Η Nikki Renne Daniels ερμήνευσε έξοχα κάποια επιλεγμένα τραγούδια του Nat King Cole (PHOTO CREDIT – RICHARD TERMINE).

Οι κορυφαίοι μουσικοί θεσμοί της Αμερικής στις μητροπόλεις των ΗΠΑ, είναι συνδεδεμένοι ή υποστηρίζουν και πολύ ποιητικά σύνολα της μουσικής. Έτσι υπάρχουν μεταξύ άλλων οι Chicago Pops, οι Boston Pops και βέβαια οι New York Pops. Οι τελευταίοι εκτός του ότι είναι το μεγαλύτερο σύνολο του είδους και η μόνη επαγγελματική συμφωνική ορχήστρα που εξειδικεύεται στην ποπ μουσική απολαμβάνουν μεταξύ άλλων του προνομίου να προσκαλούνται αρκετές φορές κάθε χρόνο από το Carnegie Hall.

Τα προγράμματα αν και αποκλειστικά αφιερωμένα στις δημοφιλείς μουσικές της Αμερικής, διαφέρουν ανά περίπτωση αφού μπορεί να προέρχονται μεταξύ άλλων από χριστουγεννιάτικες μελωδίες διαφόρων ειδών, τις μουσικές των μιούζικαλς του Broadway, την κινηματογραφική μουσική του Hollywood και την τζαζ.

Η τελευταία συναυλία των New York Pops στο Carnegie Hall ήταν αφιερωμένη σε έναν μύθο της τζαζ μουσικής και ταυτόχρονα μια εμβληματική φιγούρα της αφροαμερικανικής κοινότητας και της κίνησης των αστικών δικαιωμάτων, τον Nat King Cole, με αφορμή τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη γέννησή του. Ο γεννημένος το 1919 ως Nathaniel Adams Coles, γιος ενός Βαπτιστή ιερέα από την Αλαμπάμα σπούδασε κλασσική μουσική και πιάνο και διακρίθηκε κυρίως ως πιανίστας της Τζαζ, αλλά και ως τραγουδιστής, ηθοποιός ενώ υπήρξε και ο πρώτος Αφροαμερικανός, ο οποίος παρουσίασε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ήταν το Nat King Cole Show που έκανε πρεμιέρα στο NBC το Νοέμβριο του 1956.

Oι New York Pops είναι η μόνη επαγγελματική συμφωνική ορχήστρα που εξειδικεύεται στην ποπ μουσική.

Ο Coles, του οποίου η οικογένεια είχε εν τω μεταξύ μετακομίσει στο Σικάγο, παράτησε σε ηλικία 15 ετών το σχολείο για να πάει στην Καλιφόρνια και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική. Το 1943 ίδρυσε το Nat King Cole Trio του οποίου οι ηχογραφήσεις με την εταιρία Capitol Records είχαν τεράστια απήχηση και εξασφάλισαν στον Coles τη δυνατότητα τη συνέχεια.

Το 1956 κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στην Αλαμπάμα ο Cole δέχτηκε μια ρατσιστική επίθεση (σε σχέση μάλιστα με την ερωτική του ζωή, οι τρεις υπεύθυνοι αρχικά και ένας τέταρτος αργότερα συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν) και μετά από αυτό δεν επανεμφανίστηκε στο Νότο των ΗΠΑ, όπως ανέφερε ο μαέστρος Steven Reineke, ο οποίος κατά τη διάρκεια της συναυλίας έκανε τις ιστορικές αλλά και μουσικές αναφορές στον Cole.

Ο Coles έφυγε πρόωρα από τη ζωή, από καρκίνο, στις 15 Φεβρουαρίου του 1965. Η μία του κόρη ήταν παρούσα στη συναυλία και χειροκροτήθηκε από το κοινό. Η συναυλία περιελάμβανε ένα μεγάλο εύρος από δημοφιλή τραγούδια και ορχηστρικά τα οποία σχετίζονταν με τον καλλιτέχνη, είτε γιατί τα είχε συνθέσει ο ίδιος, είτε γιατί τα είχε διασκευάσει και ηχογραφήσει με το διάσημο Τρίο του, είτε γιατί τα είχε ερμηνεύσει ως τραγουδιστής, Με τους New York Pops συνέπραξαν δύο νεαροί ταλαντούχοι τραγουδιστές.

Το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, η πιο επιτυχής ίσως σύνθεση του «Cole, Straighten Up and Fly Right”. Το ερμήνευσε ο Ryan Shaw, ο οποίος παράλληλα με την καριέρα του ως τραγουδιστής επί σκηνής έχει συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές μιούζικαλ, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά και το Σικάγο και το Λονδίνο.

Το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, «Cole, Straighten Up and Fly Right”. ερμήνευσε ο Ryan Shaw (PHOTO CREDIT – RICHARD TERMINE).

Ακολούθησε το τραγούδι του Eden Ahbez  «Nature Boy” γνωστό και από την ταινία «Moulen Rouge», ενώ στη συνέχεια ο Ryan Shaw τραγούδησε τα: “Just in time”, «Route 66”, από την ομώνυμη ταινία, «Smile”, «Just one of Those Things».

Ήδη από το πρώτο τραγούδι, το «Orange Colored Sky”, η γυναικεία φωνή της βραδιάς, η Nikki Renne Daniels, ήταν η αποκάλυψη της βραδιάς. Η νεαρή τραγουδίστρια, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά με τους New York Pops στο Carnegie Hall, όπου είχε κάνει το ντεμπούτο της το 2007, έχει αναλάβει ήδη διψήφιο αριθμό ρόλων στο Broadway ενώ πρόσφατα εκδόθηκε και ο πρώτος της προσωπικός δίσκος: “Home”.

Στη συνέχεια της βραδιάς η Nikki Renne Daniels ερμήνευσε μια σειρά μεγάλες επιτυχίες του Cole, όπως το “Embraceable You», «It’s only a Paper Moon”, «I am Gonna Sit Right Down and Write Myself a Letter», «Avalon», με τη συνοδεία μόνο του έξοχου πιανίστα Lee Musiker, ο οποίος ξεχώρισε καθ’ όλη της διάρκεια της βραδιάς για τον υπέροχο «τζαζ» ήχο του στο πιάνο, τους αυτοσχεδιασμούς του και τη μουσικότητά του.

Ο Musiker είχε λίγο νωρίτερα συμπράξει με κιθαρίστα και τον μπασίστα,  επίσης διακριθέντες, για να αποδώσουν το μαγευτικό “Tangerine”, το οποίο είχε ενορχηστρώσει ο ίδιος. O Musiker, ο οποίος προέρχεται από μουσική οικογένεια (τέταρτη γενιά μουσικών η δική του), εκτός από διακεκριμένος πιανίστας είναι ενορχηστρωτής και συνθέτης, βραβευμένος με βραβεία Emmy και Grammy, ενώ εμφανίζεται τακτικά με μια σειρά διακεκριμένων μουσικών.

Το κοινό μεταφέρθηκε νοσταλγικά στο παρελθόν χάρη στη μουσική αναδρομή στον Nat King Cole.

Η πλήρης ορχήστρα, της οποίας τα έγχορδα είχαν δευτερεύοντα ρόλο στις ενορχηστρώσεις των περισσότερων κομματιών, αφού η τζαζ μπάντα κανονικά δεν τα περιλαμβάνει, ανέδειξε τις αρετές της σε μια σειρά επιτυχιών του Cole, από το ανεξάντλητο υλικό, όπως τόνισε ο μαέστρος, σε ενορχήστρωση του Matt Podd, αναμεσά τους τα: «Mona Lisa», “Sweet Lorraine” και “Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer”!

Ο κορυφαίος μουσικός της τζαζ, Lee Musiker (Credits: newyorkmusicians.com).

Μαζί οι δύο τραγουδιστές στις γνωστές επιτυχίες: “When I Fall in Love”, “Unforgettable”, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στο αφιέρωμα, και “Almost Like Being in Love/This Can’t be Love” και το ανκόρ, μια ακόμα από τις μεγάλες επιτυχίες του Cole, το: «Love was made for you and me» με το οποίο έκλεισε η βραδιά, που μετέφερε το κοινό νοσταλγικά στο παρελθόν και τον υπογράφοντα σε έναν κόσμο ατμοσφαιρικό που του είναι όμως γνωστός μόνο από τον κινηματογράφο.

Η επόμενη και τελευταία για φέτος εμφάνιση των New York Pops στο Carnegie Hall είναι προγραμματισμένη για τις 15 Μαρτίου, με το ενδιαφέρον αυτή τη φορά να στρέφεται στην κινηματογραφική μουσική από δημοφιλείς ταινίες όπως μεταξύ άλλων τον «Μάγο του Οζ» και την διάσημη: “Breakfast at Tiffany’s”!

 

Διαβάστε ακόμα: Oι μικροί Leonard Bernstein της Νέας Υόρκης, όταν η μουσική γίνεται ευφάνταστο παιχνίδι

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top