Τα «Νυχτόβια Πλάσματα» είναι μια ταινία αφιερωμένη σε όλους τους κακοθαμμένους έρωτες.
Μου έλειπε (άκου τώρα) η παλιά (πολύ παλιά) μου αγάπη. Έβρεχε και μονότονα, ήταν και Κυριακή βράδυ (που πάντα ξημερώνει Δευτέρα) και γύρισα σπίτι σε κατάσταση «Γκόλφω» που φωνάζει τον Τάσο στις χαράδρες και μόνη της παρηγορία, ο αντίλαλος.
Έμεινα στο κρεβάτι με ταχυπαλμία άπραγη, αφού από καιρό τώρα έχω καταλάβει ότι δεν υπάρχουν χειρολαβές όταν το τρελό φορτηγό ξεκινάει να τρέχει. Είχα και τα μάτια του Τζίλενχαλ να με κοιτούν δακρυσμένα, έκανα και την προσομοίωση και γενικά ήταν σαν να έσκαβα με τα νύχια να ξεθάψω τα πονεμένα μου (ατελείωτα τα χώματα).
Μια ταινία αφιερωμένη σε όλους τους κακοθαμμένους έρωτες. Τις λάθος επιλογές, και σε όσους κλοτσήσαμε από υπερβολική σιγουριά το ευαίσθητο καλάμι της αγάπης, γιατί πιστέψαμε ότι το να μας αγαπούν είναι αδυναμία και βαδίσαμε στην επόμενη στροφή με σιγουριά ότι θα βρούμε την ίδια και περισσότερη ένταση (σε νέα συσκευασία).
Για όσους δηλαδή κατανοήσαμε το «φευ» και, αν και σκονισμένο, το βάλαμε στο λεξιλόγιό μας μαζί με έναν υπαρξιακό αναστεναγμό. Για όλα εκείνα τα «φευ» λοιπόν (και για εκείνον που έφυγε), για το αχ πόσο πονάει το ευτυχισμένο σενάριο που δεν παίχτηκε και για την αμυδρή πιθανότητα της διάρκειας.
Ο Τομ Φορντ με πολλή μαεστρία αποτυπώνει το ξεγύμνωμα του έρωτα, ξηλώνει τις ασφαλείς δομές του σ’ ένα φοβικό αυτοκινητόδρομο.
Και αν ναι; Πάρε ένα «αμ δε» και μια λυπητερή μέχρι το μπόι του, νά ‘χεις να πορεύεσαι. Μείνε σύξυλη στο λουσάτο εστιατόριο να τον περιμένεις για πάντα.
Ο Φορντ με πολλή μαεστρία (ίσως γιατί ξέρει και να ράβει και να ξηλώνει) αποτυπώνει το ξεγύμνωμα του έρωτα, ξηλώνει τις ασφαλείς δομές του σ’ ένα φοβικό αυτοκινητόδρομο. Και παρομοιάζει την αποκαθήλωση των συναισθημάτων με το στυγνό φόνο που διαπράττουμε στον αδύναμο.
Αφήνει αμέσως μετά ελεύθερες τις Ερινύες να οργώνουν την ταινία και εμάς που τη βλέπουμε και όλοι μαζί διψάμε για μια κάθαρση που ξέρουμε ότι δεν θα βρει το δρόμο νά ‘ρθει.
Η ταινία σε εγκλωβίζει με το καλημέρα στην έρημο των εμμονών μέσα σε τοπία θεσπέσια και αποτρόπαια και, ακόμα και όταν η εκδίκηση φαντάζει η μόνη λύση, δεν έρχεται η εξιλέωση.
Όλοι οι ήρωες του, ακόμα και οι ήρωες μέσα στους ήρωες, θα λαβωθούν την ώρα που θα λαβώσουν. Και θα μείνουν ακινητοποιημένοι σε μια καθήλωση που μοιάζει με απόλυτη συμφορά.
Διαβάστε ακόμα: Λέοναρντ Κόεν – Για ποιον έγραψε το «Dance me to the end of love»;
Ήταν στιγμές μέσα στη ταινία που το στομάχι έσφιγγε, αλλά δεν ήξερα αν ήταν το στομάχι ή το «όργανο ψυχή». Όπως έλεγε ο Μίλερ, τι είναι η ψυχή; Ένας μυς; Βλεννογόνος; Τι είναι η ψυχή, αυτό που σε τάιζα ή αυτό που έτρωγες;
Τι στα κομμάτια είναι και ο έρωτας; Πού πάει όταν φεύγει; Πού πάει όταν δεν φεύγει; Πώς είναι να ζούμε με την απώλεια και τα λάθη μας; Πώς είναι να μας σκοτώνουν ό,τι αγαπάμε και εμείς τελικά να κρυβόμαστε πίσω από τις πέτρες, κοιτώντας με τα μάτια ανοιχτά το αποτρόπαιο.
Όσο η ταινία προχωράει ξέρεις ότι οι ήρωες δεν θα βρουν ποτέ τη γαλήνη και είχα την αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρω ούτε εγώ.
Πώς είναι όταν κρυβόμαστε από υπερβολικό φόβο μήπως στον έρωτα αφανιστούμε και ύστερα, αποδεκατισμένοι, περπατάμε χιλιόμετρα για να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας. «Τι έγινε» αλλά και τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν δεν γινόταν αυτό που έγινε και μήπως έγινε αυτό που ήταν τελικά να γίνει;
Ένα αριστοτεχνικό γαϊτανάκι αμφιβολιών και μοτίβων επανάληψης και πώς είναι να γίνεσαι ίδιος με ό,τι σιχαίνεσαι. Κολλημένος τόσο φοβικά με το γονικό πρότυπο.
Μια ανέλπιδη προσπάθεια να γλιτώσεις ακόμα και από τον υπαρξιακό αφανισμό. Τα «Νυχτόβια Πλάσματα» του Φόρντ δεν κοιμούνται ποτέ, όχι μόνο γιατί η συνείδηση δεν ησυχάζει, αλλά γιατί υπάρχει αυτό το φοβικό σαράκι του έρωτα, που έχει γίνει αυτοάνοσο και χτυπάει τα εγκεφαλικά κύτταρα πολλαπλασιάζοντας τα.
Όσο η ταινία προχωράει ξέρεις ότι οι ήρωες δεν θα βρουν ποτέ τη γαλήνη και είχα την αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρω ούτε εγώ (εκτός κι αν μιλάμε για την κλινική γαλήνη).
Μπράβο Τομ που μέσα σ’ ένα σενάριο που έμοιαζε να κινείται σε ένα επίπεδο (άντε και σ’ ένα δεύτερο) άνοιξες τόσο αριστοτεχνικά το κουτί της Πανδώρας και η Τρίτη Σεπτεμβρίου έμοιαζε με βερνικωμένη μινιατούρα.
Δεν με άλλαξε η ταινία, αλλά μου θύμισε αυτόν που προσπάθησε να με αλλάξει και πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα αποδεχτεί την αλλαγή.
Διαβάστε ακόμα: Το τέλος της ζήλιας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
