Ο Νίκος Μανάφης και τα οχήματα του μέλλοντός μας

O Νίκος Μανάφης με τη lounge chair: απαραίτητο στοιχείο του «LU1 Project», αλλά και μια αιχμηρού design πρόταση πολυθρόνας για το σπίτι.

Στα θρανία των παιδικών του χρόνων ζωγράφιζε με μολύβι πολιτείες ολόκληρες στον πλανήτη Άρη. Πολιτείες και περιβάλλοντα που δεν υπάκουαν σε νόμους στους οποίους αργότερα, ως φοιτητής Αρχιτεκτονικής, θα εντρυφούσε. Εκεί, στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, θα εξελίξει το πάθος του για τα αυτοκίνητα σε μια σπουδή της ανάγκης του πολίτη για μετακίνηση στο κλεινόν άστυ. Τον συνάντησα στην έκθεση «Greek Design= Good Design», που διοργάνωσε στα τέλη Νοεμβρίου ο Οργανισμός Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας. Εκεί ο Νίκος Μανάφης παρουσίασε την ιδέα του για ένα έξυπνο όχημα πόλης. «Το αυτοκίνητο, όπως το γνωρίζουμε, δεν έχει σχεδιαστεί για μέσο μετακίνησης στην πόλη. Αυτά τα τρία κουτιά (κινητήρας, καμπίνα, πορτ μπαγκάζ) σχεδιάστηκαν για να πηγαίνεις στους τεράστιους δρόμους των ΗΠΑ, για να ταξιδεύεις από State σε State. Το όχημα αυτό, το Concept UI,   το οποίο σχεδίασα στην Ολλανδία σε συνεργασία με την Piaggio για τη διπλωματική μου εργασία, αποτελεί μια πρόταση μετακίνησης και διαφοροποίησης: προάγει την ατομικότητα, καθένας το οδηγεί σύμφωνα με τις ανάγκες του: σε όρθια στάση, ξαπλωμένος σαν να είσαι σε Formula 1, γυρτός. Όπως επιθυμεί το σώμα του…

Το 2008 ολοκλήρωσε στο Ντελφτ της Ολλανδίας το μεταπτυχιακό του στο βιομηχανικό σχέδιο, με ειδίκευση στο αυτοκίνητο. «Το ΕΜΠ σου δίνει μια σφαιρική γνώση για τη φιλοσοφία του ωραίου, την αίσθηση του μέτρου, είναι μια πολύ καλή αρχή». Ως τελειόφοιτος έλαβε μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς, με πιο σημαντικό τον «Daihatsu International car design competition», στον οποίο συμμετείχε με το D3 Concept και απέσπασε το τρίτο βραβείο. «Το ζητούμενο ήταν ένα μικρό όχημα πόλης για την εποχή 2030- 2050». Ένα μετακινούμενο κάθισμα, ένα όχημα υδρογόνου που αλλάζει μορφή και διαστάσεις ανάλογα με την ταχύτητα που κινείται. Το σχέδιο, μάλιστα, του D3 Concept εκτίθεται στο μουσείο της Daihatsu στην Ιαπωνία.

Ο σχεδιασμός των οχημάτων δεν είναι αποκομμένος από την πόλη, τουναντίον, προορίζονται για τον αστικό ιστό.

Τον ρωτάω πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η δομή ενός οχήματος όπως το έχουμε όλοι στον νου μας. «Η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι ανάγκες αλλάζουν τα πάντα. Για παράδειγμα, ο σχεδιαστής του Mini Cooper, Αλέξανδρος Ισιγόνης, δεν πήρε κανένα δεδομένο. Σχεδίασε ένα όχημα εξ’ αρχής. Έστριψε τον κινητήρα και τον τοποθέτησε πίσω: το όχημα μίκρυνε πάρα πολύ. Το ζητούμενο ήταν ένα μικρότερο όχημα, μόνο που εκείνος σχεδίασε ένα από τα πιο εμβληματικά οχήματα του αιώνα. Αντίστοιχα: η Vespa δημιουργήθηκε με ένα design brief: να σχεδιαστεί ένα όχημα που θα μπορούν να οδηγούν και γυναίκες και να μην βρέχονται».

Ο Νίκος Μανάφης διατηρεί ένα τεράστιο αρχείο με την ιστορία, ουσιαστικά, της αυτοκίνησης. «Ένας Ιταλός εφευρέτης παρουσίασε, το 1920, ένα όχημα που αποτελούνταν ουσιαστικά από έναν καναπέ με δυο ρόδες για να πηγαίνει βόλτα τη γυναίκα του. Ένας Αμερικανός, το 1950, είχε φτιάξει όχημα με μια ρόδα του τρακτέρ, το οποίο ισορροπούσε με μηχανικά γυροσκόπια». Είναι η ίδια τεχνολογία με το δικό του όχημα Concept UI. «Ο Έλληνας σχεδιαστής της Ford, Άλεξ Τρεμούλης, είχε παρουσιάσει, το 1961, μια ιδέα αυτοκινήτου με δυο παράλληλες ρόδες. Αυτό το όχημα δεν μπορούσε να κατασκευαστεί τότε. Σήμερα σχεδιάζεται από μια εταιρεία στο Σαν Φρανσίσκο. Κάποιοι άνθρωποι είναι μπροστά και το μέλλον έρχεται και τους βρίσκει».

«Το Concept UI,  το οποίο σχεδίασα στην Ολλανδία σε συνεργασία με την Piaggio για τη διπλωματική μου εργασία, αποτελεί μια πρόταση μετακίνησης και διαφοροποίησης: προάγει την ατομικότητα, καθένας το οδηγεί σύμφωνα με τις ανάγκες του: σε όρθια στάση, ξαπλωμένος σαν να είσαι σε Formula 1, γυρτός. Όπως επιθυμεί το σώμα του…»

Πόσο επηρεάζει την καινοτομία, τη δημιουργικότητα, την έρευνα η παγκόσμια οικονομική κρίση; «Η κρίση και οι μεγάλες ανατροπές βοηθούν πάντα. Όταν μας πάνε πίσω, αναγκαζόμαστε να κάνουμε reset. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μικρές εταιρείες μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Το έδαφος μοιάζει πιο γόνιμο: τo crowdfunding, η γρήγορη μετάδοση της πληροφορίας, η προσιτή τεχνολογία, με την έννοια ότι μπορείς να αγοράσεις έτοιμα ανταλλακτικά και να πειραματιστείς. Σκεφτείτε όμως ότι και το 1940, όσοι είχαν μια ιδέα, την ξεκινούσαν από το γκαράζ του σπιτιού τους. Η Lamborghini γεννήθηκε στο γκαράζ κάποιου που έφτιαχνε τρακτέρ και μια μέρα είπε: ‘’θέλω να φτιάξω το υπεραυτοκίνητο το αύριο’’».

Ο σχεδιασμός των οχημάτων δεν είναι αποκομμένος από την πόλη, τουναντίον, προορίζονται για τον αστικό ιστό. «Δεν θέλω να επιβάλλω ένα σύστημα μετακίνησης, ούτε την ιδανική πόλη. Θέλω να δώσω επιλογές και το μέσο για να εκφραστεί ο κάθε πολίτης. Ουσιαστικά, η πόλη θα πάρει τη μορφή της. Αιώνες συμβαίνει αυτό. Βεβαίως, υπάρχει πάντοτε η τεράστια ευθύνη του κεντρικού σχεδιασμού, των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων, της κάλυψης των ποταμών. Δεν είμαι της φιλοσοφίας ‘’γκρέμισέ τα όλα’’, ούτε τόσο ολοκληρωτικός ώστε να ενστερνιστώ την ιδέα να φτιάξουμε νέες πόλεις από την αρχή. Είμαι περισσότερο της άποψης ‘’δεν με νοιάζει πώς έχεις σχεδιάσει την πόλη, θα βρω τον δρόμο μου’’». Αυτή είναι και η βασική ιδέα του parkour, του urban «αθλήματος» κατά το οποίο ο παρκουρίστας εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας ανάμεσα σε κτίρια, πάνω από τοίχους, ποτάμια, εμπόδια φυσικά και τεχνητά.

«Για το E-bike δεν χρησιμοποιήσαμε καθόλου σωλήνες. Πρόκειται για laser cut στρατζαριστά φύλλα μετάλλου».

Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Νίκος Μανάφης, μαζί με τη συνεργάτιδα του, Λουάνα Μπαλομίνου, συμμετείχε στην έκθεση 3ο Design For Life στο Ιταλικό Ινστιτούτο.

«Το E-bike αποτελεί ένα ηλεκτρικό, υβριδικό, αστικό μέσο μεταφοράς. Συνδυάζει την ανθρώπινη δύναμη με τον ηλεκτρισμό. Αναζητούσαμε αιχμηρό σχεδιασμό, να το βλέπεις και να γουστάρεις να το αγγίξεις, να το αποκτήσεις. Ένα όχημα που θα μπορούσες να δεις οποιονδήποτε να το οδηγεί. Σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα ποδήλατο ως ένα showcase των υπηρεσιών μας. Μέσα σε δυο μήνες κάναμε τα πάντα: ερευνούσαμε, σχεδιάζαμε, ψάχναμε σχέδια και χρώματα. Αποτελεί ουσιαστικά μια πλατφόρμα έρευνας για την μετακίνηση στην πόλη. Τα ποδήλατα κερδίζουν έδαφος, είναι δεδομένο. Η Αθήνα είναι μια πόλη χωρίς αστική παιδεία. Μέχρι πρόσφατα, έπαιρνες το αυτοκίνητο για να πας στο περίπτερο. Στόχος μας παραμένει η προαγωγή νέων μέσων μεταφοράς. Σε αυτό το πλαίσιο, είμαστε στη διαδικασία prototyping ενός οχήματος με δυο ρόδες, μια νέα ιδέα μεταξύ αυτοκινήτου και μηχανής». Το σχέδιο του «LU1 Project» είναι έτοιμο και η σχεδιαστική ομάδα βρίσκεται ήδη στην αναζήτηση χορηγών για να κατασκευαστεί το πρωτότυπο που θα μας πάει βόλτα σε μια άλλη φιλοσοφία.

«Μηχανικά, επιλέξαμε κινητήρες μέσα σε κάθε ρόδα για καλύτερο έλεγχο της κίνησης. Έτσι, το σασί μένει κενό, παρέχοντάς μας δυνατότητες για έρευνα: ποδήλατο που διπλώνει ή που έχει ανάρτηση. Ο οδηγός ελέγχει το ποδήλατο με χειριστήρια στο τιμόνι».

TAGS :
αρχιτέκτονας ποδήλατο πρωτοπορία πρωτότυπο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook