Νικόλας Ανδρουλάκης: «Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να βρω σεξ»

«Οι άνθρωποι τείνουν να σεξουαλικοποιούν τη δουλειά τους. Επειδή ο ιερός σκοπός της ευθύνης του καλλιτέχνη για κοινωνική μετατόπιση μάλλον δείχνει πιο φοβιστικός».

Τo γνωστό ζήτημα του… επωνύμου. Να είσαι γνωστός πριν καν γίνεις. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης, γιος του γνωστού πολιτικού Μίμη Ανδρουλάκη, το πέρασε και το ξεπέρασε. Τράβηξε εντελώς άλλο δρόμο. Το θέατρο είναι ο τόπος του. Αν και ο ίδιος δηλώνει, με τη συγκεκριμένη σειρά, «writer-actor-director». Σαν να λέμε πολυπράγμων.

Με αφορμή τις «Κούκλες» ένα έργο που βασίζεται στο Κουκλόσπιτο του Ερρίκου Ίψεν και το οποίο ανέβηκε στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, μίλησε στο Andro για τις σκηνοθετικές του επιλογές, για την έννοια της χειραφέτησης στη σημερινή γυναίκα, το μπλέξιμο με την πολιτική και την Κεντροαριστερά, αλλά και την ανάγκη να υπάρχεις στο υπερπροστατευτικό κουκλόσπιτο της Ελλάδας.

-Το Κουκλόσπιτο του Ίψεν είδε με μια νέα ματιά τα gender roles τον 19ο αιώνα. Πώς νομίζετε ότι θα έβλεπε ο συγγραφέας το ρόλο της γυναίκας σήμερα, στην εποχή του #metoo;

Λίγο βερμπαλιστικά hip η ερώτηση αλλά πάμε. Το Κουκλόσπιτο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Η Λώρα, που έγινε Νόρα, βρέθηκε από μια παρόμοια αλληλουχία γεγονότων να δέχεται ψυχολογική αλλά και σωματική βία. Το δεύτερο ο Ίψεν αποφάσισε να το απαλείψει από το έργο, πόσα «σοκ» να αντέξει η Νορβηγία του 1879… Σήμερα, 140 χρόνια μετά, ο δυτικός κόσμος έχει ανηφορίσει στην ελικοειδή σπείρα της Ιστορίας. Η μετατόπιση έχει οδηγήσει σε υπέροχα παράδοξα. Πιο απενοχοποιημένη από ποτέ η αποκάλυψη κάθε μορφής παρενόχλησης και ταυτόχρονα πιο χειραφετημένη από ποτέ η σεξουαλικοποίηση του σώματος, από το ινσταγκραμ της διπλανής πόρτας μέχρι την παγκόσμια βιομηχανία.

«Η τόλμη για αληθινές αποκαλύψεις είναι κοινωνική υπόθεση. Και τα έργα μας οφείλουν να συνεισφέρουν ένα μικρό σάλεμα των υδάτων προς αυτή την κατεύθυνση».

»Όπως λέει και σε ηχητικό μήνυμα στην παράσταση η αληθινή Νόρα από τον άλλο κόσμο, «Όλες μαζί μπορούμε. Όλες για μία και μία για όλες. Κι οι νεκρές μας γιαγιάδες στους τάφους να καμαρώνουν. Που διεκδικούμε ίσους μισθούς. Με χαμόγελο και νάζι, τόσο όσο. Για να μη φτάσουν να μας βάλουν χέρι την ώρα που τρώμε όρθιες κινόα χώρις γλουτένη από πλαστικό τάπερ για να προλάβουμε να πάμε γυμναστήριο, να γυρίσουμε να βάλουμε πλυντήριο και να διαλέξουμε κάλτσες για μια καλή φωτογραφία στο ινσταγκραμ. Να σας αρέσουμε. Να μας ποθείτε. Να μας τάξετε παιδιά. Να μας μοιάζουν. Να είμαστε για πάντα αγκαλιά, χαρούμενοι. Στο οστεοφυλάκιο, σε καλή σειρά. Πλούσιες. Ή ό,τι καταφέρουμε».

-Το Ελληνικό θέατρο είναι πεδίο ερωτικών παρενοχλήσεων; Εσείς νιώσατε την ανάγκη να προσέξετε τη συμπεριφορά σας συνεργαζόμενος με δέκα πολύ ιδιαίτερες γυναίκες στην παράσταση αυτή;

Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου αυτό μέχρι να διαβάσω αυτή την ερώτηση. Είναι κάτι πολύ ξένο για εμένα. Δόξα τους θεούς που με έφτιαξαν και την οικογένεια που με μεγάλωσε, δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να βρω σεξ. Μπορώ να το έχω και σκέτος και με το παραπάνω. Προσωπική λόξα ίσως αλλά δε με φτιάχνουν οι σχέσεις εξουσίας. Μάλλον με ξενερώνουν. Είναι μια λυπηρή πραγματικότητα όσα συμβαίνουν βέβαια. Οι άνθρωποι τείνουν να σεξουαλικοποιούν τη δουλειά τους. Επειδή ο ιερός σκοπός της ευθύνης του καλλιτέχνη για κοινωνική μετατόπιση μάλλον δείχνει πιο φοβιστικός. Δεν ξέρω. Ίσως είναι απλώς η οικειότητα. Ή το θράσος. Έχω ακούσει φυσικά πολλά και για το ελληνικό θέατρο. Από τον τελευταίο τροχό της αμάξης μέχρι τους πιο ισχυρούς καλλιτεχνικούς διευθυντές. Για να είμαι ειλικρινής όμως, είμαι έξω από τον χορό οπότε δεν δικαιούμαι να χορεύω. Τα καλιαρντά είναι βαρετά. Η τόλμη για αληθινές αποκαλύψεις είναι κοινωνική υπόθεση. Και τα έργα μας οφείλουν να συνεισφέρουν ένα μικρό σάλεμα των υδάτων προς αυτή την κατεύθυνση. Προσωπικά προσπαθώ. Με κόστος ίσως την εύκολη εμπορικότητα. Ας είναι.

«Η μισή Ελλάδα κάτι πουλάει στην άλλη μισή. Με διάρκεια στόρι 15″. Έπεσε έξω ο Γουόρχολ κατά 14 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα. Μέτριος influencer (npd photo agency/Thomas Daskalakis).

-Η κρίση έχει επηρεάσει δραματικά την κοινωνία. Πως έχει επηρεάσει ειδικότερα τις Ελληνίδες; 

Στη Βραζιλία στις φαβέλες κάνουν τα κορίτσια οικονομία για πλαστικές επεμβάσεις με όνειρο να βγουν από τη φτώχεια μέσω της ομορφιάς. Η ταχύτητα της εμπορικής εκμετάλλευσης του κάλλους είναι ένα μελαγχολικό ναρκοπέδιο για τον φυσικό ναρκισσισμό των ανθρώπων. Και είναι ένα σημείο των καιρών της οικονομικής και αξιακής κρίσης της γενιάς μου. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη γυναίκα. Τα ριάλιτι, το ίνσταγκραμ, ακόμη και η πολιτική πλέον απαιτεί μόνο αναγνωρισιμότητα. Κι αυτό είναι μια βραχυπρόθεσμη πρέζα. Η μισή Ελλάδα κάτι πουλάει στην άλλη μισή. Με διάρκεια στόρι 15″. Έπεσε έξω ο Γουόρχολ κατά 14 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα. Μέτριος influencer.

-Στο Κουκλόσπιτο είναι κούκλες και τα παιδιά. Αισθάνεστε ότι είμαστε έθνος ανώριμων λόγω της ανατροφής μας στο μεγάλο υπερπροστατευτικό κουκλόσπιτο της Ελλάδας; 

Είμαστε έθνος κυκλοθυμικό και ευάλωτο σε κάθε τι γυαλιστερό. Κοντά στον Ισημερινό θα μου πεις. Κι η Νόρα στη Νορβηγία έτσι την πάτησε, θα σου απαντήσω. Με τις πρώτες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου έχω αρχίσει να βαριέμαι την ευκολία να μας φταίνε οι γονείς και οι παππούδες και ο Μεγαλέξανδρος που δεν έβαλε ψηλή μάντρα στα αιματοβαμμένα εδάφη που κατέκτησε για να τα έχουμε προίκα και ο Σωκράτης που τα έλεγε προφορικά και δεν έχουμε βιβλιαράκι τσέπης με τα λόγια του αυτούσια. Εμείς έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Όσα δε μας αρέσουν στην ευνουχιστική ελληνική οικογένεια πάνε πακέτο με όσα θεωρούμε αυτονόητα ως αγκαλιά ασφαλείας και στήριξης. Σε μια πιο δυτική κοινωνία με την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας οι μισοί νέοι θα ήταν άστεγοι. Ή θα είχε καεί η χώρα. Έτσι πάνε αυτά. Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις. Όλα τα Βαλκάνια, όλη η Μεσόγειος, ως τον Ιταλικό νότο και τις ακτές της Ισπανίας, μοιάζουμε. Μόνο με αποδοχή της κληρονομιάς μπορείς να διαχειριστείς όση περιουσία έχεις. Με αποποίηση είσαι διάφανος. Δεν υπάρχεις.

«Δεν αντέχει δυστυχώς ο αναγνώστης να μην κολλήσει σε ονόματα και οπαδιλίκια. Έχουμε δρόμο ως την προσωπική αντίσταση στους εύκολους συνειρμούς» (npd photo agency/Thomas Daskalakis).

-Πολιτικά πως βλέπετε την παρούσα κατάσταση; Συμφωνείτε ότι από το μνημόνιο / αντιμνημόνιο περνάμε στους πατριώτες / προδότες ελέω Μακεδονικού; Γιατί τέλος πάντων βρίσκουμε μονίμως νέους τρόπους να διχαζόμαστε;

10.000 χρόνια εμφύλιοι πόλεμοι. Δεν θα αλλάξει εύκολα. Τζερτζελές να γίνεται. Από τα αναρίθμητα τρολ του ίντερνετ, με φαγητό από ντελιβεράδικο, ξημερώματα, μέχρι την αληθινή βία, ένα τσιγάρο δρόμος. Και ούτε αυτό λέμε να το κόψουμε. Δεν χωράει αληθινή ανάλυση σε μια σύντομη απάντηση, όμως. Ετοιμάζω ένα ασπρόμαυρο καλλιτεχνικό εγχείρημα μπροστά σε κάμερα που θα μιλά χωρίς περιστροφές -μεταξύ άλλων- και για όσα με ρωτάς. Προοικονομία.

-Η κρίση κατάπιε την κεντροαριστερά. Μετά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, και το Ποτάμι το πήρε το ποτάμι. Μεγαλώσατε στη “χρυσή εποχή” της Κεντροαριστεράς όταν ο πατέρας σας ήταν εμβληματικός εκπρόσωπος της ανανεωτικής αριστεράς και μετέπειτα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Πιστεύετε ότι έχει έρθει πια η εποχή των άκρων; Νομίζετε ότι ο Τσίπρας μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά; Το αξίζει; 

Δεν θα μολύνω μια συνέντευξη για το συλλογικό ασυνείδητο της σύγχρονης γυναίκας και έννοιες όπως χειραφέτηση, χειραγώγηση, αλληλεγγύη, άφεση κι αυτοκυριαρχία για να κάνω μικροπολιτικές αναφορές. Δεν αντέχει δυστυχώς ο αναγνώστης να μην κολλήσει σε ονόματα και οπαδιλίκια. Έχουμε δρόμο ως την προσωπική αντίσταση στους εύκολους συνειρμούς. Συγγνώμη.

-Η παράσταση σας παίζεται στο φουαγιέ του μεγαλειώδους Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Όταν ανακαινίστηκε το ΔΘΠ ξεχώριζε σαν όαση στον ταλαίπωρο Πειραιά. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στο θέατρο και στους γύρω δρόμους; Και με την ευκαιρία: Γιατί δεν σεβόμαστε -σωστότερα: μοιάζουμε να μισούμε- τους δημόσιους χώρους στην πατρίδα μας; 

Η πατρίδα μας είναι υπέροχη. Κι ο Πειραιάς είναι υπέροχος. Ένα σπάνιο χαρμάνι παλιού και νέου, γνήσια λαϊκού και σύγχρονου. Με τα αυταπόδεικτα ζητήματα κάθε τόπου με οικονομικές και πολιτιστικές ανισότητες. Και -ναι- το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο είναι και παραμένει ένα ιστορικό κόσμημα εποχών παλιών, επίσης πολύ άνισων. Αλήθεια δε μπορώ αυτή την ψευδεπίγραφη γκρίνια της μικροκαθημερινότητας. Οταν γίνει και το μετρό ο «ταλαίπωρος» Πειραιάς θα βρει νέα πνοή. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι μιλάμε για μια περιοχή που έχουν γραφεία εκατοντάδες μεγιστάνες της ναυτιλίας με νομική έδρα φορολογικούς παραδείσους και λίγο παραδίπλα ζουν άστεγοι σε πεζοδρόμια. Κι αυτό δεν είναι ελληνικό ζήτημα. Είναι παγκόσμιο. Αυτό μπορείς να μου προτείνεις τρόπο ν’ αλλάξει; Και κάνω κίνημα.

Info:
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΦΟΥΑΓΙΕ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

ΚΟΥΚΛΕΣ
Βασισμένο στο Κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν

ΑΠΟ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  ΕΩΣ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ – ΤΡΙΤΗ  – ΣΤΙΣ 21:00

Διαβάστε ακόμα: Ναταλία Τσαλίκη, «Πρέπει να τη ζήσεις τη ζωή, είναι ένα άθλημα».

TAGS :
θέατρο Νικόλας Ανδρουλάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook