gvgou-1190

«Πάντα για την κηδεία της μου μίλαγε τελευταία / πόσο όμορφη θα ’ταν με τα καλά της».

«Στην κηδεία…»

Στην κηδεία κοίταζα ψηλά στον ουρανό
και δεν έκλαψα καθόλου. Εγώ που κλαψουρίζω
με το τίποτα.
Μόνο που δεν μπορούσα να δεχτώ ότι όλα αυτά
είναι πραγματικά.
Μόλις τελείωσε άρχισα να τρέχω, γιατί δεν ήθελα
να μιλήσω σε κανέναν για το πώς και το γιατί.
Ούτε εγώ το ήξερα.
Αν ήμουν εγώ μαζί της, σίγουρα θα την είχαμε προλάβει
όπως πάντα.
Την Κυριακή τη μισούσε.
Δεν άντεχα να τη βλέπω έτσι –τα κωλοταξίδια γαμώτο.
Μου κόπηκε η ζωή στα δυο.
Κατηφόριζα, τρέχοντας την Αναπαύσεως
και ο Βαγγέλης μου φώναξε:
Πόσο όμορφη είσαι σήμερα, Μυρτώ.
Σκεφτόμουν αν τουλάχιστον πήρε την ικανοποίηση
που τόσοι «φίλοι» ήταν εκεί.
Πάντα για την κηδεία της μου μίλαγε τελευταία
πόσο όμορφη θα ’ταν με τα καλά της.
Της φόρεσα ένα μεταξωτό μαντίλι
μαύρο με κόκκινα φεγγαράκια.
«Μα πάνω μια φορά και έναν καιρό ο αρχάγγελος
χτυπούσε τα φτερά του».

Στην επόμενη σελίδα: «Αν ζούσα χίλιες ζωές, χίλιες φορές / εκείνη θα διάλεγα για μάνα».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top