Πόσο άπαιχτοι είναι οι Mogwai που έρχονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;

Οι Mogwai έρχονται από τις γειτονιές της Γλασκόβης, το ίδιο μέρος από το οποίο ξεπήδησαν οι Primal Scream, οι Franz Ferdinad και οι Travis.

Έχοντας να αναμετρηθεί με την πρωτοφανή δημοφιλία του hip hop, με τη δυναμική αντεπίθεση του R&B, με την τηλεοπτική ποπ και όλο τον αλλόκοτο θίασο των σταρ της, με το στομφώδες όσο και θορυβώδες μετα-πανκ και με όλες τις στρατιές των μεταλλικών παραφυάδων, το post rock δεν έρχεται και πολύ ψηλά στις προτιμήσεις ενός θεωρητικού γκάλοπ με μοναδική ερώτηση «Εσύ τι μουσική ακούς;». Για την ακρίβεια βρίσκεται μάλλον στη ζώνη υποβιβασμού παρέα με ακόμη μερικά είδη που αγωνίζονται φιλότιμα για τη σωτηρία τους (και τη δική μας ενίοτε).

Τα κουσούρια του βέβαια ουκ ολίγα: στη συντριπτική του πλειονότητα δεν έχει στίχους, τα κομμάτια έχουν τον ατελείωτο (5 με 8 λεπτά ο μέσος όρος), τις μελωδίες δεν μπορείς να τις σφυρίξεις στο ντους, τα ρεφρέν είναι ανύπαρκτα, η σκηνική παρουσία εντελώς «κακομοίρικη» για τα συνήθη ροκ δεδομένα και οι ακόμη πιο κακές γλώσσες υποστηρίζουν πως αν έχεις ακούσει δυο-τρεις μπάντες, τις έχεις ακούσει όλες. Αντιθέτως, οι ορκισμένοι φαν του είδους θα προσπαθήσουν να σε πείσουν πως οι περισσότερες από αυτές τις ιδιότητες είναι αρετές και προτερήματα. Ρε μπας κι έχουν δίκιο;

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τo post rock είναι ένας όρος γραφείου, δημοσιογραφικής κριτικής για την ακρίβεια, από αυτούς που γεννιούνται ξαφνικά όταν κάποιοι ενοχλητικοί καλλιτέχνες μας φέρνουν σε αδιέξοδο δημιουργώντας κάτι που δεν ταιριάζει στα κουτάκια και στις ταμπέλες μας. Και, όντως, το post rock δεν ήταν ούτε ροκ, ούτε electronica, ούτε άμπιεντ, ούτε προγκρέσιβ, ούτε κινηματογραφική μουσική, ούτε νεο-κλάσικαλ, ούτε… κ.λπ., κ.λπ. Ήταν κατά μια έννοια το επόμενο πειραματικό βήμα του ροκ της δεκαετίας του ’90 έτσι όπως εμφανίστηκε όταν κατακάθισε ο καπνός από τις εκρήξεις του grunge και του Britpop. Και συγκέντρωνε στοιχεία από όλες αυτές τις μουσικές και από άλλες τόσες ακόμη, ανάλογα με την περίπτωση. Στην πορεία πολλοί ήταν αυτοί που χαρακτηρίστηκαν post rockers και πολλοί ήταν αυτοί που αρνήθηκαν κατηγορηματικά τον χαρακτηρισμό. Και, όπως συμβαίνει συχνά, αυτοί που τον αρνήθηκαν ήταν και οι πιο γνήσιοι εκπρόσωποι του είδους.

Τα επίτιμα μέλη της ελίτ που ουσιαστικά προσδιόρισε τη νέα εκείνη ηχητική κατεύθυνση που ονομάστηκε post rock, εδώ σε μια απογευματινή τους έξοδο.

Στην ερώτηση «γιατί να ακούσω post rock σήμερα;» η απάντηση είναι απλή: διότι εξακολουθεί να είναι ένα από τα πλέον εκλεκτικά, σοφιστικέ και ψαγμένα είδη που θα βρεις αν αναζητάς στη μουσική τα ίδια υλικά που σου δίνουν απόλαυση σε άλλες τέχνες, όπως η λογοτεχνία ή το σινεμά. Που σημαίνει ότι σε θέλει ακροατή, μια ιδιότητα που όσο πάει προσχωρεί στα «επαγγέλματα που χάνονται».

Είτε προέρχεται από την Ιαπωνία (Mono) είτε από τις ΗΠΑ (Tortoise), τον Καναδά (Godspeed You! Black Emperor, Do Make Say Think) ή την Ισλανδία (Sigur Ros) –για να αναφέρουμε κάποια από τα μεγαθήρια–, το post rock έχει πλουτίσει τις τελευταίες δεκαετίες την παγκόσμια δισκοθήκη με αναμφισβήτητα διαμάντια, διαφορετικού ύφους και ειδικού βάρους το καθένα, και συνεχίζει, σε πείσμα των καιρών, να προχωράει προς το γοητευτικό άγνωστο, με ανεξάντλητους πειραματισμούς και ιδέες, έχοντας να αναμετρηθεί μόνο με σοβαρές περιπτώσεις δημιουργικού μουσικού προσανατολισμού.

Οι Mogwai έρχονται από μια πόλη που έχει δώσει στο ροκ πραγματικά μεγάλα ονόματα. Από τις γειτονιές της Γλασκόβης ξεπήδησαν οι Primal Scream, οι Belle and Sebastian, οι Franz Ferdinad, οι Camera Obscura, οι Travis, οι Fratellis και πολλοί άλλοι (να μη μιλήσουμε για τους «πατριάρχες» της electronica Boards of Canada). Μέρος ατμοσφαιρικό και πρόσφορο, όπως όλος ο ψυχρός ευρωπαϊκός Βορράς, για μουσικές αναζητήσεις, ένωσε μερικούς φίλους στα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι οποίοι προσδοκούσαν, όπως όλοι οι πιτσιρικάδες που φτιάχνουν μπάντες, σε ήχο που δεν θα είχε ξανακουστεί ever. Οι Mogwai ανήκουν σε αυτό το 1% που το πέτυχε. Και όχι απλώς αυτό, αλλά είναι επίτιμα μέλη και της ελίτ που ουσιαστικά προσδιόρισε τη νέα εκείνη ηχητική κατεύθυνση που ονομάστηκε post rock. Από το «Young Team» του 1997 μέχρι και το φετινό σάουντρακ «Kin», η μουσική τους έχει μια σταθερή ποιότητα κι ένα ύφος που συνεχώς ανανεώνεται στα επιμέρους στοιχεία του, αναδεικνύοντας πότε την ευαίσθητη μελωδική, υπνωτιστική και σαγηνευτική και πότε τη δυναμική, επική τους πλευρά. Δεκάξι LPs και πέντε συλλογές το πιστοποιούν απόλυτα. Όπως και η αγάπη που τους έχει το ελληνικό κοινό, το οποίο τους έχει απολαύσει ουκ ολίγες φορές ζωντανά, αλλά ποτέ σε εσωτερικό χώρο, όπως φέτος.

Ένα από τα πιο φημισμένα ηχητικά τοπία τους είναι αυτό που συνέθεσαν για το ντοκιμαντέρ του 2006, «Zidane: Α 21st Century Portrait», με ήρωα φυσικά τον θρυλικό άσο των γηπέδων.

Προσωπικά θα πρότεινα σε κάποιον που έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με τα υπέροχα ροκ ηχοτοπία των Mogwai να αρχίσει με το πανέμορφο σάουντρακ που έγραψαν το 2006 για το ντοκιμαντέρ «Zidane: Α 21st Century Portrait», με ήρωα φυσικά τον θρυλικό άσο των γηπέδων. Και μια και μιλάμε για ποδόσφαιρο, τους Mogwai τους θεωρώ γουρλήδες. Τον Ιούλιο του 2004, στο Terra Vibe, μόλις η μπάντα ολοκλήρωσε το σετ της για το Rockwave, o Stuart Braithwaite, frontman του γκρουπ, μας αποχαιρέτησε, ανάμεσα στο βόμβο των ενισχυτών που «έπαιζαν» μόνοι τους πάνω στο stage, με κάτι που έμοιαζε λίγο αβρότητα αλλά και λίγο σαρκασμός: «Καλή επιτυχία στην εθνική σας ομάδα στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας». Η μοίρα τα έφερε έτσι που η ευχή του έπιασε. Άρα πρέπει να σκεφτεί καλά τι θα πει αυτήν τη φορά. Γενικά δεν είμαστε και στα καλύτερα μας, από όπου κι αν το δεις.

Οι Mogwai εμφανίζονται την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη («Principal Club Theatre», προπώληση: € 25) και το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου στην Αθήνα («Piraeus 117 Academy», προπώληση: € 28).

Διαβάστε ακόμα: «Once». Μια ωραία έκπληξη από την Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής με τη Μαρίνα Σάττι.

TAGS :
Mogwai μουσική συναυλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook