόβλημα. Αλλά αυτοί οργανωθήκανε. Κάνανε υποδομή. Και λένε: «Αφού δεν έχουμε ταλέντα, πρέπει να τ’ οργανώσουμε το πράγμα». Ε, όπως και στις άλλες εκδηλώσεις τους, έτσι κάνανε και στο ποδόσφαιρο. Άλλωστε το ποδόσφαιρο ομάδες είναι. Ομάδα σημαίνει πολλοί μαζί, και οργάνωση.

«Η οικογένειά μου ήταν φτωχειά. Δούλευε και ζούσε. Δεν έχω πάει σχολείο, έπρεπε να πηγαίνω στα χωράφια. Αλλά είχα ταλέντο, βέβαια, στην μπάλα».

Γιατί πάψανε να βγαίνουν τόσα πολλά ταλέντα όμως;
Δεν μπορεί να το εξηγήσει κανένας αυτό. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Όλα τα κράτη έχουν το ίδιο πρόβλημα. Παρ’τε την Αγγλία. Πόσους σπουδαίου ποδοσφαιριστές είχε πριν λίγα χρόνια. Ένα-δύο μείνανε τώρα. Ομάδες έχουνε, όμως. Εμείς ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε.

Διαβάστε ακόμα: O Μπουγαΐδης που έφταιξε για όλα

-ΠΑΠΑΓΙάΝΝΗ ΠΑΙΚΤΑΡά, ΜάΘΕ ΜΠάΛΑ ΤΑ ΦΡΙΚΙά !

«Είχα πολύ δυνατούς αστραγάλους. Είχα μια, έτσι, αλτικότητα, ας πούμε. Έναν τρόπο που, πολλές φορές, ανέβαινα, και φαινότανε ότι για μια στιγμή σταματούσα στον αέρα».

Ο Μπράιτνερ, όταν πριν λίγον καιρό ήρθε στην Ελλάδα, είπε ότι δεν υπάρχουν πια μεγάλοι παίκτες γιατί οι άνθρωποι είναι πια ανθρωπάκια, πάψανε να έχουν στόχους, και η βιομηχανοποίηση φταίει γι’ αυτό πριν απ’ όλα.
Ναι. Το ταλέντο βγαίνει, αλλά δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Δεν ξέρει αν το ποδόσφαιρο είναι καλό. Τον τραβάει κάτι άλλο. Δεν ξέρει τι είναι, είναι ποδοσφαιριστής, είναι τεννίστας, είναι δημοσιογράφος, είναι καλλιτέχνης, ποιητής; Όλα ωραία του φαίνονται, και πάει απ’ το ’να στ’ άλλο, χωρίς να κάνει τίποτα πουθενά. Έτσι χάνονται σήμερα οι άνθρωποι.

Για σας τι σήμαινε η μπάλα όταν ξεκινούσατε μικρός απ’ το χωριό σας, κύριε Παπαϊωάννου;
Εμένα η οικογένειά μου οπωσδήποτε δεν πεινούσε εκεί, αλλά ήταν φτωχειά. Δούλευε και ζούσε. Δεν έχω πάει, ας πούμε, σχολείο, έπρεπε να πηγαίνω στα χωράφια. Αλλά είχα ταλέντο, βέβαια, στην μπάλα. Τελειώναμε απ’ τη δουλειά στο χωράφι, πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα, δεν είχαμε άλλα. Μια μπάλα είχαμε. Είτε πάνινη, είτε κανονική. Αυτό μάθαμε. Δεν υπήρχαν ούτε ηλεκτρικά παιχνίδια, ούτε τέννις, ούτε μπάσκετ. Ιδέα δεν είχαμε απ’ αυτά. Κλωτσούσανε οι γονείς μας ή τ’ αδέρφια μας μπάλα στο γήπεδο εκεί, στο λιβάδι, πήραμε κι εμείς. Παίζοντας, λοιπόν, με τις ώρες εκεί, όλο το χωριό, βγήκε ένα ταλέντο. Έτσι ξεκίνησα, ας πούμε. Όμως ξυπνούσα και κοιμόμουνα με την μπάλα.

«Πρέπει απ’ τα είκοσι να κάνεις καλή ζωή, όχι να το θυμάσαι στα τριάντα, τριανταπέντε».

Σας έχουνε για παράδειγμα μετρημένου ποδοσφαιριστή. Ότι κάνατε υποδειγματική αθλητική ζωή και προσέξατε το ταλέντο σας.
Κοιτάξ’ τε να δείτε. Όταν έφυγα από ’κει, δεκαεφτά χρονών πήγα στη Βέροια. Από το χωριό στην πόλη είναι διαφορετικά. Εκεί, ως τα είκοσι, δεν είχα προβλήματα. Πάλευα, ζούσα, μόνο για το ποδόσφαιρο. Στην Αθήνα πια συνάντησα τους πειρασμούς, το επικίνδυνο εδώ ήτανε. Δεν ξέρω πώς, παρόλο που αποφεύγω τη δημοσιότητα και ντρεπόμουν κιόλας όταν θα με βλέπανε και θα με λέγανε καλό, ήθελα να ’μαι πρώτος, ήθελα να με γράφουνε οι εφημερίδες. Αντιλήφθηκα όμως ότι για να γίνεις πρώτος πρέπει να στερηθείς μερικά πράγματα. Κι εκεί πάνω κάθισα και σκέφτηκα.
Ύστερα, ακούγοντας απ’ τους παλιούς πώς ήρθαν στην Αθήνα και καταστραφήκανε από τη ζωή που κάνανε, ο ένας με τον άλλον οι επαρχιώτες φοβόμασταν και κλειστήκαμε στο χώρο μας. Ίσως για μένα βοήθησε που ’φυγα αμέσως και για φαντάρος. Από το στρατό μέσα έζησα την πόλη, είδα τις κακοτοπιές, και έμαθα τον τρόπο να βλέπω. Γιατί ίσως να την είχα πατήσει κι εγώ, αφού όταν πρωτοέρχεσαι στην Αθήνα δεν ξέρεις τι σου γίνεται, η αλήθεια είν’ αυτή.

mimis_intime

«Πρόσεχα, πώς θα φάω, πώς θα κοιμηθώ, πόσο θα ξενυχτίσω…» Credit: In Time Sports

Δεμένος στο κατάρτι άρα, ανάμεσα στις Σειρήνες.
Ε, είκοσι χρονών παιδί, με τέτοια δημοσιότητα που δίνανε εδώ, με οικονομική ευχέρεια, ας πούμε, χωρίς να δουλέψεις, είναι δύσκολα. Λεφτά είν’ αυτά. Γυναίκες, βεβαίως, τότε, και πάντα, σε πλησιάζουνε όταν είσαι όνομα. Άλλη δυσκολία. Εκεί είναι το θέμα: ή στερείσαι και είσαι πρώτος, ή δεν στερείσαι και απολαμβάνεις για λίγο.
Εγώ όμως καταλάβαινα ότι αυτό που ξεκίνησα, να κοιμάμαι καλά, να τρώω καλά, να προπονούμαι πολύ, μπορεί να με κρατήσει πολλά χρόνια. Πρέπει απ’ τα είκοσι να κάνεις καλή ζωή, όχι να το θυμάσαι στα τριάντα, τριανταπέντε. Πρόσεχα, πώς θα φάω, πώς θα κοιμηθώ, πού θα κοιμηθώ, πόσο θα ξενυχτίσω. Αντιλήφθηκα ότι κάνα-δυο φορές που παρασύρθηκα και μάλιστα την επομένη έπαιξα και καλά, από υπερένταση, το άλλο δεκαήμερο τα πόδια ήταν κομμένα τελείως.
Σ’ αυτά όλα αντιστάθηκα, και, όσο πήγαινε και καλά το πράμα, κράτησα.

Στην επόμενη σελίδα οι τρίπλες, οι κεφαλιές και πώς σταματούσε στον αέρα

1  2  3

1 2 3

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top